DREAM THEATER: Κυνηγούν τις δάφνες του “Images and Words” με το “Awake” του 1994

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Το “Awake” είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού progressive metal συγκροτήματος Dream Theater, που κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου 1994 μέσω της East West Records. Είναι το τελευταίο άλμπουμ των Dream Theater με τον αρχικό κημπορντίστα Kevin Moore, ο οποίος ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από το συγκρότημα κατά τη διαδικασία της μίξης του άλμπουμ.

Μετά από ένα διάλειμμα ενός μήνα, οι Dream Theater άρχισαν να εργάζονται για το τρίτο τους στούντιο άλμπουμ τον Φεβρουάριο του 1994. Οι δίμηνες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος πραγματοποιήθηκαν στα Prince Studios της Νέας Υόρκης. Η έλλειψη ηγέτη μέσα στο συγκρότημα αύξησε τις εντάσεις στις ήδη τεταμένες σχέσεις τους. Ο κημπορντίστας Kevin Moore σημείωσε εκείνη την εποχή ότι “υπάρχουν διαφωνίες που διαρκούν για πάντα επειδή δεν υπάρχει κανένας να μπει και να χαράξει τη γραμμή”. “Όταν ήρθε η ώρα για τη μουσική, είχαμε τον κιθαρίστα John Petrucci και εμένα να παίζουμε τους ρόλους που παίζουμε ακόμα, και ο Kevin ήταν επίσης ένα ισχυρό στοιχείο”, είπε ο ντράμερ Mike Portnoy. “Εκείνες τις μέρες, ο μπασίστας John Myung ήταν λίγο πιο έξω από το καβούκι του, έτσι το μπάσο ήταν λίγο πιο κυρίαρχο στο συγκρότημα. Οι τσακωμοί δεν έφτασαν ποτέ στην έκρηξη, αλλά υπήρχαν πολλές διαμάχες για κάθε στοιχείο , όπως οι λεπτές λεπτομέρειες του τι πρέπει να είναι η παραμικρή νότα σε κάθε σημείο”.

Η επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ των Dream Theater, “Images and Words”, ιδιαίτερα του single “Pull Me Under”, άσκησε πίεση στο συγκρότημα να δημιουργήσει ένα εξίσου επιτυχημένο επόμενο άλμπουμ. “Κάποιος είπε κάποτε ότι έχετε όλη σας τη ζωή για να προετοιμαστείτε για το πρώτο σας άλμπουμ και έχετε περίπου δύο μήνες για να προετοιμάσετε τη συνέχεια, και αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό η κατάσταση που αντιμετωπίσαμε στις αρχές του 1994,” είχε δηλώσει ο Portnoy.  Η δημοτικότητα του εναλλακτικού μέταλ και του groove metal σήμαινε ότι η δισκογραφική εταιρεία του συγκροτήματος, East West, επιθυμούσε το συγκρότημα να δημιουργήσει ένα πιο βαρύ, πιο σκοτεινό άλμπουμ. Το “Awake” εμφάνισε τη χρήση επτάχορδης κιθάρας από τον Petrucci για πρώτη φορά, καθιερώνοντας ένα στυλ γραφής πιο βασισμένο στο riff. “Αυτό το στυλ θα εδραιώσει περαιτέρω τη συγχώνευση της metal και της progressive μουσικής, για το οποίο είναι γνωστοί οι Dream Theater”, είπε ο Petrucci. “Νομίζω ότι άνοιξε το δρόμο για πολλά από τα πιο δυνατά και βαρύτερα μετέπειτα τραγούδια μας όπως τα “A Change of Seasons”, “The Glass Prison” και “The Dark Eternal Night”.” Ο τραγουδιστής James LaBrie περιέγραψε τα φωνητικά του στο Awake ως “πιο ποικίλα και πολύ πιο επιθετικά” από ό,τι στο “Images and Words”, σε βαθμό που οι άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν ότι το συγκρότημα είχε έναν νέο τραγουδιστή στο άλμπουμ αυτό.

Κυκλοφορώντας στο απόγειο της δημοτικότητας του grunge, το “Awake” έλαβε αρχικά μοιρασμένες κριτικές, αν και το άλμπουμ αργότερα αναφερόταν συνεχώς σαν μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Έφτασε στο Νο 32 του αμερικανικού Billboard 200, την υψηλότερη θέση που θα έφτανε ένα άλμπουμ των Dream Theater σε αυτό το chart μέχρι το Systematic Chaos του 2007, το οποίο έφτασε στο Νο 19. Τα “Lie”, “Caught in a Web” και “The Silent Man” κυκλοφόρησαν σαν singles αλλά απέτυχαν να είναι τόσο επιτυχημένα όσο το “Pull Me Under”. Η δισκογραφική εταιρεία του συγκροτήματος θεώρησε το άλμπουμ μια εμπορική αποτυχία, η οποία θα οδηγούσε στην έντονη πίεση προς το συγκρότημα να γράψει πιο φιλικά προς το ραδιόφωνο τραγούδια στο επόμενο στούντιο άλμπουμ τους.

