Οι Καναδοί πρωτοπόροι του Fm Rock
Από καταβολής του ροκ κόσμου ο Καναδάς ποτέ δεν έπαψε να τροφοδοτεί με εκπροσώπους του τα μουσικά δρώμενα της νεολαίας, άλλους επάξια ενθρονισμένους στο ροκ πάνθεον, άλλους μη δικαίως, αλλά και αδίκως (όσοι ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ). Εδώ θα ασχοληθούμε με μια μπάντα από τη στήλη «αδίκως» καθώς παρόλες τις γεμάτες ταλέντο, αγώνα και πολύ ιδρώτα προσπάθειές τους να ενταχθούν κι αυτοί στην μουσική ιστορία και παρότι υπήρξαν σουπερσταρς στην πατρίδα τους, η Αμερική (και συνακόλουθα ο υπόλοιπος κόσμος) τους γύρισε γρήγορα την πλάτη: τους Prism.
Φτιάχτηκαν στο Vancouver το 1977 από τον εξαιρετικό τρομπετίστα (και παραγωγό στα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους) Bruce Fairbairn από τους Ron Tabak (φωνή), Lindsay Mitchell (έναν καταπληκτικό κιθαρίστα), John Hall (keyboards), Tom Lavin (rhythm guitar, bass), και Jim Vallance (ή Rodney Higgs – drums), τους οποίους ο Fairbairn μάζεψε από τις στάχτες άλλων γκρουπ.
ΘΕΣΗ Band Photo: (από αριστερά): Ron Tabak, Tom Lavin, Lindsay Mitchell, Rocket Norton.
Όπως μπορείτε να διακρίνετε ο Tabak περνάει και σαν σωσίας του Lou Gramm!! Οι ομοιότητες όμως με τους Foreigner δεν περιορίστηκαν μόνο σε αυτό παρότι και αυτοί ξεκίνησαν μαζί τους την ίδια εποχή, καθόσον απαγκιστρώθηκαν γρήγορα από το «άγριο» λυσσομάνημα των Led Zeppelin που δεν άφηναν μπάντα ανεπηρέαστη εκείνη την εποχή και πρόσθεσαν μελωδικές βραγιές στη μουσική τους στην οποία τήρησαν την βασική συνταγή κουπλέ / ρεφρέν χωρίς πολλά – πολλά (αυτό δεν ήταν πάντα ένα τραγούδι;), η οποία σε συνδυασμό με την άκρως μελωδική φωνή του Tabak (που μπορεί να μην ήταν Dio ή Plant αλλά στάθηκε αξιοπρεπώς στα φωνητικά και τις κορώνες του όπου χρειάστηκε) και με την πολυγραφότητά τους (έβγαζαν δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο!) κατέστησαν τα τραγούδια τους άκρως πολύχρωμα, χαρούμενα και ιδανικά για «good times» και τους ανακήρυξαν πρωτοπόρους της μελωδικής ροκ που θα κυριαρχούσε στα στάδια της γείτονας χώρας τα επόμενα χρόνια.
Ο καλύτερος μάνατζερ του Καναδά Bruce Allen που τους ανέλαβε δεν είχε κανένα παράπονο διότι κονόμησε χοντρά από αυτούς και τόσο πολύ λάτρεψε «την κότα με τα χρυσά αυγά» ώστε έφτασε στο σημείο να τους νεκραναστήσει (βλ. παρακάτω…). Σημαντική όμως ήταν η βοήθεια και τα τραγούδια που έγραψε γι΄ αυτούς ένα παντελώς άγνωστο τότε ξανθούλικο πατριωτάκι τους και φίλος του
Vallance ονόματι…. Bryan Adams!!
Και όπως το πρίσμα διασπάει στα χρώματα της ίριδας το ηλιακό φώς, έτσι και τα τραγούδια τους περιπλανιούνταν από το βαθύ κόκκινο στο υπεριώδες:
1.) Prism (1977)
Tracklist: Spaceship Superstar – Open Soul Surgery – It’s Over – Take Me To The Kaptain – Vladivostok – Freewill – Amelia – Julie – I Ain’t Lookin’ Anymore.
