Επιμένουμε να το καταστήσουμε άλλη μια ευχάριστη παραδοσιακή επιλογή, στην οικογένεια του Soundcheck, να αφιερώνουμε το πρώτο editorial της νέας χρονιάς σε μια αναδρομή πολλών από τα πεπραγμένα στην αγαπημένη μας εγχώρια σκηνή. Όντας και εμείς άνθρωποι που κάνουμε ουσιαστικά το κέφι μας και το βίτσιο μας στο χρόνο που καθημερινά μας απομένει από τις εργασίες και τις οικογένειές μας, έχουμε ήδη αναπτύξει μια ξεχωριστή ευαισθησία για τη σκηνή της χώρας μας. Ίσως είναι οι ίδιες ιδιαίτερες συνθήκες που κουβαλούν στις πλάτες τους οι μουσικοί μας, κάτι που μας βοηθά να προσεγγίσουμε με προσοχή, ενδιαφέρον, και χωρίς ίχνος σνομπισμού τις δικές τους δημιουργικές εκφράσεις.
Αν στο άρθρο που ακολουθεί δεν βρεις την κυκλοφορία της δικής σου μπάντας, δεν έχει να κάνει με παράβλεψη ή απόρριψη, καθώς το κείμενο είναι μια ανακεφαλαίωση όσων δίσκων της ελληνικής σκηνής καταφέραμε να καλύψουμε σαν Soundcheck στη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε. Υπενθυμίζοντας πως παραμένουμε σθεναρά δίπλα σε κάθε προσπάθεια εγχώριου μουσικού του χώρου, σας μεταφέρουμε τις ειλικρινείς μας ευχές για υγεία, έμπνευση, δύναμη και τύχη, και ευελπιστούμε να είμαστε σε θέση να καλύψουμε ακόμα περισσότερα έργα και ημέρες στη χώρα μας μέσα στο 2025.
Ο Ιανουάριος του 2024 βρίσκει τους Virgin Mary’s Eyes να κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους “Creatures”. Έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα μουσικών μεταστροφών, υπέροχων κυκλοθυμικών περιπετειών που θα αλιεύσουν από την απλή περιέργεια μέχρι τη συγκίνηση από πολλά διαφορετικά εκμαγεία ακροατών, και έχοντας από ακραίες εκρήξεις και εθιστικά grooves μέχρι funky λάγνες προκλήσεις και νοσταλγικό crooning, δεν διστάζουν να εκθέσουν και να εκτεθούν στον περιπετειώδη δίσκο τους. Οι Θεσσαλοί Burndrops ντεμπουτάρουν και αυτοί με το “Burndrops”: ο ήχος τους ξεκάθαρα τοποθετείται στη heavy metal παράδοση των mid 80s με συμπαγή, δυναμική και φλογερή ενορχήστρωση, κολλητική στιχουργική, όμορφα μελωδικά περάσματα, ευδιάκριτη και στιβαρή riffο-γραμμή και φωνητικά με καλή εκφραστικότητα. Οι ελληνόφωνοι The Magic Bus κυκλοφορούν το “Σε Άγνωστα νερά” , με πολύ όμορφα στιβαρά και καθαρά φωνητικά με απαγγελτικό και ερμηνευτικό χαρακτήρα που ξεχωρίζουν, ακούγονται εν μέρει δέσμιοι κι εγκλωβισμένοι στο ελληνόφωνο rock των 90s, βλέπουν όμως και με μια ανανεωτική προοπτική την τότε μουσική σκηνή.
