Πριν από λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 4 Ιουλίου, οι Άγγλοι The Prodigy γιόρτασαν 29 χρόνια από την κυκλοφορία του 2ου ολοκληρωμένου τους album “Music For The Jilted Generation”. Είμαστε στο 1994 λοιπόν και κινητικότητα στα μουσικά είδη καλά κρατεί. Η χορευτική μουσική μοιάζει να έχει χάσει κάποια από τη δυναμική της, το “καταστροφικό” (για το metal) grunge ήλθε, βλέπει και ετοιμάζεται να απέλθει, ενώ η εξελιγμένη έκδοση του alternative rock βρίσκεται ήδη στα σπάργανα.
Ως είθισται η γηραιά Αλβιώνα πρωτοστατεί σε μία ακόμα μουσική επανάσταση. Η ηλεκτρονική μουσική με προεξέχον το rave κίνημα σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον της νεολαίας. Μιας νεολαίας η οποία όμως αναζητά κάτι φρέσκο στο χώρο της χορευτικής μουσικής. Και αυτό τους το δίνουν απλόχερα οι The Prodigy. Η μπάντα δημιουργείται το 1990 στο Braintree του Essex από τον παραγωγό και κιμπορντίστα Liam Howlett. Μαζί του στο αρχικό line-up ήταν ο τραγουδιστής / χορευτής Keith Flint (RIP), και οι επίσης χορευτές Leeroy Thornhill και Sharky και τέλος ο MC και στιχουργός Keith Andrew Palmer (aka Maxim).
Το 1992 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο “Experience” γραμμένο εξ’ ολοκλήρου από τον Howlett και αμέσως ξεκινάει να ακούγεται ιδιαίτερος “θόρυβος” γύρω από το όνομά τους αν και αρκετοί τους επέκριναν ότι έπαιζαν “rave για παιδάκια”. Με το 2ο τους album όμως, οι Άγγλοι δείχνουν πως δεν είναι μία ακόμη μπάντα που παίζει ηλεκτρονική μουσική. Η κυκλοφορία του “Music For The Jilted Generation” συμπίπτει με το νόμο περί Ποινικής Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος επί της ουσίας ποινικοποιούσε όλο το κίνημα της rave και απαγόρευε τις μουσικές συγκεντρώσεις τέτοιου είδους. Έτσι το album θεωρήθηκε από μεγάλη μερίδα τους κόσμου ως μια απάντηση στη όλη κατάσταση αλλά και μια αντίδραση της μπάντας προς την ίδια τη rave και την παρείσφρησή της σε πιο mainstream μονοπάτια. Η ίδια η μπάντα βέβαια ποτέ δεν αποδέχτηκε πως συνέβη κάτι τέτοιο και πως το album δεν είχε σκοπό να λάβει πολιτική χροιά. Ό,τι κι αν ισχύει από τα δύο, η αλήθεια είναι πως ο δίσκος αποτέλεσε ορόσημο τόσο για τους ίδιους τους όσο και για μια ολόκληρη γενιά η οποία ταυτίστηκε με τη μουσική τους.
Και αν για εκείνους που ήταν λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής αυτό αποτελεί κάτι το φυσιολογικό, δε συμβαίνει το ίδιο και για κάποιον που είναι εκτός αυτών των ακουσμάτων. Και εκεί έγκειται η μεγάλη επιτυχία των Άγγλων. Το album είναι και πάλι δημιουργημένο από τον Howlett (με στιχουργική προσφορά του Maxim) όπως και το ντεμπούτο τους. Εδώ ο Howlett χρησιμοποιεί ιδιοφυώς, πέρα από τις ικανότητές του στους rave και hardcore techno ρυθμούς και διάφορα rock και alternative στοιχεία, κάνοντας έτσι το τελικό αποτέλεσμα σε σημεία περισσότερο “βαρύ” και “σκοτεινό”. Το “Intro” το οποίο ακολουθείται από το “Break & Enter” είναι μια τυπική εισαγωγή στον ηλεκτρονικό κόσμο των Άγγλων, η οποία ακούγεται ως μια φυσική συνέχεια του “Experience”. Όταν ακούγεται όμως η φράση: “What we’re dealing with here is a total lack of respect for the law” και μπαίνει η κιθαριστική εισαγωγή του “Their Law”, καταλαβαίνεις πως οι τυπικότητες έχουν πάει περίπατο.
