FADING ECHOES, FUZZING NATION, LAUGHING AFTER BOTOX (25/1/25) Skyland, Λάρισα

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Το Skyland άνοιξε τις πόρτες του το βράδυ του Σαββάτου να υποδεχτεί τους progsters Fading Echoes από τον Βόλο. Η προοπτική της παρουσίασης του πρώτου τους άλμπουμ, που συνοδεύεται συνολικά μόνο με επαινετικά σχόλια, έγινε ακόμα πιο πληθωρική και ενδιαφέρουσα καθώς η μπάντα συνοδεύτηκε από άλλα δυο σχήματα διαφορετικών κατευθύνσεων, τους Αθηναίους Fuzzy Nation, και τους ντόπιους και νεαρότερους σε ηλικία Laughing After Botox.

Δεν θα κουραστώ να το γράφω πως η σημερινή εγχώρια σκηνή παλεύει απέναντι σε δεδομένες αντιξοότητες, οι οποίες δυστυχώς αποτελούν ένα μόνιμο “πολιτιστικό” φολκλόρ στη χώρα μας, και καταφέρνει να κοιτάξει στα μάτια καλλιτέχνες που προέρχονται από πολύ πιο προνομιακά περιβάλλοντα. Αυτός είναι ένας απόλυτα επαρκής λόγος σεβασμού από το κοινό. Η φυσική παρουσία, η στήριξη, η μικρή βοήθεια στην άμεση επαφή με το merch κάθε σχήματος είναι οξυγόνο και μονόδρομος για να συνεχίσει αυτός ο χώρος να μας τροφοδοτεί με όμορφες δημιουργικές εκπλήξεις. Ο κόσμος, αν και προερχόμενος από διάφορες πόλεις της Θεσσαλίας, ήταν λιγότερος από το αναμενόμενο και ελάχιστος συγκριτικά με την ποιότητα της μουσικής μας νύχτας.

Ήταν η δεύτερη φορά που είδα τους Λαρισαίους Laughing After Botox, μετά την εμφάνισή τους σαν support act στους Meden Agan. Αφήνοντας πίσω τα εύσημα για ένα από τα πιο ευρηματικά ονόματα που έχω ακούσει τελευταία, οφείλω να επαναλάβω πως οι (πολύ) νεαροί μουσικοί που τους απαρτίζουν, με κεφαλή την τραγουδίστρια Χρύσα Λάππα, έχουν συσταθεί μέσα στο 2024. Νέο αίμα στη σκηνή της πόλης, με πλήθος επιδράσεων από διάφορα χωράφια του ευρύτερου σκληρού ήχου, βρίσκονται στη διαδικασία σύνθεσης και σίγουρα αναζήτησης και ταυτοποίησης του δικού τους ήχου. Από το προσωπικό τους υλικό, διακρίνει κανείς μια τελική κλίση προς ένα εκκεντρικό alternative metal, με μεταστροφές στις διαθέσεις των τραγουδιών, με προφανή βάση και επιμονή σε ένα μοντέρνο groove ύφος, αλλά και ευπρόσδεκτα μελωδικά ξέφωτα που έδιναν περισσότερα χρώματα στις συνθέσεις τους. Έχοντας την πολυτέλεια της σύγκρισης, μου φάνηκαν ακόμα πιο σφιχτοδεμένοι και σίγουροι από την πρώτη φορά, και σίγουρα η συχνή έκθεση στη σκηνή τους βοηθά να εμπιστευτούν περισσότερο τις δυνάμεις και το ταλέντο τους. Με επιπλέον δόλωμα και οπλισμό τη διασκευή στους Nevermore, πήραν ξανά το χειροκρότημα και περιμένουμε να ανιχνεύσουμε τη στουντιακή τους μορφή.

Laughing After Botox setlist:

Laughing after Botox

Perception of insanity

The river dragon has come (Nevermore cover)

H.E.L.P

The grin in my mirror

Facebook

Ένα power trio βετεράνων μουσικών πήρε τη σκυτάλη από τη νιότη, και οι Αθηναίοι Fuzzing Nation ανέβηκαν στη σκηνή να γεμίσουν τα τραπεζάκια του Skyland με περισσότερες μπύρες. Αποτελούμενοι από τον Angel Ioannidis (φωνητικά/κιθάρα), τον Stavros Giannakos (μπάσο), μέλη των Doomsters Sorrows Path, και τον Lefteris “Terry” Moros (τύμπανα, πρώην Crystal Clear, InnerWish) άπλωσαν έναν ισορροπημένο ήχο και μας κάλεσαν στο δικό τους groove, που είχε το όμορφο θράσος να αντιπαρέλθει στον αταίριαστο χειμώνα.

