H πέμπτη metal μέρα του Release ήταν η πιο ομοιογενής όσον αφορά στο line up, και με τέσσερα συγκροτήματα που ήταν φημισμένα για τις live εμφανίσεις, από τα οποία τα δύο είναι οι θρυλικοί Kreator και το μεγαθήριο πλέον Amon Amarth. Για άλλη μια φορά φτάσαμε νωρίς στην Πλατεία Νερού. Μαζί με τον «συμπολεμιστή» Άγγελο Χόντζια, με αρκετή όρεξη, παρά την κούραση από τη χθεσινή παρουσία στην βαρβάτη συναυλία των Triptykon, Soulfly και Parkway Drive. Μετά την είσοδό του στο χώρο του φεστιβάλ, αλωνίσαμε στο χώρο του merchandise και αφού αγοράσαμε τις απαραίτητες μάρκες πήγαμε να παρακολουθήσουμε το πρώτο συγκρότημα της ημέρας τους Σκωτσέζους Bleed from Within.
[Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς]
Όπου προσωπικά έπαθα πλάκα με αυτούς τους τρελούς Σκοτσέζους. Με τους Bleed from Within δεν είχα καμιά ιδιαίτερη επαφή αλλά μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, θα τρέξω σαν τρελός να τους ξαναδώ! Κάτω από ντάλα ήλιο και χωρίς τον μπασίστα Dave Provan λόγω οικογενειακού προβλήματος, οι Bleed from Within απέδωσαν με τρομερή ενέργεια το metalcore τους και ενθουσίασαν τους περίπου 500 οπαδούς μπροστά στη σκηνή. Ο ήχος ήταν γενικά αρκετά καλός, αν εξαιρέσεις ότι στα πρώτα δύο κομμάτια είχαν σκαμπανανεβάσματα στην ένταση.
Από το πρώτο τραγούδι ο τραγουδιστής Scott Kennedy ευχαρίστησε τον κόσμο για την προσέλευσή του τόσο νωρίς και την απόδοσή του. Στο “Pathfinder” είχαμε το πρώτο wall of death της ημέρας και γενικά υπήρχαν πολλά μικρά mosh pit σε όλη τη διάρκεια του set τους. Μετά την εκτέλεση του “Levitate” μας είπε ότι είναι η πρώτη φορά που έρχονται Αθήνα αλλά νιώθουν ότι σήμερα παίζουν σε ένα κοινό που τους αγαπάει και τους έχει ξαναδεί, χαρούμενος από τις επευφημίες του κόσμου. Η όλη εμφάνιση έκλεισε ιδανικά με το “The End of All We Know” και τον αεικίνητο Scott Kennedy να βουτά στον κόσμο και να ουρλιάζει τους τελευταίους στίχους μαζί τους. Κύριε Kennedy, μας τάξατε τουλάχιστον δύο φορές ότι θα μας ξανάρθετε και ένα είναι σίγουρο ότι εμείς θα σας περιμένουμε!
Bleed from Within setlist:
Stand Down
Pathfinder
Levitate
Killing Time,
I Am Damnation
The End of All We Know
[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Είπαμε, η μέρα σήμερα ήταν άκρως “πολεμική”, με υψηλή ένταση και στα κόκκινα συναυλιακά. Η δεύτερη κατά σειρά μπάντα που ανέβηκε στο σανίδι του Release, δεν μπορούσε παρά να είναι μία μπάντα “μπαρουτοκαπνισμένη” σε τέτοιες καταστάσεις και πραγματικά αυτό ήταν. Οι Γερμανοί melodeath/metalcorers Heaven Shall Burn εισέβαλαν ορμητικά στη σκηνή, με σκοπό να μην αφήσουν το διψασμένο για ακραίο metal κοινό να πάρει ανάσα.
