RUSH: Ο Geddy Lee μοιράζεται ακυκλοφόρητο σόλο υλικό στα “The Lost Demos”

NEWS

Ο τραγουδιστής, μπασίστας και κημπορντίστας των Rush, Geddy Lee, μοιράστηκε το “The Lost Demos”, δύο ακυκλοφόρητα σόλο τραγούδια που είναι διαθέσιμα σήμερα σε όλες τις πλατφόρμες streaming. Ο Geddy ηχογράφησε αρχικά αυτά τα δύο demos – “Gone” και “I Am…You Are” – κατά τη διάρκεια των προβών ηχογράφησης για το σόλο ντεμπούτο του το 2000, “My Favorite Headache”. Σήμερα, με τη βοήθεια του παραγωγού/μηχανικού David Bottrill, τα αποκαλύπτει για πρώτη φορά σωστά μιξαρισμένα και mastered.

Σχολιάζοντας, ο Geddy δήλωσε: “Είμαι ενθουσιασμένος που βλέπω αυτά τα δύο “χαμένα demos” να κυκλοφορούν. Μου άρεσαν τα τραγούδια όταν γράφτηκαν και κατά κάποιο τρόπο ακούγονται φρέσκα και ίσως πιο σχετικά, μετά από όλα αυτά τα χρόνια.”

Και τα δύο τραγούδια φέρνουν το πνεύμα του κλασικού “My Favorite Headache”, το οποίο κυκλοφόρησε στις 14 Νοεμβρίου 2000. Αναλαμβάνοντας τα ηνία σαν συμπαραγωγός, ο Geddy έγραψε το άλμπουμ στο Τορόντο, το Βανκούβερ και το Σιάτλ μαζί με τον πολυοργανίστα και συν- παραγωγό Ben Mink και τον ντράμερ Matt Cameron (Soundgarden, Pearl Jam).

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο “Out Of The Box With Jonathan Clarke” του Q104.3, ο Lee μίλησε για το πώς ανακάλυψε ξανά τα δύο ημιτελή τραγούδια demo από τα τέλη της δεκαετίας του 1990.

“Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου, ο συνεργάτης μου στο “My Favorite Headache” βρήκε αυτά τα demos που είχαμε κάπως ξεχάσει”, είπε ο Geddy. “Και υπάρχουν δύο τραγούδια. Μιλώ για αυτά στο βιβλίο λίγο. Το ένα από αυτά είναι ένα τραγούδι που ονομάζεται “Gone” που είχα γράψει αμέσως μετά το θάνατο της κόρης του Neil Peart, Selena, που πέθανε με τραγικό τρόπο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (το 1997 σε ηλικία 19 ετών-η γυναίκα του Peart πέθανε λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα από καρκίνο.) Και όταν χάνεις κάποιον, ξαναζείς πολλές άλλες απώλειές σου. Και σκεφτόμουν έντονα πώς αντιμετωπίζεις μια ξαφνική εξαφάνιση κάποιου από τη ζωή σου, ειδικά μιας κόρης. Έτσι έγραψα αυτό το τραγούδι με τον Ben (Mink). Ήταν το πρώτο τραγούδι που γράψαμε για το “My Favorite Headache” και το κάναμε demo, αλλά απλά ένιωθα — ήταν όμορφο, αλλά ένιωθα ότι ήταν πολύ ωμό. Ήταν πολύ κοντά στο κόκαλο. Δεν θεώρησα ότι ήταν κατάλληλο να το κυκλοφορήσω, από σεβασμό για τον Neil και το πώς ένιωθε. Και το άλλο ήταν ένα τραγούδι που το είχαμε αφήσει κάπως ημιτελές, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του είχε ηχογραφηθεί. Ονομαζόταν “I Am… You Are” και αφορούσε τις σχέσεις. Και είναι για μένα στη μέση μιας δύσκολης συζήτησης με τη γυναίκα μου, που συνέβη περισσότερες από μία φορές στη ζωή μου».

Μέχρι σήμερα, ο Lee έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα σόλο άλμπουμ, το προαναφερθέν “My Favorite Headache”. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε μια περίοδο που το μέλλον των Rush ήταν αβέβαιο. Το συγκρότημα βρισκόταν στη μέση μιας πενταετούς διακοπής μετά τον τραγικό θάνατο της κόρης και της συζύγου του Peart.

Website: https://www.rush.com/band/geddy-lee/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 904 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.