PHANTOM SPELL: “Immortal’s Requiem”

ALBUM

Οι Λονδρέζοι Seven Sisters είναι γνωστοί στους κύκλους που σκάβουν επίμονα στο σύγχρονο κλασικό metal για την ικανότητά τους να προκαλούν ρίγη συγκίνησης με το παραδοσιακό βρετανικό metal τους που θα αφηγηθεί όμορφες μυθικές ιστορίες με τα γνώριμα, αγαπημένα παλιά μουσικά υλικά. Ο frontman τους, κιθαρίστας και τραγουδιστής Kyle McNeill μοιάζει όμως να έκρυβε και κάποιες άλλες αγαπημένες πτυχές επιδράσεων που έπρεπε κάποια στιγμή να βρουν διέξοδο δημιουργίας.

Οι Phantom Spell είναι ουσιαστικά ένα one man project, με τον Kyle να παίζει και να κάνει τα πάντα, απολαμβάνοντας μια απελευθερωτική διαδικασία προσωπικής έκφρασης. Και θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς, ποιες οι διαφορές με την συνθετική του δράση με τους Seven Sisters. Εδώ λοιπόν ο Kyle μας αποκαλύπτει την επιφυλακτική του αγάπη για το παραδοσιακό prog rock των 70’s. Μην φανταστείς δαιδαλώδεις συνθέσεις με μακροσκελή σόλο και επιδείξεις εκτελεστικής ικανότητας. Έχουμε να κάνουμε με ένα κομψό, περιεκτικό, οικονομικό άλμπουμ με διάρκεια στα 32 λεπτά και έξι άμεσες φρέσκες συνθέσεις.

 Όμως ο δημιουργός του θέλησε, πρώτα ηχητικά, να προσεγγίσει μια περισσότερο heavy rock απόχρωση που μας μεταφέρει κάπου στο τέλος των 70’s και τις αρχές των 80’s. Έτσι η παραγωγή  αναδεικνύει μια vintage γλυκύτητα που θα δελεάσει και τον παλιομοδίτη rocker ακροατή, αλλά και τον θιασώτη του NWOBHM, μαζί φυσικά με τον σύγχρονο νοσταλγό του ευρύτερου κλασικού metal ήχου.  Οι κεραίες του Kyle από την άλλη έχουν τη μαστοριά να περικλείσουν εντυπώσεις πολλαπλών επιδράσεων σε τραγούδια με ουσία, ροή και συναίσθημα.

 Αν υπολογίσει κανείς τις πηγές έμπνευσης που μεταφέρουν το κύριο βάρος των έξι τραγουδιών, πιθανά θα οδηγηθεί σε αρκετές περιπτώσεις στις μελαγχολικές και ηρωικές ταυτόχρονα φωνητικές γραμμές των Uriah Heep. Οργανικά, στις χαρακτηριστικές πια συνωμοτικές δυο κιθάρες μπορείς να ανακαλέσεις τους Whishbone Ash, τους Thin Lizzy, ή τους πρώιμους Maiden, καθώς λίγη σημασία έχει μπροστά στη συναρπαστική ουσία της δράσης. Δεν είναι περίεργο που οι στιγμιαίες εντυπώσεις των συνθέσεων ζωντανεύουν αρκετά ονόματα, από την επική φλέβα των Rainbow, τις φωνητικές αρμονίες των Yes, τη ραδιοφωνική γοητεία των Saga και των Blue Oyster Cult, την πολύπλοκη μελωδικότητα των Kansas, ή την οργανική περιπλάνηση των πρώιμων Rush. Τα χρώματα των ερμηνειών του Kyle σε ολόκληρο το άλμπουμ κερδίζουν άμεσα μια ισχυρή συγκίνηση, η ηρωική του θλίψη συχνά ανακαλεί στιγμές μεγάλων ερμηνευτών του παρελθόντος, και στις ατμοσφαιρικές στιγμές των συνθέσεων ακούγεται σαν ένας συγκλονισμένος αφηγητής που δίνει το σύνθημα για όλες αυτές τις πανέμορφες οργανικές διαδρομές που ξεσπούν και κουβαλούν τις ιστορίες των τραγουδιών. Απόλυτα χαρακτηριστικό το φορτισμένο “Dawn of Mind”, η πρώτη μεγάλη στιγμή σε έναν πολύ όμορφο δίσκο, με οκτώμισι απέριττα λεπτά και ένα Kyle που λυγίζει κάθε είδος αντίστασης, απολαμβάνοντας την αποκάλυψη κάποιων από τις κορυφαίες φωνητικές γραμμές του.

Στο περιγραφικό instrumental “Black Spire Curse” μοιάζει να συγκρούονται ιδιώματα, με την prog rock αφετηρία του και τα όμορφα keyboards να δέχονται ευπρόσδεκτη ενόχληση από πιο επιθετικά ριφ, και το τραγούδι να μας οδηγεί στο μνημειώδες “Blood Becomes Sand”. Ο πιο ταιριαστός τρόπος να κλείσει το άλμπουμ είναι ο ξεχωριστό αυτός ύμνος που δένει κόμπο τα δυο ισχυρότερα χαρακτηριστικά του “Immortal’s Requiem”, τις ηρωικές φωνητικές μελωδίες του Kyle που μας εισάγουν συγκλονιστικά στο πεδίο του, και τις οργανικές περιπλανήσεις που κατέχουν ολοκληρωτικά το δεύτερο μέρος του τραγουδιού, δημιουργώντας ένα κλασικό, επικό διαμαντάκι.

Η προσωπική κατάθεση του κυρίου McNeill, χωρίς να διεκδικεί διπλώματα πρωτοτυπίας, είναι ένα κομψό δόλωμα νοσταλγίας, ένας κύβος συγκίνησης μιας εποχής που παραμένει επιδραστική και ζωντανή μέσα από τους θαυμαστές της. Σημασία έχει όμως εδώ πως συνοδεύεται από καλοσχηματισμένα τραγούδια με αρκετές λεπτομέρειες. Όσο λοιπόν παρακολουθείς την απόλαυση να μεγαλώνει με κάθε νέα ακρόαση, μπορείς να προσθέτεις και νέα ονόματα σε αυτά που ανιχνεύεις, πέρα από τον μυθικό Rory Gallagher λόγω της bonus διασκευής στο ‘Moonchild”.

Σαν τους Queen, ή τους Angelwitch για παράδειγμα, χωρίς τίποτα από αυτά να ξεθωριάζει το συναισθηματικό αποτύπωμα του δίσκου…

Είδος: Heavy Rock/Prog Rock
Εταιρεία: Wizard Tower Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Αυγούστου 2022

Facebook: https://www.facebook.com/phantomspellmusic
Bandcamp: https://phantomspell.bandcamp.com/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1112 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.