Η επιβλητική παρουσία του Marcus Bischoff με τη στιβαρή brutal φωνή και με το κόκκινο πουκάμισο, μάλλον ερέθισε τα ζωώδη ένστικτα των παρευρισκόμενων που σαν άλλος ταύρος εν υαλοπωλείο χίμηξε στην αρένα και όποιον πάρει ο χάρος. Ο ήχος ήταν άψογος, ικανός να αναδείξει την ενέργεια και την ένταση της μπάντας και με τα vibes να παρασύρει το πλήθος σε ένα ανελέητο headbanging, μέσα σε ένα pit που μύριζε ιδρώτα, αίμα και πολύ ξύλο. Από τις πρώτες νότες και τα κοφτερά riff, οι πρώτες σειρές είχαν πάρει φωτιά και έμοιαζαν “αποπροσανατολισμένοι” από τα ηχηρά χτυπήματα, πηγαίνοντας πότε δεξιά και πότε αριστερά πέφτοντας με δύναμη ο ένας πάνω στον άλλο, θυμίζοντας πεδίο μάχης.
Οι Heaven Shall Burn έμοιαζαν να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση, με ατελείωτη ενέργεια και διάθεση να προσφέρουν στους οπαδούς ένα ανεπανάληπτο show, που θα το θυμούνται μέχρι το επόμενο. Να σας πω την αλήθεια, δεν νομίζω ότι υπήρχε οπαδός που να νοιαζόταν για τους τίτλους των κομματιών, αφού η απόδοση του group ήταν τόσο καθηλωτική που το μόνο που μετρούσε για την αρένα, ήταν απλά να παίξουν και να τα διαλύσουν όλα. Η άψογη σκηνική τους παρουσία, “παράσημο” των 25 χρόνων στο κουρμπέτι, σου έδινε την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να είναι και οι headliners της βραδιάς και το ανελέητο σφυροκόπημα πότε με melodeath ύμνους και πότε με metalcore δυναμίτες, έδειχνε να είναι η σπίθα που θα “ανατινάξει” την σχεδόν γεμάτη Πλατεία Νερού.
Όταν δε μπήκαμε στο κυρίως μέρος του show των Γερμανών και η ανυπόφορη ζέστη ανάγκασε τον Marcus Bischoff να βγάλει το πουκάμισό του και να θυμίσει old school καταστάσεις, τότε το κοινό έμοιαζε να έχει ξεφύγει και η αρένα να μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο που δεν γνωρίζεις από που θα σου έρθει η επόμενη “οβίδα”. Σίγουρα το γεγονός ότι ήταν η τελευταία metal ημέρα για φέτος, οδήγησε τους οπαδούς του ακραίου ήχου σε μία διάθεση “ας δώσουμε τα πάντα στο pit, μέχρι την επόμενη χρονιά”, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία ιδανική “έκρυθμη” ατμόσφαιρα που έμοιαζε να χαροποιεί όλους όσους είχαν βρεθεί στην Πλατεία Νερού.
Προφανώς και δεν γίνεται σε τέτοια επίπεδα ενέργειας να είσαι στο peak επί μία ώρα, για αυτό και υπήρχαν στιγμές που η μπάντα έδειχνε να ξεχωρίζει σε ένα τόσο απαιτητικό show. Νομίζω ότι και το κοινό κατάλαβε ότι τα decibel ανέβηκαν στα “Black Tears” και “Voice Of The Voiceless”, ενώ το αποκορύφωμα των Heaven Shall Burn ήρθε στα “The Weapon They Fear” με τον κόσμο να δίνει ρεσιτάλ moshing από κάτω, και “Behind A Wall Of Silence” όπου ένα μεγάλο wall of death έδειξε τις άγριες διαθέσεις του πλήθους για την τελευταία metal ημέρα του Release. Είναι σίγουρο ότι οι Heaven Shall Burn γύρισαν με αρκετούς νέους οπαδούς στην πατρίδα τους και εμείς που βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα εκεί στην αρένα, μάλλον τους “υποχρεώσαμε” να σκεφτούν μια γρήγορη επάνοδο στην χώρα μας για ένα full show αυτή τη φορά, ώστε να απολαύσουμε το melodeath/metalcore μεγαλείο τους και αυτοί να νοιώσουν την πραγματική ελληνική “φιλοξενία” για μπάντες που ματώνουν την “φανέλα” και προσφέρουν ασυναγώνιστες συγκινήσεις.
