JON VOYAGER: “Monsters”

ALBUM

Γιάννης Βογιατζής, μόνος, ψάχνει… Σημαντική πρόκληση, συχνά αναγκαία να απαγκιστρωθείς από τις καρφωμένες συντεταγμένες ενός σχήματος, ακόμα και αν αυτό είναι οι σπουδαίοι Need, που έδωσαν τη δική τους ώθηση στην μοντέρνα prog σκηνή της χώρας πέρα από τα σύνορα. Βέβαια, οι άνθρωποι που συγκεντρώνουν πολλά ερεθίσματα στο δημιουργικό τους σακούλι, κάποια στιγμή θα κοιτάξουν μέσα σε αυτό για να δουν ποια απωθημένα έχουν ξεχάσει.

Μακριά λοιπόν από τον συνήθη νόμο της βαρύτητας και πολυπλοκότητας των Need, η φωνή τους αποφασίζει να αφηγηθεί ευθυτενείς ιστορίες και να ανοίξει αυτά τα μικρά κουτάκια στο μυαλό του. Έχοντας μια αυθόρμητη, σχεδόν αναγκαία επιλογή να απλοποιήσει τη μεταφορά των ιστοριών του και την έκφραση όλων αυτών των προσωπικών στιγμιότυπων, είναι μονόδρομος να ακουμπήσει στις αλάνθαστες, μαγικές συνταγές μεγάλων τραγουδοποιών του ευρύτερου rock χώρου. Άλλωστε η μαγεία των σπουδαίων δημιουργών ήταν πάντα η αυτόνομη δύναμη της σύνθεσης, η αξία του συναισθήματος, πέρα από τα πολλά τερτίπια και παραπετάσματα. Και ο Γιάννης τα καταφέρνει περίφημα.

Μας υποδέχεται με το ρυθμικό “Little Boxes” και πέρα από το γλυκό ταξίδι σε χωροχρόνους αγαπημένους, νόμισα πως είδα τον Sting με τον Copeland να χαμογελούν με νόημα, την ίδια στιγμή που οι στίχοι συγκρούονται με την ευδαιμονική διάθεση, δημιουργώντας έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό. Από την άλλη, το “Undecided” είναι ξεκάθαρα η σειρήνα του άλμπουμ, ένα λυρικό, άμεσο τραγούδι απόδρασης, από αυτά που δεν βρίσκεις το παραμικρό που θα άλλαζες πάνω του, με βεβαιότητα ο πιο συχνός σταθμός του άλμπουμ.

Την αρμονική σύμπραξη των οργανικών θεμάτων με τα φωνητικά αναδεικνύει αισθητά το “3 Days 60 Nights”, με τα χρώματα στη γέφυρα και το ρεφρέν, ενώ το rocker “Call Me When You ‘re Drunk” με τα funky βέλη του ανεβάζει αισθητά τις εντάσεις, πιο μποέμ και αλήτικο, πιο πλάνο και αυτοκαταστροφικό, και με το άγγιγμα του Ravaya, κιθαρίστα των Need. Το μάτι του Γιάννη κλείνει στον μεγάλο David Bowie, στο έξυπνο “ tribute or not” “Minor Tom”, ένα φορτισμένο, αντιπολεμικό τραγούδι με πάθος, πίκρα και βάρος. Οι τόνοι χαμηλώνουν μαζί με το φως της ημέρας, όταν το “Streets of Athens” αναλαμβάνει να αφηγηθεί τρυφερά και ανθρώπινα την οικουμενική πραγματικότητα της μοναξιάς της “μητρόπολης”. Την ίδια σκυτάλη αρπάζει και το “Angela”, με τα βιωματικά στιγμιότυπα να καρφώνονται στη μουσική που κορυφώνεται ζητώντας μια στιγμιαία βεβαιότητα.

Είναι βέβαιο πως η διαδρομή του δίσκου είναι ένας προσωπικός εξορκισμός και το ομότιτλο είναι η οριστική επίκληση γι’ αυτόν, για την αγάπη να διώξει μακριά τα τέρατα που παραμονεύουν κάτω από το κρεβάτι. Σκόπιμα λιτό και απογυμνωμένο, δίνει χώρο για μια ιδιαίτερη προσέγγιση από τη φωνή του δημιουργού. Ίσως και να είναι απλά η ιδέα μου, αλλά στο τρυφερό φαλτσέτο του κάπου ξεπήδησε ο Nick Cave του “Ghosteen”.

Γιάννης Βογιατζής, μόνος, ψάχνει και βρίσκει λοιπόν… Με λίγη βοήθεια από τους φίλους του, για να κλέψουμε έναν τίτλο από το “Αφεντικό” που τόσο δείχνει να εκτιμά, άνοιξε τα κουτιά του και απελευθέρωσε μουσική ειλικρινή, ευαίσθητη, άμεση και οικουμενική. Άλλωστε, οι αγωνίες των ανθρώπων που δεν διστάζουν να κοιτάξουν μέσα τους, είναι κοινές σε ολόκληρο τον κόσμο.

Είδος: Rock/Indie Rock/Acoustic
Εταιρεία: One Little Victory Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 3 Νοεμβρίου 2023

Website: https://www.jonvoyager.com/
Bandcamp: https://jonvoyager.bandcamp.com/album/monsters

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1143 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.