Το 2019 είχα γράψει στον επίλογο της παρουσίασής μου για το προηγούμενο album των Destruction, “Born to Perish”, το εξής: “… Οι Destruction δεν είναι γεννημένοι για να αφανιστούν παλικαράκι μου. Το αντίθετο μάλιστα. Thrash ‘Till Death!!!” Δυόμισι χρόνια μετά επανέρχονται με το 16ο album της καριέρας του με τον δωρικό τίτλο “Diabolical”.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα συνέβησαν πολλές αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα. Έτσι λέμε κομψά στο χωριό μου το: “γ@#ηθηκε ο Δίας”. Το ίδιο συνέβη και στο “στρατόπεδο” των Γερμανών με την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους και συνοδοιπόρου του Schmier, του επί σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες “riff manager” Mike Sirfinger το 2021. Οι Destruction βρήκαν τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του κιθαρίστα Martin Furia και ενώ όπως προείπα οι παγκόσμιες αλλαγές ήταν τεράστιες παρ’όλα αυτά η νοοτροπία και η μουσική κατεύθυνση των thrashers είναι μία και μοναδική. Thrash metal μέχρι να “σβήσει” ο ήλιος.
Τυπικοί στο ραντεβού τους με τον κόσμο, κυκλοφορούν το “Diabolical” 8 Απριλίου, πράγμα που ως μία “διαβολική” σύμπτωση (προμελετημένο “έγκλημα”) είναι και η ημερομηνία γενεθλίων της μπάντας η οποία έφτασε αισίως τα 40 χρόνια ύπαρξης. Και αν μετά από σχεδόν μισό αιώνα καριέρας περιμένεις από τους Destruction να παρουσιάσουν νεωτερισμούς, μάλλον άδικα περιμένεις.
Μπορεί τα άλλα δύο “κεφάλια” του Γερμανικού ποιμενικού “Κέρβερου” (Kreator/Sodom) να πέρασαν μέσα από το “φίλτρο” του πειραματισμού, με τους δεύτερους να το κάνουν ίσως λιγότερο. Οι Destruction όμως ανέκαθεν έμεναν πάνω στις “ράγες” του thrash, προσφέροντας τίμιο και “ντόμπρο” αποτέλεσμα, άλλοτε με εξαιρετικά αποτελέσματα και άλλοτε με όχι και τόσο.
Στο “Diabolical” ο “αμετανόητος” 55άρης πλέον Schmier και η παρέα του συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν το 2019 με τον προκάτοχο του “Diabolical” . Με το πόδι “κολλημένο” στο γκάζι, παραδίδουν για άλλη μια φορά “μαθήματα” βγαλμένα απευθείας από το TRU (Thrash Riffage University). Τι και αν ο Mike δεν είναι πλέον εδώ; Η “αύρα” του έχει εμποτίσει το DNA της μπάντας για τα καλά. Και το DNA αυτό δεν πρόκειται να “αλλοιωθεί” όταν μπορούν και γράφουν ακόμα τραγούδια σαν το ομώνυμο, το “Servant of the Beast”, το “Ghost from the Past” ή το “The Last of a Dying Breed”, με το τελευταίο, στο ρεφρέν, να φέρνει στο νου το “War Is My Shepherd” των Exodus.
Ο Martin Furia δείχνει από την αρχή πως “δένει” με τους υπολοίπους και συνεργάζεται άψογα σε κάθε κιθαριστικό “όργιο” επίθεσης με τον “παλιό” Damir Eskic. Για τον Randy Black που “βασανίζει” τα drums των Γερμανών από το 2018 τι να πει κανείς; Ο άνθρωπος κοντεύει τα 60 και παίζει σαν 20άρης που πασχίζει για αναγνώριση. Και μιας και μίλησα για αναγνώριση, αξίζει να τονίσουμε την ύπαρξη της διασκευής στο τραγούδι “City Baby Attacked by Rats” του Βρετανικού punk συγκροτήματος GBH, το οποίο επηρέασε πολλούς απο τους ηγήτορες του thrash ιδιώματος.
Μπορεί να θεωρείς πως με το να μην αναφέρομαι σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά αυτό καθιστά το album ανάξιο προσοχής. Μπορεί φυσικά να έχει τις αδύναμες στιγμές του (κατά την ταπεινή μου γνώμη) όπως πχ το “Tormented Soul” αλλά σε γενικές γραμμές το υλικό είναι πέραν του δέοντος ικανοποιητικό. Εξάλλου όπως αναφέρουν και οι ίδιοι για την κυκλοφορία του album: “Thrashers! This one is for you”. Και έχουν απόλυτο δίκιο.
Για να γίνω ακόμη πιο κατανοητός θα δώσω ένα παράδειγμα. Το “Diabolical” είναι σαν ένα ταξίδι με τον οδοντωτό στα Καλάβρυτα. Ξέρεις περίπου τι να περιμένεις αλλά πάντα απολαμβάνεις τη διαδρομή.
Είδος: Thrash metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Απριλίου 2022
Official website: https://www.destruction.de/
Facebook: https://www.facebook.com/destruction
Instagram: https://www.instagram.com/destruction_official/
Twitter: https://twitter.com/destruction
