Όπως θα διαβάσετε πιο κάτω, σαν σήμερα κυκλοφόρησαν κάποια πολύ σημαντικά album. Η 2η ημέρα του Μαΐου όμως θα μας επιτραπεί να είναι αφιερωμένη στον Jeff Hanneman ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2013 σε ηλικία μόλις 49 ετών απο κύρωση του ύπατος η οποία σχετίζεται με το αλκοόλ.
Σήμερα δε θα κάνουμε αφιέρωμα στον Jeff (θα γίνει κι αυτό στο μέλλον), παρά μόνο θα μνημονεύσουμε με λίγες γραμμές τον συνιδρυτή και βασικό “πυλώνα” του “οικοδομήματος” που λέγεται Slayer. Τον άνθρωπο που με ένα απλό “Fuck yeah!” απάντησε στον Kerry King όταν του πρότεινε να φτιάξουν τη δική τους μπάντα. Τον μεταλλά με τις punk επιρροές τις οποίες “μπόλιασε” στον ήχο των “σφαγέων”, κάνοντάς τον αναγνωρίσιμο από τις πρώτες νότες. Τον συνθέτη ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη συντριπτική πλειοψηφία των “ύμνων” που έχουν γραφτεί από τους Slayer. Μάλιστα πολλοί από αυτούς έχουν γραφτεί εξ ολοκλήρου από τον ίδιο (στίχοι / μουσική). Τον ξανθό όπου μαζί με τον King αποτέλεσαν ένα από τα καλύτερα και επιδραστικότερα κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία του heavy metal. Τον άνθρωπο ο οποίος από το ’89 ήταν παντρεμένος με την αγαπημένη του Κάθριν (γνωρίστηκαν το ’83) και δεν τους χώρισε κανείς παρά μόνο ο θάνατος όπως είχαν ορκιστεί. Τον Jeff Hanneman του οποίου το επίθετο γράφτηκε αντί του logo γνωστής μάρκας μπίρας, μετατρέποντας το συγκεκριμένο σχέδιο σε trademark.
Υψώστε λοιπόν τα ποτήρια σας εις ανάμνηση του “τεράστιου” Jeff, υπό τους ήχους τραγουδιών (όλης) της δισκογραφίας των Slayer.
”Angel of Death! Monarch to the kingdom of the dead”.
1982 – Κυκλοφορεί το “Jinx”, το οποίο είναι το 9ο album από τον Ιρλανδό “θρύλο” της rock Rory Gallagher. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος (γρουσουζιά), ο Gallagher ήταν απογοητευμένος από την εξέλιξη της ζωής του τη συγκεκριμένη περίοδο, γι’ αυτό και πολλά από τα τραγούδια ενέχουν ένα είδος αυτοβιογραφικού χαρακτήρα. Ακόμη ένα “κεφάλαιο” στην αιώνια δισκογραφία του Ιρλανδού “μάγου” της κιθάρας.
1989– Το 1988 μετά την ολοκλήρωση του απόλυτα επιτυχημένου “Kiss Me Kiss Me Kiss Me” και τις συνηθισμένες φήμες για διάλυση, ο Robert Smith βυθίστηκε σε άλλο ένα υπαρξιακό αδιέξοδο με διάφορες παραμέτρους. H αίσθηση της ανολοκλήρωτης έκφρασης επιδεινώθηκε με την προσωπική του εμμονή να δημιουργήσει το album της ζωής του πριν “πατήσει” τα τριάντα. Σβήνοντας τα κεριά στα 29α του γενέθλια, σχεδόν τρομοκρατημένος από την καταδίωξη του χρόνου, βάλθηκε να γράψει το πιο “έντονο” album των The Cure, το “Disintegration”.
Άρχισε να γράφει μόνος του, και το καλοκαίρι του ’88 παρουσίασε 32 demo στην υπόλοιπη μπάντα. Απόλυτα βέβαιος για την κατεύθυνση και το βάθος του υλικού είχε ήδη αποφασίσει να προχωρήσει σε προσωπικό album, αν οι υπόλοιποι δεν συμφωνούσαν. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, έτσι άρχισαν όλοι μαζί να δουλεύουν για το album της ζοφερής αποκατάστασης.
Ένα μήνα πριν την ολοκλήρωση του album, διοργανώθηκε ένα πάρτι για την πρώτη του ακρόαση με την παρουσία και ανθρώπων της Elektra, που φυσικά περίμεναν τη συνέχεια του “Kiss Me…” και έφυγαν τελικά τρομοκρατημένοι, μουρμουρίζοντας. Η επόμενη αντίδραση της εταιρίας ήταν η πρόθεση να αλλάξουν την ημερομηνία της κυκλοφορίας του. Στο γράμμα που έλαβε ο Smith από την Elektra, χαρακτηριζόταν “θεληματικά δυσνόητος”, και κάποιος που έκανε απόπειρα εμπορικής αυτοκτονίας.
Το album, του οποίου ο τίτλος ερμηνεύτηκε σαν νεκρολογία των Cure, κυκλοφόρησε στις 2 Μαΐου του 1989, 11 μέρες μετά τα 30α γενέθλια του παντρεμένου πια Robert Smith. H ολοκλήρωσή του τον βρίσκει πια “διαλυμένο”.
