Η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως, διατείνονταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Πόσο μάλλον όταν αυτή γίνεται σε ετήσια βάση, ένα είναι σίγουρο…Θα το μάθεις καλά το μάθημα σου. Το ραντεβού μας λοιπόν με τη μπάντα του Rory Gallagher, τους Band Of Friends, ανανεώθηκε κι αυτή τη φορά για το Σάββατο 23 Φλεβάρη στο γνωστό λημέρι της Λιοσίων. Τα εισαγωγικά για το συγκρότημα θα τα αφήσω στην ανταπόκριση της περασμένης χρονιάς και θα περάσω κατευθείαν στο ψητό.
Το σχήμα που ανοίγει την εκάστοτε συναυλία τους, επιλέγεται πάντα στοχευμένα. Στην περίπτωση μας, ο σκοπός ήταν να αποδοθεί φόρος τιμής στο θρυλικό Jimi Hendrix. Το δύσκολο έργο βάλθηκαν να φέρουν εις πέρας οι Sakis Dovolis Trio μαζί με το ‘μαέστρο’ Νίκο Ντουνούση στην έτερη κιθάρα. Ένα μπορώ να πω με σιγουριά… Αποστολή εξετελέσθη! Καλοδουλεμένοι, με στιβαρό rhythm section (Φώτης Ντοβόλης στο μπάσο και Νίκος Καλύβας στα drums) να τους κρατά τα μπόσικα και με σύμμαχο τον καθαρό ήχο, απέδωσαν με σεβασμό αλλά και παιχνιδιάρικη διάθεση τους ύμνους του Αμερικανού guitar god. Ο περισσότερος κόσμος είχε ήδη προσέλθει στο Gagarin και έδωσε με την παρουσία του την απαραίτητη ώθηση στους μουσικούς. Αυτοί με τη σειρά τους, δεν άφησαν τη σκυτάλη να πέσει και ειδικά με την τριάδα ‘All Along The Watchtower’, ‘Purple Haze’ και ‘Foxy Lady’ ζέσταναν για τα καλά τις παλάμες μας. Με συνεπήρε η απόδοση τους στο ‘Little Wing’, ενώ το τέλος ήρθε ιδανικά με μια εκτενή εκτέλεση του ‘Voodoo Child’. Οι Σάκης και Νίκος έβγαζαν φωτιές από τις κιθάρες τους και σχημάτισαν χαμόγελα στα πρόσωπά μας. Μια χαρά ξεκινήσαμε!!
Οι Band Of Friends είναι ταυτόσημοι της ποιότητας και της εγγυημένης διασκέδασης. Γνωστό αυτό…Η ειδοποιός διαφορά αυτή τη φορά, ήταν η εξαιρετική διάθεση του leader Gerry McAvoy. Όχι πως τις προηγούμενες φορές πήγαινε πίσω, αλλά φέτος μοίρασε χαμόγελα αβέρτα, αστειεύτηκε με το κοινό και το γλέντησε με την ψυχή του. Η αλήθεια είναι ότι οι κύριοι Kirkpatrick / Rose έχουν σφιχτοδέσει πλέον στο μέγιστο βαθμό με τους παλαίουρες McAvoy / O’Neill, ενώ και οι Έλληνες οπαδοί αλληλεπιδρούν θαυμάσια με το συγκρότημα. Τα τραγούδια του Rory αποτελούν εξ ορισμού την καύσιμη ύλη, ενώ το συγκρότημα κρατά στα χέρια του το τσακμάκι για βάλει στη νύχτα μας φωτιά. Κι αυτό το πετυχαίνουν με την εξαιρετική τους εμφάνιση που βασίζεται σε πιστές αποδόσεις των κομματιών, μικροπειράγματα σε μερικά εξ’ αυτών για να τονίσουν τον ανθεμικό τους χαρακτήρα και προσεκτικές δόσεις νοσταλγίας. Όλοι τους κουρδισμένοι στην εντέλεια, ο ήχος ολόσωστος, ενώ οι δύο κιθάρες κελαηδήσανε προσδίδοντας όγκο και βάθος στο τελικό αποτέλεσμα. Άσε που τα σαγόνια ακούμπησαν πάτωμα με τη δεξιοτεχνία του Paul Rose στην εξάχορδη θεά. Ας ανοίξω μια παρένθεση…O Rory Gallagher ήταν από τους ελάχιστους μουσικούς που με το αστείρευτο ταλέντο του, απέδωσε με θαυμαστή αρτιότητα τόσο τα blues και το folk rock, όσο το rock n’ roll και το hard rock ακόμα. Γι’ αυτό αγαπήθηκε από μια ευρεία γκάμα ακροατών, και κλείνει η παρένθεση…
Ανέβηκαν λοιπόν κεφάτοι στη σκηνή, αποφασισμένοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα…Δηλαδή τη βραδιά μας ομορφότερη! Το ‘Moonchild’ από νωρίς μας έβαλε στην πρίζα, ενώ εδώ θέλω να σταθώ λίγο στο ‘Sense Of Freedom’ που τα τελευταία χρόνια έχουν προσθέσει στο setlist τους. Ένα τραγούδι ερμηνευμένο αρχικά από τoυς Rory Gallagher και Frankie Miller, το οποίο αποτέλεσε μέρος του soundtrack της ταινίας ”A Sense Of Freedom” (1981). Η υπέροχη κέλτικη μελωδία του σε ταξιδεύει στην ιρλανδική ύπαιθρο, κεντάει στην καρδιά το solo της κιθάρας, ενώ συγκινεί η απόδοση του μέσα από τη φωνή του αγέραστου Gerry. Αναμενόμενος χαμός στα ‘Tattoo’d Lady’, ‘A Million Miles Away’, ‘Bad Penny’ και ‘Shadow Play’, με τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά, να τραγουδά με την ψυχή του και να χαίρεται ειλικρινά. Ναι, να χαίρεται ρε γαμώτο!! Επανήλθαν με το ξεσηκωτικό ‘Bullfrog Blues’ ως encore και μας αποχαιρέτησαν μέσα σε θερμό χειροκρότημα από ένα γεμάτο club.
Φύγαμε με τις εικόνες του αείμνηστου Ted McKenna στο μυαλό μας, τη διάθεση στα ύψη και την ψυχούλα μας ανάλαφρη. Σε μια συναυλία που έχει γίνει θεσμός, το πνεύμα του Rory είναι πανταχού παρόν και μας κάνει το νεύμα. Πως γίνεται ν’ αρνηθείς…;;!! Του χρόνου αγαπητέ Σίμο τους περιμένουμε ξανά…Εντάξειιιι;;!!
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
