SERMON: “Of Golden Verse”

ALBUM

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Αυτό επαναλαμβάνω στον εαυτό μου με ενοχή που παραμέλησε αισθητά το δεύτερο άλμπουμ των Sermon, ακόμα και αν η πρώτη επιδερμική επαφή αμέσως με την κυκλοφορία του, ήταν μια μυστηριακή εμπειρία ενός διαφορετικού ηχητικού ερωτισμού. Άλλωστε το όνομά τους, ακόμα από το απίθανο ντεμπούτο του 2019, το “Birth of the Marvellous”, χαστούκισε με δύναμη το χώρο του underground. Όμως, έχει και συνέχεια.

Όσοι δεν γνωρίζουν το παραμικρό για τους Sermon, θα τους προειδοποιήσω πως έχουμε να κάνουμε ξανά με μυστήρια, με μασκοφόρους πρωταγωνιστές που κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα, κάτι που πέρα από το γεγονός πως αποδίδει σαν πρόκληση στο κοινό, δείχνει να υποστηρίζεται σθεναρά και από την αντίστοιχη μουσική. Ιθύνων νους και κεντρική φιγούρα εδώ είναι ο “Him”, που έχει αναλάβει εκτελεστικά τα φωνητικά, τις κιθάρες, τα keyboards και μέρη του μπάσου. Όπως εύκολα και σωστά υποθέτει κανείς, σηκώνει το κύριο βάρος της σύνθεσης, έχοντας δίπλα του βασικό συνεργάτη τον ντράμερ των Vader, James Stewart, ο οποίος εμφανώς απέχει του μυστηρίου και είναι απλά ο εαυτός του. Το τρίτο πρόσωπο στους Sermon είναι ο μπασίστας Lawrence Jenner.

Τα πρώτα και σοβαρά εύσημα που πρέπει να αποδώσει κανείς στο γκρουπ έχουν να κάνουν με την εύστοχη επιλογή ονόματος: είναι ένας υπολογίσιμος υπαινιγμός που τον ακούς να κλειδώνει τα αυτιά σου μόλις περάσουν λίγα δευτερόλεπτα. Και αν δέχτηκες ήδη τα παραδείγματα των Tool, Soen και Katatonia σαν συντεταγμένες που περιχαρακώνουν το ύφος τους, εγώ θα είχα στη διάγνωση μια περισσότερο επικρατούσα γοτθική αισθητική. Αν θα επέλεγα να χρησιμοποιήσω κάποια αναγωγή άλλου γκρουπ, μάλλον θα κατέληγα στους Φινλανδούς progsters Wheel, αν και οι Sermon αναδύουν την ισχυρή εντύπωση μιας διαρκούς τελετουργίας. Και σε αυτή την ισχυρή εντύπωση, ο ρυθμιστικός παράγοντας που στρώνει ιδανικά το χαλί της ατμόσφαιρας είναι ο Stewart. Με τους επίμονους, επιτακτικούς σχεδόν tribal ρυθμούς έντασης και αγωνίας, χαρακτηρίζει ολόκληρο το μουσικό αποτέλεσμα.

 Ουσιαστικά, οι Sermon αποτελούν μια διαρκή ηχητική υποβολή, μια τελετουργία με διάφορα επίπεδα. Βασισμένοι στον ρυθμό, με τα ριφ να χτίζουν τα τραγούδια, αλλά τα ντραμς να τα υψώνουν σε μια θρησκευτική συνοδεία άγνωστης προέλευσης, έχουν ήδη έτοιμο τον άμβωνα για τον πυρετώδες κήρυγμα του “Him”. Τα φωνητικά του, χωρίς να επιφυλάσσουν εκπλήξεις ή υπερβολές, έχουν άφθονα αποθέματα έντασης και αγωνίας, στιγμές επιτακτικών προτάσεων και προτροπών, που με εφόδιο τη συναισθηματική, μελωδική βάση του, αρπάζουν άμεσα τον ακροατή σε μια συγκεκριμένη διάθεση. Η συνολική εντύπωση εξακολουθεί όμως να μεταφέρει μια συμπαγή γοητεία, ικανή να προκαλέσει διαφορετικούς ακροατές να υποκύψουν στους Sermon. Τραγούδια σαν τα “Royal”, “Light the Witch” και “Golden” μεταφέρουν άμεσα την εντύπωση πως κάτι προσιτό και βαθύ μαζί συμβαίνει εδώ, ενώ σε συνθέσεις σαν το καθηλωτικό “Senescence” όσοι έχουν υποψιαστεί πως υπάρχει κάτι πιο απαιτητικό και εξεζητημένο, συναντιούνται μαζί του. Το φινάλε του “Departure” επιφυλάσσει την περισσότερη δύναμη και ορμή, κλείνοντας μια διαδρομή ελκυστικής έντασης που μπορεί να παρασύρει τον κλασικό αλλά και τον μοντέρνο φίλο του σκληρού ήχου.

Το δεύτερο βήμα των Sermon τους καθιερώνει σε ένα σχήμα που ξεχωρίζει στο ευρύτερο underground. Με την μαύρη ποίηση της κεντρικής φιγούρας του Him να σχηματοποιεί το φωνητικό του κήρυγμα μέσα σε μια μουσική δυνατή, έντονη, ρυθμική, με παχύ ήχο και καθηλωτικούς ρυθμούς, το μυστήριο των Sermon βγαίνει πάλι νικητής.

Οι ακροατές που αρέσκονται σε μυστηριώδεις, σκοτεινές προκλήσεις χωρίς γραφικότητες και υστερίες, και δεν θέλουν να θυσιάσουν εντάσεις, νεύρο και δύναμη, θα βρουν εδώ μια περίπτωση που στέκεται αυτόνομη στο χώρο της, και έχει την ικανότητα και το ταλέντο να ζωντανέψει με ενδιαφέρον και πάθος τις εμπνεύσεις της.

Είδος: Progressive/Modern Metal
Εταιρεία: Prosthetic Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 31 Μαρτίου 2023

Facebook: https://www.facebook.com/Sermonsound

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1182 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.