Προσωπικά μπορώ να πω, ότι έμεινα συγκλονισμένος από το show των Heaven Shall Burn, και ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα, αλλά το feeling που μου μετέδωσαν ήταν ότι τους παρακολουθούσα χρόνια. Κάτι παραπάνω από επαγγελματική εμφάνιση, γεμάτη ενέργεια, με άρτιες εκτελέσεις και με ξεσηκωτικά vibes, που κατάφεραν να “βομβαρδίσουν” την Πλατεία Νερού και να “κατακτήσουν” ένα κοινό που γουστάρει τέτοιες μπάντες, που τα δίνουν όλα στη σκηνή και σέβονται και την ιστορία τους και πάνω από όλα τον οπαδό/ακροατή. Άλλωστε, αυτό δεν θέλουμε όλοι μας; Δυνατές εμφανίσεις, που θα μας πάρουν το μυαλό και θα μείνουν χαραγμένες μέσα μας; Ε, οι Heaven Shall Burn το έχουν, ακόμη και αν είναι metalcore/melodeath και δεν ταιριάζει στο δικό μου τουλάχιστον μουσικό “προφίλ”. Τρομερή συναυλιακή εμπειρία, τους βγάζω το καπέλο και σίγουρα θα τους ξαναδώ όταν επιστρέψουν στην Ελλάδα.
[Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς]
Έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια από την εξαιρετική εμφάνιση των Γερμανών θρύλων στο Piraeus Academy και παρά τις φοβερές εμφανίσεις των Bleed from Within και Heaven Shall Burn, η λίγη ώρα μέχρι να εμφανιστούν οι Kreator κύλησε βασανιστικά αργά. Το εξώφυλλο του “Hate Über Alles” αποτελεί άψογο φόντο για το ξύλο που θα έπεφτε σε λίγη ώρα, με το κεφάλι του Demon Prince να δεσπόζει πίσω από τα τύμπανα του Ventor. 8μιση ακριβώς ακούμε εισαγωγή του “Sergio Corbucci Is Dead” και οι Kreator βγαίνουν στη σκηνή, μέσα σε αποθέωση από τον κόσμο.
Με τις πρώτες νότες του “Hate Über Alles” ξεκινάει το μακελειό και για την υπόλοιπη μιάμιση ώρα οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Thrash τα γ@μισ@νε όλα, με ένα πολύ καλό setlist που είχε επιτυχίες από όλη την καριέρα τους και ικανοποίησε όλους όσους ήρθαν στην Πλατεία Νερού. Με το καλημέρα είχαμε ένα κεντρικό mosh pit που δεν σταμάτησε ποτέ και οι φλόγες μπροστά στη σκηνή μας έκαναν να καταλάβουμε ότι δε γλιτώνουμε την κόλαση σήμερα. “People of the Lie” επόμενο και ήδη οι αντιδράσεις είναι πολύ θερμές με τον Mille Petrozza όταν δεν τραγουδάει να έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Μετά το τέλος του “People of the Lie” ο Petrozza μας λέει πόσο χαρούμενοι είναι οι Kreator που είναι πάλι εδώ και μας καλεί να κάνουμε ένα wall of death με Greek style. “Enemy of God” και ασταμάτητο ξύλο.
