Ταξιδεύουμε πίσω στις 14 Μαΐου 1982 και βρίσκουμε τον επιβλητικό Snaggletooth με τον πρώτο μεγάλο και σοβαρό πονοκέφαλο της διαδρομής του. Εκείνη την ημέρα στο New York Palladium, ο Fast Eddie Clark ανέβηκε για τελευταία φορά στο σανίδι, συμπληρώνοντας την εικονική τριάδα. Η αρχική του δυσαρέσκεια για το “Iron Fist” γιγαντώθηκε με τη συνεργασία της μπάντας με τους Plasmatics της Wendy O. Williams για το E.P. “Stand by Your Man”, στο οποίο οι μπάντες έφτασαν να κάνουν εναλλάξ διασκευές των τραγουδιών τους.
Πολλές φορές αργότερα, ο Clarke καταλόγισε τον “Philthy” σαν υποκινητή της φυγής του από τη μπάντα. Ο ίδιος φανταζόταν πως θα πέθαινε στους Motorhead και δεν είχε την παραμικρή πρόθεση αποχώρησης, φαίνεται όμως πως μια σειρά γεγονότων έμοιαζε να του δείχνει πως δεν τον υπολόγιζαν στο γκρουπ. Η φυγή του άφησε τους άλλους δυο στα μισά της περιοδείας στις Ηνωμένες Πολιτείες να ψάχνουν άμεση λύση. Η πρώτη άμεση πρόταση στον frontman των Anvil, Steve “Lips” Kudlow έπεσε στο κενό. Η επόμενη επιλογή ήταν αυτή του Brian Robertson. Με το βαρύ και υπολογίσιμο παρελθόν του στους Thin Lizzy, και την μάλλον ισχνή του απόπειρα στους Wild Horses μαζί με τον Jimmy Bain, απολάμβανε την απεριόριστη εκτίμηση του Taylor. Ο Philthy ήταν μεγάλος οπαδός των Thin Lizzy, και σίγουρα κάποιος που ήθελε πολύ να δουλέψει μαζί του. Από την άλλη, ο Lemmy είχε αρκετές επιφυλάξεις αλλά το γεγονός πως ο Robertson έμαθε ολόκληρο το set list σε ελάχιστο χρόνο και τους ξελάσπωσε στις υπόλοιπες ζωντανές εκκρεμότητες, οδήγησε στην απόφαση να υπογράψει για ένα άλμπουμ.
Η νέα τριάδα μπαίνει στο στούντιο τον Φεβρουάριο του 1983 για μια ενδεχόμενη νέα κυκλοφορία τον Ιούνιο. Οι πρώτες εντυπώσεις του Lemmy για το νέο υλικό χαρακτηρίζονται από την περιγραφή “περισσότερο μουσικό”. Αναμφισβήτητα ο Robertson ήταν ένας πολύ πιο τεχνικός, πληθωρικός και ντελικάτος κιθαρίστας. Γρήγορα βέβαια, τα αισθήματα άλλαξαν στη διαδικασία των ηχογραφήσεων στο στούντιο στο Λονδίνο, με τον παραγωγό Tony Platt. Για τον Lemmy η πρόοδος του άλμπουμ αποδείχθηκε ένα “γαμημένο βασανιστήριο”. O Brian είχε εντελώς διαφορετικό τρόπο δουλειάς στο στούντιο, συγκριτικά με την άμεση, ενστικτώδη αντιμετώπιση των άλλων δυο, και χρειαζόταν πολύ περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει κάθε τραγούδι. Οι Motorhead ήταν πασίγνωστοι για τον παροιμιώδη rock & roll τρόπο ζωής με τον ξέφρενο ρυθμό σε όλα, ο Brian από την άλλη, ήθελε να κεντήσει με σχολαστικότητα τα θέματά του με αρκετές επαναλήψεις, μέχρι το σημείο που θα ένιωθε έτοιμος.
Ήταν βέβαια φανερό πως η μουσική ήταν πιο λεπτομερής και δουλεμένη, χωρίς να υπάρχει αυτή η άμεση επιθετικότητα του “Overkill”, ή η ακατέργαστη γοητεία του “Ace of Spades”. Από τα δυο singles, τα “I Got Mine” και “Shine” ήταν εμφανείς οι ενδείξεις του νέου δρόμου που διάλεξε η μπάντα. Το “Another Perfect Day” κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1983, και μισήθηκε αμέσως παράφορα τόσο από τους φίλους των Motorhead, όσο και από τους κριτικούς. Η αυξημένη μελωδικότητα επισημάνθηκε από βλασφημία ως ξεπούλημα, ενώ φυσικά πολλοί νοστάλγησαν αμέσως τον Clark.
