A.C.T : “Falling”

E.P.

Οι Σουηδοί είναι από εκείνες τις περιπτώσεις με την ξεκάθαρη επιδίωξη που δεν πληγώνεται σθεναρά από αλλαγές προσώπων ή άνισες υποδοχές από το κοινό στις διάφορες κυκλοφορίες του. Ουσιαστικά υπό την επίβλεψη του κιθαρίστα Ola Andersson, που έχει τραβήξει αδιάλειπτα κουπί από το μακρινό ξεκίνημα του 1995, προσφέρουν αυτά που περιμένει κανείς από το όνομα αυτό, όμως πάντα φροντισμένα και με το υπολογίσιμο δέλεαρ της ελκυστικής ακρόασης.

Με το τελευταίο τους πλήρες άλμπουμ να μας γυρίζει πίσω στο 2014, και τον τίτλο “Circus Pandemonium”, έχουν επιλέξει τα τελευταία χρόνια να εκφράζονται μέσω των κυκλοφοριών EP, και το συγκεκριμένο είναι το τρίτο διαδοχικό τους, μετά το “Rebith” του 2019 και το “Heatwave” του 2021. Αν εξαιρέσει κανείς μια εισαγωγή περίπου μισού λεπτού και έναν επίλογο ενός λεπτού, έχουμε έξι νέα τραγούδια με συνολική διάρκεια 30 λεπτών.

Οι  A.C.T έχουν σταθερά κινηθεί στο χώρο αυτού του progressive rock που αγκαλιάζει έξυπνα τόσο το AOR, όσο και το παραδοσιακό μελωδικό hard rock. Αν σε αυτό προσθέσεις το σημαντικό δεδομένο πως έχουμε να κάνουμε με Σουηδούς, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πως κάθε ακροατής που αρκείται στην αποπλάνηση μιας καλοστημένης μελωδίας, θα βρει λόγους να μείνει στη μουσική τους. Πολύ συχνά υπάρχει μια δυνατή εντύπωση μιας σύμπραξης των Supertramp με τους ABBA, παιγμένη από εξαιρετικούς hard rockers που γνωρίζουν καλά να απλώσουν τους κατάλληλους σκελετούς με ριφ, πίσω από το αναπόφευκτο βάρος των φωνών. Σεβαστή και η έντονη συμφωνική σκιά των Queen, που πέφτει κάπως εντονότερα στο πομπώδες “The Earth Will Be Gone”. Οι Σουηδοί δεν διστάζουν να αφεθούν και σε αμιγώς pop στιγμιότυπα, γρήγορα όμως ενσωματώνονται στο γενικό, βασικό όραμα, όπως συμβαίνει χαρακτηριστικά στο εθιστικό “One Last Goodbye”, που κόβεται και από ένα πανέμορφο σόλο.

Όμορφα, αυτονόητα singles σαν το “The Girl Without a Past” με τον υπέροχο τίτλο, μεταφέρονται επιδέξια από τα παιχνιδιάρικα φωνητικά του Herman Saming, ενώ και ο ήχος ευνοεί όλα τα χαρακτηριστικά της τακτικής τους. Από το “Digging a Hole” που κάνει μανούβρες ανάμεσα στο hard rock και σε pop ύμνο, φαίνεται το βάρος στις επιπλέον πολυφωνικές προσθήκες που αποτελούσε άλλωστε κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μπάντας. Από την άλλη, το “A Race Against Time” είναι το μοναδικό που φλερτάρει αισθητά με το progressive metal και αποτέλεσε επιλογή για promo video.

Οι A.C.T θα εξακολουθήσουν με συνέπεια να χαϊδεύουν τα αυτιά των φίλων τους με λεπτομερή επάρκεια, και να κάνουν ένα υπολογίσιμο σινιάλο σε κάθε ακροατή της μελωδίας. Οι πιο περίπλοκοι φίλοι των σύνθετων και εκκεντρικών συνθέσεων είναι πιθανό να το βρουν αρκετά προφανές και ραδιοφωνικό για τα γούστα τους.

 Ίσως να θέλαμε λίγο παραπάνω σε χρονική διάρκεια, ίσως από την άλλη το συγκεκριμένο τρικ της μπάντας φροντίζει να τους διατηρεί συνεπείς και δελεαστικούς.

Είδος: Progressive Rock/AOR
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 3 Μαρτίου 2023

Facebook: https://www.facebook.com/acttheband/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 831 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.