Ο Petrozza μας ρώτησε αν θέλουμε κάτι από τα παλιά και έτσι το “Betrayer” παίχθηκε για να γίνει ακόμα πιο πολύ πανικός, με καπνογόνα να ανάβουν σε διάφορα σημεία της πλατείας. Συνέχεια με το κλασικό hit “Phobia” με όλο τον κόσμο να τραγουδά δυνατά, ενώ ακολούθησε το “Satan Is Real” με τη σκηνή στην κυριολεξία να παίρνει φωτιά. Με το “Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)”, τον ύμνο κατά των ελίτ, οι Γερμανοί μας πήραν και μας σήκωσαν, ενώ μετά το τέλος του τραγουδιού μας δήλωσαν ότι εδώ είναι το δεύτερό τους σπίτι. Η τετράδα των κομματιών που ακολούθησε (“Hail To The Hordes 666” – “World Divided”- “Phantom Antichrist – “Strongest of the Strong”) ήταν μια εξαιρετική προπόνηση για το κοπάνημα που ακολούθησε.
Μετά το “Strongest of the Strong”) ο Petrozza, άρχισε να λέει κάτι για Ρόδον και video στην Ακρόπολη και λέω από μέσα μου, ρε λες;;;; “EXTREME AGGRESSION” και «τα μυαλά στα μπλέντερ» και έτσι από μεσήλικας γίνομαι και πάλι δεκαπεντάχρονο παιδάκι. “Terrible Certainty” και γίνεται χαμός, «σφαγή», «λεηλασία»! Καπάκι “Endless Pain”, «μάχες» παντού και το κοπάνημα δεν σταματάει με τίποτα. Στα επόμενα 15 λεπτά οι Kreator συνέχισαν να μας γλεντάνε κανονικά. “Violent Revolution”-“Flag of Hate”. Χαμός από καπνογόνα, γιουρούσια από παντού, μάχες σώμα με σώμα. Πάμε πάλι για ένα Hellas style και στη συνέχεια, μόνο για γενναίους, ένα τεράστιο wall of death. Πανηγυρικό κλείσιμο με “Pleasure to Kill” ! Μας πεθάνατε «κερατάδες»! Μέγας είσαι Mille Petrozza και θαυμαστά τα έργα της μπάντας σου. Άντε να βρούμε τώρα ενέργεια για τους Amon Amarth. Ευτυχώς η μια ώρα ήταν ευεργητική και όταν ήρθε το κάλεσμα των Σουηδών ήμασταν έτοιμοι για νέες μάχες και κουπί!
Kreator setlist:
Hate Über Alles
People of the Lie
Awakening of the Gods (Intro)
Enemy of God
Betrayer
Phobia
Satan Is Real
Hordes of Chaos (A Necrologue for the Elite)
Hail To The Hordes
666 – World Divided
Phantom Antichrist
Strongest of the Strong
Extreme Aggression
Terrible Certainty
Endless Pain
Violent Revolution
Flag of Hate
Pleasure to Kill
[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Το σκοτάδι έπεσε, η Πλατεία Νερού είχε πλέον γεμίσει και η στιγμή των “Vikings” είχε φτάσει. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από εκείνη τη φορά που τους είχα δει σε ένα live στο Fuzz Club νομίζω, όμως οι εντυπώσεις που μου είχαν δημιουργήσει με έκαναν να αδημονώ για την σημερινή εμφάνισή τους. Άλλωστε οι Amon Amarth είναι κατά γενική ομολογία πλέον, από τις μεγαλύτερες μπάντες του melodic death metal στην εποχή μας, με καθηλωτικές εμφανίσεις και με εξαιρετικά stage show, που τους τοποθετούν αρκετά ψηλά στην λίστα με τα “μεγάλα” group.
