SLEEP TOKEN: “Take Me Back To Eden”

ALBUM

Όλα είναι εξεζητημένα και προκλητικά γύρω από τους Sleep Token, ήδη από το ξεκίνημα. Η προσχώρηση σε κάτι που θέλει να δώσει την εντύπωση μιας μουσικής αίρεσης, ένα έξυπνα και λεπτομερώς ιχνογραφημένο παιχνίδι, που ξεκινά με την αρχαία θεότητα Sleep που στοίχειωσε τον ύπνο του δημιουργού, και του έταξε δόξα και μεγαλεία για να γίνει υπηρέτης της, συνεχίζει στην πρόκληση μιας απρόβλεπτης μουσικής. Το σκηνικό είναι ιδανικό και ενισχύεται από τη μυστικότητα του αρχηγού Vessel και των άλλων μουσικών, που φορούν πάντα μάσκες, έχουν κρατήσει κρυφά τα ονόματά τους και δεν δίνουν ποτέ συνεντεύξεις.

Δεν ξέρω αν απλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δρέψει ο Vessel τους καρπούς του ευφυώς σκηνοθετημένου μουσικού του ονείρου ή αν η μουσική τελικά κερδίζει στο τέλος, αλλά ξαφνικά οι Sleep Token, από τη στιγμή που άρχισαν την προώθηση του νέου, τρίτου άλμπουμ τους, έχουν γίνει απρόσμενα μεγάλοι σε απήχηση. Το κοινό τους και οι αριθμοί σε κάθε μουσική πλατφόρμα πολλαπλασιάζονται με ασύλληπτη ταχύτητα, οι ζωντανές τους εμφανίσεις γίνονται γρήγορα όλες sold out, και οι οπαδοί τους λειτουργούν τόσο εμμονικά στη σχέση με τη μουσική τους, που αποδεικνύονται οι πιο αποτελεσματικοί και σκληρά εργαζόμενοι promoters της μπάντας. Ο Vessel εξακολουθεί να πιλοτάρει το εγχείρημα διατηρώντας τα χαρακτηριστικά συνεπή και αλώβητα, και οι χρήσεις των λέξεων “λατρεία”, “τελετουργικό”, “συναγωγή” εξακολουθούν να ιντριγκάρουν τους ακολούθους τους, που αισθάνονται έντονα τη γοητεία της συμμετοχής σε κάτι ξεχωριστό.

Έχοντας δει αρκετά ανάλογα παραδείγματα στην πλούσια ιστορία της μουσικής, με πιο πρόσφατη την περίπτωση των Ghost, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα συνοδευτικά σκηνικά και κοστούμια και ας αφεθούμε στη μουσική. Υπάρχει μια αναγωγή της περιγραφής της από τον Vessel, στο ξεκίνημα της μπάντας, ο οποίος αναφερόμενος στην υποτιθέμενη αρχαία θεότητα, θεωρεί πως σήμερα που η δύναμή της έχει ξεθωριάσει, παραμονεύει ακόμα στο υποσυνείδητο του μυαλού των ανθρώπων και προκαλεί θραύσματα ομορφιάς, τρόμου, αγωνίας, πόνου ευτυχίας, χαράς, θυμού, αηδίας και φόβου, που ενώνονται να δημιουργήσουν μια μουσική υπερβατική. Είναι ξεκάθαρο πως η πρόθεση του Vessel είναι η συνύπαρξη φωτεινών και σκοτεινών σκέψεων και διαθέσεων.

Είναι δύσκολο να συγκρίνω τους Sleep Token με ανάλογες ιστορίες άλλων καλλιτεχνών, γιατί η μουσική που κάνουν σπρώχνει τόσο πολύ στην άκρη όλα τα υπόλοιπα. Η ισχυρότερη εντύπωση που λαμβάνω είναι πως όλα αυτά είναι ένα σημαντικό μέρος της αλήθειας του Vessel, πως κάθε μυστήριο, παραπέτασμα, συμβολισμός, επίκληση είναι γάζες, παυσίπονα και επίδεσμοι βαθιών προσωπικών τραυμάτων. Είναι αλήθεια πως ολόκληρη η μουσική περιστρέφεται γύρω από τη φωνή του, και όχι άδικα. Όποιες σελίδες της και να επικαλεστεί κανείς, το μοντέρνο ασήκωτο progressive με τις djent και black ακμές, τα δραματικά, σχεδόν νεοκλασικά ambient ξέφωτα, τα τιθασευμένα R&B στοιχεία που κάθονται υπάκουα κάπου ανάμεσα σε μια πονεμένη soul και μια αθώα pop, όλα βρίσκονται εκεί για να κουβαλήσουν το μοναδικό χρώμα του. Και ο ίδιος δεν έχει ενοχές να τα κλείσει όλα μαζί σε μια ασύμβατη παρέα για να χαράξει το δρόμο ενός παράξενου τραγουδιού, που ίσως στους όψιμους ακροατές τους να φανεί αρχικά επιτηδευμένο και ασύνδετο. Αυτά όμως ισχύουν μέχρι να βουλιάξεις στο πικραμένο λιβάδι του.