Ο Φεβρουάριος βρίσκει τους ερεβώδεις Sun Of Nothing να επιστρέφουν με το “Maze”, μια παράλληλη, ταυτόχρονη πάλη με τον εαυτό και τον κόσμο, που διαδραματίζεται στους απόκρημνους ήχους του doom, του sludge, του post metal αλλά και του black, και σε έναν καπνισμένο ορίζοντα που μοιάζει να τον έχει κουρσεύει το αιώνιο σκοτάδι, με έναν μονόδρομο να υπάρχει για την αντίληψη και τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας: την ειλικρίνεια. Οι Medusa’s Wrath μας χαρίζουν το “Pavor Exitium Mors”, και οι βαριές κιθάρες, μαζί με τα αρμοστά, χαρακτηριστικά φωνητικά, συνθέτουν την εικόνα και ταξιδεύουν τον ακροατή στις χρυσές δεκαετίες του σκληρού ήχου, κάτι παραπάνω από επιτυχημένα. Οι τολμηροί Groove Therapist στο “Monologue” με τη χρήση και το συνδυασμό Ελληνικής και Αγγλικής γλώσσας και την απαγγελτική σε σημεία έκφανση, προσδίδουν εξόχως στην θεατρικότητα του progressive rock project με οργανική jazz σε σημεία. Οι Distorted Reflection με τον προφανή τίτλο “Doom Rules Eternally” τολμούν να γυρίσουν στην αρχή, να ανακατέψουν την “τράπουλα” και με φρέσκιες ηχητικές ιδέες να ταράξουν τα “νερά” του doom metal, αποτελώντας το ιδανικό “ηλεκτροσόκ” ενός είδους που μοιάζει να χάνεται στην “φθορά” του χρόνου.
Τον Μάρτιο έχουμε το ντεμπούτο των Saturday Night Satan, με τον τίτλο “All Things Black” , το ξόρκι των Black Sabbath με την αύρα των σύγχρονων του είδους βλέπε Witchcraft, Blood Ceremony και Lucifer να αποτελούν φωτεινό σηματοδότη στην προσπάθεια τους, ενώ δεν διστάζουν μάλιστα να φανερώσουν και την υποδόρια αγάπη για τους Ghost. Το γενναίο και φιλόδοξο project NinemiA κυκλοφορεί το απαιτητικό Weapons of Math Destruction” σε μια ευρηματική σύμπραξη τραχύτητας και ευφυΐας, με την προοδευτική φλέβα τους να μπορεί να προσεγγίσει πολλούς πιο κλασικούς ακροατές, και να απενοχοποιήσει το progressive metal ακόμα και σε φίλους του old school thrash. Οι Firewind δηλώνουν “Stand United”, συνεχίζοντας να έχουν τη σωστή ισορροπία μεταξύ hard rock και heavy metal όπως και οι προηγούμενοι δίσκοι, διαθέτοντας πανέμορφες μελωδίες, με εντυπωσιακά ρεφρέν και κορυφαία κιθαριστική δουλειά από τον Gus G. και σε σχέση με το προκάτοχο του είναι λίγο πιο μοντέρνοι, με περισσότερα πλήκτρα και μια πιο rock προσέγγιση σε κάποιες συνθέσεις. Οι thrashers Suicidal Angels ταράζουν τα νερά με το “Profane Prayer”, που είναι μπολιασμένο με περισσότερο κλασικό heavy, ακολουθεί συχνότερα mid-tempo μονοπάτια, με αρκετά ατμοσφαιρικά σημεία και εισάγει νέα στοιχεία στον ήχο τους, με συνθέσεις εκπληκτικής δεξιοτεχνίας, κρατώντας σε εγρήγορση τον ακροατή από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Οι A Monkey Shine έχουν το δικό τους “Altered State”, με ένα grunge, stoner, alternative χαρμάνι και τις επιδράσεις να συγκεράζονται αρμονικά, ενώ οι “δόσεις” πλήκτρων είναι απόλυτα εύστοχες, και οι low tempo “μουσικές εικόνες” που διαγράφονται, θαρρείς, σε στιγμές, φέρουν μια doom αίσθηση. Το άλμπουμ της Andry με τον τίτλο “Skies” εκδηλώνει τη λατρεία στον