Ακόμα και μέσα από ισχυρές αμφισβητήσεις, καθώς συνηθιζόταν τότε στους σκληρούς πυρήνες των οπαδών να θέλουν τα γκρουπ αφοσιωμένα στα χαρακτηριστικά τους, το άλμπουμ αναρριχήθηκε στο νούμερο 20 στα charts. Η περιοδεία “Another Perfect Tour” όμως δεν βοήθησε και πολύ τη συνέχεια μετά το πιο περίεργο άλμπουμ στην ιστορία τους. Οι διαμάχες μεταξύ του Lemmy και του Robertson ήταν μόνιμες, καθώς ο κιθαρίστας ήθελε να παίζει ζωντανά αποκλειστικά το νέο υλικό, σνομπάροντας τα κλασικά τραγούδια των “Overkill”, “Bomber” και “Ace of Spades” που ήταν καταξιωμένα αλλά και αναμενόμενα από το κοινό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν και οι αλλόκοτες στιλιστικές επιλογές του Robertson, όταν συνήθιζε να εμφανίζεται με σατέν σόρτς και παπούτσια μπαλέτου δίπλα στα συνηθισμένα δερμάτινα του Lemmy και του Taylor.
O Lemmy κάποια στιγμή θεώρησε πως όλο αυτό το διαφορετικό ντύσιμο, όλες αυτές οι ανόητες επιλογές με τα σορτς γινόταν για να τον εκνευρίσουν. Ή για να διαβεβαιώσει τους πάντες πως δεν ήταν ένα κανονικό μέλος της μπάντας, αλλά κάτι σαν προσκεκλημένος καλλιτέχνης που τους έκανε την τιμή να παίξει για αυτούς. Αργότερα, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, θεωρεί κανείς πως μάλλον δόθηκε υπερβολικό βάρος και σημασία στις ενδυματολογικές επιλογές του Robertson από όσο θα έπρεπε. Η ουσία είναι πως αυτή η βραχύβια σύνθεση των Lemmy, Philthy και Robbo διαλύθηκε το 1984.
Το “Another Perfect Day” , κόντρα σε όλες τις αρχικές προβλέψεις, γέρασε με υπέροχο τρόπο, παίρνοντας μια εντυπωσιακή ρεβάνς από όλα όσα ακούστηκαν όταν πρωτοβγήκε. Και όχι άδικα, αφού ουσιαστικά άνοιξε τη βεντάλια του γκρουπ και κατέγραψε ήχους στην κιθάρα που δεν υπάρχουν πιθανά σε κανένα άλλο άλμπουμ τους, όπως σε τραγούδια σαν τα “Dancing On Your Grave” και “One Track Mind”. Η αγάπη του Robertson στις μελωδικές συγχορδίες και το ενδιαφέρον του για τα πετάλια με εφέ κιθάρας, αποτέλεσαν ουσιαστικά στοιχεία διαφοροποίησης, και άφησαν κάποια διαφορετικά αλλά εξίσου κλασικά Motorhead τραγούδια. Βέβαια, μετά τη διάλυση εκείνου του line up, οι Motorhead δεν έπαιζαν καθόλου το υλικό του άλμπουμ αυτού μέχρι το 2004.
Στο DVD Stage fright του 2005, ο Lemmy προλογίζοντας το “I Got Mine”, λέει χαρακτηριστικά: “ αυτό είναι από το πιο μισητό μας άλμπουμ, πούλησε περίπου 25 αντίτυπα και νομίζω τα πήρε η οικογένεια του Brian”. Είναι φυσικά άλλο ένα ευφυολόγημα του Lemmy καθώς η στροβιλιζόμενη χρωματική δίνη που λιώνει τον Snaggletooth στο εντυπωσιακό έργο του Joe Petango έχει κερδίσει πια αμέτρητα χαμόγελα απόλυτης αποδοχής ακόμα και από τους σκληρούς φίλους τους. Κάποια από τα τραγούδια του έχουν εμφανιστεί σε οποιοδήποτε από τα αρκετά Best Of. Όπως πρόσθετε και ο Lemmy, λίγα λεπτά αργότερα στο ίδιο βίντεο, “βλέπω πως έχει ωριμάσει με το χρόνο. Σαν τυρί, σωστά;”.
