BLUE OYSTER CULT: Η “προφητική” κατάρα του κρυμμένου καθρέφτη το 2001

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 5 ΙΟΥΝΙΟΥ

Το “Curse of the Hidden Mirror” είναι το δέκατο τέταρτο στούντιο άλμπουμ του αμερικάνικου hard rock  συγκροτήματος από τη Νέα Υόρκη, Blue Öyster Cult, που κυκλοφόρησε στις 5 Ιουνίου 2001. Το μόνο single από τον δίσκο ήταν το “Pocket” με πολύ κακή υποδοχή από την αγορά. Οι ανεπαρκείς πωλήσεις και οι κακές σχέσεις οδήγησαν στο συγκρότημα να εγκαταλείψει τη δισκογραφική τους, Sanctuary Records. Το αποτέλεσμα ήταν μια μακροχρόνια αποχή από τα δισκογραφικά δρώμενα για σχεδόν 20 χρόνια, μέχρι την κυκλοφορία του “The Symbol Remains” το 2020.

Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από ένα τραγούδι που περιέχεται στο ακυκλοφόρητο άλμπουμ των Stalk-Forrest Group, του συγκροτήματος που αργότερα θα γινόταν οι Blue Öyster Cult, και ηχογραφήθηκε το 1970.

Ο John Shirley, συγγραφέας cyberpunk επιστημονικής φαντασίας, έγραψε τους στίχους για πολλά από τα τραγούδια του άλμπουμ.

Το τραγούδι “Out of the Darkness” εμφανίστηκε αρχικά στην ταινία του 1992 “Bad Channels”  για την οποία οι Blue Öyster Cult ηχογράφησαν το soundtrack, αν και το τραγούδι δεν συμπεριλήφθηκε τελικά στο άλμπουμ για την ταινία. Το “Showtime” γράφτηκε και ηχογραφήθηκε αρχικά για το “Cultösaurus Erectus”, αλλά δεν έφτασε ποτέ στην  τελική επιλογή του tracklist του άλμπουμ.

Το “Curse of the Hidden Mirror” είναι το τελευταίο άλμπουμ των Blue Öyster Cult στο οποίο συμμετέχει ο βασικός τους κημπορντίστας Allen Lanier, ο οποίος πέθανε το 2013.

1952– Γεννιέται στο Hackney του Λονδίνου ο Michael Henry “Nicko” McBrain, που από το 1983 θα πάρει τη μόνιμη θέση του στο drum set των μεγάλων Iron Maiden, αντικαθιστώντας τον Clive Burr.

1970– Οι Barclay James Harvest κυκλοφορούν το πρώτο τους ομότιτλο άλμπουμ, με την συμμετοχή μιας ορχήστρας που οργανώθηκε από τον Robert John Godfrey. Κυκλοφόρησε από την EMI Parlophone και διαφημίστηκε έντονα από τους μουσικούς και τη δισκογραφική ως το επόμενο σπουδαίο πράγμα στο ορχηστρικό rock, αλλά γνώρισε συντριπτικά αρνητικές κριτικές και πολύ αδύναμες πωλήσεις.

1989– Το “Passion” (που επανακυκλοφόρησε ως “Passion: Music for The Last Temptation of Christ”) είναι ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1989 από τον Άγγλο τραγουδιστή και τραγουδοποιό Peter Gabriel. Ήταν το πρώτο άλμπουμ του Peter Gabriel που κυκλοφόρησε στην Real World Records. Είναι το δεύτερο soundtrack και το όγδοο άλμπουμ του συνολικά. Αρχικά γράφτηκε με σκοπό να είναι το soundtrack για την ταινία “The Last Temptation of Christ”, αλλά ο Gabriel πέρασε αρκετούς μήνες μετά την κυκλοφορία της ταινίας αναπτύσσοντας κι άλλο τη μουσική, και τελικά κυκλοφόρησε ως πλήρες άλμπουμ αντί για soundtrack ταινίας. Θεωρείται ορόσημο στη διάδοση της world μουσικής και κέρδισε ένα βραβείο Grammy για το καλύτερο New Age άλμπουμ το 1990. Κυκλοφόρησε remaster με το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του Gabriel το 2002.

1995– Το “Days Like This” είναι το εικοστό τρίτο στούντιο άλμπουμ του Βορειοϊρλανδού τραγουδιστή και τραγουδοποιού Van Morrison, που κυκλοφόρησε το 1995 . Είναι μια ποικιλόμορφη ομάδα τραγουδιών που αναδεικνύει διάφορες διαθέσεις και ήχους. Έφτασε στο Νο. 5 στα chart albums του Ηνωμένου Βασιλείου και προτάθηκε για το βραβείο Mercury.

Η κόρη του, η τραγουδίστρια και συνθέτης Shana Morrison ερμήνευσε ντουέτο με τον πατέρα της σε δύο κομμάτια, το “You Don’t Know Me” και το “I’ll Never Be Free”. Το ομώνυμο κομμάτι συνεχίζει να είναι πολύ αγαπημένο τραγούδι στις συναυλίες μέχρι σήμερα. Τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι ενδοσκοπικά  και μοιάζει να αποκαλύπτουν μια περίοδο αυτοεξέτασης.

2003– Το “St. Anger” είναι το όγδοο στούντιο άλμπουμ των μύθων Metallica, που κυκλοφόρησε από την Elektra. Ήταν το τελευταίο άλμπουμ με την εταιρεία αυτή και η τελευταία συνεργασία μεταξύ των Metallica και του παραγωγού Bob Rock, με τον οποίο το συγκρότημα είχε συνεργαστεί. από το 1990.

Αυτό είναι επίσης το μοναδικό άλμπουμ των Metallica ως επίσημο τρίο, καθώς ο μπασίστας Jason Newsted άφησε το συγκρότημα πριν από τις ηχογραφήσεις: το συγκρότημα αποδέχτηκε μια πρόταση από τη Rock να παίξει μπάσο στο άλμπουμ στη θέση του Newsted.

Η ηχογράφηση ξεκίνησε στις 23 Απριλίου 2001, αλλά αναβλήθηκε αφού ο κιθαρίστας και τραγουδιστής James Hetfield μπήκε σε πρόγραμμα αποκατάστασης  για αλκοολισμό και διάφορους άλλους εθισμούς και παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 2002. Η ηχογράφηση είναι το θέμα της ταινίας ντοκιμαντέρ του 2004, “Metallica: Some Kind of Monster”. Με εναλλακτικό metal στυλ, ακατέργαστη παραγωγή και χωρίς σόλο κιθάρας, το “St. Anger” ξέφυγε από το χαρακτηριστικό στυλ των Metallica. Το εξώφυλλο δημιουργήθηκε από τον συνήθη συνεργάτη των Metallica, Pushead.

Παρά τις ανάμικτες κριτικές, έκανε το ντεμπούτο του στην κορυφή των charts σε 14 χώρες, συμπεριλαμβανομένου του αμερικανικού Billboard 200. Μετά την κυκλοφορία, οι Metallica πέρασαν δύο χρόνια σε περιοδείες για την προώθηση του άλμπουμ.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1112 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.