Οι Nation είναι μια μπάντα που συστάθηκε το 2022, και η κοινή κατεύθυνση των τριών μουσικών δεν έχει να κάνει πια τόσο με το παρελθόν τους. Με βάση το desert, stoner rock των πιονιέρων του ήχου, όπως οι Kuyss και οι Fu Manchu, οι έμπειροι μουσικοί μας τράβηξαν σε ένα άλλο μουσικό σύμπαν με οδηγό τον ρυθμό, την ευπρόσδεκτη μουσική “αλητεία” και το αίσθημα του δρόμου, όλη αυτή την αμεσότητα ενός παραδοσιακού heavy hard ήχου, που ουσιαστικά μεταφέρει μια 70’s παράδοση σε πιο φρέσκιες προσεγγίσεις. Τα τραγούδια από τα δυο EP που έχουν κυκλοφορήσει είχαν το χάρισμα μιας άμεσης προσέγγισης και επικοινωνίας με τον κόσμο, που δεν άργησε να συντονίζεται. Στο τελευταίο μέρος της εμφάνισης δεν έλειψε και η αίσθηση του τζαμαρίσματος, ενώ το πολύ γευστικό κερασάκι στην ευχάριστη τούρτα τους ήταν η εκρηκτική διασκευή Fu Manchu, που έκλεισε το πάρτι με δυνατά χειροκροτήματα.

Fuzzing Nation setlist:

Into the Desert

Grow

Such a Mess

Chance

Falling Apart

Summer Sun

Old Days

Free Spirit

Hell on Wheels (Fu Manchu cover)

Facebook

Οι Βολιώτες Fading Echoes είχαν μια απαιτητική αποστολή να πραγματώσουν στο σανίδι του Skyland. Το πρώτο τους άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2024 με τον τίτλο “Shadow of Another”, είναι ένα βαθιά προσωπικό, αυτοβιογραφικό concept έργο που πραγματεύεται την απώλεια στα πέντε της στάδια, αλλά και την ανάγκη για ανάκτηση των δυνάμεων και συνέχεια. Ο δίσκος αποτελεί ένα συγκινητικό και ευαίσθητο έργο με μια ευγενική, μελωδική αλλά και τεχνική προσέγγιση που έχει τις ρίζες της στους θεμέλιους λίθους του progressive metal των 90’s. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως μας σερβίρεται η παραπάνω διαδικασία με μια ρετρό αίσθηση. Αντίθετα, η συνολική προσέγγιση είναι πολύ εύστοχη, φρέσκια και ισορροπημένη.

Η μεγάλη επιτυχία της εμφάνισης των Βολιωτών ήταν πως απέδωσαν το έργο τους με όλη την απαιτούμενη αφοσίωση, συναισθηματική ταύτιση, ηχητική ανάπλαση, δείχνοντας πρώτα οι ίδιοι έναν σεβασμό στη δημιουργία τους. Με κορυφή του δόρατος τον τραγουδιστή/μπασίστα Δημήτρη Στρατίκη (φωνή και μπάσο), και τους παλιότερους Βασίλη Σάρου (πιάνο και πλήκτρα) και Πέτρο Πρίντεζη (ηλεκτρική κιθάρα), οι Echoes παρατάχθηκαν με τις πρόσφατες σημαντικές προσθήκες Γιώργο Θεοδωρόπουλο (κιθάρα) και Θεοχάρη Θεοχαράκη (ντραμς). Το πρώτο κυρίως μέρος του άλμπουμ αποδόθηκε απνευστί μέχρι την ανάκαμψη του “First Step Forward”, και ήταν φανερό πως η υποβολή και η δύναμη αυτού του έντονου προσωπικού ταξιδιού βρήκε το δρόμο του μέσα από τη σκηνή και πέρασε στους ακροατές, οι οποίοι το βίωσαν ευδιάκριτα και έντονα. Ακολούθησε η απόδοση του πρώτου single τους, “At the Dead End”, όπως και η εξαιρετική διασκευή στο “Forsaken” των Dream Theater. Το σημαντικό σε όλη αυτή τη διαδοχή είναι πως ο ακροατής παραμένει αισθητά τυλιγμένος στην ίδια διάθεση, καθώς οι επιλογές εκτός των τραγουδιών του δίσκου διατηρούν μια παρόμοια αίσθηση. Μια νέα σύνθεση που βρίσκεται ακόμα στη διαδικασία σμιλεύματος άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων, με μελωδίες επίμονες και κοντινές στη μνήμη, ενώ στη μνημόνευση της επικείμενης εμφάνισης των Savatage στη χώρα μας το καλοκαίρι, αποδόθηκε το “All That I Bleed”.

Οι Echoes επέστρεψαν στο “Shadow of Another” να κλείσουν τον κύκλο με τις άρτιες αποδόσεις  των “Rumination” και “The Final Act”, και απόλυτα δικαιολογημένα απόλαυσαν το πολύ θερμό χειροκρότημα των τυχερών που βρέθηκαν στην παρουσίαση. Το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, η κατάθεση ψυχής για μια βαθιά προσωπική περιπέτεια που μεταφράστηκε σε μουσική δικαιώθηκε και ζωντανά.

Fading Echoes setlist:

Denial

Anger

Bargaining

Depression

Acceptance

First Step Forward

At the Dead End

Forsaken (Dream Theater cover)

New song

All That I Bleed (Savatage cover)

Rumination

The Final Act

Website
Facebook

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπετανόπουλος

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1237 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.