Ariola America ST-50020
Παραγωγοί: Bruce Fairbairn, Rodney Higgs
Το λογότυπο της μπάντας στο εξώφυλλο με ένα πολυγωνικό πρίσμα στην κορυφή του θα επαναληφθεί για αρκετά άλμπουμ, πλην όμως όταν έχει προηγηθεί το Dark Side… δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ποιο λόγο ύπαρξης έχει το χέρι που βαστά ένα καθρεφτάκι απεικονίζον ένα άλλο χέρι να βαστάει ένα πρίσμα και να διαθλά το φώς. Όπως δεν μπορούμε και να εξηγήσουμε το πώς οι Bad Co. μαζί με τους Zeppelin και τα απόνερα του glam βγάζουν έναν fm δίσκο πολύ πριν την εποχή του! Οι κιθάρες του Mitchell δεν είναι άσχημες αλλά ακόμα είναι κλεισμένες στο μαντρί προς χάριν των πλήκτρων και η ποπ δυσκολεύεται να κυριαρχήσει του ροκ, πλην όμως δεν τους ένοιαξε και πολύ καθόσον «με το καλημέρα» ξεπέρασαν τις 100.000 κόπιες στον Καναδά και πήραν τον πρώτο τους πλατινένιο δίσκο!
Και τούτο ήταν αναπόφευκτο με κομμάτια σαν το χιτ Spaceship Superstar που μπορεί το αρχικό ριφ να θυμίζει Who αλλά οι ψηλές οκτάβες του Tabak αμέσως το «μελώνουν» καθιστώντας το διαχρονικό σε τέτοιο σημείο, ώστε τον Μάρτιο του 2011 επιλέχτηκε από την ΝΑSΑ για να ξυπνά τους αστροναύτες του Discovery! Το αυτό ισχύει και για το Take Me To The Kaptain που μαζί με το προηγούμενο πήγαν καλά στα Καναδικά τσαρτς.
Πριν μιλήσαμε για την επιρροή των Bad Co. και των Zeppelin. Ε, αυτή είναι ολοφάνερη στα Open Soul Surgery (με τον Tabak να ξελαρυγγιάζεται) και με λιγοστά χέβυ περάσματα στην κιθάρα και στο πεντάλεπτο έπος Vladivostok, μια συγκλονιστική ιστορία ενός εξόριστου μέσα στον βαρύ ρώσικο χειμώνα των γκουλάγκ: «…Μας μπουντρουμιάσανε στο Βλαδιβοστόκ/ πρέπει να είχε εκατό βαθμούς μείον / και δεν μπορώ να θυμηθώ τόσο κρύο πια / και μας έβαλαν χειροπέδες σαν τους εγκληματίες / και μας βάλαν σε ένα τρένο / και περιμέναμε στο σκοτάδι και στο χιόνι / ξυπνήσαμε το πρωί / όταν το τραίνο άρχισε να κυλάει / και ο παγωμένος ρώσικος χειμώνας είχε πάρει κιόλας την ψυχή μου / για έξι ή επτά μέρες από τα βουνά στον βορρά / μέχρι που βρήκαμε το μέρος που πηγαίναμε / Ει Βλαδιβοστόκ τι θα γίνει; / είμαι τόσο μόνος είσαι το μόνο μέρος που μου απόμεινε / έι Βλαδιβοστόκ με έχεις γονατίσει…» (Διερωτώμαι πώς το τόλμησαν εκείνη την εποχή με τον ψυχρό πόλεμο στο φόρτε του; Αλλά ήταν Καναδοί…) με τα πνευστά του Fairbairn να δένουν θαυμάσια και το πιο αξιόλογο σόλο του Mitchell σε όλο τον δίσκο. Τέτοια τραγούδια θα ξανακούσουμε πολλά χρόνια αργότερα στο Rocky 4…
Κατά τα λοιπά την μπαλάντα It’s Over οι Eagles θα την είχαν για ζέσταμα, το glam με πνευστά Freewill περνάει αδιάφορο, όπως και το I Ain’t Lookin’ Anymore και η χυλόπιτα που εκτοξεύτηκε κάποτε από την Amelia κάνει τα ζουμιά να τρέχουν.