Η σύνδεση τους με την Σκανδιναβική μυθολογία και τις περιπέτειες των Vikings, έχουν προσδώσει στην μπάντα μία “ωμή” δύναμη, μία ενέργεια που ίσως έχει “θεϊκή” προέλευση (από τον Odin και την “παρέα” του) και αυτό οι Amon Amarth έχουν καταφέρει να το περάσουν στην μουσική τους, εκμεταλλευόμενοι σε μεγάλο βαθμό και την “αγάπη” του μεταλλικού κοινού για πολεμικές ιστορίες, για να δημιουργήσουν το απαραίτητο έδαφος, ώστε να διατρανώσουν τον μύθο τους. Έχοντας δε στις αποσκευές τους έναν ακόμη καλό δίσκο όπως το “The Great Heathen Army”, ήταν αυτονόητο ότι μια τέτοια εμφάνιση δεν γινόταν να χαθεί.
Ένα κεφάλι viking με περικεφαλαία με κέρατα, όπου πάνω του δέσποζε το drum kit, δύο φιγούρες viking πολεμιστών στις άκρες της σκηνής και pyro effects κατά μήκος του stage, και μία πολλά υποσχόμενη βραδιά ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Έχετε αγωνία, έτσι; Μα καλά, τι περιμένατε να συμβεί υπό τους ήχους του “Guardians Of Asgaard”; Υπήρχε περίπτωση με αυτήν την είσοδο, αυτόν τον ήχο, αυτά τα καταιγιστικά riff και την επιβλητική παρουσία του Johan Hegg, να μην ξεσπάσει πανζουρλισμός από κάτω; Λίγα δευτερόλεπτα αρκούσαν, για να γίνει ο κακός χαμός, με τον κόσμο να επιδίδεται σε ασταμάτητο sing along, τα moshpit να εμφανίζονται από παντού και ένα διαρκές headbanging από την αρχή μέχρι το τέλος της Πλατείας Νερού να είναι το κλικ της βραδιάς για τις επόμενες σχεδόν δύο ώρες.
Καπάκι “Raven’s Flight” και το πλήθος έδειχνε σε έκσταση, με δυνατές κραυγές και μία απίστευτη διάθεση να βγάλει όλα τα “γούστα” του, βλέποντας την μπάντα να μοιράζει πόνο από την σκηνή. Οι Amon Amarth έμοιαζαν πραγματικά με Vikings κατακτητές, που μόλις είχαν αποβιβαστεί στις ακτές της Αθήνας και ξαμολύθηκαν να καταστρέψουν τα πάντα στο διάβα τους. Από την άλλη, οι Αθηναίοι “υπερασπιστές” δεν έδειχναν να μένουν με τα χέρια σταυρωμένα και είχαν καταστρώσει τα δικά τους “αμυντικά” πλάνα. Το πεδίο μάχης ήταν έτοιμο και οι συγκρουόμενες δυνάμεις ήταν απέναντι η μία στην άλλη. Ποιά θα καταφέρει να επικρατήσει;
Το εξώφυλλο του νέου δίσκου των Amon Amarth κοσμούσε το background και δύο viking πολεμιστές ήταν αντιμέτωποι, προλογίζοντας το ομώνυμο κομμάτι του νέου album “The Great Heathen Army”. Ένα κομμάτι, που μοιάζει να απευθύνεται σε όλους όσους βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στην Πλατεία Νερού και ακόμη σε όσους έχουν μυηθεί στον melodic death metal κόσμο των Σουηδών metallers και τους ακολουθούν σε κάθε “ταξίδι” τους. “War Of The Gods” και η Πλατεία Νερού και πάλι στα “χαρακώματα”. Κεφάλια πάνω κάτω, moshing όπου και να γυρνούσες το κεφάλι σου και συνεχείς ζητωκραυγές, ήταν η ατμόσφαιρα μιας βραδιάς που ήταν γραφτό να μείνει στην ιστορία. Οι Amon Amarth ήταν καταιγιστικοί, χωρίς διάθεση για πολλά λόγια στην αρχή, μόνο για απανωτά χτυπήματα που θα ξεσήκωναν τους οπαδούς, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα για μία μεγαλειώδη συναυλιακή εμπειρία.