1968– Γεννιέται ο Alex Holzwarth, επαγγελματίας ντράμερ και δάσκαλος που έγινε αρχικά γνωστός με την εντυπωσιακή παρουσία τους στους γερμανούς πιονέρους του progressive metal, Sieges Even. Μετά τη διάλυσή τους έχει κάνει αρκετές session παρουσίες και έχει παίξει με τους Rhapsody of Fire και Serious Black.

1975– Κυκλοφορεί το “Rock of the Westies” είναι το δέκατο στούντιο άλμπουμ του Άγγλου μουσικού Elton John, που κυκλοφόρησε από την MCA. Ο τίτλος είναι ένα λογοπαίγνιο στη φράση “West of the Rockies”, καθώς το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Caribou Ranch στα Rocky Mountains του Κολοράντο.

Κυκλοφορώντας λιγότερο από πέντε μήνες μετά το προηγούμενο άλμπουμ του, “Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy”, το Rock of the Westies επανέλαβε το άνευ προηγουμένου επίτευγμα αυτού του άλμπουμ να μπει στο αμερικανικό Chart Billboard 200 στο νούμερο ένα και ήταν το τελευταίο άλμπουμ του John στην κορυφή των charts της Αμερικής . Ήταν επίσης επιτυχημένο (αν και σε μικρότερο βαθμό) στην πατρίδα του καλλιτέχνη στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έφτασε στο Νο. 5 στο UK Albums Chart. Ο Robert Christgau το κατέταξε στο Νο. 7 στη λίστα του με τα καλύτερα άλμπουμ του 1975.

1991– Κυκλοφορεί το “Streets: A Rock Opera” (σε συντομία απλά “Streets”), το έκτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού heavy metal συγκροτήματος Savatage και είναι μια rock όπερα που ασχολείται με την άνοδο και την πτώση του φανταστικού χαρακτήρα του μουσικού DT Jesus. Κυκλοφόρησε στην Atlantic Records. Το άλμπουμ χρειάστηκε σχεδόν ένα χρόνο για να ηχογραφηθεί, με την προπαραγωγή να ξεκινά τον Οκτώβριο του 1990. Ήταν επίσης το τελευταίο άλμπουμ του Jon Oliva σαν τραγουδιστής μέχρι το “Dead Winter Dead” του 1995 και το “The Wake of Magellan” του 1997, όπου μοιράστηκε τα βασικά φωνητικά καθήκοντα με τον Zak Stevens ( τραγουδώντας δύο τραγούδια σε κάθε άλμπουμ). Επανέκτησε τα πρωταγωνιστικά καθήκοντα στο μικρόφωνο στο “Poets and Madmen” του 2001.

Οι Savatage είχαν σκεφτεί να γράψουν μια rock όπερα μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους με τον O’Neill στην ηχογράφηση του “Hall of the Mountain King”. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης της συνέχειας του το 1989, ο Criss Oliva βρήκε ένα θεατρικό και συνοδευτική μουσική γραμμένη από τον O’Neill, την οποία το συγκρότημα σκόπευε να χρησιμοποιήσει στο άλμπουμ του. Λίγο αργότερα, όμως, το συγκρότημα ένιωσε ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμο και ανέβαλε την ιδέα για τον επόμενο δίσκο του. Ο δίσκος στον οποίο δούλευαν τότε, πήρε ακόμα το όνομα του έργου, “Gutter Ballet”, και το τραγούδι από το έργο “When the Crowds Are Gone” ηχογραφήθηκε για το άλμπουμ. Στη συνέχεια, το συγκρότημα αποφάσισε ότι το επόμενο άλμπουμ τους θα βασιζόταν στο έργο και ξεκίνησε την προπαραγωγή τον Οκτώβριο του 1990, μπαίνοντας στο στούντιο για να ηχογραφήσει αυτό που θα γινόταν τελικά το “Streets” στις αρχές του 1991.

Μετά την περιοδεία προώθησης του  “Gutter Ballet”, ο ρυθμικός κιθαρίστας Chris Caffery άφησε τους Savatage σε φιλικό κλίμα για να επανενταχθεί στο συγκρότημα του αδερφού του, όπου μπορούσε να παίξει lead  αντί για ρυθμική κιθάρα. Αργότερα θα επιστρέψει στους Savatage το 1995 για την ηχογράφηση του “Dead Winter Dead” και από τότε παρέμεινε μέλος.

1993– Κυκλοφορεί το “Wolverine Blues”, που είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ του σουηδικού death metal συγκροτήματος Entombed, και βγήκε από την Earache Records. Το άλμπουμ εμφανίζει έναν εντελώς διαφορετικό ήχο από προηγούμενες κυκλοφορίες, συνδυάζοντας στοιχεία hard rock, heavy metal και hardcore punk, διατηρώντας παράλληλα μεγάλο μέρος από τις παραδοσιακές, death metal ρίζες τους, σε ένα στυλ που αργότερα θα ονομαζόταν death ‘n’ roll. Το συγκρότημα υιοθέτησε επίσης ένα mid-tempo groove metal στυλ για αυτήν την κυκλοφορία, παρόμοιο με αυτό των Αμερικανών Pantera.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 890 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.