Η παιδική/εφηβική ηλικία, χαρακτηρίζεται από την απουσία αναζητήσεως της τελειότητας. Αντίθετα, η οντότητα συνήθως συγκλονίζεται από κάτι το «ισχυρό», το «καινούριο», το διαφορετικό.
Έτσι και ο γράφοντας, στη θέαση της οπτικοακουστικής μεταφοράς του “Poison” στο MTV (που αραιά και που εμφανιζόταν και με την topless/uncensored εκδοχή μιας εντυπωσιακής γυναίκας, σύνηθες χαρακτηριστικό των video clips του εν λόγω καλλιτέχνη), ωθήθηκε στην αναζήτηση του συνολικού δημιουργήματος, αποσβολωμένος (sic) από το αρχικό οπτικό και ηχητικό θέαμα.
Έτσι έφτασε στα χέρια του και η πρώτη hard rock ή metal παραγωγή γενικά, την εποχή της προεφηβείας, υπό τη μορφή «πειρατικής» κασσέτας, ελέω και του μικρού “budget” (βλ. χαρτζιλίκι).
Ο αντίκτυπος ήταν εξαρχής σε επίπεδο «σοκ» και έμελλε να τον εισαγάγει δια παντός στο χώρο της ευρύτερης metal μουσικής, χωρίς επιστροφή.
Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν (ψύχραιμα και με «εμπεριστατωμένη γνώση» πλέον) μετά από χρόνια, ο υποφαινόμενος εξέταζε και διαπίστωνε συνειδητοποιημένα πια, το ποιοι συμμετείχαν και τί παρουσίασε εν τέλει ο Vincent Damon Furnier, κατά καλλιτεχνικό κόσμον Alice Cooper, το 1989 υπό τον τίτλο “Trash”.
Το “Trash” υπήρξε ο 18ος δίσκος του συνολικά, όχι μόνο κατά την solo καριέρα του, αλλά συμπεριλαμβάνοντας την προ 1973, Alice Cooper Band περίοδο. Αποτέλεσε επίσης έναν από τους πιο επιτυχημένους του, και εμπορικά (πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα), αλλά και με την συνεπακόλουθη εισαγωγή/επιστροφή του στα μουσικά charts για μεγάλο διάστημα, φτάνοντας στο Νούμερο 1 στις Η.Π.Α., και επαναφέροντας τον Alice σε αυτό το «προσκήνιο» μετά από πολλά χρόνια.
Για να συμβεί αυτό, αρχικά «επιστράτευσε» τον Desmond Child, έναν κορυφαίο στην Αμερική παραγωγό, με δημιουργία/ή/και συμμετοχή σε τεράστια κομμάτια και συνεργασίες, μεταξύ άλλων με Kiss, Bon Jovi, Aerosmith (“I Was Made for Lovin’ You”, “You Give Love a Bad Name”, “Livin’ on a Prayer”, “Dude Looks Like a Lady” κ.α.) και πολλά άλλα ονόματα της rock και pop, πριν «τον πάρει η κάτω βόλτα» και συνεργαστεί και με δικό μας «περιστασιακό μαϊντανό», που πέρασε δύσκολα μέσα στην κρίση (λόγω «ψυχολογικής φθοράς» στα διάφορα gala), όπως μας ενημέρωσε και με «σποτάκι δημοψηφίσματος».
Ο Desmond Child, συνθέτης αλλά και παραγωγός, προσέδωσε τα επιπλέον «συστατικά» που χρειαζόταν ο Cooper για να επιστρέψει στην «κεντρική σκηνή» εκκωφαντικά, και αυτό είναι κάτι που σίγουρα το ήξερε o Alice.
Δεν στάθηκε όμως απλά εκεί…..Όταν διαβάζεις, πόσο μάλλον όταν ακούς ονόματα όπως Joan Jett, Steven Tyler, Joe Perry, Jon Bon Jovi, Joey Kramer και Richie Sambora κάτω από την ίδια «ωριαία μουσική στέγη», καταλαβαίνεις τί μ@#$%$#&ι θα γινόταν, όπως θα έλεγε κι ο φίλος Νίκος.
