Ακόμα ένα ατελείωτο πάρτι, όχι από τον 13ο όροφο, αλλά από το ισόγειο του Loulou is present, με οικοδεσπότη το Γιάννη Αγγελάκα. “Ποτέ” δεν θα απογοητευθείς από συναυλία του Αγγελάκα και της μπάντας του, τους εξαιρετικούς 100ο C. Μια ακόμα “Γιορτή” στήθηκε στην Αθήνα, από το σπουδαιότερο Έλληνα καλλιτέχνη της εποχής μας. Μιας εποχής, που ξεκίνησε κάποιες δεκαετίες πριν, με τις Τρύπες, και συνεχίζεται έως και σήμερα, Η διαδρομή πλέον αγγίζει τις 4 δεκαετίες και θα συνεχιστεί και για κάποιες ακόμα. Είναι δεδομένο αυτό.
Είναι τόσο μεγάλο το ευγενές πάθος αυτού του ανθρώπου, που σε συνεπαίρνει και σε αγκαλιάζει. Και θέλεις να συμμετέχεις, όπου και αν έχεις τη δυνατότητα να τον βλέπεις, με όλο σου το είναι.
Στέκεται μπροστά σου, και είναι τόση η ζωή που αναβλύζει από μέσα του, που σε παρασέρνει. Σε παρασέρνει σε ένα ατελείωτο ταξίδι, είτε τραγουδώντας σου “Παροιμίες”, είτε δείχνοντάς σου “Όλα τα αστέρια”. Και όταν τον αντικρίζεις, σκέφτεσαι “Είμαι τυχερός” που σε συνάντησα και θα εξακολουθήσω να σε συναντώ, όπου το επιτάσσει ο χωροχρόνος. Είτε μπροστά “Στο Αφρισμένο Κύμα”, είτε δίπλα στο “Ποτάμι”.
“Σαν φύλλο στον αέρα” νιώθεις, με τη μουσική του και τους στίχους του, και ταλαντεύεσαι και λικνίζεσαι και πάλλεσαι, όπως πάλλονται και λικνίζονται τα “Ήσυχα τραγούδια σε ανέμελα λιβάδια” ( σπουδαίο άλμπουμ)
“Αιρετικό” το μουσικό και ποιητικό σύμπαν που έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια. Σαν τη φιλοσοφία του Νίτσε, και τα δοκίμια του Ρίλκε. Γεμάτο με απεγνωσμένη ομορφιά.
“Από δω και πάνω”, ξεκινάει ο Παράδεισος σου λέει. “Θα Ανατέλλω” μαζί σου, του απαντάς. “Όλα τα αστέρια” θέλω να κρατήσω, και μοναδικός υπεύθυνος γι αυτή την προσδοκία, είσαι εσύ. Εσύ, που φρόντισες, κόντρα σε “ Τηλεντρόγκες” και ενάντια σε κάθε ‘Νεοφιλελεύθερο Προφήτη”, να δομήσεις ένα αδιάσπαστο ποιητικό-μουσικό καταφύγιο, για κάθε “Ταξιδιάρα Ψυχή”, αυτής της έρημης χώρας.
Μπορώ “Ακόμα και περπατάω” σου λέει. Ποτέ δεν στέκομαι, ποτέ δεν γυρίζω πίσω, και σε κάθε μου βήμα, “Ακούω την αγάπη” σας, και “Είμαι Τυχερός” . “Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός”, με ένα “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι”, που διαρκώς παράγει φρέσκιες μουσικές προτάσεις, και έτσι αποδίδεται μουσική “Δικαιοσύνη” προσπαθεί να πεί, αλλά δεν προλαβαίνει, του το λέμε εμείς.
Σε κάθε του συναυλιακή εμφάνιση, θα διατρανώνονται οι “Πόθοι” μας. Ένα “Σαράβαλο” είναι η καρδιά μας, ένα παλιό αμάξι, που σου έχουμε παραχωρήσει το τιμόνι του. Το μόνο που σου ζητάμε, και ανεξαρτήτως προορισμού, να ακούμε τη μουσική σου καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής. Μας ακούς, γελάς, “Ο Χαμένος τα παίρνει όλα” μας λες, “Σιγά μην κλάψω” σου λέει ο καθένας από εμάς, για ακόμα μια φορά ακούμε τα τραγούδια σου “Γιαννάκη”
Και όταν πέφτουν τα φώτα, δεν είναι “6η Αυγούστου”, αλλά 14 Μαρτίου. Ο κόσμος σιγά σιγά αποχωρεί, και εσύ νιώθεις πως η γιορτή θα συνεχιστεί για αρκετές ακόμα ημέρες, μέσα σου, Επειδή γεμίσαμε για άλλη μια φορά με τη μουσική σου, επειδή όπως μας είπες, “Έχω Κέφια” απόψε, αν και είμαι λίγο άρρωστος, “Ο Λύκος που Κατάπια”, αποδείχθηκε πολύ λίγος για να δαμάσει τις φωνές σας. Που ενώθηκαν με τη δική μου, όποτε σας το ζήτησα. Δεν το είπες, αλλά το γέλιο σου εκείνη την ώρα το φανέρωσε.
“Μόνο από τη λύπη σου” θέλουμε να πίνουμε, σε κάθε γωνιά της φτωχής μας πατρίδας.
Και αν καμιά φορά σε “πρεσάρουμε” λίγο παραπάνω αναφορικά με τις Τρύπες, μη μας παρεξηγείς, τσογλάνια είμαστε και εμείς, και ακόμα νοσταλγούμε.
Είσαι μοναδικός.
