Ένα από τα όμορφα και επίμονα μυστήρια της μουσικής είναι η αειθαλής ικανότητα των And Also the Trees να παραμένουν πάντα επιλεκτικοί στα δικά τους ξεχωριστά στιγμιότυπα που θα προκαλέσουν τους ανάλογους ήχους. Ζώντας επίμονα τους τελευταίους μήνες στις σελίδες του νέου, 16ου άλμπουμ τους, συμβουλευτήκαμε τον τραγουδιστή και στιχουργό Simon Jones, για να μας δώσει τις ιδανικές οδηγίες χρήσης.
Λοιπόν, αν έπρεπε να διαλέξεις ένα κατάλληλο μέρος για να ακούσεις το “Mother-of-Pearl Moon”, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Θα το άκουγα σε ένα τρένο, σε ένα άδειο βαγόνι, πιθανώς σε ένα ελβετικό τρένο καθώς η δουλειά του γιου μου είναι Ελβετός μηχανοδηγός. Τα ελβετικά τρένα ταξιδεύουν συχνά δίπλα σε λίμνες και μέσα από βουνά και είναι ομαλά και ήσυχα. Θα είχα μια κρύα μπύρα ή ένα μπουκάλι παγωμένο λευκό κρασί ή και τα δύο και θα προσπαθούσα να είμαι χαλαρός και όχι πολύ επικριτικός. Τα περισσότερα από τα τραγούδια και τα άλμπουμ μας αυτές τις μέρες είναι σαν ταξίδια, οπότε το γεγονός ότι θα ήμουν σε κίνηση θα ήταν κατάλληλο.
Ποιος χαρακτήρας από αυτούς στα νέα τραγούδια εμφανίζεται πιο κοντά στην κατάστασή σου όταν έγραφες τους στίχους και γιατί;
Νομίζω ότι το πρώτο άτομο στο “The Whaler” επειδή παρακολουθεί υπομονετικά αυτό που έχει μπροστά του. Προσπαθεί να δει την ομορφιά σε αυτό, και το δράμα σε αυτό, χωρίς να υπερβάλλει ή να γίνεται συναισθηματικός. Με την ευκαιρία αυτή βλέπει τις συνέπειες των πράξεών μας και τον ρόλο της φύσης στην εξέλιξη των γεγονότων.
Ακούγεται στις πρόσφατες κυκλοφορίες σας, σαν να μπαίνετε σε κάποιο είδος ποιμενικών τοπίων, όπου η βασική ποσότητα των λεπτομερειών κρύβεται στην ησυχία. Είναι και αυτή η αντανάκλαση της εξέλιξης του ανθρώπου σε σύγκριση με τις προηγούμενες ηλικίες της ζωής του;
Δεν ήταν αυτό που σκόπευα να πω, αλλά καταλαβαίνω τι λες.
Το “Valdrada” βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Italo Calvino και ποια είναι η σχέση με αυτό;
Το βιβλίο του Calvino ονομάζεται “Invisible Cities” και “Valdrada” είναι το όνομα μιας από αυτές. Δεν ήξερα το έργο του Καλβίνο, αλλά αγόρασα το βιβλίο γιατί μου άρεσε ο τίτλος και το εξώφυλλο όταν το είδα σε ένα κατάστημα του Ερυθρού Σταυρού. Προσπαθώ να φέρω όσο το δυνατόν περισσότερα ενδιαφέροντα πράγματα στο μυαλό μου όσο νομίζω ότι βοηθάει με τον ενστικτώδη τρόπο που δουλεύω πάνω στη μουσική, και το όνομα “Valdrada” μόλις βγήκε από το στόμα μου όταν δούλευα στα φωνητικά για αυτό το μουσικό κομμάτι. Δεν επέστρεψα στο βιβλίο για αναφορά, αλλά το ξανασκέφτηκα στη φαντασία μου και εξερεύνησα άλλες δυνατότητες, άλλες διαδρομές να ακολουθήσω. Νομίζω ότι ο Signor Calvino θα ήταν εντάξει με αυτή την ιδέα να εξερευνήσω τις αόρατες πόλεις του.
Παίρνοντας μια σοβαρή ώθηση από το “This Path Through the Meadow”, αναρωτιόμουν ποιες είναι οι σκέψεις σου γύρω από τη συνειδητοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου σχετικά με την ισορροπία στη φύση. Εννοώ, υπάρχει σοβαρό ενδιαφέρον και ανησυχία για το τι ακολουθεί ή ακολουθούμε μόνο τυπικά, αυτόματα εγχειρίδια;
Είναι δύσκολο να γενικεύσουμε για τον “σύγχρονο άνθρωπο” επειδή η στάση και οι προτεραιότητές του είναι τόσο διαφορετικές. Μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανένα σοβαρό ενδιαφέρον ή δράση μέχρι να φτάσει μια κατάσταση σε σημείο κρίσης. Οι άνθρωποι που νοιάζονται πρέπει να είναι ενωμένοι και να καθοδηγούνται.
Μπορείς να αποκαλύψεις μερικές περισσότερες λεπτομέρειες για το εξωτικό, ερωτικό πνεύμα του ομώνυμου κομματιού του άλμπουμ; Ποιο ήταν το σημείο εκκίνησης αυτής της ιδέας;
Θα μπορούσα, θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλές λεπτομέρειες για όλα τα στοιχεία που εμπλέκονται, αλλά αμφιβάλλω για το πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αυτό και αν θα έφερνε ή θα αφαιρούσε πραγματικά στο τραγούδι ως έχει. Προτιμώ να μείνει ανοιχτό για να το ερμηνεύσει ο ακροατής.