Το riff του “Poison” παραμένει ακόμα και σήμερα ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και «ξεσηκωτικά» του είδους και ουχί μόνο, ιδιαίτερα εισαγόμενο από την ταλαντούχα και «χάρμα ιδέσθαι» τωρινή του guitarist, Nita Strauss στα lives των τελευταίων ετών.
Τραγούδια σαν τα “Spark in the Dark”, “House of Fire”, “Bed Of Nails” δεν είναι δυνατόν να μην συγκαταλέγονται στα πιο αναγνωρίσιμα και ξεχωριστά της εποχής και του είδους τους, ενώ οι μπαλάντες “Only My Heart Talkin’” και “Hell is Living Without You”, θα γυρίζουν «ες αεί», εμάς τους «μεσόκοπους» (πλέον), νοσταλγικά, σε δεκαετίες «φύσει και ουσία» διαφορετικές από τις πρόσφατες.
Κι αν (ίσως) κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια θα μπορούσαν να παραλειφθούν ώστε ο δίσκος να «αγγίζει την τελειότητα», όπως έλεγε και μια ψυχή, θα αντιπαρέβαλα το επιχείρημα, ότι σε δυνητικά, ολοκληρωμένη παρουσίαση του συνόλου του “Trash” σε μια live εμφάνιση, η βραδιά σίγουρα θα εξελισσόταν σε ένα ασύγκριτο πάρτι. Αναμφισβήτητα πάντως, πρέπει να δεσπόζει και στα κατά περιόδους setlists του, σε σημαντικότερο από τον πρόσφατο, επιλεγέντα βαθμό.
Ο Alice Cooper που έγινε ιδιαίτερα γνωστός για το horror look, αποδεικνύει στο συγκεκριμένο πόνημα ότι μπορεί να είναι «σχεδόν ερωτικός» όπως στο “Only my heart talking”, που συμμετέχει και ο Steven Tyler στη δημιουργία μιας φοβερής διφωνίας ή στο “Hell is loving without you” που έχει διασκευαστεί, μεταξύ άλλων και από τους Sonata Arctica. Μπορεί να γίνει “kinky”, όπως στο “Bed of Nails” ή “dirty” όπως στο “Trash”, όπου συμπράττει με τον «πολύ», ιδιαίτερα τότε, Jon Bon Jovi.
Είναι βέβαιο ότι (και) με το “Trash”, προσεταίρισε στο χώρο της hard rock/metal μουσικής νέους οπαδούς, όπως έκανε και με τον υποφαινόμενο, την ίδια ώρα που απεδείκνυε τί εστί rock ‘n’ roll, (ως ένα από τα επίσημα μέλη του Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame), πηγαίο, ουσιαστικό, «παιχνιδιάρικο» και «μεστό».
Ο «γερόλυκος παππούς» και «νονός» του shock rock, δε λέει να «κρεμάσει μικρόφωνο» παρά τα (πλέον των) πενήντα χρόνια καριέρας. Μουσικά, μάλλον εξακολουθεί να παράγει αξιοπρεπή, κατ’ ελάχιστον albums, όπως τα τρία τελευταία “Welcome 2 My Nightmare” (2011), “Paranormal” (2017) και “Detroit Stories” (2021).
Υπήρξε και εξακολουθεί να είναι μια ιδιαίτερη, παρεξηγημένη από «εξωσχολικούς», περίπτωση στο χώρο. Περίπτωση που αν και εσφαλμένα κριθέντας, συνεχίζει το φιλανθρωπικό του έργο μέσω διαφόρων δράσεων/οργανισμών, σε πείσμα των επικριτών, παράλληλα με το αξιοπρεπές μουσικό. Θα τον απολαύσουμε, δε, μαζί με τους Scorpions, τον προσεχή Ιούλιο και δεν πρέπει να χαθεί (ακόμα και σε αυτήν την ηλικία) από κανέναν αυτή η ευκαιρία.
Είδος: Glam/Hair Metal/Hard Rock
Δισκογραφική: CBS Records/Epic Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 25 Ιουλίου 1989
TRACKLIST:
Poison
Spark in the Dark
House of Fire
Why Trust You
Only My Heart Talkin’
Bed Of Nails
This Maniac’s In Love With You
Trash
Hell Is Living Without You
I’m Your Gun
Produced by Desmond Child
Mastered by George Marino