Καλούτσικο ντεμπούτο αλλά περιμένουμε περισσότερα.
(**)
2.) See Forever Eyes (1978)
Tracklist: Hello – Flyin’ – Nickles And Dimes – Crime Wave – You’re Like The Wind – N-N-N-No! – Take Me Away – You’re My Reason – Just Like Me – See Forever Eyes.
GRT 9230-1075
Παραγωγοί: Bruce Fairbairn, Prism.
Η νέα εταιρεία, ο νέος ντράμερ Rocket Norton και ο νέος μπασίστας Allen Harlow δεν άλλαξαν και πολλά. Αντίθετα τα άψογα κήμπορντς του Hall (που ώρες – ώρες ακούγονται σαν ορχήστρα εγχόρδων) προσθέτουν κι άλλο «μέλι» στα κομμάτια και οι κιθάρες του Mitchell (όποτε μπαίνουν μπροστά) είναι φανταστικές!! Οι Bad Co. οι Who και το glam έχουν και πάλι την πρωτοκαθεδρία στην έμπνευση αλλά εδώ αρχίζουν να τους αφομοιώνουν σωστά και να απομακρύνονται από την ψυχρή αντιγραφή τους.
Περισσότερες είναι οι καλές στιγμές του δίσκου και σίγουρα θα γνώριζαν airplay τα Nickles And Dimes με πνευστά και λυσσασμένο hammond και το χαρντροκίζον Crime Wave με το βαθύ μπάσο και πομπώδη συνθεσαιζερ. Το δε σπηνταριστό N-N-N-No! αναμετράται άνετα με το See Forever Eyes στο κατά πόσο η αρμονία τα αποτρέπει να γίνουν κλώνοι του Won’t Get Fooled Again! Οι Who όμως έχουν βάλει το χεράκι τους και στο ριφ του Take Me Away παρά τις ωραίες δισολιές του σε αντίθεση με τα μέτρια Flyin’ και Just Like Me που δεν είναι παρά άλλη μια προσπάθεια να γίνουν Eagles χωρίς αποτέλεσμα.
Απομένουν δυο καλές μπαλάντες το You’re Like The Wind με και καλή slide αλλά με γελοίους στίχους: «…είσαι σαν τον άνεμο αλλάζεις συνέχεια / τη μια είσαι φίλος την άλλη ξένος / είσαι σαν τον ήλιο αλλά δεν μπορώ να σε πλησιάσω \ σαν ένα τραγούδι που δεν μπορώ να ακούσω…» και το You’re My Reason με πανέμορφες κιθάρες που θυμίζουν πολύ Queen!
Και αυτός ο δίσκος με εξώφυλλο τα ray-ban γυαλιά μιας κοπέλας να καθρεφτίζουν και πάλι την διάχυση από το πρίσμα έγινε πλατινένιος στον Καναδά, γεγονός που τράβηξε την προσοχή του (τεράστιου τότε) Meat Loaf για να τους πάρει μαζί του το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ως σαππόρτ στην Bat Out Of Hell Tour στην πατρίδα τους και στις ΗΠΑ και αυτό τους διαφήμισε πολύ.
(***)
3.) Armageddon (1979)
Tracklist: Comin’ Home – Jealousy – Virginia – You Walked Away Again – Take It Or Leave It – Armageddon – Night To Remember – Mirror Man.