Dio, όπως συμβαίνει και με το σύνολο του ηχητικού αυτού χώρου, αλλά και επιχειρεί να γεφυρώσει την απόσταση με τη φωνή της Aguilera, σε μια σειρά συνθέσεων, που εισχωρούν στα ενδότερα του power metal. Για τους σπουδαίους Achelous και το επίτευγμα “Tower Of High Sorcery” μίλησε η συνολική ψηφοφορία των συντακτών που το έφερε πολύ ψηλά στην 20άδα μας. Το τρίτο πόνημα των Αθηναίων metallers, είναι ένα album ατόφιου επικού “ατσαλιού” με “καρύδια”, τόσο καθηλωτικό και επιβλητικό, όσο και μεγαλειώδες, χωρίς υπερβολές, χωρίς ψεγάδι, με πλούσια έμπνευση, και αποτελεί μία απαραίτητη προσθήκη στην δισκοθήκη κάθε οπαδού του επικού ήχου. Οι Star.Gate με το “Escaping The Illusion” πέτυχαν να ισορροπήσουν μεταξύ των heavy/power και progressive επιρροών της μπάντας, “τιγκαρισμένοι” σε “ονειρικές” μελωδίες και άκρατο λυρισμό, ενώ εντυπωσιάζει η αρμονία των ήχων καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου.
Τον Απρίλιο οι Allen’s Hand κυκλοφόρησαν το “Chicken King”, μια υπέροχη ισορροπία μεταξύ του προοδευτικού και του mainstream ήχου, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο και σπάνιο, χωρίς να δημιουργούν τρανταχτές αντιθέσεις αλλά ένα οικείο και στιβαρό μοτίβο, σε progressive rock/pop διαθέσεις. Οι ιλιγγιωδώς ανερχόμενοι Khirki με το “Κυκεώνας” μας έδειξαν πως γίνεται τα θραύσματα βρώμικου rock, punk rock ή old school thrash και black metal να λειτουργούν με μια ακριβή πειθαρχία στις μεταβάσεις και τις διαδρομές κάθε ιστορίας του άλμπουμ, ενώ το γκρουπ μπορεί να επιστρέφει στρατηγικά ηχητικές δόσεις αγάπης στους Mastodon, τους Tool, τους Metallica, τους Motorhead, και να αφήνει παράλληλα τον αέρα της Μεσογείου να φυσά από πάνω τους. Το μεγαλόπνοο project Captain Hawk μας ανοίγει την κουρτίνα για το “Ghosts Of The Sea”, με χορωδίες, εναλλαγές ρόλων και φωνητικών, πλήθος οργάνων και παραδοσιακών ήχων, με τον πλουραλισμό του θα συγκινήσει ευκολότερα τους ακροατές που βρίσκουν καταφύγιο στο σύμπαν των Avantasia, των Ayreon, των Rhapsody και άλλων ανάλογων εγχειρημάτων. Η Ελλίνα Εγγλέζου με τον Μπάμπη Κατσιώνη υπηρετούν ιδανικά τον χώρο αυτό. Οι προοδευτικοί Sympnea σκαρώνουν το “Oceanic”, όπου η αρχαία λύρα, το πιάνο, τα πνευστά, τα ακουστικά μέρη και οι dreamtheatr-ικές progressive εκφάνσεις, με συναισθηματικά και ρυθμικά σκαμπανεβάσματα, που περνάνε ακόμα και από ηλεκτρονικά ή ambient “μονοπάτια”, δεν επιτρέπουν την παραμικρή αποκόλληση ενδιαφέροντος. Οι κλασικοί Kawir μας δίνουν το “Κυδοιμός” έναν καταπληκτικό δίσκο, φυσική συνέχεια ενός αξιοζήλευτου σερί πολύ καλών κυκλοφοριών, όπου και τα 52 του λεπτά κυλούν σαν νεράκι από αρχαία πηγή, και κανείς οπαδός του ελληνικού, και γενικότερα, black metal ήχου δεν θα απογοητευτεί. Οι Hardraw στο “Abyss Of Mankind” βρίσκουν εκείνο το ηχητικό σκαλοπάτι, το “μεταίχμιο”, που θα τους οδηγήσει στην νέα ηχητική εποχή τους, χωρίς ωστόσο να διαγράφει τις ρίζες τους, αλλά να τις φυλά σαν κόρη οφθαλμού, ενώ δείχνουν πιο πλούσιοι συνθετικά, πιο “πολύφωνοι” στο κλασικό τους heavy metal.