Παρακολουθώ επίμονα τη φωνή του να χαράζει την ερημιά του πιάνου ή να παλεύει στις ηχητικές χαράδρες των black metal εκρήξεων, και ακούω την τραυματισμένη του αξιοπρέπεια ακριβώς στα όριά της. Νομίζω πως και ο τελευταίος κλισέ στίχος απελευθερώνεται με μια απρόσμενη αλλά φυσική βαρύτητα, και τελικά αποκτά άλλη χρηστικότητα. Και αυτό συμβαίνει γιατί αναμφισβήτητα ο Vessel είναι πολυσχιδής, μια μέλισσα που μπορεί να κλέψει κάτι από οπουδήποτε για να το κάνει δικό του εργαλείο, αλλά το σημαντικό είναι πως ακούγεται πραγματικός. Δεν είναι στεγνός μουσικός επιστήμονας που δοκιμάζει αναλογίες ιδιωμάτων σε ηχητικούς σωλήνες, είναι μια ευαίσθητη, ευρύχωρη ταλαιπωρημένη ψυχή που μπορεί να βρίσκει ομορφιά και ανακούφιση σε διαφορετικές πηγές, και όλες αυτές να τις μοιράζεται μαζί μας.

Το βρίσκω εντελώς ανώφελο να ξεχωρίσω στιγμές στο άλμπουμ. Όλη η διαδρομή είναι μια εξουθενωτική συναισθηματική περιπέτεια με ηχητικές και στιχουργικές μεταπτώσεις, είναι ένα οικουμενικό εγχείρημα στο οποίο η προσωπική εξομολόγηση θα ακουμπήσει χιλιάδες ψυχές. Δεν θα κρύψω ένα ίχνος ανησυχίας μπροστά στην επικείμενη γιγάντωση του ονόματος της μπάντας και όλες τις πιθανές εξελίξεις τόσο στη μουσική όσο και στο συνολικό μύθο τους. Όσο οι πρόσφατοι φίλοι τους αναρωτιούνται αν ο Vessel είναι στην πραγματικότητα ο Dan Smith των Bastille, ο James Arthur ή ο Rob Damiani των Don Broco, περιμένουμε να ανιχνεύσουμε πόσο προκλητικοί, ανατρεπτικοί αλλά ταυτόχρονα σαγηνευτικοί μπορούν να παραμείνουν μετά την ολοκλήρωση της τριλογίας τους με το άλμπουμ αυτό.

Σε έναν κόσμο που τυλίγεται αδέξια με ένα τσαλακωμένο σεντόνι πολιτικής ορθότητας, οι Sleep Token έχουν πιάσει στον συνδετήρα της δικής τους, αδιαπραγμάτευτης αλήθειας, ήχους που οι άνθρωποι ακόμα τους χωρίζουν με νοητικά συρματοπλέγματα. Πέρα από όλα αυτά τα αντίρροπα που ενώνονται να δημιουργήσουν κάτω από την εποπτεία του Vessel, αυτό που απομένει τελευταίο πάνω μου, είναι η απόκοσμη συγκλονιστική ομορφιά του πόνου που μεταφέρει αβίαστα η φωνή του. Σε μια σχεδόν διεστραμμένη, ανακλαστική δράση, με στέλνει να αναζητήσω την ασχήμια στις φωτεινές σελίδες κάθε ευημερίας και ευτυχίας.

Πώς να του αρνηθείς την κορυφή; Δεν το λες και λίγο αυτό.

Είδος: Progressive/Djent Metal/Indie Pop/R&B
Εταιρεία: Spinefarm
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Μάϊου

Website: https://www.sleep-token.com
Facebook: https://www.facebook.com/sleeptoken

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 836 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.