
Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να μπούμε στον «κουτσοφλέβαρο», από το πρόγραμμα που «έτυχε» το περασμένο Σαββατόβραδο. Μετά το αντάμωμα με «σεβαστό» μέρος αυτής της παρέας που ονομάζεται Soundcheck, μπροστά σε «μερακλίδικα, ψητά εδέσματα», χωριστήκαμε ανάμεσα σε Gagarin 205 και Piraeus Academy, για δύο προμηνυόμενες, δυνατές, συναυλιακές νύχτες.
Το ότι φτάσαμε δε νωρίς, με την ευκαιρία να απολαύσουμε το Soundcheck των δύο special guests, έκανε την περίσταση έτι περαιτέρω ευχάριστη και αξιομνημόνευτη. Η παρουσία, σημαντικότερα όμως, αρκετών, ιδιαίτερα νεαρών παιδιών, πιθανότατα της παρέας της Νεφέλης του Μάριου, στην πρώτη γραμμή του εξώστη, ακριβώς μπροστά μου, ήταν και ένα από τα δύο σημαντικότερα σημεία της συγκεκριμένης βραδιάς….

Με το banner πίσω από το drum kit να μας δηλώνει το αναγκαίο και νομοτελειακό πέρασμα μέσα από το «σκότος», όπερ μεθερμηνευόμενον θα μπορούσε να είναι και οι εκάστοτε, προσωπικές δοκιμασίες, ώστε κάποιος να φτάσει ή να ανακτήσει το «φως» (“Embrace the darkness, to reclaim the light”), με «ενισχυμένη, βρετανική ακρίβεια», οι Beyond The River ανέβηκαν στη σκηνή για να αναλάβουν την αρχική «ένταξη» των θεατών στη βραδιά που είχαν «σκαρώσει» οι The Silent Wedding. Οι πρώτες νότες κατέδειξαν ότι βρίσκονταν ήδη μπροστά στο «δικό τους» κοινό, στο πλαίσιο, ουσιαστικά, της πρώτης, «ηχηρής» εμφάνισής τους.

Η ένθερμη υποδοχή που τους επιφυλάχθηκε, «έσβησε» τις «σπίθες» οποιασδήποτε «εστίας άγχους» που τα ανωτέρω εμπεριείχαν και τους κατέστησε ορεξάτους και «φουριόζους» να παρουσιάσουν το υλικό τους. Με κάποια «ένθετα» μικροπροβλήματα στον ήχο τους, τα οποία δεν πτόησαν και δεν φάνηκε να απασχολούν κανέναν από τους αρκετούς που βρέθηκαν νωρίς να τους απολαύσουν. Με την ατμοσφαιρικότητα και τον λυρισμό να είναι κυρίαρχα στις συνθέσεις τους, τα harsh vocals σταθερά παρόντα, αλλά και τα πλήκτρα να προσφέρουν πότε στη μελωδικότητα και πότε στην δημιουργία της προσδοκώμενης και επιδιωχθείσας ατμόσφαιρας, συγκέραζαν ταιριαστά και ως φαινόταν να στοχεύουν, το «έρεβος» με το φως, τη γαλήνη και την ομορφιά με την θλίψη. Ευχαριστώντας τους The Silent Wedding, μας χαιρέτησαν, στην «εισηγητική» αυτή εμφάνιση γνωριμίας, στην βραχεία, ακόμα πορεία τους από το 2021. Εν όψει της πρώτης τους δισκογραφικής απόπειρας, ταιριαστά και με τις προσδοκίες που προσέφεραν, τα λόγια του Μάριου, αναμένοντας περαιτέρω ευχάριστα νέα στο μέλλον και από αυτούς και από τους διαδόχους τους, Destiny Calls…..