Όμως ο Johan Hegg είναι και ένας έξυπνος performer, που γνωρίζει πότε να απευθύνεται στο κοινό και πώς να ανεβάζει την “λίμπιντο” του. “Heidrun” για την συνέχεια και με τις “ευλογίες” του Hegg, το πλήθος συνέχιζε στο δικό του “Who’s The Goat?, Who’s The Goat?”, με το “Heidrun, Heidrun”, σε ένα πραγματικό μουσικό υπερθέαμα και ένα show που βρισκόταν από πολύ νωρίς στο απόγειό του και δεν έδειχνε να πέφτει με τίποτα. Ρίγη ικανοποίησης και μουσικής κ@υλ@ς, άρχισαν να διαπερνούν το κορμί όλων όσων είμαστε εκεί και το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν ένα αίσθημα απόλυτης χαράς, ζωγραφισμένο στα πρόσωπα όλων των θεατών.
Δεν θυμάμαι πότε το είχα ξαναδεί όλο αυτό, ίσως αρκετό καιρό πίσω, είναι αυτή η μουσική νιρβάνα που ψάχνουμε όλοι μας. Έτσι το έχω συνδυάσει στο μυαλό μου. Τι έχουμε για την συνέχεια; Τι θα τα κάναμε τα pyro effects , αν δεν τα χρησιμοποιούσαμε στο “Death In Fire”; Ο ακούραστος Johan Hegg ζήτησε και πήρε, χωρίς ιδιαίτερες παρακλήσεις, την πιο δυνατή κραυγή μας. “Deeeeeath In Fiiiiiiire” λοιπόν και το αδιαχώρητο στην αρένα. Ήταν δύσκολο να φυλαχτείς, από παντού έρχονταν πότε χέρια, πότε πόδια, κόσμος έπεφτε πάνω σου, άλλοι προσπαθούσαν να κοπανηθούν στο χώρο τους, άλλοι έτρεχαν να μπούνε σε κάποιο moshpit, κάποιοι έβγαιναν ματωμένοι. Ακόμη και έναν με δεμένο κεφάλι πρόλαβα να δω. Στιγμές αλλοφροσύνης, που μόνο σε πεδία μαχών ταιριάζουν. Και η Πλατεία Νερού έμοιαζε με τέτοιο, το βράδυ της Τετάρτης. Οι Σουηδοί Vikings είχαν καταφέρει να φέρουν τον “πόλεμό” τους στην δική μας “έδρα” και εμείς σαν γνήσιοι πολεμιστές αποδεχτήκαμε την υπέρτατη πρόκληση.
Αλλαγή στο stage, με δύο πλώρες καραβιών να παίρνουν την θέση των viking πολεμιστών στις δύο άκρες της σκηνής και το απόλυτο άσμα των Σκανδιναβών πολεμιστών “The Pursuit Of Vikings” ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Ακόμη μία “μάχη” από κάτω, ακόμη μία ραψωδία στην εμφάνιση των Amon Amarth. Ο Johan και η παρέα του έδειχναν να απολαμβάνουν τα “αιματηρά” σκηνικά και αρκετές φορές τον έπιανες να χαζεύει με τις εκρηκτικές αντιδράσεις των οπαδών. Ήταν σαν να αποδεχόταν την δική μας πρόκληση πλέον, και ετοίμαζε την “απάντηση” του.
Το hint της βραδιάς, ήταν ότι και οι δύο είχαμε έρθει “διαβασμένοι”, για μία “μάχη” μέχρις εσχάτων. Ο Θεός της φωτιάς στη σκηνή (ο Loke) και το “Deceiver Of The Gods” άνοιξε και πάλι τους “ασκούς” του Αιόλου. Η ένταση ήταν υψηλή, οι μάχες σώμα με σώμα, η ζέστη ανυπόφορη και το τοπίο έμοιαζε κολασμένο, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι δύσκολα θα μπορούσε να επιβιώσει κανείς. Όμως οι αντοχές της μπάντας και του πλήθους ήταν ακόμη σε υψηλά επίπεδα, και η συνέχεια ήταν απρόβλεπτη. “Find A Way Or Make One” και το wall of death ήταν η μόνη επιλογή, ώστε να βρεθεί “διάδρομος” να περάσουν οι “νικητές” της σκληρής “μάχης”.
