ROB HALFORD: Ο Metal God στη γη το 1951

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ο Robert John Arthur Halford γεννιέται στις 25 Αυγούστου 1951, και είναι όπως όλοι γνωρίζουμε ο εμβληματικός τραγουδιστής των θρύλων του heavy metal, Judas Priest, που ιδρύθηκαν το 1969,  και έχει λάβει διακρίσεις όπως το Βραβείο Grammy του 2010 για την Καλύτερη Metal Ερμηνεία. Έχει ξεχωρίσει για το ισχυρό και μεγάλο  εύρος του φωνητικού, οπερετικού του στιλ,  και αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν της εικόνας του frontman με δερμάτινα  και καρφιά, τα οποία έχουν γίνει εμβληματικά στο heavy metal. Έχει επίσης συμμετάσχει σε πολλά άλλα projects, όπως οι Fight, Two και Halford.

Οι πρώτες του επιρροές περιλάμβαναν τον Little Richard, την Janis Joplin και τον Robert Plant. Ο Halford παρουσιάστηκε στον μπασίστα και συνιδρυτή των Judas Priest Ian Hill από την αδερφή του Sue, η οποία έβγαινε με τον Hill εκείνη την εποχή. Ο Halford, διευθυντής ενός καταστήματος ανδρικών ρούχων εκείνη την εποχή, μπήκε στο συγκρότημα σαν τραγουδιστής, φέρνοντας μαζί του τον ντράμερ John Hinch από το προηγούμενο συγκρότημα, τους Hiroshima. Οι Halford και Hinch έπαιξαν την πρώτη τους παράσταση με τους Judas Priest τον Μάιο του 1973 στο Townhouse στο Wellington. Η εμφάνιση ηχογραφήθηκε και μέρος της κυκλοφόρησε το 2019 στη συλλογή Downer-Rock Asylum στην εταιρεία Audio Archives.

Το 1974, έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο στο πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, το “Rocka Rolla”. Συνέχισε να είναι ο frontman στους Judas Priest κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980. Το 1990, εμφανίστηκε με ολοκαίνουργια τατουάζ, και άρχισε επίσης να ξυρίζει το κεφάλι του. Μετά το άλμπουμ “Painkiller” ήθελε να κάνει ένα σόλο άλμπουμ και είχε την ευλογία των μελών της μπάντας του να το κάνει. Ένα στέλεχος του στούντιο του είπε ότι θα έπρεπε τεχνικά να “παραιτηθεί” θεωρητικά από τους Judas Priest για να το κάνει και αυτός έγραψε μια δήλωση αναφέροντας το ενδιαφέρον του για το project αυτό. Η επιστολή διέρρευσε και δημιούργησε την εντύπωση πως αποχωρούσε από το συγκρότημα. Λόγω προσωπικών προκλήσεων και συγκρούσεων, δεν μπόρεσε να ξεκαθαρίσει τι συνέβη και πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια μέχρι να επανασυνδεθεί με το συγκρότημα και να επιστρέψει στη φυσική του θέση.

1949– Γεννιέται ο Gene Simmons, (γεννηθείς Chaim Witz) Ισραηλινοαμερικανός μουσικός, τραγουδιστής και συνθέτης, γνωστός επίσης από τη σκηνική του ταυτότητα ως “The Demon”, που είναι βέβαια ο μπασίστας και συν-τραγουδιστής των Kiss, του hard rock συγκροτήματος που ίδρυσε μαζί με τους Paul Stanley, Ace Frehley και Peter Criss στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ο Simmons μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 2014, ως μέλος των Kiss.

1962– Γεννιέται ο Βορειοϊρλανδός  κιθαρίστας Vivian Campbell, που έγινε γνωστός στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως μέλος των Dio, παίζοντας στα πρώτα ιστορικά άλμπουμ, “Holy Diver”, “The Last In Line” και “Sacred Heart”.  Αποτελεί μέλος των Def Leppard από το 1992 (αντικαθιστώντας τον Steve Clark μετά τον θάνατό του). Ο Campbell έχει επίσης συνεργαστεί με τους Thin Lizzy, Whitesnake, Sweet Savage, Trinity, Riverdogs και Shadow King.

1966– Γεννιέται ο Derek Sherinian, ο βιρτουόζος Αμερικανός κημπορντίστας που έχει περιοδεύσει και ηχογραφήσει μεταξύ άλλων για τους Alice Cooper, Billy Idol και Joe Bonamassa. Ήταν επίσης μέλος των Dream Theater από το 1994 έως το 1999, είναι ο ιδρυτής των Planet X και επίσης ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Black Country Communion και Sons of Apollo. Έχει κυκλοφορήσει οκτώ σόλο άλμπουμ στα οποία συμμετείχαν διάφοροι σημαντικοί προσκεκλημένοι μουσικοί, συμπεριλαμβανομένων των κιθαριστών Slash, Yngwie Malmsteen, Allan Holdsworth, Steve Lukather, Joe Bonamassa, Billy Sheehan, Zakk Wylde και Al Di Meola.

1976– Κυκλοφορεί το “Boston”, που είναι το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού rock συγκροτήματος Boston. Με παραγωγή  από τους Tom Scholz και John Boylan κυκλοφόρησε από την Epic Records. Ένας πολυοργανίστας και μηχανικός ήχου που είχε εμπλακεί στη μουσική σκηνή της Βοστώνης από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Scholz άρχισε να γράφει και να ηχογραφεί demos στο υπόγειο του διαμερίσματός του με τον τραγουδιστή Brad Delp, αλλά έλαβε πολλές επιστολές απόρριψης από μεγάλες δισκογραφικές. Τελικά το 1975, η demo κασέτα έπεσε στα χέρια της Epic Records της CBS, η οποία τους υπέγραψε.

1992– Κυκλοφορεί το “Dog Eat Dog”, που είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού hard rock συγκροτήματος Warrant. Κυκλοφόρησε από την εταιρεία Columbia της Sony Music και ήταν το τελευταίο τους άλμπουμ για την εταιρεία. Το άλμπουμ έφτασε στο νούμερο 25 του The Billboard 200. Είναι επίσης το τελευταίο άλμπουμ που περιλαμβάνει και τα πέντε αρχικά μέλη, καθώς ο Joey Allen και ο Steven Sweet αποχώρησαν και οι δύο από το συγκρότημα το 1994, αλλά επέστρεψαν το 2004.

1997– Κυκλοφορεί το “Somewhere Out in Space” και είναι το πέμπτο άλμπουμ του γερμανικού power metal συγκροτήματος Gamma Ray. Συνεχίζοντας την παράδοση των τεσσάρων προηγούμενων άλμπουμ, περιείχε ακόμα ένα διαφορετικό lineup, αλλά θα ήταν επίσης το πρώτο άλμπουμ που θα περιείχε τη μακροβιότερη σύνθεση του συγκροτήματος. Το άλμπουμ περιλάμβανε τον Dirk Schlächter στο μπάσο για πρώτη φορά από την εμφάνιση του ως guest στο “Heading for Tomorrow”, τον Henjo Richter στην κιθάρα και τον Dan Zimmermann στα ντραμς.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 891 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.