EMPYRE: “Relentless”

ALBUM

(Άνθρωπος έκπληκτος και αισθητά απορημένος κοιτάζει το ακόμα ανοιχτό αρχείο του στην οθόνη του υπολογιστή. Αισθάνεται αυτή την ανολοκλήρωτη αίσθηση της ψηφιακής επαφής με ένα έργο που θα έπρεπε να αγγίζει τώρα, να έχει εκείνη την ρετρό απόλαυση του φετίχ. Ίσως να προτιμούσε μάλιστα να το είχε αγοράσει και τυχαία, από έναν παρορμητικό άνεμο του λιονταριού στο εξώφυλλο, από έναν ανεξήγητο συνειρμό που του υπαγόρευε συχνά άλλοτε τέτοιες τυφλές επιλογές. Το ρίγος μιας παράξενης τύχης πως βρίσκεται μπροστά σε κάτι που μπορεί να γίνει σύντομα πραγματικά μεγάλο σε μια εποχή που αυτά δεν γίνονται πια, σχεδόν φέρνει μια ανερμήνευτη ενοχή. Θα πατήσει “επανάληψη”).

Όταν βρίσκομαι να αντιμετωπίζω αυτό που λένε “writer’s block”, τα πράγματα είναι σοβαρά. Μέρες τώρα προσπαθώ να αρχίσω. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι πως νιώθεις ότι δεν θα μπορέσεις να αποδώσεις δικαιοσύνη, και μοιραία δεν εμφανίζεται αρχή και τέλος στα πλάνα σου. Κοιτάζεις το καλάθι με τα διαθέσιμα δολώματα και πάλι δεν είσαι βέβαιος. Ας ξεκινήσω λοιπόν από τη διαγραφόμενη ανοδική πορεία του κουαρτέτου από το Northampton, που ιδρύθηκε από τον τραγουδιστή Henrik Steenholdt και τον κιθαρίστα David “Did” Coles το 2016. Έχοντας κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους το 2019, με τον τίτλο “Self Aware”, υπογράφουν το 2022 με την Kscope και μόλις πριν λίγες μέρες, χώνουν σαν σφήνα στις καρδιές μας το ολόφρεσκο “Relentless”.

Οι Empyre αλώνοντας κυριολεκτικά τα μουσικά ενημερωτικά μέσα του Νησιού, έχουν περιγραφεί με διαφορετικούς, ισότιμα κολακευτικούς τρόπους, με έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο, αυτόν που τους παρουσίαζε σαν τον καρπό του έρωτα των Pink Floyd με τους Soundgarden. Για να είμαι ειλικρινής, θα δεχόμουν προσομοιώσεις με ονόματα αποκλειστικά για χρηστικούς λόγους. Αισθάνομαι μια ευρύτερη αίσθηση δικαιοσύνης και ευστοχίας σε απόπειρες που αναφέρονται σε ένα σκοτεινό, ενδοσκοπικό, ατμοσφαιρικό hard rock, που με έναν θαυμαστό τρόπο σμιλεύτηκε ικανό να γίνει ένα θριαμβευτικό stadium rock μιας εποχής έρημης από νέους μεγάλους (και μαζικά) καλλιτέχνες.


Η προφανής ευφυΐα του γκρουπ ξεκινά από την εντύπωση του ήχου, έναν τοίχο απέραντο και παχύ με μια ευκρίνεια που μπορεί ταυτόχρονα να χτυπά δυνατά στην καρδιά σου και να γεμίζει πολύτιμες λεπτομέρειες το μυαλό σου. Οι δυναμικές του καρφώνονται ακριβώς πάνω στις αρετές  που δομούν τις συνθέσεις τους, τα εθιστικά ρυθμικά μέρη, ακουστικά ή ηλεκτρικά που σπρώχνουν, στροβιλίζουν, τεντώνουν, ανοίγουν τα τραγούδια, ξεβιδώνουν χρώματα για τόσα διαφορετικά καθημερινά επεισόδια.

(Άνθρωπος πεπεισμένος ακολουθεί με προθυμία μια διαρκή φωνητική συνέπεια που πρωτοστατεί στην περιφρόνηση απέναντι σε μια άλλοτε επιθυμητή αφελή ευδαιμονία του μελωδικού hard rock περασμένων εποχών. Είναι ένας ελιγμός που αν το καλοσκεφτείς, θα έπρεπε να είναι ένας άμεσος κανόνας διαφοροποίησης από το σωρό, τον συναντάς σπάνια. Όχι, δεν πέφτουν σε εκείνη την παγωμένη μακρινή μελαγχολία των Ιρλανδών Winter’s Reign που συνοδεύτηκε ιδανικά ακούσια από μια προβληματική παραγωγή για να καταλήξει σε κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Εδώ η πορεία είναι σκόπιμη, στοχευμένη, η ερμηνεία έρχεται να δώσει απλόχερα στον ρεαλισμό, όσο χώρο του στέρησαν οι όμορφες αλλά στιλιζαρισμένες ερμηνείες πολλών γενεών τραγουδιστών. Βέβαια, ολόκληρη η οργανική, μουσική προσέγγιση, ενώ θα συγκινήσει εύκολα το συγκεκριμένο ακροατήριο, εύκολα θα το μεταφέρει σε κάτι άλλο, συναρπαστικό και χυμώδες. Ανοίγει κι άλλο την ένταση).

