SOEN: “Memorial”

ALBUM

Πάνε πια 13 χρόνια από τη στιγμή που ο πρώην ντράμερ των Opeth, Martin Lopez αποφάσισε να χαράξει τον δικό του δρόμο, σχηματίζοντας τους Soen. Από τις πρώτες απόπειρες, με τα δεκανίκια των Tool να φαντάζουν απαραίτητα, διανύθηκε πια μια μεγάλη απόσταση και σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το έκτο άλμπουμ τους.

Διατηρώντας μια σταθερή διαδικασία στην οποία καλλιεργήθηκε μια καλλιτεχνική αυτονομία, οι Soen καθιερώθηκαν σαν μια μπάντα που μπορούσε να είναι “οικονομικά” μοντέρνα και προοδευτική. Με ένα συνεχές ενδιαφέρον στα θέματα, μια ηχητική αισθητική που τους ακολουθεί και μια συμπαγή μοντέρνα νοοτροπία στη σύνθεση, η αλήθεια είναι πως δεν έχουν πάψει ποτέ να ποντάρουν στην αυτόνομη αξία του τραγουδιού και της μελωδίας, παρά στα πλεονεκτήματα και χαρακτηριστικά ενός ιδιώματος.

Πάνω λοιπόν σε αυτό τον συγκεκριμένο χάρτη της μπάντας, ομολογώ πως όλες οι δουλειές τους είχαν μια δεδομένη, προσεγμένη προσέγγιση, μια λεπτομερή διαχείριση στις μελωδίες και μια συγκροτημένη δομή που ποτέ δεν κουράζει. Η προοδευτική εξυπνάδα των Σουηδών δεν πλατειάζει, δεν φλυαρεί, δεν ανοίγεται σε ανούσιες επιδείξεις. Αντίθετα, η heavy rock αισθητική τους, που δεν πετά στο γκρεμό εύκολα το groove, αποδεικνύεται μια επιλογή που τους βοηθά να ανασαίνουν και να φλερτάρουν παράπλευρα και με άλλα ακροατήρια.

Η κυρίαρχη συνολική εντύπωση του “Memorial” είναι πως η προσέγγιση σε μεγαλύτερο κοινό είναι εμφανέστερη και ευκολότερη από ποτέ. Η στρογγυλεμένη αυτή εκδοχή τους που σημαδεύει στην άμεση λειτουργία των τραγουδιών, ξεκινά έξυπνα και αποτελεσματικά με το σχεδόν tribal “Sincere”, που αποκαλύπτει εμφατικά όλα τα παραπάνω. Η τακτική δυναμώνει ακόμα περισσότερο με το “Unbreakable”, με το ραδιοφωνικό του ρεφρέν να το καθιστά ένα εξαιρετικό δόλωμα. Μέσα στην ίδια λογική, το άλμπουμ επιφυλάσσει και πιο συναισθηματικές στιγμές, όπως το λυρικό “Hollowed”, με την καλεσμένη Elisa να εναλλάσσεται όμορφα με τον Ekelof. Στο ίδιο περίπου φορτισμένο έδαφος το “Vitals”, κλείνει νοσταλγικά το άλμπουμ, ένα βήμα μόλις μετά από το πιο μεταλλικό κεφάλαιο του άλμπουμ, το δυναμικό “Icon”.

Σε μια γενική απόπειρα εδραίωσης, ο τρόπος ακούγεται ιδανικός, προσαρμοσμένος σε μια ευθύτητα που δεν πετσοκόβει την ποιότητα. Για να περάσω όμως και στη θέση του συνηγόρου του διαβόλου, όπως και σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ, δεν νιώθω τη μακροπρόθεσμη δέσμευση να επιστρέψω συνολικά σε αυτό, εκτός από συγκεκριμένα τραγούδια. Είναι χρόνια που προσπαθώ προβληματισμένος να αντιληφθώ τι είναι αυτό που παρεμβαίνει και τελικά δεν δένομαι συναισθηματικά με τα άλμπουμ, που ακαδημαϊκά τα βρίσκω πάντα ενδιαφέροντα, δουλεμένα, έξυπνα και λειτουργικά μοντέρνα. Κάποια στιγμή πείστηκα πως μάλλον είναι οι ερμηνείες του Ekelof, που συχνά μου ακούγεται επίπεδος και επαναληπτικός , ή η συνολική τοποθέτηση της φωνής του μέσα στον ήχο της μπάντας, που πιθανά του στερεί πόντους.

Όπως και να έχει, σε ένα ακόμα άλμπουμ χωρίς ψεγάδια και με κάποια εξαιρετικά τραγούδια, θα μείνω με μια επιφύλαξη. Η εμμονική μου απόσταση από το πραγματικό, βιωματικό δέσιμο με τη συνολική διαδρομή των δίσκων αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πιο σίγουρη και από τη δική τους επιμονή στους μονολεκτικούς τίτλους.

Είδος: Progressive Metal
Εταιρεία: Nuclear Blast
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Σεπτεμβρίου 2023

Website: https://soenmusic.com/
Facebook: https://www.facebook.com/SoenMusic

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1112 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.