ΣΕΛΑΣ

INTERVIEW

Πόσο παράξενο και δύσκολο είναι για πια παρέα μουσικών που συμπορεύονται να επικαλεστούν όλες τις βαθιές εξωτερικές επιδράσεις τους, μέσα από το δικό τους ξεχωριστό φίλτρο, και να τις εκφράσουν με όπλο την ελληνική γλώσσα; Οι “Σέλας”, μια μπάντα που υφαίνει το δικό τους ιστό στο σύγχρονο alt indie rock, αλλά τραγουδά σε ελληνικό στίχο, είναι η ιδανική επιλογή να πάρουμε τις απαντήσεις μας. Ο ντράμερ τους Χρήστος Κοντός, αναλαμβάνει το έργο αυτό.

Είστε μια indie rock μπάντα από την Αθήνα, ένα είδος που δεν θα έλεγε κανείς πως ευδοκιμεί στη χώρα, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς και την επιλογή της ελληνικής γλώσσας. Δώστε μας μια δική σας περιγραφή σύντομα, για κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ.

 Όπως είπες  είμαστε μια indie alternative rock μπάντα  που αγαπά την πειραματική προσέγγιση στη μουσική. Χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα ως μέσο έκφρασης, προσπαθώντας να φέρουμε κάτι διαφορετικό στην εγχώρια μουσική σκηνή. Οι επιρροές μας βασίζονται στην Βρετανική και Αμερικανική εναλλακτική ροκ σκηνή, δημιουργούμε μουσική που είναι ταυτόχρονα ατμοσφαιρική και εκρηκτική κατά διαστήματα, με μηνύματα που αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές μας εμπειρίες και ανησυχίες.

Το δεύτερο άλμπουμ σας, με τον τίτλο “Πέρα απ’ την άκρη του κόσμου”, ήρθε δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου σας. Ποιοι παράγοντες ήταν αυτοί που καθόρισαν αυτή την καθυστέρηση ανάμεσα στους δυο δίσκους σας;

 Ο πρώτος μας δίσκος ηχογραφήθηκε το 2014, παρόλο που πολλά από τα τραγούδια του παίζονταν σχεδόν από το 2002. Με την ολοκλήρωση του πρώτου άλμπουμ ακολούθησε μια περίοδος live εμφανίσεων σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας αλλά και της επαρχίας. Ο κύκλος αυτός έκλεισε το 2017 όπου και ακολούθησε μια περίοδος παύσης, περισυλλογής και ανασυγκρότησης. Εν μέσω πανδημίας πλέον, πήραμε την απόφαση της επανένωσης και σιγά σιγά ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε πάνω στη σύνθεση και την ενορχήστρωση των νέων τραγουδιών. Μια διαδικασία για την οποία νιώσαμε πως έπρεπε να της αφιερώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο για να δέσουμε εκ νέου και ως σύνολο αλλά και ως μουσικοί.

Αν γυρίσετε πίσω σε εκείνη την περίοδο που συνήθως τα ερεθίσματα καθορίζουν και την κατεύθυνση που θα πάρει εν μέρει κανείς, σε ποιους καλλιτέχνες εγχώριους και του εξωτερικού θα καταλογίζατε σημαντικές επιδράσεις πάνω σας;

 Οι βασικές μας επιρροές πηγάζουν από την Αγγλική και Αμερικάνικη rock σκηνή των 80s, 90s και 00s. Παρόλο που ως μονάδες μουσικοί ο καθένας μας προέρχεται από διαφορετικό χώρο, βρίσκουμε κοινά σημεία σε καλλιτέχνες όπως οι Radiohead, Cure, Muse, Tindersticks, Portishead, Madrugada, Peal Jam, Blur, Massive Attack , SigurRos. Από την εγχώρια μουσική σκηνή ξεχωρίζουμε τις Τρύπες, τους Closer και τα Διάφανα Κρίνα.

