Δεν είναι «μυστικό» ή σπουδαία δύσκολο να αντιληφθείς ότι η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, «δε δρέπει δάφνες» ή τρομερούς «καρπούς δόξας» ή δημιουργίας και προσφοράς, σε πλειάδα τομέων, τόσο «εσωστρεφώς» ή και «εξωστρεφώς» (Τα έχουμε ξαναγράψει άλλωστε εδώ, εν είδει case study στο παρελθόν). Απορίας άξιον βέβαια, αλλά «μαθηματικά αποδεδειγμένο» λόγω των παθογενειών που μας μάστιζαν πάντα και αποτελούσαν (και αποτελούν εξίσου ισχυρά) τροχοπέδη σε βήματα σύμπνοιας και προόδου, έτι περαιτέρω στους δύσκολους και πονηρούς καιρούς που διάγουμε.
Και είναι απορίας άξιον, γιατί ταλέντο και «πρώτη ύλη» υπάρχουν, και υπάρχουν ακόμα, αντιστρόφως ανάλογα, με την ποσοτική απεικόνιση του μεγέθους της χώρας, αν ανατρέξουμε σε τομείς όπως ο αθλητισμός (κι εκεί με τόσα και σημαντικά εμπόδια), αλλά και η «παραγωγή» επιστημόνων, που δυστυχώς «εξάγουμε» συνεχώς και χωρίς διαφοροποίηση. Ανεξάρτητα δε από τα «κούφια» και «ξύλινα» λόγια πολιτικών, που ανελλιπώς τα συμπεριλαμβάνουν στον λόγο τους, χωρίς, πάραυτα, ουσιαστικά έργα άμβλυνσης του προβλήματος.
Μπορούμε βέβαια, στο λυκόφως του 2023, να παινευτούμε (και) φέτος, ίσως πιότερο παραπάνω, ότι και στο πεδίο που από μεράκι και αγάπη και εμείς καταπιανόμαστε, εδώ στο Soundcheck, είδαμε αυτήν την φωτεινή εξαίρεση στο γενικότερο «σκοτεινό» και «πεσιμιστικό», ομιχλώδες Ελληνικό τοπίο.
Ναι, η χώρα μας, απέδειξε ακόμα μία χρονιά, σε ένα προϋπάρχον «μονοπάτι» συνεχούς προόδου, ότι στις τέχνες και πιο συγκεκριμένα στη μουσική που αναφερόμαστε κυρίως, ταλέντο υπάρχει και μετουσιώνεται σε εξόχως ποιοτικά αποτελέσματα, τα οποία ξεφεύγουν των στενών ορίων των συνόρων της χώρας.
Συν της «γόνιμης γης της σύγχρονης (διαδικτυακής) επαγγελίας» και της μετάδοσης τέτοιας ποιότητας σαφώς ευκολότερα και ευνοϊκότερα από το παρελθόν, αλλά με απαραίτητη, ισχύουσα και προαπαιτούμενη την ύπαρξη ταλέντου και «σκληρής» δουλειάς, και βέβαια, κάπως, σίγουρα, ευνοϊκές σε σχέση με παλαιότερα συνθήκες.
Αισιόδοξα επιχείρησα λοιπόν, μία σταχυολόγηση των σημαντικότερων κυκλοφοριών του 2023 «εντός των τειχών», χωρίς βέβαια να μπορώ να καλύψω το σύνολο, όπως δεν ήταν δυνατόν να χωρέσει αυτό και στο «στενό» χώρο μιας εικοσάδας (όπου βέβαια είχαν σημαντική παρουσία, και όσον αφορά στην τελική κατάταξη).
Εκκινώντας από τα προφανή, ιδιαίτερη μνεία πρέπει στα δημιουργήματα των Sacred Outcry, “Towers of Gold”, των Diviner, “Avaton”, αλλά και των Triumpher, “Storming The Walls”, οι οποίοι κατέκτησαν τις θέσεις #3, #6 και #18, στις τελικές επιλογές των συντακτών του Soundcheck, με ιδιαίτερη σημασία, όχι επειδή είναι το δικό μας, αλλά επειδή κατέληξε σε ένα τελικό Top20, πολυποίκιλο σε ήχους, σκηνές, αλλά και προσωπικά ακούσματα, γεγονός του οποίου η επίτευξη, συνίσταται, κατά τι, δυσκολότερη. Επιπλέον «παράσημο», αποτέλεσε και ο «θόρυβος» που δεδομένα συνετελέσθη «εκτός τειχών», σε δημιουργήματα που αποτέλεσαν κορυφές και για τους ίδιους, αφού αναμφισβήτητα αποτελούν την προσωπική «κορυφογραμμή» στην πορεία των δύο πρώτων και ένα εντυπωσιακά σημαντικό «μέσο» γνωριμίας μαζί τους, όσον αφορά στους Triumpher.