Magnum 9242-2001
Παραγωγή: Bruce Fairbairn
Ο Mitchell εξακολουθεί να βγάζει εργόχειρα με την κιθάρα του (Άραγε γιατί δεν τον πρόσεξε κανένας Αμερικάνος χαρντ – προμοτερ; Σίγουρα θα μεγαλουργούσε!!.), ο Tabak εξακολουθεί να στέκεται σωστά με τα φωνητικά του, κανένα τραγούδι δεν βαριέσαι να το ακούς, λείπει όμως ακόμα το «μπάμ». Ο Fairbairn επαναλαμβάνει συνέχεια την ίδια μόνιμη συνταγή που με μόνη διαφορά τον συμφωνικό τόνο στα κήμπορντς του Hall φαίνεται να κουράζει χωρίς όμως να μειώνει την αξία του δίσκου που είναι ιδανικός για αμερικάνικα πάρτυ ή για μπάντες χορών αποφοίτησης της μιας νύχτας και βέβαια σε κασέτα για ταξίδι με αυτοκίνητο!! Γι΄ αυτό και ήταν η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους στον Καναδά και έγινε διπλά πλατινένιο ξεπερνώντας τα 200.000 αντίτυπα!
Δύο πράγματα κάνουν εδώ τη διαφορά: το πολύ ωραίο εξώφυλλο του Stanley Wong με μια φωτεινή αδαμάντινη πυραμίδα μέσα σε μια κεντρική λεωφόρο την νύχτα και το «μπάσιμο» του Bryan Adams που τον προδίδει σε τρία τραγούδια: το Virginia, το επτάλεπτο(!) Armageddon (και συναυλιακό χαιλαιτ τους) με τις συμφωνικές progressive «εμβατηριακές» κορώνες και εφέ από διαλόγους ασυρμάτου και την εξάλεπτη όμορφη μπαλάντα Night To Remember.
Δεν είναι όμως αυτές οι κορυφώσεις του δίσκου. Θα τις συναντήσουμε στο Jealousy και στο πεντάλεπτο Mirror Man με το φλογερό Hammond να θυμίζουν ειρωνικά πολύ Bryan Adams χωρίς να είναι δικά του!
Τα προσεγμένα backing vocals που διορθώνουν τις όποιες ατέλειες του Tabak σώζουν τα You Walked Away Again και Take It Or Leave It προδίδοντας την κλωνοποίηση των Foreigner που θα εξελιχθεί αργότερα χωρίς ούτε οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν…
(***)
4.) Young And Restless (1980)
Tracklist: American Music – Young And Restless – Satellite – Party Line – Acid Rain – Another World – The Visitor – Deception – Hideaway – Runnin’ For Cover.
Capitol ST-12072
Παραγωγοί: Bruce Fairbairn, Prism.
Ο «ντόρος» που έκαναν στον Καναδά τράβηξε αμέσως την προσοχή της Capitol που τους «έκλεισε» (και σε αυτήν έμελλε να πορευτούν έως το τέλος) αλλά αναπόφευκτα έφερε και τις απαραίτητες αλλαγές: κατ΄ αρχήν στο υπέροχο εξώφυλλο του James O’Mara για πρώτη φορά εγκαταλείπουν το λογότυπο και βάζουν μια παλιά φωτογραφία με νέους του ΄50 σε ένα αυτοκίνητο. Ακολούθως ήταν η στερνή φορά που ο Fairbairn έκατσε στην καρέκλα του παραγωγού (και δεν τον πείραξε και πολύ γιατί αργότερα ανέλαβε τους Loverboy, Bon Jovi, Aerosmith, Heart, και Kiss μεταξύ άλλων…). Κατά τρίτον πήγαν σε ακριβά στούντιο με αποτέλεσμα μια άψογη ηχογράφηση (όπου την κονσόλα του ήχου έχει αναλάβει κάποιος…Niko Bolas – παντού υπάρχει ένας Έλληνας!!). Και τέταρτον και σημαντικότερον μετά από τέσσερα άλμπουμς συνεχόμενα κάτι έπρεπε να αλλάξουν: ο Tabak αφήνει κατά πολύ ελεύθερα τα φωνητικά του να αφηνιάσουν, παραμερίζουν πολύ οι κιθάρες προς χάριν των κήμπορντς αλλά αυτό περνάει απαρατήρητο γιατί οι συνθέσεις είναι καλές και υπέρ του δέοντος μελωδικές καθόσον ποτέ δεν ξέχασαν τα τσαρτς. Οι Bad Co., το glam και όλα τα άλλα που στοίχειωναν μέχρι τώρα τους δίσκους τους μπορεί μεν να φεύγουν, η ειρωνεία όμως είναι ότι σε τούτο τον δίσκο κοπιάρουν ασύστολα τον Bryan Adams (σε βαθμό μήνυσης…) χωρίς να τους έχει γράψει ούτε ένα κομμάτι!