Εδώ η συνεργασία με το indie συγκρότημα Pop Will Eat Itself ανεβάζει σκαλοπάτια το τραγούδι καθώς η παραμορφωμένες κιθάρες σε συνδυασμό με τα breakbeats υψώνουν ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο στις καθωσπρέπει νόρμες. Ο κορμός των The Prodigy σαφώς και παραμένει ακλόνητα χορευτικός και αυτό αντικατοπτρίζεται πλήρως σε τραγούδια όπως το “Full Throttle” ή το υπερηχητικό “Speedway (Theme from Fastlane), το οποίο μπορεί να αποτελέσει και “try not to dance challenge” για όποιον έχει τα κότσια να το αποδεχτεί. Κι έπειτα υπάρχει και αυτό το κομμάτι που ασχολείται με το voodoo. Με το εισαγωγικό riff δανεισμένο από το τραγούδι “Very Ape” των Nirvana (από το album “In Utero” του 1993), ο ρυθμός του “Voodoo People” “καρφώθηκε” στο κεφάλι του γράφοντα από τότε που το έπαιζε μανιωδώς το MTV και έκτοτε δεν έφυγε ποτέ. Το ίδιο συνέβη και με το εκπληκτικό video του, το οποίο είμαι σίγουρος ότι προκαλούσε αρκετές ανατριχίλες εκείνη την εποχή. Καλά, εμένα ακόμη μου προκαλεί μερικές φορές όταν σκέφτομαι πως στο διάολο χώρεσε μέσα στη βαλίτσα ο Flint.
Ο Howlett αρέσκεται να χρησιμοποίει θέματα ή λεπτομέρειες από ταινίες αλλά και έτερα είδη μουσικής και περνώντας τα μέσα από samples να παρουσιάζει ένα τελείως διαφορετικό και άκρως εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με το “Skylined” όπου χρησιμοποιεί ένα sample από την πρώτη σεζόν της σειράς “X – Files” αλλά και το “The Heat (The Energy)” όπου υπάρχει θέμα από την ταινία “Poltegeist III”. Εκεί όμως που η ικανότητα του Howlett διαπρέπει είναι στο πιο επιτυχημένο single του δίσκου, το “No Good (Start The Dance)”. Παίρνοντας τη βασική φωνητική γραμμή από το τραγούδι του 1987 “You’re No Good For Me” της Kelly Charles, μετατρέπει ένα συμπαθητικό house κομμάτι σε ένα από τα καλύτερα χορευτικά τραγούδια όλων των εποχών. Έξτρα points παίρνει το επίσης χαρακτηριστικό video, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ever. Ο συνδυασμός 90s, ασπρόμαυρο video και (υγιές) MTV είναι κομματάκι δύσκολο να λαθέψει.
Μπορεί η καθολική παγκόσμια αναγνώριση να ήρθε για τους Άγγλους το 1997 με το “The Fat Of The Land”, όμως η αλλαγή επετεύχθη με ετούτο εδώ το album. Όταν κυκλοφόρησε ήμουν 14 χρονών και ως έφηβος metalhead ήμουν σαφώς πιο άκαμπτος και μη δεκτικός σε διαφορετικά μουσικά στυλ. Έλα όμως που το “MFTJG” με κέρδιζε από την αρχή καθώς ξέφευγε αρκετά από τα δεδομένα μιας μπάντας που παίζει ηλεκτρονική μουσική. Όσο εμβληματικό είναι το μουσικό περιεχόμενο του album άλλο τόσο είναι και το artwork του. Το χαρακτηριστικό πλέον εξώφυλλο με το μεταλλικό κεφάλι έχει σχεδιάσει ο Stewart Haygarth ενώ το εσωτερικό είναι μια δημιουργία του καλλιτέχνη Les Edwards. Όσον αφορά το τελευταίο, αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης καθώς η εικόνα συνδέθηκε με τα γεγονότα εκείνης της χρονιάς και το νόμο στον οποίο αναφέρθηκα στην αρχή.
Το έργο απεικονίζει μια ξύλινη γέφυρα όπου στη μία της πλευρά βρίσκονται αστυνομικές δυνάμεις ενώ στην άλλη φαίνεται κόσμος ο οποίος συμμετέχει σε μουσικό φεστιβάλ, και ένας μαλλιάς (μεταλλάς είναι αυτός παιδιά) απειλεί να κόψει το σχοινί που τη συγκρατεί. Απευθείας αναφορά στη διαμάχη για το νόμο; Έμμεση αναφορά στη μερική αποστασιοποίηση της μπάντας από το rave κίνημα; Διαλέγεις και παίρνεις. Το αποτέλεσμα για το πόσο επιδραστικό υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει το album, δεν αλλάζει.
Οι The Prodigy με αυτό το δίσκο άνοιξαν το δρόμο για να αποτινάξουν από πάνω τους την ταμπέλα του καθαρόαιμου rave γκρουπ. Έκτοτε τους ακολούθησαν οι fans της dance, metal, alternative, pop και άλλων μουσικών προσανατολισμών, εξαφανίζοντας σχεδόν τις νοητές γραμμές ανάμεσα στα μουσικά είδη. Οι Άγγλοι αποδείχθηκαν πολύ rock για τα “νεογιλά δόντια” της χορευτικής μουσικής αυτής καθαυτής γράφοντας πραγματικά μουσική για την “παρατημένη” γενιά. Βάλε το δίσκο να παίξει δυνατά για ακόμη μία φορά καθώς ετοιμάζεσαι να τους ξαναδείς στη χώρα μας σε λίγες μέρες. Έστω και χωρίς τον Keith Flint.