Από κοντά, και σε συνδρομή σε ισχύ των «μονοπατιών» του κλασσικού ήχου, είδαμε τους Darklon, που επίσης ξεπέρασαν εαυτούς με το “The Redeemer”, όπως έπραξαν και οι Αθηναίοι Thelemite, με το τρίτο πόνημά τους, “Survival of the Fittest”, αλλά και οι, εννοείται, «δικοί μας» Receiver, με το “Whispers Of Lore”, που προσέφερε ένα ακόμα από τα highlights του έτους, που μόλις μας «αποχαιρέτησε».
Η χρονιά για τους The Silent Rage, υπήρξε επίσης άκρως επιτυχημένη, με έναν σπουδαίο δίσκο, το “Nuances Of Life”, που φιγούραρε σε προσωπικές λίστες συντακτών μας, άσχετα αν δεν εισήλθε στην τελική εικοσάδα, αλλά δύναται να καυχιέται ότι κατέθεσε «στίγμα» στον εγχώριο power metal ήχο.
Δεν πέρασε απαρατήρητη και η δεύτερη δουλειά των Stray Gods, του Bob Katsionis, “Olympus”, η οποία δεν άφησε ασυγκίνητο και τον γράφοντα, που όμως επέλεξε και συμπεριέλαβε, τελικά και δικαιωματικά, και πέραν πάσας προσωπικής αμφισβήτησης στα αγαπημένα του για τη χρονιά, την έτερη δουλειά του, με το project Vass/Katsionis, το “Cynical Silence”.
Δε μπορεί να μην συμπεριληφθεί, επίσης, το “Envy” των Fortress Under Siege, που έγινε και το εφαλτήριο για μία μεγάλη περιοδεία της μπάντας ανά την Ευρώπη. Φυσικά, και η επιστροφή μετά δωδεκαετίας, του project του Κώστα Φαλιέρου από το Άργος, των Powerstorm, με το “Act II”, η οποία αξίζει αναζήτησης και ακρόασης.
Στην προσπάθεια ανασκόπησης πιο «σκοτεινών» ήχων, θα ξεχωρίζαμε σίγουρα την «θορυβώδη επιστροφή» κατόπιν δωδεκαετίας των Deviser, με το “Εvil Summons Evil”, που επίσης …. ξεπέρασε τα σύνορα. Άξια λόγου, δε θα μπορούσαν να μην αποτελούν και η, δέκατη, ομώνυμη δουλειά των On Thorns I Lay, σε μία σχεδόν τριαντακονταετή, συνολικά, διαδρομή, αλλά και τα ελκυστικά και αξιοπρόσεκτα δημιουργήματα των Sadhus, The Smoking Community, που παρέδωσαν έναν «μουσικό ογκόλιθο», «βαριάς» μορφής με το “Illegal Sludge” και των Decemberance, οι οποίοι μπορούν να καυχώνται για την επιβλητική ατμόσφαιρα του “Implosions”, που όμως έχει περισσότερα περιεχόμενα «ξέφωτα» να χαρίσει σε όποιον του αφιερώσει προσήκοντα χρόνο. Τέλος, αξιόλογη υπήρξε και η προσπάθεια του Αθηναϊκού τρίο, Seer of the Void με το “Mantra Monolith”, μα και το EP «γνωριμίας», “Echoes of Eternity”, των Empty Mirror.
Σε συναφή, «σκοτεινά», ηχητικά μέρη, αλλά και συμφωνικά, συνδυαστικά, σίγουρα ξεχωρίζει ένας δίσκος που τελευταία στιγμή έμεινε εκτός προσωπικής εικοσάδας. Οι Elysion δημιούργησαν έναν εκπληκτικό τέτοιο, με το “Bring Out the Dead”, και σίγουρα διάγουν μία εκπληκτική περίοδο για τους ίδιους, με το όνομά τους να έχει «ακουστεί» εδώ και καιρό στο εξωτερικό, αλλά και την (μη «απαραίτητη») «πιστοποίηση», να ήρθε «εντός» και συναυλιακά το προηγούμενο καλοκαίρι, στο πλευρό των Nightwish. Αξιόλογο και το ντεμπούτο της παρέας της Μαριαλένας Τρικόγλου, των Mystfall, που «γέννησαν» σημαντικές προσδοκίες για το εγγύς μέλλον με το “Celestial Vision”.