Τον Μάιο οι πληθωρικοί Meden Agan ξεδιπλώνουν το “My Name Is Katherine” με το περίπλοκο συμφωνικό ύφος του να ανοίγει τόσο σε progressive απολήξεις όσο και σε πιο μοντέρνες aggressive λύσεις, όλες όμως ενταγμένες αρμονικά στη συνολική μουσική διάθεση, και μαζί με αυτή τη δαμασμένη καταιγίδα ηχητικής πληροφορίας που επιφυλάσσει τις όμορφες και έξυπνες διαφοροποιήσεις της, έρχεται και η δύσκολη αποστολή της Δήμητρας Παναρίτη να ζωντανέψει χαρακτήρες, στιγμιότυπα, εναλλαγές, ανατροπές σε μια διαδρομή με πολλά χρώματα. Σε άλλα χωράφια, οι Noiz Ritual με το “Embrace the Noiz” δοκιμάζουν τις αγαπημένες grunge συνιστώσες της μπάντας, με τα alternative στοιχεία, αλλά και τα nu-metal, που θα αναγνωρίσεις στο ακροτελεύτιο “Robocop”, συνθέτουν το ψηφιδωτό που φαίνεται να είχαν πάντα στο μυαλό τους. Οι Αθηναίοι Subfire προσφέρουν το “Blood Omen” και δεν αλλάζουν και πολλά, αφού η βάση του ήχου τους είναι ένα άψογο μείγμα ‘80s και ‘90s heavy/power επιρροών και της μοντέρνας ιδιοσυγκρασίας πλέον της σκηνής, ενώ ίσως είναι πιο μελωδικό και σίγουρα πιο ώριμο, με κάποιες συμφωνικές και prog “πινελιές” να ομορφαίνουν το τελικό αποτέλεσμα). Οι βετεράνοι Nightrage με το “Remains Of A Dead World” αναδεικνύουν έναν πλούτο σε όλα εκείνα τα στοιχεία που γιγάντωσαν το όνομα των Ελληνοσουηδών, με τα “σκληρά” και τεχνικά riff και solo, τα μελωδικά περάσματα και τις δυναμικές ερμηνείες, να “γεμίζουν” έναν δίσκο αυθεντικού melodic death metal ύφους. Αυτό το μήνα έχουμε βέβαια και την επιστροφή των Rotting Christ με το “Pro Xristou” να συνεχίζει στα ίδια ηχητικά στάνταρ, το ίδιο μελωδικό, το ίδιο αποκρυφιστικό ύφος, με την ίδια σκοτεινή και συνάμα επική ατμόσφαιρα, αυτήν την φορά με περισσότερα χορωδιακά μέρη και περισσότερο επικό, ενώ μοιάζει πιο καθηλωτικό, πιο επιβλητικό.