Επιστρέφοντας στην πρόσφατη δουλειά σας, και βλέποντας τώρα τη συνολική διαδρομή της δημιουργίας από κάποια απόσταση, ποια είναι η συγκεκριμένη εντύπωση και ανάμνηση που σας έχει μείνει, και χαρακτηρίζει όλη αυτή τη διαδικασία;

 Όλη η διαδικασία της δημιουργίας είναι μέρος της ζωής μας πλέον. Από την σύλληψη της ιδέας για ένα καινούριο τραγούδι, την ενορχήστρωσή του, την ηχογράφηση, τη παραγωγή. Αυτή η ζύμωση που προκαλεί σε μια ομάδα ανθρώπων η διαδικασία αυτή είναι μοναδική. Ίσως η πιο ξεχωριστή στιγμή να είναι όταν επιτέλους ακούς το τελικό αποτέλεσμα ολοκληρωμένο.  Μπορεί να ακουστεί τετριμμένο αλλά  πραγματικά, παλέψαμε με θεούς και δαίμονες για να βγει αυτός ο δίσκος. Μέσα μας και έξω μας. Είναι μια δικαίωση, υπήρχε μεγάλη συγκίνηση. Αυτό που κερδίσαμε πέρα από όλα, είναι το δέσιμο μεταξύ μας.

Ακούγοντας με προσοχή το άλμπουμ, και διασχίζοντας όλες αυτές τις εναλλαγές συναισθημάτων και εντυπώσεων, αυτό που σε μένα προσωπικά μοιάζει στο τέλος να επιπλέει λίγο ψηλότερα είναι μια –δεν θα ήθελα να γράψω πίκρα- απουσία δικαίωσης. Θέλετε να ρίξετε λίγο παραπάνω φως στα πιο δυνατά σημάδια του περιεχομένου;

 Έχεις δίκιο σ’ αυτό. Ωραία το είπες. Μέρος της απάντησης έχεις δώσει εσύ με τις πολύ εύστοχες ερωτήσεις σου. Το είδος μας είναι “out of season”. Ο ελληνικός στίχος το δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Στην χώρα μας ειδικά, αυτό που επικρατεί είναι η ανάγκη για διασκέδαση, άσχετα με το μουσικό μανδύα… Πλέον είναι ξεκάθαρα μανατζερίστικη υπόθεση. Για τα φεστιβάλ δε το συζητάμε, αλλάζει μόνο η σειρά των ονομάτων. Οπότε ναι, υπάρχει μια απουσία δικαίωσης αλλά και μια περηφάνια ότι δεν ξεπουλήσαμε την αισθητική και τα ιδανικά μας για να γίνουμε άλλη μια mainstream μπάντα που διασκεδάζει φασαίους.

Είμαι περίεργος να ακούσω από εσάς για τον αντίκτυπο που έχετε δεχτεί ως σήμερα για το άλμπουμ. Περισσότερο θα ήθελα να προσδιορίσετε ποιου είδους κοινό πιστεύετε πως ταυτίζεται ευκολότερα με τη μουσική σας στη χώρα μας.

 Τα σχόλια που έχουμε λάβει μέχρι σήμερα για το άλμπουμ μας ήταν εξαιρετικά θετικά αλλά και εμψυχωτικά. Και έχει σημασία που οι ίδιοι οι άνθρωποι του χώρου και της σκηνής, μας αντιμετωπίζουν πάντα με σεβασμό. Στις τελευταίες δύο live εμφανίσεις μας ο κόσμος έδειξε να αγκαλιάζει το νέο μας υλικό, να ακούει αυτά που έχουμε να πούμε. Ο κύριος στόχος της μουσικής μας είναι να φτάσει σε ανθρώπους που εκτιμούν τη βαθύτερη, την πιο συναισθηματική πλευρά της μουσικής. Πλέον, όλο και πιο συχνά έρχονται άνθρωποι που δεν ακούν απαραίτητα το είδος μας και μας λένε ότι ταυτίζονται με τον στίχο, τις ιστορίες και τα τραγούδια μας.

Πάντα είναι επίκαιρο να μαθαίνουμε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές για τις βασικές και γενικές αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν οι μπάντες της ευρύτερης εγχώριας σκηνής στη χώρα μας απέναντι στα γνώριμα δεδομένα. Πέρα από όσα τυχόν εντοπίσετε, θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε αν σήμερα, σε επίπεδο στούντιο και παραγωγής, υπάρχει η ανάλογη τεχνογνωσία για να ακουμπήσει κανείς τα δεδομένα που έχει στο μυαλό του για τη μουσική που γράφει, ανάλογα με συγκρίσεις άλλων σκηνών και χωρών.