Beyond The River setlist:
In the Shadows
We Shattered
Fear Me
Pressing Moment
As I Fall

Ήταν περίπου μία ώρα μετά, που τα πλήκτρα του Γιώργου Γεωργίου θα έδιναν το έναυσμα της παρουσίας στη σκηνή των Destiny Calls. Ό,τι, ενδεχομένως, εκτός των συνόρων θα αποκαλείτο supergroup, για να μην φανώ υπερβολικός, εδώ είναι ξεκάθαρα ότι έχουμε να κάνουμε με μία παρέα μουσικών που έχουν διανύσει κάμποσα χιλιόμετρα στο «σανίδι», κάποιοι κατά μήκος δεκαετιών στην εγχώρια σκηνή. Με γενέθλιο έτος το 2024, οι άλλοτε συνοδοιπόροι των Flying Mercury, με προεξέχοντα τον κιθαρίστα (και «παλιοσειρά») Σπύρο Φουσέκη (επίσης Silver R.I.S.C.), έχουν δημιουργήσει ένα «νεότευκτο», «μουσικό βρέφος» , πολλά υποσχόμενο, ιδίως μετά και την προσθήκη της Αγγελικής Ροσσολάτου, παλιάς γνώριμης από την εμφάνισή της σε αρκετά Rock in Dio (Vol.11, Vol.12) αλλά και στο live tribute στον Gary Moore.

Παρά την εξίσου σύντομη «διαδρομή» της μπάντας, πλέον είχαμε να κάνουμε, δικαιολογημένα και ηλικιακά, με άλλον…. «αέρα». Ο ήχος ήταν πολύ καλός και η παρουσίαση των συνθέσεων, «έβριθε στιβαρότητας» και αυτοπεποίθησης, με τους Λουκά Αδαμόπουλο (μπάσο) και Πέτρο Παπαπέτρο (drums), να έχουν σημαίνοντα ρόλο, «ήρεμης δύναμης» σε όλο αυτό. Ο προαναφερθείς Γιώργος Γεωργίου, μέλος και των Rock ‘n’roll Children, Innerwish & Fortress Under Siege, διαθέτει εκείνη την εξαιρετική ικανότητα να δημιουργεί μη καινοφανείς, «μαγικές» στιγμές με τα αγγίγματά του στα πλήκτρα, όπως πολλάκις έχει κάνει τόσο με τις μπάντες που συμμετέχει όσο και με την απόδοση στις συνθέσεις του κοντού, μεγάλου «παραμυθά». Οι συγκεκριμένες εκφάνσεις του ταλέντου του, συγκερασμένες με τα όμορφα solos του Σπύρου Φουσέκη, απέδωσαν και θα αποδώσουν στο προσεχές πρώτο βήμα τους, μία θελκτική ενέργεια σε ένα, πιθανόν, όλο και από περισσότερους αναζητούμενο και αναπολούμενο, μουσικό είδος. Η νοσταλγικότητα και η «νότα» άλλων δεκαετιών που επιθυμούν να επικοινωνήσουν και αγαπούν, συνεπήραν τους ακροατές που τους τίμησαν με ειλικρινές και θερμό χειροκρότημα. Τα “Better Days”, “Out of Love”, “Lonely Days” και “Into the Night” ξεχώρισαν, λίγο προ της ολοκλήρωσης ενός επικείμενου, ντεμπούτου δίσκου, που αναμένεται άκρως ενδιαφέροντας.

Θα ήταν παράλειψη όμως, να μην αναφερθώ στην….«μεταγραφή αεροδρομίου», την οποία αποτελεί η προσθήκη της Αγγελικής Ροσσολάτου, που ήταν, φρονώ, η «μαγική πινελιά» που έλειπε για να συμπληρώσει τη συγκεκριμένη, μουσική παρέα. Με αντιστρόφως ανάλογη, των φωνητικών της δυνατοτήτων και της ερμηνευτικής της ικανότητας, σεμνότητα, με ένα σαγηνευτικό «άγχος» κάθε φορά που την έχω δει να τραγουδάει, δεν μπορεί παρά να «συγχωρεθεί» κάθε παραμικρό της λάθος, όπως αυτό της συγκεκριμένης εμφάνισης, αλλά και μόνο να υποκλιθεί κανείς στην πεμπτουσία που διαθέτει και πρέπει να αποτελεί βασικό προσόν ενός τραγουδιστή….