Ο Ιούνιος μας φέρνει τον νέο καρπό των Hail Spirit Noir που έχει την επιγραφή “Fossil Gardens” με εμφανή μια στροφή προς τo black metal με τα χαρακτηριστικά φωνητικά και τα επαναλαμβανόμενα blastbeats , πάντα όμως σε συνοδεία με ένα εκρηκτικό αμάλγαμα progressive και psychedelic rock επιρροών, με λιγότερες αλλά φαρμακερές δόσεις avant-garde metal. Οι άμεσοι Bus The Unknown Secretary με το “We Are The Night” αναδεικνύουν την ανόθευτη αγάπη στη ‘μοβόρα όψη του NWOBHM, την punk rock αλητεία και τη Sabbath-ική μαγεία…και αποκαλύπτονται από τους αυθεντικότερους εκπροσώπους του είδους εκεί έξω σε universal επίπεδο. Οι Λαρισαίοι progsters Sunburst τινάζουν την πίστα της προόδου στον αέρα με το “Manifesto”, που αποτελεί έναν μοναδικό πόλο έλξης για τους φιλοσοφημένους οπαδούς του προοδευτικού ήχου, ενώ είναι αδύνατο να μην ικανοποιήσει τους φίλους του ποιοτικού prog/power metal, ένα κομμάτι διαχρονικής αξίας, που με το πέρασμα των χρόνων θα γίνει κλασικό.
Ο Ιούλιος κρύβει ένα σημαντικό εγχώριο concept με τους Fading Echoes και το “Shadow of Another”, ένα progressive metal concept album που αφορά ένα δύσκολο θέμα όπως είναι το πένθος και η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, με την ατμόσφαιρα του δίσκου να είvαι μελαγχολική και σκοτεινή χωρίς όμως να γίνεται καταθλιπτική, με μια λυτρωτική τάση να υπάρχει όσο προχωράει το album. Οι εθιστικοί Senses πλέουν σε άλλες διαθέσεις στο “Out Of Line”, καθώς όλα τα στοιχεία του δίσκου, ξεχωριστά μα και συνολικά, προσθέτουν το δικό τους μερίδιο στη συνολική, επιτυχημένη μεταφορά στο χρόνο, από το arcade-ικό εξώφυλλο, τα χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα, εξαιρετικά φωνητικά, τη δουλειά στις κιθάρες και την συνολική AOR, hard rock ατμόσφαιρα. Οι Sirius στο “A Quest For Life” μας δίνουν οκτώ κομμάτια που μπορούν να σταθούν εύκολα σε κάθε εποχή, που μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια heavy/power ύμνους και παράλληλα να αποτελέσουν τα ίδια συνθέσεις-κλειδιά για το παρόν και το μέλλον του χώρου.
Ο Αύγουστος βρίσκει τους ανανεωμένους Bonzai στο πολυσχιδές “Nightmare Always ends the Dawn” με το ψυχεδελικό αποτύπωμα των Pink Floyd, τη heavy γκρούβα των Rage Against the Machine, αλλά και τη θεόρατη κληρονομιά των Black Sabbath. Οι νοσταλγοί Silvernite μας προσκαλούν στον κόσμο του “Lost City”, όπου η μουσική πρόταση της μπάντας καταφέρνει να κυκλώνει περιοχές του AOR, του synthwave, αλλά και του ευρύτερου pop rock χώρου, πάντα με την σφραγίδα μιας ισχυρής ολικής επαναφοράς. Οι Αθηναίοι progsters Orra αγγίζουν ευαίσθητες χορδές στο “Glimmer of Hope”, με τη λογική τους να δίνει μια απεριόριστη, πρωταγωνιστική ιδιότητα στο ύφος της μελωδίας που θα καθορίσει το κλίμα και το πνεύμα του τραγουδιού, ενώ το προοδευτικό metal τους δεν έλκεται ιδιαίτερα από ακραίες οργανικές φλυαρίες και παρατεταμένες επιμέρους περικοκλάδες.
Ο Σεπτέμβριος βρίσκει τους Degenerate Mind να μας προσφέρουν το“Vortex”, με καθαρό και στιβαρό heavy rock ήχο, σμιλεμένο με ιδιαίτερη προσοχή και υπευθυνότητα, κουβαλώντας πλέον ένα πολύ μεγαλύτερο όραμα, καθώς μοιάζουν να έχουν αφήσει στην άκρη τις stoner επιρροές τους, στοχεύοντας αποκλειστικά σε πιο heavy rock μονοπάτια, με μοντέρνες πινελιές και μελωδικά περάσματα). Οι Vendirati με το “Victorian” , με σαφείς επιρροές από την old-school gothic rock και την πρώιμη darkwave σκηνή, με σκοτεινούς ρυθμούς και “παραδοσιακές” κιθαριστικές εντάσεις πραγματοποίησαν μια δυναμική εμφάνιση δημιουργώντας ένα εκλεπτυσμένο πέπλο μυσταγωγίας και εσωτερικής αναζήτησης.