Περαιτέρω, από τις σημαντικότερες «δισκογραφικές δηλώσεις/επιστροφές», υπήρξε το «Άνθη της Σιωπής» των Λευκή Συμφωνία, ενώ δεν μπορεί να μην μνημονευθεί και το “Alone” των Anima Triste, σηματοδότηση μιας επίμονης παρουσίας και αποκύημα ενδελεχούς προσπάθειας στον ήχο.
Εκ των γεγονότων του 2023, ήταν και η, έστω «ετεροχρονισμένη», κυκλοφορία του ακροτελεύτιου δημιουργήματος μιας από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών, του “Last Forever” των Socrates. Και ένας από τους δίσκους εξαιρετικής ποιότητας, όσο και ιστορικότητας που ακούσαμε φέτος.
Σημαντική και άξια λόγου και η προσωπική δουλειά του Γιάννη Βογιατζή, frontman των σπουδαίων Need, με τίτλο “Monsters”. Μία εκδήλωση προσωπικής έκφρασης, αποστασιοποιημένη από το παρελθόν και πηγαία εκφρασθείσα. Όπως ήταν και η προσπάθεια από τα «πατριωτάκια» με το όνομα Ushala, που σκαρφίστηκαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πονήματα σε σύλληψη και εκτέλεση, φέρον το όνομά τους, που «μοσχοβολάει» γη και ιστορία Ηπείρου.
Ο χώρος του thrash «ανέπνευσε» με ευχαρίστηση εντός 2023. Αν δεν προσμετρήσουμε (έστω, ίσως καταχρηστικά) το δίσκο των Nervosa, “Jailbreak”, ως «οικείο» με την σκηνή της χώρας (50% το συμμετοχικό «μερίδιο», άλλωστε) , θα υπάρχουν ακόμα ακόμα δίσκοι όπως αυτός των Bio-Cancer, το “Revengeance”, αλλά και των Venus, που κάνανε «αίσθηση» στο χώρο. Αλλά για τον υποφαινόμενο, και την υποκειμενική του άποψη, ο ομώνυμος, τρίτος δίσκος των Riffobia, κατάφερε με την ατμόσφαιρα, τα vibes, την “old school” «αισθητική» του, να «σκαρφαλώσει» άνωθεν, έως την πρώτη δεκάδα των φετινών, ατομικών του επιλογών.
Τέλος, συνοψίζοντας ένα editorial/ανασκόπηση του εγχώριου ήχου για το 2023, οι συντάκτες του Soundcheck, ενθαρρυντικά, δεδομένα θα πρότειναν την αναζήτηση κάποιων, λιγότερο «γνωστών», μα αξιόλογων και αξιομνημόνευτων εγχειρημάτων, όπως ήταν το “Αθούρα”, του ομώνυμου project του Χρήστου Φαρμάκη, το “A Temporary State of Bliss” των Residuos Mentales, το ομώνυμο ντεμπούτο των The Mystic Tension, το “Bleed To Life” των Ελληνοκαναδών Vonavibe, αλλά και τα “Lost In Grey” των WiderSin και “Songs for the Non-Existent” των Dissilusive Play.
Άλλωστε, ένα μηνιαίο editorial που κατέληξε σε ένα πολυσέλιδο, «κειμενικό σεντόνι», μάλλον δεικνύει καταφανώς, όπως είχε όχι απλά υπονοήσει ο Γιώργος Γεωργίου στο άρθρο του «Γυρίζοντας το Νόμισμα», αλλά καταστήσει σαφές, ότι μάλλον η ώρα για ακόμα πιο έμπρακτη και δικαιωματικά, «αξιωματική» υποστήριξη του ταλέντου της χώρας, έχει έρθει προ πολλού.
Μιας χώρας, που σε όποια φάση ή «εστία παρακμής» και αν έχει οδηγηθεί, δεν παύει σταθερά, πηγαία και αξιοσημείωτα, να «εκπέμπει φως». Έστω, μα και εις ευκταίο τρόπο, «μουσικό» στην συγκεκριμένη περίπτωση….
