SUNSTORM: “Brothers in Arms”

ALBUM

Με την αφετηρία τους κάπου στη δύση του 20ου αιώνα, δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως οι Sunstorm αποτέλεσαν για την εταιρεία Frontiers το εμβρυακό πείραμα για τη συχνή δημιουργία υβριδικών μουσικών projects, που ακολούθησαν στη συνέχεια κατά συρροή. Κορώνα του σχήματος σε εκείνη τη μακρινή αρχή ήταν ο περίφημος Joe Lynn Turner με τη συνδρομή του Dennis Ward και άλλων μουσικών από τις τάξεις των Pink Cream 69.

Μέχρι και το πέμπτο τους άλμπουμ, το “The Road to Hell” του 2018, οι Sunstorm αποτέλεσαν ουσιαστικά την αιχμή του δόρατος για τη δράση του Turner, εξελίσσοντας ένα αμιγώς AOR ξεκίνημα με μικρές hard rock προσθήκες. Οι αλλαγές στα πρόσωπα δεν αποτέλεσαν μεγάλη έκπληξη, η ριζική ανανέωση ήρθε όμως όταν η Frontiers ανακοίνωσε πως το νέο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο του project, θα είναι ο πολύς και πολυφορεμένος τα τελευταία χρόνια, Ronnie Romero, χαράζοντας ένα νέο κεφάλαιο για το όνομα Sunstorm. Είναι ένα από εκείνα τα περίεργα παιχνίδια της ιστορίας, όπου ο Turner, μετά την “πόρτα” από τον Blackmore στην περιστασιακή επανασύνδεση των Rainbow, γνωρίζει μια δεύτερη ήττα από τον Romero, μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Αν σκεφτεί κανείς πως ο Romero έχει δηλώσει αρκετές φορές πως ο Turner είναι ο αγαπημένος του τραγουδιστής στους Rainbow, η συγκυρία γεννά περίεργους συνειρμούς.

Το ολόφρεσκο “Brothers in Arms” είναι πια το δεύτερο άλμπουμ με τη φωνή του Romero. Άλλωστε η σημερινή σύνθεση του σχήματος είναι πια εντελώς διαφορετική, όπως καθιερώθηκε από τον προκάτοχό του, το “Afterlife” του 2021: στο rhythm section, ο μπασίστας Nik Mazzucconi με τον ντράμερ Michele Sanna, στα keyboards και ως συνήθως γενική επίβλεψη, ο “επιστάτης” Alessandro Del Vecchio, ενώ το νέο πρόσωπο στις κιθάρες, στη θέση του Simone Mularoni, είναι ο Luca Princiotta, που έχει συνεργαστεί με τον Blaze Bayley και την Doro.

Οι σημερινοί Sunstorm, βασισμένοι εμφανώς στην χροιά της φωνής του Romero, έχουν φροντίσει να αφήσουν να πέσει μια υπολογίσιμη δόση hard rock απόχρωσης, πάνω σε μια μουσική που υφολογικά στο κύριο μέρος της παραμένει πολύ κοντά στις σταθερές του παραδοσιακού AOR. Μην σε ξεγελά το γρήγορο hard ξεκίνημα του ομότιτλου, η πρόθεση και η συνθετική στρατηγική που ξεδιπλώνεται άμεσα, ιδιαίτερα στα πετυχημένα και χαρακτηριστικά  “Games We Play” και “I ‘ll Keep Holding On” είναι αυτή η δελεαστική, ραδιοφωνική προσέγγιση που θα τυλίξει με γρήγορα αποτελέσματα τον ακροατή.

Βέβαια, η έξυπνη πρόθεση να διανθίσουν τις συνθέσεις με παραδοσιακό hard rock, που παραπέμπει περιστασιακά στις πιο αμερικανικές περιόδους των Rainbow και των Purple, συχνά γεννά συγκινητικούς vintage συνειρμούς, όπως στο ορμητικό “No Turning Back”, με το σόλο Hammond του Del Vecchio να ενισχύει το δόλωμα, ή λίγο μετά στο “ξαδερφάκι” του, “Lost in the Shadows of Love”.  Και είναι αυτή η στρατηγική που περικυκλώνει τον ακροατή με όλους τους πιθανούς τρόπους, προσφέροντας και την απαραίτητη φορτισμένη μπαλάντα, με το “Back My Dreams”. Κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει πως πρόκειται για καλογραμμένη, προσεγμένη μουσική μέχρι και το φινάλε του “Living out of Fear”.

Τι δεν έπεσε λοιπόν μέσα στο χαρμάνι του “Brothers in Arms”, και το κρατά στο επίπεδο της απλής αξιοπρέπειας στο συγκεκριμένο είδος; Αυτό που συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτά τα projects της εταιρείας είναι πως υστερούν σε χαρακτήρα, προσωπικότητα, διαφοροποίηση, δεν μπορείς να νιώσεις το στίγμα της πραγματικής μπάντας με μια συγκεκριμένη ταυτότητα και εξελικτική συνέχεια. Και είναι φυσικό και αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες δημιουργίας του.

Οι φίλοι του ήχου θα βρουν ένα ευχάριστο άλμπουμ με εξαιρετικούς μουσικούς που διεκπεραιώνουν εξαιρετικά αλλά μάλλον κάπως μηχανικά, με ένα μπουκέτο καλογραμμένων τραγουδιών που θα επικαλεστούν κάποιες φορές στην αρχή, αλλά μάλλον θα ξεχάσουν γρήγορα.

Είδος: Melodic Hard Rock
Εταιρεία: Frontiers Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 12 Αυγούστου 2022

Facebook: https://www.facebook.com/SunstormMusic

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1182 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.