Συνήθως δημιουργείς μια διάθεση προσδοκίας, μοιράζοντας αυτά τα μεμονωμένα στιγμιότυπα στους στίχους. Προτιμάς την ελευθερία και τη συμμετοχή του ακροατή στην καρδιά της ιστορίας ή δοκιμάζεις το αποτέλεσμα από κάτι μυστηριωδώς στατικό και ημιτελές, αντί για τις συνηθισμένες ολοκληρωμένες ιστορίες;
Λίγο και από τα δύο υποθέτω. Διαπίστωσα ότι οι πιο διφορούμενοι στίχοι δίνουν στο τραγούδι μια μεγαλύτερη και πιο ποικίλη ζωή, σχεδόν σαν να είναι από μόνοι τους ζωντανοί και αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου και των περιστάσεων.
Παίξατε πρόσφατα στο “The Castle & Falcon”, επιστρέφοντας στο Μπέρμιγχαμ. Μπορείς να μοιραστείς κάποιες ιδιαίτερες σκέψεις και συναισθήματα για εκείνη τη βραδιά;
Το Μπέρμιγχαμ είναι μια μεγάλη πόλη. Ο Justin, ο Paul και εγώ γεννηθήκαμε εκεί… στο ίδιο νοσοκομείο στην πραγματικότητα και παρόλο που όλοι μεγαλώσαμε κυρίως στην ύπαιθρο, είναι η πατρίδα μας και εκεί από όπου κατάγονταν οι αρχαίοι συγγενείς μας. Στάθηκα μόνος έξω από το “Castle and Falcon” (που είναι μια πολύ καλή παραδοσιακή παμπ με μια μεγάλη πίσω αίθουσα με μια καλή σκηνή) καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Είχε μόλις νυχτώσει και μπροστά μου υπήρχε μια λακκούβα με καφέ βρόχινο νερό και μια μάντρα με μερικά κατεστραμμένα αυτοκίνητα και σωρούς από σπασμένα, μεταλλικά σκουπίδια που βυθίζονταν στη λάσπη. Υπήρχε μια μακρινή μυρωδιά μπύρας και ινδικού φαγητού. Ένας σκουριασμένος, κυματοειδής φράχτη από τσίγκο, ένα δέντρο που δεν είχε ακόμα φύλλα και ήταν σχεδόν πανσέληνος. Και σκέφτηκα… ναι… αυτό είναι το Μπέρμιγχαμ… δεν είναι όλα έτσι, αλλά πολλά είναι, και είμαι χαρούμενος που επιστρέφω εδώ. Οι διοργανωτές ήταν καλοί άνθρωποι που το έκαναν για την αγάπη της μουσικής και κάποιοι παλιοί φίλοι ήταν εκεί και ένιωσα σαν να έσφιξα τα χέρια, να αγκάλιασα και χαστούκισα πολύ κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είπα τίποτα, κάτι που ήταν επίσης εντάξει.
Τα τελευταία σας άλμπουμ έχουν κερδίσει κάποια σοβαρή και πολύ ενθουσιώδη υποδοχή από τα μουσικά μέσα. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα να αλλάξουν δραματικά, σε σύγκριση με την άδικη και σκληρή περιφρόνηση και ειρωνεία του παρελθόντος;
Τα αρνητικά μέσα που είχαμε στο παρελθόν ήταν πολύ καιρό πριν, είτε όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά ως συγκρότημα, και μετά ήταν μια περίπτωση τυχαίων Βρετανών δημοσιογράφων που απολάμβαναν να ρίχνουν πυροβολισμούς σε έναν εύκολο στόχο… είτε, κατά καιρούς, επειδή εμείς/ εγώ το άξιζα και μετά στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν γενικά μας αγνοούσαν ή μας χλεύαζαν επειδή ήμασταν ένα συγκρότημα της δεκαετίας του ’80. Μετά από αυτό αποφασίσαμε να μην ασχοληθούμε με τον Τύπο γενικά γιατί δεν άξιζε τον κόπο και δεν μας ένοιαζε καθόλου τι σκέφτονταν. Τότε το Διαδίκτυο τα άλλαξε όλα αυτά, και υποθέτω ότι αν διαβάζει κάποιος αυτό, καταλαβαίνει τι εννοώ. Αλλά επίσης ειλικρινά πιστεύω ότι η καλύτερη δουλειά μας σαν συγκρότημα είναι από το 2000 και ότι έχουμε γίνει δημιουργικά πιο ενδιαφέροντες. Έχουμε μεγαλώσει και έχουμε αλλάξει σαν άνθρωποι, σαν συγκρότημα. Προσλάβαμε επίσης έναν υπεύθυνο Τύπου για να δουλέψουμε στο “Mother of pearl moon” και δεν το έχουμε ξανακάνει αυτό, έτσι περισσότεροι δημοσιογράφοι έπρεπε να ακούσουν το δίσκο και να μάθουν γι’ αυτό. Ήταν ένα πείραμα και μέχρι στιγμής φαίνεται να ήταν καλό.
Αυτή η τελευταία ερώτηση είναι επίσης η κοινή αγωνία πολλών άλλων ανθρώπων. Υπάρχουν προσφορές και πλάνα για να παίξετε ξανά στη χώρα μας στο άμεσο μέλλον;
Πάντα μας άρεσε να παίζουμε στην Ελλάδα, το κοινό στην Αθήνα είναι σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μας, οπότε, να είστε όλοι καλά, θα επιστρέψουμε. Ας ελπίσουμε στις αρχές του επόμενου έτους.
