O Ιούλιος και συγκεκριμένα η 7η ημέρα του πιο ζεστού μήνα κάθε χρόνο με βρήκε να κατεβαίνω ιδρωμένος τα λαβυρινθώδη, αποσαθρωμένα σκαλοπάτια του “Hate” των Sinister. Το τρίτο “τερατούργημα” των Βορειοευρωπαίων γεννημένο πριν από τρεις δεκαετίες σε μια ανάλογα ιδρωμένη ημέρα και πρόκειται για ένα από τα πιο υποτιμημένα death metal άλμπουμ στα 90’s και όχι μόνο.
Το 1995 στο χώρο του ακραίου ήχου και πιο συγκεκριμένα το death metal, άρχισε να παρατηρείται ένας – ευχάριστος η αλήθεια είναι – κορεσμός με ένα αδιάκοπο βομβαρδισμό μπαντών και δίσκων από την απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Κάποια στιγμή οι αμερικάνικες death metal μπάντες ξεπερνούσαν τους κατόχους όπλων στη “Γη της Ελευθερίας” εκείνη την περίοδο. Το “Hate” κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που το είδος περνούσε φάση ωρίμανσης αλλά και διαχωρισμού. Αυτό είχε ως συνέπεια να ξεμυτίσουν μεν φοβερά άλμπουμ ωστόσο πολλές κυκλοφορίες από τη πλευρά της Ευρώπης θάφτηκαν από τον πακτωλό ή έμειναν στα αζήτητα, μια άδικη μοίρα αν μη τι άλλο.
Ένα τέτοιο “θύμα” κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και το αντικείμενο του αφιερώματός, ένας δίσκος που δείχνει να μην ζηλεύει τίποτα π.χ. από το πολυδιαφημισμένο όσο και αμφιλεγόμενο “Domination” των Morbid Angel που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά με διαφορά λίγων μηνών. Αφού εισήλθαμε σε τριπάκια σύγκρισης, προσωπικά αν θέλω λυσσαλέα extreme μουσική, απολαμβάνω περισσότερο το “Hate” που είναι πιο ισορροπημένο στο προαναφερθέν κριτήριο. Όσο ξεδιπλώνεται, τόσο πιο ασταμάτητο δείχνει με την ακραία αποφασιστικότητα των μελών του να ανταγωνίζεται το μουσικό μέρος. Είναι σαν μηχανή του κιμά που δεν την παρεμποδίζει τίποτα, βασισμένη στο αιχμηρό μίσος και την αποσύνθεση.
Η παραγωγή βοηθάει σε αυτό με το βάρος της και θα με κάνει μια μέρα να ψάξω να αγοράσω το βινύλιο. Επιβάλλεται να το ακούσεις και αναλογικά. Ο παραγωγός Wolfang Stash στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων παρότι δεν είχε κάνει παραγωγή ξανά σε death metal μπάντα, παρουσιάζοντας ένα κατακομβικό και κλειστοφοβικό αποτέλεσμα, απομακρυσμένο από όποια “καθαρότητα”, περισσότερο πυκνό και θολό σα να πνίγεσαι στα σκοτεινά νερά ενός βάλτου.
Εδώ οφείλω να παραδεχθώ τα μέλη των Sinister για τον εξής λόγο: στις ηχογραφήσεις ο βασικός κιθαρίστας Andre Tolhuizen αποχώρησε μεταξύ άλλων και λόγω μουσικών διαφορών με βάση τα λόγια του Mike Van Mastrigt και το κενό του αναπληρώθηκε από το… μπασίστα Bart Van Wallenberg αναλαμβάνοντας ουσιαστικά το έγχορδο section. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αισθάνεσαι τις κιθάρες να κουβαλούν νοοτροπία περισσότερο βασισμένη στο μυαλό ενός μπασίστα.
“Suffer – in pain, Suffer – bleeding, Suffer – to dream”
Από το intro όπου ο ακροατής γίνεται μάρτυρας κάποιου είδους ιεροτελεστίας (ο τραγουδιστής ψιθυρίζει κάτι στα σουμεριακά, το μουρμουρητό των νεκρών κάτω από το πάτωμα του σπιτιού σου λόγου χάριν) ως και τον επίλογο αυτής της καταραμένης αφήγησης (το “The Bloodfeast” που αναφέρεται στον Charles Manson) υποδουλώνεσαι από μια καθηλωτική ατμόσφαιρα που δεν σκοπεύει να σου αφηγηθεί αλλά μόνο να σε σπάσει, να σου μετατρέψει το ηθικό σε θρύψαλα.