Destiny Calls setlist:
Better Days
Alive
Lonely Days
Out of Love
Angel
Into the Night
Tonight

Υπό τους ήχους της εξαιρετικής, συνάμα και ξεχωριστής διασκευής τους στο “Diamonds and Rust”, την επιτυχία της «αιώνιας φιγούρας», Joan Baez, την οποία είχαν εκτοξεύσει οι Judas Priest, ένας ένας τα μέλη της όμορφης αυτής «ομάδας» που ακούει στο όνομα The Silent Wedding, εισήλθαν στη σκηνή, έχοντας απέχει, ως headliners, σεβαστό διάστημα. Με εμφανέστατα τα επίπεδα όρεξης, εκκίνησαν από το «πρωτόλειο» δημιούργημά τους, “Livin’ Experiments” του 2013 και την τριάδα των “To Them”, “The Tale of Strahd” και “In Vitro”. Ο Μάριος Καραναστάσης, με το χαρακτηριστικό παλτό του, βαδίζοντας πέρα δώθε ανάμεσα στους υπόλοιπους της παρέας, «αναγκάστηκε» να υπάρξει ιδιαίτερα ομιλητικός, πέραν των «προϋπολογισμένων» σημείων, καθώς αυτό το «θηρίο» που ακούει στο όνομα Ρένος Λιαλιούτης…. δημιουργούσε συνεχώς «προβλήματα» στο drum kit του.
Αναγκαία και δικαιωματική η «στάση» στην «φιγούρα» αυτή, που έμοιαζε σαν ένας «πυρήνας ενέργειας» από όπου ξεκινούσε η συνολική της μπάντας, η οποία φυσικά «απλωνόταν» και σιγοντάρονταν από όλα τα μέλη της και εκπεμπόταν στο κοινό σε σημείο καθήλωσης. Παρέα με τον Γιώργο Κριθάρη, συνέθεσαν ακόμα μία φορά ένα εξαιρετικό rhythm section, ενώ ο Γιάννης Θερμός, εξίσου εκδηλωτικός και μάλλον περισσότερο από την τελευταία φορά που τους είχα παρακολουθήσει, προσέθετε τις «πινελιές» στα πλήκτρα που «σημαδεύουν» σημαντικά και χαρακτηριστικά το άκρως λυρικό «οικοδόμημα» τους.

Η επόμενη στιγμή άνηκε στο “Enigma Eternal” του 2017 και έτσι, ακολούθησαν τα “Shadows & Dust” και “Catharsis”, πριν η δεύτερη, σημαντική στιγμή, για τον γράφοντα, λάβει χώρα. Ήταν η εισαγωγή του “Silence”, όπου ο Μάριος Καραναστάσης, αποδεδειγμένα ταλαντούχος στη στιχουργική, αναφέρθηκε στα παιδικά πρόσωπα που μας περιτριγύριζαν και το χρέος μας έναντί τους, και κατά πόσο η σιωπή δύναται ανά στιγμές να αντιπροσωπεύει από σοφία μέχρι….συγκάλυψη. Γονιός ή μη, ήταν η στιγμή που ένιωθες ότι στο Academy υπήρχε μία παροδική αύξηση μικροσωματιδίων, που ενοχλούσε τους….φωτοϋποδοχείς σου.
Έχοντας αποδείξει και στην προηγούμενη ευκαιρία που τους είχα δει ότι μπορούν και ξέρουν να στήνουν ένα επαγγελματικό και απολαυστικό show, με τις κατάλληλες «πινελιές» για να το κάνει και μοναδικό, «έντυσαν» τα συγκλονιστικά “A Cry from Within” και “Loneliness”, με το ταλέντο και την κατάθεση ψυχής στο βιολί της νεαρής Αρτέμιδος, σε μία δυάδα, αναμφισβήτητα από τα highlights της βραδιάς, που δύσκολα δεν συγκίνησαν κάποιον θεατή.
Περαιτέρω, ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στη Χριστίνα Τσακίρη, την πρώην co-hostess του TV War, που αυτήν τη φορά είχε μόνη της την ευθύνη των δεύτερων φωνητικών και συνέβαλε σημαντικά, με τη σειρά της, στην συνολική ενέργεια, ζώντας πραγματικά την όλη εμπειρία και μη μοιάζοντας ξεχωριστό κομμάτι της μπάντας, αλλά μάλλον αναπόσπαστο μέρος αυτής.

