PENDRAGON: “North Star”

EP

Πριν τρία χρόνια περίπου, όταν είχα την τιμή να κάνω μια συνέντευξη με τον ηγέτη, ιδρυτή και πηδαλιούχο του γκρουπ, ξεκίνησα τις ερωτήσεις μου με την απορία αν αυτό το μόνιμο προστατευτικό φίλτρο ομορφιάς που επιστρατεύει στη μουσική του ακόμα και στα πιο αρνητικά θέματα, είναι μια σκόπιμη καλλιτεχνική απόφαση. Είναι αλήθεια πως γι’ αυτόν τον σπουδαίο μουσικό αφηγητή, τον Nick Barrett, οι ακροατές του είναι αιώνια παιδιά που περιμένουν τα πιο λυρικά παραμύθια.

Οι Pendragon βρίσκονται στο δρόμο και ταυτόχρονα κυκλοφορούν αυτό το νέο ΕΡ, με τέσσερα φρέσκα τραγούδια. Η καλύτερη πόρτα για την επαφή μαζί του είναι ως συνήθως το μαγικό εξώφυλλο που απεικονίζει ιδανικά τους ήχους που θα ακολουθήσουν. 25 λεπτά νέας μουσικής με τέσσερα κεφάλαια, τρία μέρη του “North Star” συν τον νοσταλγικό επίλογο του “Fall Away”. Η σύνθεση παραμένει σταθερή, όπως ακριβώς τους απολαύσαμε στο “Love Over Fear” του 2020, με τον Clive Nolan στα keyboards, τον Peter Gee στο μπάσο, και τον νεότερο της ομάδας, Jan Vincent Velazco στα τύμπανα. Τα συνοδευτικά γυναικεία φωνητικά ανήκουν στη Johanna Stroud, που συνδράμει και στο βιολί, ενώ ο John Barnfield αναλαμβάνει τα keyboards στο τρίτο μέρος της σουίτας.

Οι φίλοι του γκρουπ ξέρουν την αυστηρή γραμμή πλεύσης του Barrett, και βλέποντας μόνο τον τίτλο του πρώτου μέρους, “A Boy and His Dog”, είναι βέβαιοι πως τους έχει δοθεί ακόμα ένα πολύτιμο δώρο να συνοδέψει ηχητικά γαλήνιες νύχτες. Οι Pendragon είναι σχεδόν ασύγκριτοι στην δεινότητα να ανασύρουν την ευαίσθητη πλευρά των ακροατών. Σαν να έχουν ένα μαγικό ψαλίδι που αφαιρεί τη δηλητηριώδη άκρη του δράματος, μας αφήνουν ξανά με την ιαματική ομορφιά μιας αφηγηματικής μελωδικότητας που ζωντανεύει ανθρώπινα παραμύθια. Μέσα σε αυτό το μαγικό εργαστήριο μελωδιών, ο Barrett αφήνει τον εαυτό του να συγκινηθεί λίγο παραπάνω από αντίστοιχες ντελικάτες folk rock πινελιές, ιδιαίτερα στα πολλά ακουστικά μέρη που έχει συνθέσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “As Dead As a Dodo”, που σε αρκετά μέρη του μου έφερε έντονα στο μυαλό τους State River Widening, έναν ευπρόσδεκτα αφομοιωμένο βουκολικό χαρακτήρα στη συνολική εντύπωση. Στο “Phoenician Skies” ο Barrett γίνεται σαφέστατα πιο Barrett με ένα εκτυφλωτικό trademark σόλο του, ενώ συνολικά είναι και το πιο ασφαλές τραγούδι για το μόνιμο κοινό τους. Ο επίλογος του “Fall Away” ανοίγει το δρόμο του με ένα βιρτουόζο ακουστικό χαλί υποδοχής του, και εξελίσσεται σε μια από τις πανέμορφες, νοσταλγικές, αθεράπευτα παγιδευμένες στο παρελθόν, μπαλάντες του αρχηγού που συνηθίζουν να μας αφήνουν με ένα αποτύπωμα γλυκόπικρης ομορφιάς.

Οι Pendragon είναι από αυτές τις περιπτώσεις που δεν απογοητεύουν ποτέ. Όσες απόπειρες ελιγμών και αν έκαναν, ποτέ δεν ξεμάκρυναν αισθητά από εκείνο το γαλήνιο ξέφωτο που μένει μακριά από την οργή και την αδικία του κόσμου. Ίσως είναι αυτή η δεδομένη θωράκιση που τους επιτρέπει την πολυτέλεια να μας θεραπεύουν, να μας παρηγορούν και να μας σηκώνουν ξανά, μετά από μικρές και μεγάλες πτώσεις.

Ένα σύντομο μουσικό κουτί κάτω από τον πολικό αστέρα, μέχρι την επόμενη πλήρη διαδρομή.

(Δυστυχώς, σύμφωνα με τη συνηθισμένη τακτική του Barrett, δεν υπάρχουν τραγούδια ή samples διαθέσιμα).

Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Toff Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25 Μάϊου 2023

Website: https://www.pendragon.mu/
Facebook: https://www.facebook.com/PendragonHQ

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1187 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.