DARKTHRONE: “Astral Fortress”

ALBUM

Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Επίσης δεν κρύβεται η πείνα, η φαγούρα, η κούραση και η αγάπη για την μουσική των Gylve & Ted’s excellent adventure. Σχεδόν 35 χρόνια στην κατάμαυρη πιάτσα, 20 δίσκοι με το φρεσκότατο “Astral Fortress”, οι Darkthrone δεν (με) έχουν απογοητεύσει σχεδόν ποτέ…μέχρι σήμερα.

Η αυθεντικότητα των δύο δημιουργών του Σκοτεινού Θρόνου, είναι απαράμιλλη – το ίδιο και η αφοσίωσή τους στην μουσική χωρίς ταμπέλες, η διάθεσή τους για πειραματισμό με σχεδόν κάθε υποείδος του μέταλλου, που περνάει μέσα από το προσωπικό τους blender και φτύνει ζοφερές νότες στα αυτιά μας εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Μετά την πιο hardcore-punk προσέγγιση του ήχους τους στην τριλογία “F.O.A.D”/ “Dark Thrones And Black Flags”/ “Circle The Wagons”, που ολοκληρώθηκε πριν μπει η προηγούμενη δεκαετία, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο ενδιαφέροντα με την στροφή στο πιο κλασσικό μέταλλο με το “The Underground Resistance” αλλά και την ακόμα πιο doom/Celtic Frost-ική γη που εξερευνούν τα τελευταία χρόνια, από το “Old Star” του 2019 και μετά.

Το “Astral Fortress” δεν μετακινείται σχεδόν καθόλου από εκεί που μας άφησε το “Eternal Hails…”. Είναι στάσιμο και δυστυχώς, στο μεγαλύτερό του μέρος είναι ανέμπνευστο και κουραστικό. Αν και η έναρξη του album με τον προπομπό του “Caravan Of Broken Ghosts” μου χάρισαν αισιοδοξία και ενθουσιασμό για την συνέχεια, το χαμόγελο επιστρέφει στο πρόσωπο μόλις στο τέλος του δίσκου, με το NWOBHM κλείσιμο του “Eon 2”. Στο ενδιάμεσο, μια doom ριφάρα που θα ζήλευαν οι Candlemass των τελευταίων 26 ετών στο “Kevorkian Times” και ένα αψυχολόγητο αλλά πανέμορφα creepy δίλεπτο instrumental σώζουν την κατάσταση – αλλά δεν είναι αρκετά. Δεν θα σχολιάσω καν το εξώφυλλο, που είναι με διαφορά το χειρότερό τους.

Σαφώς και συνεχίζω και αγαπώ Darkthrone και η ευχή που είχα δώσει στο review του “Eternal Hails…” να κυκλοφορούν μουσική για 30 χρόνια ακόμα, ισχύει 666%. Δεν χάνεται το δίδυμο, θα τον βρει και πάλι το δρόμο του. Και εννοείται πως δεν είναι κάθε ένας από τους προηγούμενους 19 δίσκους τους αγαπημένος μου, κανείς δεν είναι άσφαλτος, που είχε πει μια φορά και έναν καιρό μια Ελληνίδα avant-garde τραγουδίστρια (και πόσο δίκιο είχε σε αυτή την περίπτωση, λόγω μαυρίλας). Απλά στο “Astral Fortress” βαρέθηκα σε βαθμό κακουργήματος.

Είδος: Black/Heavy Metal
Δισκογραφική: Peaceville Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 28 Οκτωβρίου 2022

Official Facebook page: https://www.facebook.com/Darkthroneofficial

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.