Η ώρα του σημείου γνωριμίας μου μαζί τους είχε έρθει. Το “Ego Path” υπήρξε ό,τι πιο μεστό και λυρικά μεγαλειώδες έχουν κυκλοφορήσει, με δικαιωματική και αρκετά ανταποδοτική υποδοχή από το κοινό. Ανάμεσα λοιπόν στα εκπληκτικά και αγαπημένα, του κοινού, “Time of Darkness”, “The Final Token” και “Caught in the Web”, δέσποζαν ακόμα μία φορά στο setlist το σπουδαίο “The Sea of Fate”, αλλά πιο πολύ το “Stealing the Sun”, που ευτυχώς το συμπεριέλαβαν στο setlist, μιας και δεν ήταν δεδομένο, όπως ψέλλισε ο Μάριος Καραναστάσης. Εκείνο το κομμάτι, που πάει πίσω τον χρόνο στην γνωριμία της «ψυχής» και «ήρεμης δύναμης» της μπάντας, του Τζίμη Κατσαρού, όταν το 1995 είχαν με τον Μάριο τη μπάντα, Πυρ & Μανία και εκείνο πρωτο-ονομαζόταν, «Ασπίδα».
Σύνθεση που για τον υποφαινόμενο αποτελεί το «απόσταγμα» και τον ακρογωνιαίο λίθο της επίτευξης των στόχων τους, περικλείοντας όλη την ουσία των τριπτύχων που έχουν πάντοτε ως «φάρο», τους όρους, «Γέννηση, Έρωτας, Θάνατος». Ό,τι, δηλαδή, μας επικοινώνησε ο ίδιος ο Μάριος Καραναστάσης και ότι ακριβώς με συνέδεσε μόνιμα μαζί τους, από εκείνες τις στιγμές που ένα live ή ένα album αποτελεί «προσωπική ασπίδα», σε στιγμές δοκιμασίας. Το κλείσιμο, άνηκε σαν από συνήθεια, στο συμπλήρωμα των ανωτέρω και δεν ήταν άλλο από το “Song of the Dead”….
Είναι ήδη δεδομένο και σαφές, κυριότερα στα βλέμματα των παρευρισκομένων, μεταξύ των οποίων και μουσικοί, ότι οι The Silent Wedding δεν απογοητεύουν, ούτε το έπραξαν το περασμένο Σάββατο. Μπορούσα να χαζέψω εκφράσεις θαυμασμού και απόλυτης ικανοποίησης για το τι μας προσέφεραν ακόμα μία φορά, στα πρόσωπα των θαμώνων τριγύρω μου. Η δική μου εκτίμηση και πάθος, είναι κερδισμένα, άλλωστε, καιρό τώρα…. Γιατί (εκτιμώντας ότι δεν γίνομαι ούτε στοιχειωδώς υποκειμενικός) αν κάποιος fan με ρώταγε, ερχόμενος πρώτη φορά στη χώρα μας, ποια μπάντα που (δυστυχώς) δεν έχει ανοίξει διάπλατα ακόμα τα φτερά της στο εξωτερικό, θα πρότεινα να ακούσει, σίγουρα η μία από τις δύο θα ήταν οι The Silent Wedding….
The Silent Wedding setlist:
To Them
The Tale of Strahd
In Vitro
Shadows & Dust
Catharsis
Silence
A Cry from Within
Loneliness
Time of Darkness
The Sea of Fate
Stealing the Sun
The Final Token
Caught in the Web
Song of the Dead

Φωτογραφίες: Dimitra Koenka / D.Koenka Photography