Κομμάτι με δυνατό νόημα, να μην τα παρατάς και όταν δε βρίσκεις τρόπο ή δρόμο, να φτιάχνεις έναν δικό σου. Και κάπου εκεί, είχε έρθει η στιγμή να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών μας ως ένα από τα καλύτερα metal κοινά και να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο rowing pit στις εμφανίσεις των Amon Amarth. Ήταν τέτοια δε η ανυπομονησία των οπαδών και η κάψα να κερδίσουν την πρωτιά, ώστε πριν προλάβει και ξεκινήσει το “Put Your Back Into The Oar” οι περισσότεροι είχαν αρχίσει ήδη να “κωπηλατούν”.
Αυτό έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην μπάντα, για να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση, που στα μέσα του κομματιού κάλεσαν και τους υπόλοιπους θεατές να λάβουν μέρος και η αλήθεια είναι ότι η ανταπόκριση ήταν τόσο συγκινητική, που πραγματικά το ελληνικό rowing pit έμοιαζε ανίκητο. Σχεδόν στο σύνολό της η Πλατεία Νερού “κωπηλατούσε”, μεταφέροντας με τρομερή ενέργεια τους Amon Amarth στην επόμενη “στεριά”, στην επόμενη πρόκληση. Η έκπληξη του Johan Hegg και η επιβεβαίωση ότι όντως ήταν το μεγαλύτερο rowing pit που είχε δει μέχρι στιγμής, ήταν το επιστέγασμα μιας μεταλλικής αλληλεπίδρασης μπάντας και οπαδών, που η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε, σε αυτόν το βαθμό, τις προηγούμενες μέρες. Πώς το λέει το μοτό του Release, “making memories together”; Ε, νομίζω ότι η 28η του Ιούνη και η εμφάνιση των Σουηδών Vikings, θα μείνει στην ιστορία, σαν μία αξέχαστη μουσική εμπειρία. Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Παίρνοντας λίγες ανάσες με μία μικρή κουβεντούλα με τον κόσμο, να σου και το “Destroyer Of The Universe”, για να σπάσουν λίγο τα “άλατα” βρε αδερφέ. Και από εκεί πάλι στους Vikings, με το “The Way Of Vikings” να δείχνει τον δρόμο που αυτοί οι ατρόμητοι πολεμιστές είχαν χαράξει.
Οι Amon Amarth έδειχναν ακούραστοι, με τρομερή ενέργεια και με διάθεση να πραγματοποιήσουν την καλύτερη εμφάνισή τους στην χώρα μας. Και μέχρι τώρα, μάλλον τα είχαν καταφέρει. Ένας viking πολεμιστής που στεκόταν στην κορυφή της σκηνής, μας μαρτυρούσε ότι η στιγμή του “The Berserker At Stamford Bridge” είχε φτάσει. Μια διαφορετική, into the point ερμηνεία, που η αλήθεια είναι ότι με έκανε να δω διαφορετικά τον ερμηνευτή Johan Hegg και την εξαιρετική προσέγγιση που έχει στα κομμάτια. Δεν είναι μόνο αυτός ο “άγριος”, φοβερός “πολεμιστής” με τις κραυγές αλλά και ένας πολύ καλός τραγουδιστής με καθαρά φωνητικά που μπορεί να αποδώσει αντίστοιχα και πιο μελωδικά heavy τραγούδια.
