Διασχίζοντας με τη μηχανή την Λιοσίων και περνώντας (νωρίς) από την ουρά αναμονής για τους The Raveonettes, που ήταν η άλλη επιθυμία / πιθανότητα της βραδιάς της 6ης Μαΐου, αναρωτιόμουν τί θα άρμοζε περισσότερο σε έναν 46αρη, ανεξαρτήτως της οικονομικής διαφοράς για την παρακολούθηση των συγκεκριμένων μουσικών δρώμενων. Και ας ήταν ενδόμυχα δεδομένη η απολαυστική βραδιά που θα προσέφεραν οι Δανοί.
Στις 21.38, σε ένα κάτι παραπάνω από μισογεμάτο Κύτταρο, οι Blue Emerald έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή, έχοντας αποφασιστεί και επικοινωνηθεί, ότι θα παρουσίαζαν την blues rock πλευρά του σπουδαίου Βορειο-Ιρλανδού μουσικού. Ο γεννημένος στο Belfast δημιουργός άλλωστε, μας έχει προσφέρει «άπειρες», ποιοτικές και εξέχουσες μουσικές στιγμές, ικανές να «γεμίσουν» ένα μαραθώνιο όπως αποδείχθηκε show.
Οι Blue Emerald λοιπόν, με περίσσιο αέρα συνολικά, εδραζόμενο στην αγάπη για τον καλλιτέχνη και την εμπιστοσύνη στο πώς αποδίδουν, λόγω αυτής, την αναλογίζουσα σε αυτούς περίοδό του, ξεκίνησαν δυνατά, με τον Θανάση Γκιόκα στην κιθάρα να αναλαμβάνει ρόλο οικοδεσπότη, μέχρις η Vicky Bee, frontwoman της μπάντας έλθει στο προσκήνιο, έχοντας πίσω της ακριβώς τον Γιάννη Σκυλλά στα πλήκτρα στο κέντρο της σκηνής και το rhythm section, Κώστα Ραγκαζά (Μπάσο) και Λευτέρη Καφετζή (Ντραμς). Οι εκπληκτικές φωνές των guests είχαν ήδη αρχίσει να «παρελαύνουν» και η Αγγελική Ροσσολάτου μας χάρισε μία άκρως συγκινητική ερμηνεία του “Johnny Boy”, πριν την προαναφερθείσα είσοδο της Vicky Bee, που με την αισθαντική φωνή της έκανε, μαζί και με τα πνευστά (Δημήτρης Ψάλτης – Σαξόφωνο & Βαγγέλης Τσιλιβίγκος – Τρομπέτα, The Juicy Horns), εντυπωσιακή εμφάνιση στο “Cold Day In Hell”. Τα οποία πνευστά, προσέδωσαν απίστευτη ατμόσφαιρα στην μουσική αποτύπωση των συνθέσεων του «τιμώμενου».
Οι guests συνέχισαν να συνδράμουν αισθητά και εντυπωσιακά και ο σπουδαίος κιθαρίστας Δημήτρης Σιμογιάννης (“Too tired”), αλλά και οι Γιώργος Παπαντώνης και Δημήτρης Θεοδώρου των Illusory, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην πολυμορφία και το μόνιμο ενδιαφέρον, όσον αφορά στην βραδιά.
Όπως έκανε και ο Μανώλης Τσίγκος (Innerwish, Rock ‘n’ Roll Children), με τη συμμετοχή του στα “Pretty Woman” και “Walking by myself”, πριν λάβει μετέπειτα τη θέση του ανάμεσα στο κοινό (και αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση για τη δική του παράσταση το ερχόμενο Σάββατο), σε ένα οικογενειακό κλίμα πηγάζον από τους fans και την εγχώρια σκηνή του ήχου, με προφανείς διαθέσεις απόλαυσης της βραδιάς. Ένα κοινό, που αν και θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο, αποτελούνταν από την πιο «ετερόκλητη» σύνθεση, έχοντας από κλασσικούς σε εμφάνιση rockers, μέχρι αρκετά πρεσβύτερους στα τραπεζάκια στον επάνω χώρο, μέχρι και κοστούμια ή μία classy παρουσία, με βραδινό φόρεμα και ψηλά, απαστράπτοντα τακούνια.
Οι Blue Emerald ολοκλήρωσαν το set τους οκτώ λεπτά μετά τις 11 και μας γέμισαν συναισθήματα και νοσταλγική διάθεση, αφήνοντάς μας με γεμάτη ψυχοσύνθεση και αναμνήσεις από εφηβικά πάρτι άλλων δεκαετιών. “The story of the blues” ήταν και είναι από αγάπη, αναμνήσεις, βιώματα και θύμησες και η μπάντα κατάφερε όπως άρμοζε και στον Gary να τα «εναποθέσει» μπροστά μας.