Το “Embodiment of Chaos”, από τα πιο εμβληματικά της καριέρας τους σε τοποθετεί ψυχικά σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σφαγείο όπου τα φώτα τρεμοπαίζουν και κάτι γρυλίζει πίσω από τους τοίχους φρενιάζοντας να βγει έξω στον κόσμο (Legions from hell marching through a malicious world). Ακόμα και τα blastbeat του Aad Kloosterwaard κουβαλούν μια μυστηριώδη αγωνία καθ’ όλη τη διάρκεια του “Hate”. Θα προτιμούσα περισσότερα σημεία σαν το τελείωμα του “Art of the Damned”, ένα τραγούδι που ξύνει τη δική του παρανοϊκή πραγματικότητα, αποκαλύπτοντας από κάτω του το καμβά του παραλογισμού όπου ο πόνος γίνεται μορφή, τα ουρλιαχτά παίρνουν το ρόλο της υφής και το αίμα των χρωματικών αποχρώσεων (mayhem, violence, pure paranoia).
Εξίσου το ίδιο νιώθω με την πρώτη σύνθεση που συναντάς. Το “Awaiting the Absu” είναι με διαφορά το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου και χαρακτηρίζεται από τις εύστοχες εναλλαγές των ρυθμών, δείχνοντας τη διάθεση των Sinister να παίξουν την αιματοβαμμένη μπαλίτσα τους και σε πιο τεχνικά τερέν. Κάποιοι περιμένουν τον Χριστό και άλλοι τον Αντίχριστο. Οι Sinister περιμένουν τον Absu. Τον προσμένουν δια μέσω ιερόσυλων λιτανειών, διασχίζοντας αρχαίους κόσμους γεμάτο από ανίερους ψίθυρους και κοιμώμενες υπάρξεις που τα ονόματά τους κανείς δεν κουτάει να προφέρει και να παραμείνει λογικός.
Στα αργά σημεία είναι σαν να ακούς τους Ευρωπαίους Obituary ή τους λιγότερο πολεμοχαρείς και περισσότερο σατανιασμένους Bolt Thrower που δεν αναζητούν σπασμένα κρανία κάτω από ερπύστριες αλλά σάρκες που ουρλιάζουν, μαύρη λάσπη και κοσμική τρέλα. Στιχουργικά αφήνεσαι σε μια αφέλεια επαναλαμβανόμενων μοτίβων που κάνουν κύκλες γύρω από ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Στη πιο σωστή χρήση των στίχων βοηθάει η φωνή των Ολλανδών, ο Mike Van Mastrigt που εξελίσσεται σε θεμέλιο λίθο. Ο τύπος δε φτύνει growls αλλά ξερνάει κατάρες με ένα ύφος δαιμονικά τελετουργικό, απάνθρωπο και την ίδια στιγμή βασανισμένο.
Κάποια μικρά μανιώδη σολάκια που παρατηρούσες στους προηγούμενους δίσκους και κυριότερα στο “Diabolical Summoning” του 1993, εδώ σταματάνε να υφίστανται. Αναμφισβήτητη όμως η δουλειά του Bart αλλά και της υπόλοιπης ομάδας. Στο “Hate” έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια τριάδα φωτιά που όμως δε θα παρέμενε μαζί για καιρό. Μετά την κυκλοφορία του ’95 ο τραγουδιστής (Mike Van Mastrigt) αποχώρησε, του Wallenberg του καλάρεσε η κιθάρα παραμένοντας λοιπόν σαν lead κιθαρίστας και στο μπάσο οι Sinister καλωσόρισαν έναν Alex Paul.
Το “Hate” δεν ακολούθησε παρόμοια φόρμα από τους δυο προκατόχους του και σήμανε τη δεύτερη περίοδο των Sinister κατόπιν αποχώρησης βασικού μέλους που ήταν επιφορτισμένος με το ρόλο του συνθέτη αν και συνυπολογίζεται ποιοτικά ως κομμάτι της κλασσικής τριλογίας στη δισκογραφία τους. Τρία death metal τέρατα μέσα σε διάστημα τεσσάρων χρόνων. Δυστυχώς η συνέχεια των Sinister δεν ήταν η ανάλογη της επιρροής ή και της ποιότητας των πρώτων τριών δίσκων αλλά αυτά μπορεί να τα πούμε κάποια άλλη φορά και σε κάποιο άλλο αφιέρωμα.
Κείμενο – επιμέλεια: Γιώργος Γράντης