Ο Οκτώβριος κουβαλά τη μαγκιά των Frenzee που αναρωτιούνται “What’s Wrong With Me” με τη σκιά των Amyl and the Sniffers να είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, κυρίως λόγω των γυναικείων φωνητικών, αν και σε ετούτη εδώ την τριάδα υπάρχει πολλή περισσότερη οργή και ενέργεια, γενικότερο attitude και ηχητικό πεδίο που τελικά τους κατατάσσει στα γειτονικά punk rock ηχοτοπία. Οι πάντα απίθανοι και αστείρευτοι Mother of Millions επιστρέφουν ευπρόσδεκτα με το “Magna Mater”, ένα απαύγασμα εκφραστικής δεινότητας και συναισθηματικής έξαρσης από ένα άρτιο τεχνικά μουσικό σύνολο, που πατά κορυφές και αφήνει το δικό του εμβληματικό αποτύπωμα στο χώρο του progressive metal. Οι Triumpher συνεχίζουν εκεί που τους αφήσαμε αδημονώντας με το “Spirit Invictus”, στην ίδια προπατορική οδό που χάραξαν οι Manowar και οι Bathory, μαζί με την πρόδηλη αγάπη τους σε στοιχεία του ακραίου ήχου και ειδικά στα ‘παγωμένα’ Dissection riffs, κατοχυρώνοντας πια τον προσωπικό τους ήχο και το ‘Triumpher’ riffing.
Οι ξεχωριστοί The Bonnie Nettles προτάσσουν το“First In/ First Out”, και τα πλήκτρα με τη ‘70s – early 80’s αισθητική χρωματίζουν τον καμβά εκεί που πρέπει, το rhythm section γκρουβάρει με μια σχεδόν funk διάθεση κατά τόπους, ενώ οι κιθάρες όταν τους δίνεται ελεύθερο πεδίο κελαηδάνε ξεχειλίζοντας από ταλέντο και έμπνευση. Οι Αθηναίοι Speedrush κουβαλούν το “Division Mortality” και επιστρέφουν πιο δυνατοί, πιο επιθετικοί, με περισσότερο τσαμπουκά και με έναν πιο στιβαρό όσο και καθηλωτικό thrash ήχο, που μοιάζει με αρκετές κλάσεις παραπάνω από τον προκάτοχό του, καθώς η ηχητική τους εξέλιξη δείχνει εξωπραγματική. Οι Βολιώτες Blacken με το “Exit 57” απλώνονται από το hard rock, στις “παρυφές” του heavy metal, από το μελωδικό rock και το AOR, στην πιο εμπορική “μορφή” της rock/metal σκηνής, από την rock “αλητεία”, στο stoner και την πιο μοντέρνα “πτυχή” του, όλα άριστα δεμένα μέσα στο ντεμπούτο τους. Οι Deathbed μας δίνουν το “Machines” και ο ήχος τους και η χρήση όλων των στοιχείων που έχουν χρησιμοποιήσει στην ολοκλήρωση του EP, δημιουργεί ένα δυνατό μείγμα darkwave, dark electronica, synthpop και EBM, ενώ εξισορροπεί τη μελωδία με την επιθετικότητα και τα συναισθήματα με την ωμή ένταση. Οι Λαρισαίοι Leatherhead εξαπολύουν το ντεμπούτο τους “Leatherhead”, το οποίο είναι speed-άτο, γκαζώνει στα όρια του thrash, ενώ κουβαλά πολλά κιλά US power metal καρύδια, και υπάρχουν στιγμές ηχητικά, που θα νοιώσεις ότι έχεις απέναντί σου τους πρώιμους Fates Warning ή Queensryche, όπως και εκείνα τα σημεία που θα σου θυμίσουν τα speed-άτα τερτίπια των Agent Steel ή των Savage Grace.