“First Kill” και τα μυαλά στα κάγκελα. ΠΑΝΙΚΟΣ και ΌΛΕΘΡΟΣ. Δεν κατάλαβα καν, πως βρέθηκα κάποια μέτρα πίσω από εκεί που είχα κουρνιάσει αρχικά. Μάλλον με “πέταξε” εκεί, το ρεύμα από το ανεπανάληπτο moshing. Τρομερή εμπειρία, θα ήθελα να το ξαναζήσω. “Shield Wall” και δύο πολεμιστές ύψωναν τις ασπίδες τους, κατά τη διάρκεια του ρεφρέν ώστε να γίνεται πράξη ο τίτλος του κομματιού.
Και τι άλλο, για κλείσιμο μίας ανεπανάληπτης βραδιάς; “Raise Your Horns” και μία Πλατεία Νερού στο πόδι, για τελευταία φορά. Ή όχι; Πιστέψατε ότι θα έφευγαν, χωρίς encore; Μπα, δύσκολα με ένα τέτοιο κοινό. Οι Amon Amarth επανήλθαν με το “Twilight Of The Thunder God” και ένα θαλάσσιο τέρας να παίρνει την θέση των καραβιών στο stage. Μετά από τεράστια μάχη με το τέρας, την επική εμφάνιση των Σουηδών metallers και την ανεπανάληπτη παρουσία των οπαδών, μία ισοπεδωτική βραδιά στο σύνολο της είχε φτάσει στο τέλος της.
Οι Σκανδιναβοί χαιρέτησαν το πλήθος, ο κόσμος ζητωκραύγασε τους Vikings “κατακτητές” και αυτοί με τη σειρά τους, υποσχέθηκαν να επανέλθουν δριμύτεροι. Ας το ελπίσουμε, γιατί τέτοιες μαγικές βραδιές, τέτοιες ισοπεδωτικές εμφανίσεις θέλουμε να βλέπουμε, γιατί αυτές αξίζουν σε ένα τόσο εκρηκτικό κοινό, όπως το Ελληνικό. Καταιγιστική, μεγαλειώδης εμφάνιση, από μια μπάντα που βρίσκεται στο peak της. Πάντα τέτοια. Πότε είπαμε, ότι θα ξαναπαίξουν εδώ;
Amon Amarth setlist:
Guardians Of Asgaard
Raven’s Flight
The Great Heathen Army
War Of The Gods
Heidrun
Death In Fire
Pursuit Of Vikings
Deceiver Of The Gods
Find A Way Or Make One
Put Your Back Into The Oar
Destroyer Of The Universe
The Way Of Vikings
Berserker
First Kill
Shieldwall
Raise Your Horns
Twilight Of The Thunder God
Σίγουρα η 5η metal ημέρα του Release Athens Festival, ήταν και αυτή που είχε την μεγαλύτερη ένταση, την τρομερή ενέργεια και πραγματικά μας γέμισε με μοναδικές, ανεπανάληπτες μουσικές εμπειρίες. Σίγουρα σήμερα γράφτηκε μία μεγαλειώδης μουσική ιστορία, που θα είναι θέμα συζήτησης για πολλά χρόνια μεταξύ μας και ένα ακόμη μουσικό “παράσημο”, που θα φέρουμε με υπερηφάνεια στους ώμους μας. Οι κουρασμένες αλλά γεμάτες ικανοποίηση φάτσες των οπαδών, η ευχάριστη έκπληξη αποτυπωμένη στα πρόσωπα των μελών όλων των group και η διάθεση των διοικούντων του Release, δείχνουν ότι θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες βραδιές, και άλλες τέτοιες χρονιές. Εμείς το ευχόμαστε και ήδη το μυαλό μας είναι στην επόμενη χρονιά, για κάτι ακόμα πιο πολύκροτο, πιο μεγάλο. Stay strong, stay METAL.
Photo Gallery:
Φωτογραφίες: Σταύρος Βλάχος
