Είναι γεγονός πως εκεί έξω γίνεται ένας χαμός από μουσική και κάθε είδους κυκλοφορία. Γεγονός είναι επίσης πως αρκετές από αυτές τις δημιουργίες θα περάσουν απαρατήρητες λόγω του τεράστιου μουσικού όγκου. Όταν όμως κάποιο album από τα τόσα “ανώνυμα” που κυκλοφορούν πέσει στο διάβα σας, καλό είναι να του δοθούν όσες ευκαιρίες χρειαστεί προκειμένου να ακουστεί και σε μεγαλύτερο κοινό.
Μία από αυτές τις πάμπολλες περιπτώσεις είναι και οι Anchillys, οι οποίοι μας έρχονται από τη χώρα της τουλίπας. Η αλήθεια είναι ότι το technical/brutal death metal που διάβασα πως παίζουν στο ντεμπούτο τους δεν είναι και το πιο “εύπεπτο” άκουσμα καθώς στοχεύει σε συγκεκριμένα ώτα (όχι τα δικά μου), όμως μετά την ακρόασή του διαπιστώνει κανείς πως εκτός από την αδιαμφισβήτητη τεχνική κατάρτιση των συντελεστών του, υπάρχει άπλετη αμεσότητα στις συνθέσεις του κάνοντάς το έτσι ένα πολύ καλό και με “ροή” album.
Οι Anchillys “πατάνε” στα ίχνη ερπυστριοφόρου που έχουν αφήσει στο πέρασμά τους μπάντες όπως οι Immolation, οι Deicide, οι Hate Eternal κ.α. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως προέρχονται από μια χώρα που έχει βγάλει, για παράδειγμα, Sinister και Asphyx, τότε αντιλαμβάνεσαι πως τα παιδιά “βαδίζουν” στο σωστό μονοπάτι.
Το album ξεκινάει με το instrumental “Birth” όπου γίνεται αντιληπτό το mini “προσκύνημα” στους Cannibal Corpse, για να το διαδεχθεί το “πυραυλοκίνητο” “Dirt & Essence”. Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής της μπάντας, Andy Wit συνθέτει έχοντας τη μουσική “Βίβλο” των Μεγάλων Παλαιών στο προσκέφαλό του. Σφυροκόπημα και συνεχείς εναλλαγές ρυθμών όπως στο ομώνυμο ή το “Extramundane”, μας θυμίζουν για ποιο λόγο λατρεύουμε αυτό το είδος μουσικής. Τα φωνητικά του ακολουθούν τις νόρμες του ιδιώματος παραμένοντας σε υψηλό brutal επίπεδο, συνοδευόμενα σε πολλές περιπτώσεις από δεύτερα (ηχογραφημένα από τον ίδιο) στα πρότυπα που δημιούργησε πίσω στα 90s ο “πολύς” Glenn Benton.
Στα drums ο Andy Wit “καταθέτει” τα διαπιστευτήριά του παίζοντας στα όρια του λογικού, χωρίς υπερβολές, ανούσια blast beats και σπαζ@ρχίδικη επίδειξη τεχνικής. Το θέμα είναι ο “βασανισμός” του drum kit, και σε αυτόν τον τομέα οι Anchillys πετυχαίνουν διάνα. Ακόμη και μέσα σε αυτόν τον “καταιγισμό” death metal-ισμού καθώς ακούς κάποιο εκ των “Somniphobic” ή “Sands of Genitalia”, το μπάσο του Andy Wit βρίσκει χώρο να δηλώσει κι αυτό την παρουσία του. Είτε ακολουθώντας κατά πόδας τη ροή των κομματιών είτε προσθέτοντας κάποια “στοχευμένα” leaks ανάμεσα στα “σπλάχνα” τους. Το μισάωρο του album ολοκληρώνεται με, το κατ’εμέ, καλύτερο κομμάτι του, “Khamsin’s Menace” με τον εξοντωτικό ρυθμό και το σχεδόν μαυρομεταλλικό fade out κλείσιμό του.
Αν στις παραπάνω γραμμές διάβασες το ίδιο όνομα τρείς φορές μην ανησυχήσεις. Δεν πρόκειται για λάθος καθώς ξέχασα (not) να αναφέρω πως οι Anchillys αποτελούνται από τον εξής έναν Ολλανδό Andy Wit, ο οποίος και παίζει “μπάλα” μόνος του. Είναι το δεύτερο death album που πέφτει στην αντίληψή μου μέσα στη χρονιά, και στο οποίο ένα άτομο κάνει όλη τη δουλειά. Και για ακόμη μία φορά η δουλειά γίνεται με ιδανικό τρόπο.
Well done Andy αλλά για να έχει και συνέχεια αυτή η ομολογουμένως πολύ καλή κυκλοφορία πρέπει επειγόντως να προσλάβεις συνεργάτες και να μοιράσεις τη δουλειά, βγαίνοντας ταυτόχρονα και στο “σανίδι”. Με έναν άνθρωπο να τραβάει “κουπί” δεν προχωράει το πράγμα. Κάτι ξέρουμε κι εμείς.
Είδος: Technical/Brutal Death Metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Αυγούστου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/Anchillys
