ILLUSIVE MIRRORS: “Illusive Mirrors”

EP

Με τη μουσική των Illusive Mirrors, πρώτη φορά ήρθα σε επαφή τον περασμένο Μάιο στο live που συμμετείχαν στο An Club. Τότε μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση το πρωτότυπο υλικό που μοιράστηκαν μαζί μας, αλλά και η στιβαρή τους σκηνική παρουσία. Από εκείνο το βράδυ μπήκαν για τα καλά στο radar μου και τα νέα της κυκλοφορίας του πρώτου τους δισκογραφικού βήματος, ήχησαν χαρμόσυνα στα αυτιά μου. Μάλιστα το studio report του συντάκτη μας Σταύρου Βλάχου πριν λίγο καιρό, ήρθε να επιβεβαιώσει τη θετική μου προδιάθεση και να αυξήσει την αδημονία μου.

Οι Illusive Mirrors αποτελούν ουσιαστικά πνευματικό τέκνο της φωνής της μπάντας, Δήμητρας Κοένκα, οι οποίοι διασχίζοντας χίλια μύρια κύματα δυσκολιών, έφτασαν στην ακτή της μουσικής τους Ιθάκης όντας έτοιμοι να κυκλοφορήσουν σε λίγες μέρες το ομώνυμο ΕP τους. Ότι περιμένεις από μια νέα (δισκογραφικά) μπάντα θα το βρεις εδώ. Δηλαδή ζήλο και μεράκι, με το βασικότερο όλων, φοβερά τραγούδια. Θέλοντας να αποφύγω περιοριστικές κατηγοριοποιήσεις θα περιγράψω τη μουσική τους ως ένα απολαυστικά καλοπαιγμένο δείγμα Hard rock / Heavy metal δοσμένο μέσα από μια μοντέρνα ματιά και μια καλοδουλεμένη παραγωγή. Η δουλειά που έχει κάνει ο παραγωγός τους Διονύσης Χριστοδουλάτος στα CFN Recording Studios, είναι πραγματικά υποδειγματική. Βέβαια έχουν την τύχη να διαθέτουν στις τάξεις τους ένα υπερόπλο, που δεν είναι άλλο από τη φωνή της Δήμητρας. Η bluesy χροιά της σε συνδυασμό με το μεγάλο φωνητικό εύρος, δίνει χαρακτήρα στο συγκρότημα και απογειώνει τα τραγούδια.

Δυναμική η έναρξη με το “Stand Up”, όπου το μπάσο του Γιάννη Ζαβραδινού και τα δυναμικά τύμπανα του Δημήτρη Κοφινά, το εκτοξεύουν μονομιάς. Το “Nothing More to Say” που ακολουθεί με τη Dio – feeling ακουστική εισαγωγή του είναι μια power ballad επιπέδου Α’ Εθνικής, βγαλμένη μέσα από τις καλύτερες ημέρες της late ’80s – early ‘90s περιόδου. Κεντάει στο solo της κιθάρας ο Δημήτρης Φλώρος, ενώ κι εδώ η Δήμητρα μαζί με τον guest Jon Soti στις φωνές, σε μπάζουν για τα καλά στην ατμόσφαιρα του κομματιού με την εκπληκτική τους απόδοση. Φέρτε μαζί αναπτήρες κι ανάψτε τα κινητά σας, στο επόμενο live που θα τους πετύχετε. Με βεβαιότητα σας λέω ότι θα τα χρειαστείτε στο συγκεκριμένο άσμα. Η ένταση ανεβαίνει ξανά στο “Moonlight Sinners”, με το βασικό riff του Δημήτρη να σε συντονίζει στο ρυθμό και να σε απογειώνει με το solo του λίγο πριν το τέλος. Ποιος δεν φαντάζει αμαρτωλός τη νύχτα, υπό το φως του φεγγαριού; Το κλείσιμο γίνεται με το “Save a Bullet”, αφού προηγηθεί το σύντομο ομότιτλο intro. Κι εδώ οι Illusive Mirrors πετυχαίνουν διάνα, έχοντας γράψει ένα ultra-hit με το καλημέρα. Άσος στο μανίκι τους, που θα ξεσηκώσει το κοινό και θα το πορώσει στις επερχόμενες εμφανίσεις τους.

Το βασικό προσόν του “Illusive Mirrors” είναι η διάχυτη αίσθηση μελωδίας από την πρώτη, μέχρι την τελευταία του νότα. Στα θετικά προσμετρώ επίσης και το όμορφο εξώφυλλο, μια δουλειά της Έλενας Βασιλάκη, που δένει απόλυτα με το περιεχόμενο και την αισθητική της μπάντας. H πρώτη «μπουκιά» πεντανόστιμη λοιπόν, μου άνοιξε για τα καλά την όρεξη και με έβαλε στην πρίζα για την επόμενη ολοκληρωμένη τους δουλειά, η οποία ελπίζω να μην αργήσει. Κοιτάζοντας στο μουσικό τους καθρέφτη, αντικρύζω ικανότητες, ασίγαστο πάθος κι έναν ανοιχτό ορίζοντα για τα καλύτερα που σίγουρα θα έρθουν. Well done lady & gents!!

Είδος: Hard rock / Heavy metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Δεκεμβρίου 2024

Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Μπατσαούρας 223 Articles
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιερή Πόλη Μεσολογγίου, ενώ τα προεφηβικά του χρόνια τα πέρασε αντιγράφοντας ραδιοφωνικές εκπομπές και μουσικά albums σε ενενηντάρες TDK κασέτες. Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι του όταν πρωτοάκουσε το Use Your Illusion II των Guns N’ Roses και είδε το video της live εκδοχής του Child in time στο κρατικό κανάλι. Τα πρώτα του χαρτζιλίκια τα επένδυσε στα τοπικά δισκοπωλεία αγοράζοντας δίσκους (και από το εξώφυλλο μόνο…), ενώ με το πέρασμα του χρόνου τα μουσικά του ακούσματα επεκτάθηκαν over the rainbow σε περισσότερα hard rock, metal και desert μονοπάτια. Με τα ηχεία στα αυτιά και το κάθε είδος rock μουσικής στο κεφάλι αντιμετώπισε τις πραγματικές θαλασσοταραχές, αλλά και αυτές της ζωής. Τα hobbies του πέρα από το αδυσώπητο κυνήγι συναυλιών, αποτελούν τα ταξίδια μέσα από τις σελίδες του Ανυπότακτου Γαλάτη, του θαυμαστού κόσμου του Τόλκιν και των βιβλίων ιστορίας καθώς και η χωρίς ντροπή κατανάλωση b-movies με νεκροζώντανους. Στο τέλος της ημέρας επαναλαμβάνει σαν προσευχή τα λόγια του θείου Lemmy ‘’The Chase Is Better Than the Catch’’ και προσπαθεί την επόμενη να τα κάνει πράξη...