Προκαλώντας τόσο τη δική του όσο και τη μοίρα του γκρουπ με αυτό τον τίτλο και τη στροφή, δεν αποτελεί έκπληξη η προσωρινή σκέψη του “στεγνού” πια Smith να διαλύσει το γκρουπ μετά την ολοκλήρωση του “Disintegration”. Η άμεση τεράστια εμπορική επιτυχία παντού, εκδικήθηκε την πρόθεσή του να σταματήσει την άνοδο της δημοφιλίας τους. Οι αριθμοί τον “χαστούκιζαν” από παντού, την ίδια στιγμή που οι περισσότερες σχέσεις μέσα και έξω από το γκρουπ είχαν διαλυθεί και οι ίδιοι έμπαιναν για τα καλά στη “λεωφόρο” των super pop stars.
Περίπου έντεκα χρόνια αργότερα από το καλύτερο album της καριέρας τους, η τριλογία που σύμφωνα με τα λόγια του Smith καθορίζει ποιοι είναι οι Cure ( μετά το “Pornography” του 1982, και το “Disintegration”), ολοκληρώνεται με το άλμπουμ “Bloodflowers”.
1991 – Οι Morbid Angel, παίρνοντας μέρος στο “πάρτι” που εξελισσόταν στα Morrisound Studios στην Tampa της Φλόριντα, κυκλοφορούν το 2ο album τους με τίτλο “Blessed Are the Sick” από την πάλαι ποτέ κραταιά Earache Records.
Μετά τον τεράστιο “θόρυβο” που δημιουργήθηκε με το ντεμπούτο του “Altars of Madness”, οι Morbid Angel δεν αναπαράγουν ακόμη έναν τυπικό death metal album. To “Blessed…” αποτελεί από πολλές απόψεις ένα “εξελικτικό” βήμα τόσο για τους Μorbids όσο και για ολόκληρο το ιδίωμα. Εδώ οι Αμερικανοί “κατεβάζουν” κάπως τις ταχύτητες (λίγο, μην παίρνετε θάρρος) και “ανεβάζουν” κατακόρυφα την ατμόσφαιρα, προσθέτοντας αρκετά σημεία επηρεασμένα από την κλασική μουσική. Εξάλλου ο ίδιος ο Trey Azagthoth αφιέρωσε αυτό το album στον “τεράστιο” Μότσαρτ. Όλα εκείνα τα στοιχεία που εμφάνισε η τετράδα στο ντεμπούτο της, παρουσιάζονται εδώ με έναν πιο ώριμο και ταυτόχρονα “πνιγηρό” τρόπο. Τα “παρανοϊκά” riffs, το “εξοντωτικό” drumming ακόμα και στα πιο αργά του μέρη και η “επιτομή” των death φωνητικών γραμμών από τον David Vincent, αποτέλεσαν “σημείο αναφοράς” για πάρα πολλές μπάντες τα επόμενα χρόνια.
Οι πιο “υποψιασμένοι” τότε θα άρχιζαν να “ψυλλιάζονται” και το “κόλλημα” του Trey να ονοματίζει τα album της μπάντας με αλφαβητική σειρά, περιμένοντας το επόμενο να ξεκινάει από το γράμμα “C”, όπερ και εγένετο. Το “puzzle” συμπληρώνει το θαυμάσιο εξώφυλλο από τον πίνακα του Βέλγου Jean Delville με τίτλο “Les Trésors de Satan”. Μακάριοι λοιπόν οι έχοντες ανοιχτά τα αυτιά τους.
1997 – Οι Ολλανδοί progressive / power metallers Elegy κυκλοφορούν το 4ο κατά σειρά album τους με τίτλο “State of Mind”. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί παρά μόνο στους “μυημένους”, αξίζουν την προσοχή των μουσικόφιλων έστω και τώρα μετά παρέλευσης ετών. Ψάξτε τους χωρίς φόβο και πάθος.
2005 – Οι Σουηδοί doom masters Candlemass κυκλοφορούν το 8ο ομώνυμο album τους. Είναι το τελευταίο στο οποίο συμμετέχει ο “ευχάριστα μυώδης” Messiah Marcolin στα φωνητικά, μιλώντας ουσιαστικά για ένα τέλος “εποχής”. Παρ’ όλο που φυσικά δεν “αγγίζει” τα “όσια και ιερά” album των ίδιων στα late 80’s, το “Candlemass” παραμένει ένα εξαιρετικό δείγμα (ίσως το τελευταίο) του ήχου που οι ίδιοι οι Candlemass “παρέλαβαν” από τους “πατέρες” Black Sabbath και “οικειοποιήθηκαν” μέσα από τους δίσκους τους.
2014 – Οι Ολλανδοί symphonic metallers Epica κυκλοφορούν το 6ο album τους “The Quantum Enigma”. Είναι το πρώτο με τον μπασίστα Rob van der Loo, ο οποίος αντικατέστησε τον Yves Huts το 2012.