Έτσι ακούγονται οι καλύτερες στιγμές του δίσκου American Music με καλό σόλο από τον Mitchell και Young And Restless που πήγε στο № 14 των Καναδέζικων τσαρτς. Στο ίδιο μοτίβο αλλά χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο κινούνται τα Satellite (με τα μελωδικά φωνητικά τουTabak να μοιάζουν σχεδόν γυναικεία), Party Line, Acid Rain και The Visitor.
Υπάρχουν όμως και στιβαρές ροκιές σαν το Another World, το Deception με τα ριφφς αλα Who και το Runnin’ For Cover που ο τίτλος μας θυμίζει Gary Moore αλλά εάν ο μακαρίτης άκουγε τις γλυκερές μελωδίες τους θα πάταγε το off αμέσως ή (εάν ήταν πονόψυχος) θα ζητούσε να προσθέσει τα φοβερά ριφφ του και να μεταμορφώσει το κομμάτι…
Το νέο καθεστώς όμως της Capitol και ο μάνατζερ Allen δεν αρκέστηκαν σε αυτά γιατί στις αρχές του 1981 απηυδισμένοι από τις καταχρήσεις του Tabak σε αλκοόλ, ναρκωτικά και προβλήματα με το νόμο τον έδιωξαν κακήν κακώς (παρότι εδώ ξεπερνά τον εαυτό του). Χωρίς να καθυστερήσει καθόλου έφτιαξε την Ron Tabak Band, αλλά μετά την απόρριψή της από την CBS εγκατέλειψε την μουσική βιομηχανία και πέθανε τα Χριστούγεννα του 1984 μετά από ένα τροχαίο με την μοτοσυκλέτα του, παρασύροντας μαζί του τον Hall που τσαντισμένος που διώξαν τον φίλο του έφυγε κι αυτός δίνοντας την θέση του στον (Καναδό πάντα) πρώην Guess Who Jimmy Phillips.
Εδώ έκλεισαν το κεφάλαιό τους και είναι καιρός για κάτι καινούργιο αλλά δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε ότι «έκαναν κοιλιά» – το αντίθετο μάλιστα σπάνια βαρέθηκα τούτα τα τέσσερα άλμπουμς που πέρασαν. Όμως θα ερχόταν κάτι καλό;
(***)
5.) Small Change (1981)
Tracklist: Don’t Let Him Know – Turn On Your Radar – Hole In Paradise – Rain – When Will I See You Again – Heart And Soul – Stay – When Love Goes Wrong (You’re Not Alone) – In The Jailhouse Now – Wings Of Your Love.
