Ξεκινάω από τα βασικά, που σε πολύ μεγάλο βαθμό καθόρισαν τις εντυπώσεις μου από τη συγκεκριμένη συναυλία. Δυστυχώς, στο σημείο που καθόμουνα, μπροστά στη σκηνή, ο ήχος δεν ήταν καλός. Θα έλεγα, επιεικώς μέτριος. Το γεγονός αυτό, όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, έπαιξε καταλυτικό ρόλο αναφορικά με τις προσωπικές μου εντυπώσεις για τη συναυλία των Paradise Lost και On Thorns I Lay. Όμως, και αφού τελείωσε το live, έμαθα από φίλους/φίλες που καθόντουσαν περίπου στη μέση του Principal, ότι εκεί ο ήχος ήταν καλός. Επομένως θέλω να πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, απόλαυσε το live και έφυγε απολύτως ικανοποιημένο. Ούτως ή άλλως μιλάμε για δύο συγκροτήματα που θεωρούνται, και είναι, κορυφαία στο είδος τους, εξ ου και τα sold out σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Με βάση το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε, και τηρήθηκε σχεδόν απόλυτα, οι On Thorns I Lay ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 20.30. Ο χώρος ,αν και δεν ήταν πλήρως γεμάτος, είχε αρκετό κόσμο, και το γεγονός αυτό έδωσε τη δυνατότητα στη μπάντα να παρουσιάσει το set-list της σε αρκετούς θεατές. Έχοντας “γράψει” δεκαετίες σε studio και σανίδι, και παρά την προσωρινή τους διάσπαση, δικαιολογημένα θεωρούνται μια από τις κορυφαίες μπάντες στο χώρο του doom/death/gothic metal, και πολύ σοφά έπραξε η διοργανώτρια εταιρία να τους επιλέξει ως support των Paradise Lost. Για 45 λεπτά περίπου ήταν άψογοι, απόλυτα επικοινωνιακοί, φανερώνοντας το status τους ως εξαιρετικού συγκροτήματος ήδη από το εναρκτήριο “Fallen From Grace”. Από την αρχή συνεπήραν το κοινό και ειδικά από το “The Song of Sirens” και μετά, η απόδοσή τους διαρκώς ανέβαινε, ή αν προτιμάτε το κοινό προσαρμοζόταν περισσότερο στη μουσική τους. Έκλεισαν το πρόγραμμά τους με τα “Erevos” και “Thorns of Fire”, εν μέσω αποθέωσης, και έχοντας επιτελέσει άριστα το ρόλο τους όχι απλά ως support, αλλά ως συγκροτήματος που κάλλιστα μπορούν να σταθούν ως headliners. Εδώ να πω ότι ο ήχος τους ήταν πολύ πιο καθαρός από τους Paradise Lost
On Thorns I Lay setlist:
Fallen From Grace
Newborn Skies
Misos
The Song of Sirens
Olethros pt 1
Erevos
Thorns of Fire
Στις 21.45 οι θρύλοι από το Halifax παρέλαβαν τη συναυλιακή σκυτάλη. Το ότι θα παρουσίαζαν το εμβληματικό “Icon” που φέτος κλείνει 30 χρόνια και πρόσφατα επανακυκλοφόρησε, αποτελούσε επαρκή λόγο για να πάει κάποιος να δει τους Paradise Lost, άσχετα από το πότε τους είχε δει για τελευταία φορά. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος, περίπου 1200 άτομα, και με το “Embers of Fire” ξεκίνησε η κατάδυση στη sorrow land του gothic metal. Λιτοί, επιβλητικοί και απέριττοι ( σε βαθμό παρεξήγησης ενίοτε) απέδωσαν άψογα ένα από τα κορυφαία κομμάτια της ιστορίας τους. Το επίσης εμβληματικό “Remembrance”, αποδόθηκε εξίσου εξαιρετικά, κάτι που έδειχνε ότι η μπάντα βρισκόταν σε φόρμα. Λογικό και αναμενόμενο. Ειδικά όταν παρουσιάζεται ένας από τους πλέον εμβληματικούς δίσκους της ιστορίας τους. Δίσκος που θεμελίωσε και πάντρεψε τη gothic/new wave/post-punk με το metal. Με τα “Widow” και “Colossal Rains” , -στην κορυφαία πεντάδα κομματιών του “Icon” αμφότερα-, η συναυλία έφτασε στο peak, με το κοινό να αγκαλιάζει τη μπάντα σε κάθε της νότα, και να δείχνει την πίστη και την αγάπη του προς αυτή, γεγονός δεδομένο για τη σχέση που έχει σφυρηλατηθεί όλες αυτές τις δεκαετίες. Όπως ήταν αναμενόμενο, στο “True Belief” το live έπιασε limit up, και ο Holmes συνοδευόταν από 1200 άτομα. Η δυνατότερη στιγμή της συναυλίας αναμφίβολα. Στο “Christendom” τα προηχογραφημένα φωνητικά της Denise Bernard δυστυχώς ήταν χάλια κατά το κοινώς λεγόμενο, και το κομμάτι δεν αποδόθηκε όπως θα έπρεπε. Κάπου εκεί γράφτηκε ο επίλογος του κυρίως set-list.
Μετά από πεντάλεπτη αναμονή και ενώ το κοινό μπιζάριζε διαρκώς, επανήλθαν για το encore. Άρχισαν με το “Sweetness’ που και αυτό εντάσσεται στην “Icon” περίοδο, αν και εν τέλει συμπεριλήφθηκε στην επανέκδοση του άλμπουμ το 2007. Συνέχισαν με το “Pity the Sadness”, τραγούδι-ογκόλιθος της πρώιμης περιόδου ( “Shades of God”), και ακολούθησε το “No Hope in Sight”, που κατά την άποψή μου αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους ( βοήθησε και ο ήχος σε αυτό ). Ο επίλογος γράφτηκε με το “Ghosts”, που το λες και outsider ως προς τις πιθανότητες παρουσίασης. Ίσως κάτι από “Draconian Times”, να άρμοζε περισσότερο στην περίσταση.
Συνοψίζοντας, η απόδοσή τους ήταν καλή έως πολύ καλή, όμως το θέμα με τον ήχο, μείωσε σε μεγάλο βαθμό την προσωπική μου πρόσληψη και αντίληψη της εμφάνισής τους. Μακάρι την επόμενη φορά να είναι όλα περισσότερο ιδανικά.
Paradise Lost setlist:
Embers Fire
Remembrance
Forging Sympathy
Joys of the Emptiness
Dying Freedom
Widow
Colossal Rains
Weeping Words
Poison
True Belief
Shallow Seasons
Christendom
Encore:
Sweetness
Pity the Sadness
No Hope In Sight
Ghosts