Τον Νοέμβριο οι Thyrathen κάνουν αίσθηση με το “Lakonic”, ένα αυθεντικό επικό black metal δημιούργημα, που δανείζεται μοτίβα από την αρχαιότητα έως το σήμερα, για να “φωτίσει” σκοτεινές πλευρές της πολύπαθης πορείας της ύπαρξης προς τη λύτρωση. Οι prog rockers Jupiter Fungus έχουν το “Garden Electric” με τις σπουδαίες κιθάρες, τη μία γέρνουν προς τους Pink Floyd και τον David Gilmour και την άλλη προς τους Camel και τον Andrew Latimer, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, εμπνευσμένες και ουσιαστικές, και να αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα στο album. Οι άρχοντες 1000 Mods εκπλήσσουν στο “Cheat Death” και επιβεβαιώνουν πλέον ότι δεν είναι η αμιγώς stoner και Kyuss-oriented μπάντα που μας συστήθηκε με τα πρώτα της βήματα, απλώνοντας περισσότερο τον ήχο τους, τον διευρύνουν εξερευνώντας νέα χωράφια και προσθέτουν στοιχεία που δείχνουν προοδευτική νοοτροπία και αντίληψη περί μουσικής. Οι Innerwish ξαναχτυπούν με το “Ash of Eternal Flame” να είναι πιο στιβαρό, πιο πλούσιο, πιο επιβλητικό, να διαθέτει εκείνο το πεινασμένο heavy/power πνεύμα της μπάντας, να διακατέχεται από εκείνη την άσβεστη heavy/power φλόγα που διέκρινες κατά καιρούς στα μάτια τους. Οι Silent Winter έρχονται με το “Utopia” πιο κατασταλαγμένοι ηχητικά, ακολουθώντας τις γερές μελωδικές heavy/power “βάσεις”, όπως τις έχουν προσφέρει απλόχερα μπάντες όπως οι Helloween, οι Gamma Ray, οι Stratovarius ή ακόμη και οι Rhapsody Of Fire, πάντα με το δικό τους “διακριτικό” στυλ.
Τον Δεκέμβριο οι Arysithian Blade με το απρόσμενο “Iriath” ξαφνιάζουν με μια πανδαισία συνθέσεων να ζωντανεύει ηρωικές πράξεις ανδρείας, που εκτυλίσσονται σε παράλληλους κόσμους με ευθεία αναγωγή στην ωμή πραγματικότητα, στις κορυφαίες θέσεις του εγχώριου και μη, επικού heavy metal. Οι Illusive Mirrors με το ομότιτλο “Illusive Mirrors” μας κερνούν ένα απολαυστικά καλοπαιγμένο δείγμα hard rock / heavy metal δοσμένο μέσα από μια μοντέρνα ματιά και μια καλοδουλεμένη παραγωγή, ενώ έχουν την τύχη να διαθέτουν στις τάξεις τους ένα υπερόπλο, που δεν είναι άλλο από τη φωνή της Δήμητρας, με τη bluesy χροιά της.
Έχοντας πάντα την πρόθεση να μείνουμε δίπλα στον δημιουργικό αγώνα των δικών μας καλλιτεχνών, θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε το βάρος σε όλα όσα συμβαίνουν εν οίκω, ευελπιστώντας πως θα δώσουμε τη δική μας ώθηση, περνώντας μια μουσική από ανθρώπους για ανθρώπους σε ηλικίες που μεγαλώνουν μακριά από τον πραγματικό κόσμο.
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία!!!
(Μπορείτε να θυμηθείτε και την ανασκόπηση της Ελληνικής σκηνής για το 2023, εδώ)