Capitol ST-12184
Παραγωγός: John S. Carter
Το «μπάμ» που τόσα χρόνια περιμέναμε επιτέλους ήρθε! Και παρά τον τίτλο, μόνο «μικρή αλλαγή» δεν συναντάμε εδώ: Παίρνουν τον κατά πολύ καλύτερο από τον φτωχούλη Tabak με άπαιχτες κορώνες Henry Small ως νέο τραγουδιστή (και εξαιρετικό βιολιστή – φωτό κάτω). Ο νέος παραγωγός John S. Carter πήρε επάξια την σκυτάλη από τον Fairbairn και τους έβγαλε την φυσική συνέχεια που ο προηγούμενος φοβόταν ή δίσταζε να την βγάλει στην επιφάνεια και με πολύ καλά αποτελέσματα κυριολεκτικά τους μεταμόρφωσε σε μια άπαιχτη fm ροκ μπάντα εφάμιλλη των Journey και των Foreigner!! Αν στην παραγωγή ήταν ο Robert John “mutt” Lange ή ο Jimmy Iovine θα είχαμε ένα αριστούργημα σαν το Bella Donna της Stevie Nicks της εποχής! Ήταν η μεγαλύτερη αλλά και μοναδική τους επιτυχία στην Αμερική (№ 6 του Billboard) και το άξιζαν με μια τόσο καλή παραγωγή, ηχογράφηση, ενορχήστρωση και έτοιμο για τα κλάμπς!!
Το μαγικό ραβδάκι του Bryan Adams επανέρχεται και τους τροφοδοτεί με τρία ΄Α διαλογής τραγούδια: με την μεγαλύτερή τους επιτυχία (№ 39 στο Billboard το 1982 & № 1 στο Billboard’s new Rock Tracks) Don’t Let Him Know (από το οποίο τους γνώρισα εκείνο το μακρινό 1981 στον Πετρίδη που το είχα γράψει σε κασέτα και δεν σταμάταγα να το ακούω μέχρι που χάλασε η κασέτα!!) και σίγουρα οι Journey θα έσκασαν που δεν ήταν δικό τους (αλλά εκείνη την εποχή καταπάταγαν τα πάντα στο πέρασμά τους…) για το οποίο πήραν και το Juno Award της Canadian music η οποία τους ανακήρυξε «Group of the Year» για το 1981, με την μπαλάντα Stay (που θα μπορούσε να είναι στο σάουντρακ του Karate Kid) και με το γεμάτο μεταλλικά ριφφς In The Jailhouse Now. Η άλλη χαρντ ροκ στιγμή του δίσκου δεν είναι άλλη από το Heart And Soul όπου για άλλη μια φορά ο Mitchell δείχνει τι μάστορας είναι και τα Turn On Your Radar, Hole In Paradise, When Will I See You Again και When Love Goes Wrong (You’re Not Alone) ακούγονται ευχάριστα (παρά το κλέψιμο στους Journey).
Απομένουν οι ροκ μπαλάντες Wings Of Your Love (που στα χέρια των Rainbow εποχής Dio θα μεταμορφωνόταν σε ένα διαμάντι) και Rain που δίνει την ευκαιρία στον Small να δείξει πόσο καλή και προικισμένη με ποικιλία χρωμάτων φωνή διαθέτει σε αντίθεση με αυτή του προκατόχου του…
Αφήσαμε τελευταίο το υπέροχο εξώφυλλο του James O’Mara με ένα κοριτσάκι με νυχτικό να βλέπει το είδωλό του στον καθρέφτη (και αντίστροφα) και την επαναφορά του λογοτύπου τους.
Και ενώ έδειχναν να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να γνωρίζουν επιτέλους την επιτυχία που προσδοκούσαν (γιατί όταν έχεις ταλέντο τίποτε δεν πάει χαμένο…), ή «κάηκαν» και δεν είχαν τίποτε άλλο να δώσουν ή ο Tabak και ο Fairbairn τους καταράστηκαν «να μην στεριώσουν χωρίς αυτούς» και διαλύθηκαν στα τέλη του 1982 έχοντας από ειρωνεία βγάλει τον καλύτερο δίσκο τους.
(****)
6.) Beat Street (1983)
Tracklist: Nightmare – Beat Street – Dirty Mind – Modern Times – Is He Better Than Me – Blue Collar – Wired – State Of The Heart – I Don’t Want To Want You Anymore.