Ένα αναμφισβήτητο χάρισμα που χαρακτηρίζει το “Relentless”είναι η συνεπής και σταθερή σχέση του με τον ρεαλισμό. Οι Empyre αποφεύγουν αισθητά όλες εκείνες τις συμβάσεις οποιουδήποτε περιτυλίγματος ύφους και προτιμούν να κοιτάζουν την εμπειρία κατάματα. Ναι, αυτό είναι ξεκάθαρα ταλέντο, και ο ρεαλισμός τους δεν είναι στεγνός ούτε κυνικός, είναι ο ρεαλισμός του συναισθηματικού ανθρώπου που δεν φοβάται να εκτεθεί, να δείξει τα σημάδια του χωρίς όμως υπερβολές και ανώφελα ψέματα. Έτσι είναι στημένη όλη η μουσική τους, με μια έντονη επίθεση κατάμουτρα, είτε βουλιάζει σε ευάλωτα έλη ή υψώνεται σε περιστασιακές οργές. Με όπλο την παραδοσιακή σύνθεση rock μπάντας που συμπληρώνεται από τον μπασίστα Grant Hockley και τον ντράμερ Elliot Bale, ο εκφραστικός πλουραλισμός τους καταντά σχεδόν επιδεικτικός, με τόσα επίπεδα διαθέσεων.


Στην κορυφή αυτής της αβίαστης επίδειξης έκφρασης βρίσκεται αναμφισβήτητα ο Steenholdt, ένας αφοπλιστικός ερμηνευτής συγκεκριμένης φωνητικής περιοχής που θα σε γονατίσει με το πηγαίο αίσθημα, και δεν αφήσει περιθώρια δισταγμών. Όταν ο Steenholdt τραγουδά έτσι, είσαι βέβαιος πως τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, όταν τα χρώματά του είναι αυτά, η εικόνα είναι ξεκάθαρη και δυνατή, η ιστορία που αφηγείται είναι πραγματική μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Η σύμπραξη με τη μουσική είναι βιβλική, το αποτέλεσμα του συνδυασμού ακούγεται σαν τη χαμένη αλήθεια του αρχέγονου hard rock που ξεπήδησε άξαφνα στις μέρες μας. Μικρές προοδευτικές προσθήκες αφομοιώνονται πλήρως στο κυρίαρχο πνεύμα του άλμπουμ και το εμπλουτίζουν με ευγένεια.

Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα η σκοπιμότητα επιλεγμένων στιγμών του “Relentless”, καθώς η διαδρομή είναι μια απαραίτητη περιπέτεια χωρίς την απώλεια λεπτού. Το φίλτρο των Empyre είναι ικανό να ταρακουνήσει έναν τυπικό indie rocker αλλά ακόμα και έναν διορατικό metal ακροατή, ενώ φυσικά θεωρείται βέβαιη η αποπλάνηση όλων όσων αρέσκονται σε ισχυρούς και απαιτητικούς ύμνους μεγάλων αρένων. Από τον Bowie, τον Sting, τους Killers και τους Muse, μέχρι τους Rage Against the Machine και τους Metallica λοιπόν, κατέληξα ικανός να πέσω κι εγώ σε ονόματα για να μην αφήσω κανένα δόλωμα αχρησιμοποίητο.

(Άνθρωπος δονείται και παρακολουθεί τους αισθητήρες του να ξυπνούν και να αντιμετωπίζουν τους ύμνους μιας ζωής που άξαφνα ακούγεται κινηματογραφικά πολύτιμη και αναγεννημένη από μια αποφασιστική ηχητική ομορφιά που σπάνια συναντάς πια. Στέλνοντας τους ήχους στα στιγμιότυπα της ζωής του, ψάχνοντας την αυτοπεποίθηση, την πίστη σε έναν άγνωστο, απρόβλεπτο δρόμο, συναντώντας τις ίδιες αγωνίες για τα οικουμενικά λάθη που κάνουν  όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη, όταν ο ήχος σταματά, για λίγες στιγμές όλα μοιάζουν διαφορετικά.

“I have heard the BIG MUSIC, and I’ll never be the same”…).

Είδος: Hard Rock/Indie/Stadium Rock
Εταιρεία: Kscope
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 31 Μαρτίου 2023

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 833 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.