Blue Emerald setlist:
Wishing Well (guests: Aggeliki Darmi voc, M.Tsoukalas gtr)
Shapes Of Things (guests: Aggeliki Rossolatou voc, M.Tsoukalas gtr)
Johnny Boy (guests: Aggeliki Rossolatou voc, M.Tsoukalas gtr)
Cold Day In Hell
The Hurt Inside
All Your Love (guest: Nikos Serras gtr)
Story Of The Blues
Too Tired (guest: D. Sinogiannis gtr)
Pretty Woman (guest: M.Tsigos gtr)
Walking By Myself (guest: M. Tsigos gtr, A. Rossolatou voc)
Parissiene Walkways (guest: A. Rossolatou voc)
Moving On
Still Got The Blues
Further On Up The Road (guest: D. Sinogiannis gtr)
The Blues Is All Right
Blue Emerald:
Vicky Bee – vocals
John Skyllas – keys
Thanasis Giokas – guitar
Lefteris Kaffetzis – drums
Kostas Ragazas – bass
The Juicy Horns:
Dimitris Psaltis – sax
Vaggelis Tsilivigos – trumpet
Σχεδόν δεκαπέντε λεπτά μετά και αφού η σκηνή αναπροσαρμόστηκε, οι Remember Lizzy, πήραν θέση, έστω και χωρίς τον frontman τους Μιχάλη Δανδουλάκη. Ο Γιάννης Σίννης ήταν τώρα αυτός που, εμφανώς συγκινημένος, ανέλαβε την επαφή με το κοινό, ενώ ο έτερος κιθαρίστας Πάνος Παπαπέτρος, εξέπεμπε το άγχος και τη θέληση για τελειοποίηση της κάθε λεπτομέρειας, όντας φαινομενικά, καθώς περνούσε δίπλα σου, στο δικό του, ονειρικό κόσμο. Ο ήχος (αν και από τη αρχή της βραδιάς ήταν σε εξαιρετικά επίπεδα) επεφύλασσε μία αρχική, δύσκολη συγκυρία, που σύντομα όμως άνηκε στο παρελθόν και μαζί και η υπόλοιπη παρέα, με την χαρακτηριστική φιγούρα του Μάνου Γαβαλά στα πλήκτρα, του αδερφού του Άκη Γαβαλά στα ντραμς και λίγο πιο πέρα του Αλέξη Λεβεντέρη στο μπάσο, έβαλαν πλώρη για την «ενσάρκωση» της βραδιάς, στο «σώμα» που είχαν οραματιστεί. Έτσι κύλησε κιόλας, χωρίς περαιτέρω απρόοπτα, τουλάχιστον όχι δυσάρεστα.
Ο Γιάννης Καλύβας (Flying Mercury), από νωρίς έδωσε άλλον «τόνο», και με τη μουσική, τις φωνητικές του δυνατότητες αλλά και μία σημαία της Ιρλανδίας, ανέβασε σε πιο δυναμικά επίπεδα την διάθεση. Οι προαναφερθέντες μουσικοί των Remember Lizzy, είχαν καταλήξει σε ένα setlist που άγγιζε ξεχωριστά τους ιδίους, όπως φάνηκε, και η καινούρια «παρέλαση» guests, υπήρξε αρμοστή και καίρια. Σπουδαία τραγούδια όπως τα “Over The Hills and Far Away”, “Military Man”, “After the War”, “Blood of Emeralds”, αποτέλεσαν μία «σκυταλοδρομία διαδοχής», με συνεχόμενες & εναλλασσόμενες αντικαταστάσεις των 2 κιθαριστών της μπάντας, από γνωστούς ή εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς.
Ξεχωριστή μνεία πρέπει στον θρυλικό Έλληνα κιθαρίστα Άγγελο Περλεπέ και τα απολαυστικότατα «τερτίπια» που «έβγαλε» πάνω στην Fender του κατά το “Victims of the Future”, αλλά και στην φωνητική απόδοση των Νατάσα Μπάστα, Αργυρώ Ιγκιλιζιάν, Δημήτρη Γιαννακόπουλου και Μιχάλη Καρασούλη (SL Theory, It’s all about the music). Επίσης, ο φοβερός κιθαρίστας Άλεξ Φλούρος (Diviner, SL Theory), «έβγαλε γούστα» κατά το “Murder in the Skies”, μας «μάγεψε» με το instrumental “Sunset” του Cozy Powell, ενώ και στο “Thunder Rising”, ένας φοβερός πιτσιρικάς έδειξε ότι η Ελληνική σκηνή είναι εδώ και έχει απίστευτο μέλλον.
Ο Δανδουλάκης ενεμφανίσθη στα “Back on the Streets” και “Black Rose”, πριν η «συστράτευση όλων, μας προσφέρει ένα «απολαυστικό» “Out in the Fields”.
Ήταν 1.35 π.μ. και ένα τετράωρο, περίπου, show είχε αποτιμηθεί θετικότατα, «γεμίζοντας» το κοινό του Κυττάρου. Ο 46άρης του προλόγου, είχε πλέον ξεκάθαρη απάντηση στο αρχικό δίλλημα. Πολλές φορές, συναυλίες μεγάλων, παγκόσμιων ονομάτων, δε μπορούν να σου προσφέρουν κάποια «μικρά» αλλά σημαντικά πράγματα, όπως τέτοιες, πηγάζουσες από αγνότητα και ρομαντισμό. Ο υποφαινόμενος θαρρείς έμοιαζε με χαμένο στην έρημο και στο πρώτο «απάγκειό» του σε μία όαση, βλέπει θησαυρό την πιο «ταπεινή, γουλιά νερού» και όχι ένα «λουκούλλειο γεύμα»….
Remember Lizzy setlist:
Rocking Every Night
Military Man
Over the Hills and Far Away
Don’t Believe a Word
Waiting for an Alibi
The Loner
After the War
Got to Give it Up
Victims of the Futute
End of the World
Blood of Emeralds
Empty Rooms
Thunder Rising
Murder in the Skies
Sunset
All Messed Up
Back on the Streets
Black Rose
Out in the Fields
Φωτογραφίες: Σταύρος Βλάχος