Capitol ST-12266
Παραγωγός: John S. Carter
Ο Small έχοντας αρχικά σκοπό να βγάλει ένα σόλο άλμπουμ πήρε τους session Paul Warren (πρώην Rare Earth) στις κιθάρες, John Trivers στο μπάσο, Robyn Robbins (τέως Bob Seger’s Silver Bullet Band) στα κήμπορντς και Doug Madick στα drums. Στην πορεία όμως επενέβη ο μάνατζερ Allen που είχε τα δικαιώματα του ονόματος και προσέλαβε τον Carter για άλλο ένα άλμπουμ κάτω από το όνομα Prism, διατηρώντας στο εξώφυλλο του Ron Slenzak το τρίγωνο πρίσμα, αλλάζοντας το λογότυπο και εμφανίζοντας έναν τύπο με μια τριγωνική κιθάρα στην πλάτη του μέσα στη νύχτα να διασχίζει το πεζοδρόμιο της οδού του τίτλου. Δεν στάθηκε όμως εδώ: έφερε στο στούντιο να προσθέσουν φωνητικά τους Bobby Kimball (Toto) Timothy Schmidt (Eagles) και Bill Champlin (Chicago)!
Το περίεργο είναι ότι ο Small συνεχίζει επάξια την κληρονομιά της μπάντας έστω και μόνος του! Ο στερνός τους δίσκος αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα του Fm ροκ και σίγουρα θα μπορούσε να γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία (γιατί; Ο Rick Springfield ήταν καλύτερος;) ως ένα ατόφιο ροκ άλμπουμ που ζυγιάζει σωστά και τις για άλλη μια φορά απίθανες κιθάρες και τα συνθια μετατρέποντας το βούτυρο του προηγούμενου δίσκου σε ατσάλι και μάλλον αυτή ήταν η πρόθεση του Small από την αρχή αλλά προσέκρουε στους υπόλοιπους Prism!
Εδώ όμως το φάντασμα των Journey δίνει την θέση του σε αυτό των Foreigner προδίδοντας η φωνή του κατά πολύ τον Lou Gramm: τούτο εισπράττουμε από τα Dirty Mind, Modern Times, Is He Better Than Me, Blue Collar (ιδανικό για το αυτοκίνητο και η κορύφωση του δίσκου), Wired και State Of The Heart.
Οι μεταλλικές βροντές του Nightmare, το μαγευτικό σόλο και το ξελαρύγγιασμα του Small μας προσφέρουν άλλη μια πολύ καλή στιγμή και η μπαλάντα που κλείνει τον δίσκο I Don’t Want To Want You Anymore ίσως απευθύνεται στους παλιόφιλους που έφυγαν από την μπάντα και γι΄ αυτό βγάζει και τόσο πολύ παράπονο. Μετά από όλα αυτά συγχωρούμε το χορευτικό Beat Street που καθόλου βαρετό δεν είναι όπως κι όλος ο δίσκος, η επιτυχία όμως δεν ήρθε οδηγώντας αναπόφευκτα στην οριστική πλέον διάλυση τούτης της «ιμιτασιόν» μπάντας.
Οι παλιόφιλοι πάντως θα έπρεπε να έσκασαν από την ζήλια τους…
(***½)
Συνεχίζουν με διάφορες συνθέσεις από το 1990 και μετά να εμφανίζονται μέχρι σήμερα καθώς είναι θρύλοι στην πατρίδα τους. Και η κληρονομιά τους φάνηκε στους Loverboy και σε πολλές Καναδέζικες (και μη) μπάντες που τους είχαν καλά αφομοιώσει και συνέχισαν την παράδοσή τους. Έφυγαν στο peak τους αξιοπρεπέστατα γιατί το έβλεπαν ότι ή ημερομηνία λήξεως ζύγωνε και ίσως είχαν να δώσουν πολλά ακόμα αν δεν μεταμορφώνονταν σαν τους Toto ας πούμε.
Αναρωτιέμαι πάντως πώς θα ένιωσαν όταν θα είδαν στο Mtv τον Bryan Adams…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
YouTube
Discogs
canadianbands.com