 Όπως πολύ σωστά αναφέρεις, οι αντιξοότητες είναι γνωστές και τις αντιμετωπίζουμε συχνά και σε πολλαπλά μέτωπα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει βοηθήσει να ξεπεραστούν κάποιοι σκόπελοι του παρελθόντος αλλά από την άλλη να δημιουργήσει νέους. Σε ότι αφορά το στούντιο και τις παραγωγές, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως το επίπεδο έχει ανέβει, έχουν βγει στο προσκήνιο αξιόλογοι άνθρωποι που με μεράκι ασχολούνται και κάνουν αυτό που αγαπάνε. Το κλειδί για να πετύχεις ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα κατά την άποψη μας είναι η χημεία. Εφόσον βρεθούν στο διάβα σου οι κατάλληλοι άνθρωποι και ταιριάξεις, έχεις μεγάλες πιθανότητες να βγάλεις κάτι ωραίο, που σε θα ικανοποιήσει και θα σε γεμίσει. Νιώθουμε τυχεροί που συνεργαστήκαμε με τον Θοδωρή Ζευκιλή, ο οποίος ανέλαβε χρέη μηχανικού ήχου και παραγωγού στον τελευταίο μας δίσκο. Ένας άνθρωπος, ένας φίλος, με καταπληκτικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο της ηχοληψίας και μουσικής παραγωγής όντας εισηγητής ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας στη SAE.

Σίγουρα προκαλεί το ενδιαφέρον η παρουσία του Θάνου στο τσέλο, πέρα από την τυπική σύνθεση μιας indie rock μπάντας. Θέλετε να μας περιγράψετε την ξεχωριστή λειτουργία, τη συνύπαρξη και την αίσθηση της διαφοροποίησης που εσείς αισθάνεστε με το δεδομένο αυτό;

 Σίγουρα ένα κλασικό όργανο όπως το τσέλο είναι εντυπωσιακό από μόνο του. Η ένταξη του σε μια μπάντα με πιο rock ήχους αποδείχτηκε αρκετά απαιτητική διεργασία, ευχάριστη όμως, αφού μας αρέσουν οι πειραματισμοί. Κατά την άποψη μας πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι που απαρτίζουν ένα μουσικό σύνολο, μια μπάντα. Στη περίπτωση του τσέλου, ο Θάνος έδεσε αμέσως με τα υπόλοιπα μέλη και όλοι μαζί προσπαθήσαμε να τον καθοδηγήσουμε όπου χρειαζόταν αλλά και να πάρουμε ιδέες από τον ίδιο, με κοινό πάντα στόχο να εξελίξουμε τη μουσική μας, την σύνθεση και την ενορχήστρωση του νέου μας δίσκου. Το τσέλο είναι μαγικό όργανο για την ατμόσφαιρα που θέλουμε να προσεγγίσουμε. Μόνο σε live συνθήκες μπορείς να το αντιληφθείς επαρκώς.

Ανάμεσα στην απόλυτη ευστοχία και ευκολία έκφρασης αλλά και στον αντίστοιχο περιορισμό με τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, πόσο καθοριστική είναι για σας και την ταυτότητα των Σέλας, η επιλογή αυτή;

 Η επιλογή του να εκφραστούμε χρησιμοποιώντας την Ελληνική γλώσσα έγινε συνειδητά, αναλογιζόμενοι πως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά που νιώθουμε, σκεφτόμαστε και βιώνουμε. Αντιλαμβανόμαστε πως μία τέτοια επιλογή, την εποχή όπου κυριαρχεί η Αγγλόφωνη σκηνή, θα αποτελούσε αποτρεπτικό παράγοντα, όμως πιστεύουμε πως ο Ελληνικός στίχος μπορεί να αγγίξει τον ακροατή και να τον κάνει να ταυτιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό. Παρ’ όλ’ αυτά, στο παρελθόν υπήρξε μια περίοδος πειραματισμού με Αγγλικό στίχο, το οποίο γέννησε ένα project, τους Static, όπου και κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το single ονόματι “One Last Chance”.

Τέλος, κλείνοντας θα ήταν πολύ χρήσιμο να μας ενημερώσετε για τα άμεσα σχέδια της προώθησης του δίσκου. Αυτοί που θέλουν να σας δουν ζωντανά, πού θα μπορούσαν να σας συναντήσουν στο άμεσο μέλλον;

 Βρισκόμενοι πλέον στο τέλος της χειμερινής σεζόν, η προσοχής μας επικεντρώνεται στο προγραμματισμό μιας σειράς από live εμφανίσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, μετά το καλοκαίρι, ώστε να μοιραστούμε τη μουσική μας με το κοινό από κοντά. Οι λεπτομέρειες σχετικά με τις ημερομηνίες και τις τοποθεσίες θα ανακοινωθούν στα κοινωνικά μας δίκτυα (Facebook, Instagram, Youtube, BandCamp) αλλά και στην επίσημη ιστοσελίδα μας https://selas.band.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1040 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.