Δεύτερος δίσκος το “II” για τον Ray Alder, τον εμβληματικό και σπουδαίο τραγουδιστή των Fates Warning, διάδοχος του “What The Water Wants”. Συγκυρία που τον βρίσκει να έχει κυκλοφορήσει και ντεμπούτο album με τους A-Z (Alder-Zonder), με γνώμονα το κοινό παρελθόν στο προαναφερθέν, θρυλικό πλέον group.
Το πρώτο «παιδί» του, εν έτει 2019, κέρδισε ενδεχομένως υποκειμενικά (και οδήγησε σε δεκάδες ακροάσεις πριν αυτές τις αράδες), στην αποτύπωση της ασίγαστης συμπάθειας ή και αδυναμίας στον ερμηνευτή, την πρώτη θέση στα 20 καλύτερα της χρονιάς για τον υποφαινόμενο, κυρίως εδραζόμενη στην δημιουργία εξόχως συναισθηματικών, μουσικών στιγμών, αλλά και έντονου λυρισμού, που πάντα απλόχερα προσέφερε. Στοιχεία που τον κατατάσσουν αδιαπραγμάτευτα στα μάτια του γράφοντα, στις κορυφαίες θέσεις των ερμηνευτών όλων των εποχών.
Το δεύτερο πόνημα έρχεται να διαφοροποιηθεί αρκετά σε προσέγγιση από το «πρωτότοκο», όντας μάλλον λιγότερο «σκληρό» συνολικά, σε μία προσπάθεια ανεύρεσης, ενδεχομένως, «ξεκάθαρης ταυτότητας» και «απογαλακτισμού» από το «βαρύ» (κι «ασήκωτο»), για όλους τους πρωταγωνιστές του, παρελθόν. Διστάζω να πω αν πρόκειται περί πειραματισμού ή συνειδητοποιημένης χάραξης προσωπικής ατραπού, αλλά δε διστάζω να πω ότι το “II” κερδίζει επάξια, φρονώ, και άνευ υποκειμενικότητας και γούστων, τα δύο συνεργατικά δημιουργήματα των άλλοτε συνοδοιπόρων, που επίσης εύκολα εισήλθαν στην περυσινή μου λίστα των 20 δίσκων που ξεχώρισαν.
Οι έτεροι «συνεργοί» στην τελική αισθητική του “II”, θα είναι και εδώ οι Mike Abdow (Fates Warning) και Tony Hernando (Lords Of Black) σε κιθάρες αλλά και μπάσο, και ο drummer Craig Anderson (Crescent Shield, Ignite), ενώ την μίξη έκανε ο Simone Mularoni. Τα 9 (+ 1, με την bonus ακουστική μορφή του υπέροχου “This Hollow Shell”) μέρη, ακροβατούν μεταξύ της «βαριάς ιστορίας» που είναι παρούσα εδώ κι εκεί στη ροή του “II”, αλλά και της χαρακτηριστικής και αντιπροσωπευτικής εσωτερικότητας, που σπανιζόντως (συνολικά εξετάζοντας) χαρισματικά γίνεται κοινό «κτήμα» του αοιδού με τον ακροατή, όπως ανέκαθεν άλλωστε έπραττε.
Αλλά έχουμε θεωρώ και μία «απελευθέρωση», αναγκαία και αξιωματικά δικαιούμενη για αυτόν τον γενναιόδωρο ερμηνευτή, που φαίνεται να βιώνει και να πιστεύει πλέον ακράδαντα, ότι το φως σε ένα απροσδόκητα απότομα (ίσως και όχι, μόνο οι ίδιοι ξέρουν) «δημιουργηθέν» τούνελ, αρχίζει να «αχνοφαίνεται».
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί, με μετριοπαθή μάλιστα προσέγγιση, καθώς προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι η Ιθάκη μετά από κάποιες παραδεισένιες, θαλάσσιες διαδρομές και έναν σύντομο και αγχωτικό διάπλου «Σκύλλας και Χάρυβδης», είναι πλέον μπροστά στον Alder.
Η φωνή του πιο ώριμη και μεστή από ποτέ, «ξεχειλίζει» συναίσθημα, με την εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει στα κιθαριστικά μέρη να σιγοντάρει και να εκφράζει και τα «προοδευτικά σημεία» της προαναφερθείσας ιστορίας που «κουβαλάει», αλλά και να παρέχει νέα «ηχοτοπία» και «ηχοχρώματα», με Alder-ικό «βουλοκέρι».
Πανέμορφα, «γλαφυρά» solos, όπως το πινκφλοϋντικό (ή πινκφλοϋδίζων) του “This Hollow Shell”, αλλά και synth-ετικές, «εύστοχες πινελιές», ταιριάζουν απόλυτα σε όλα όσα πρέσβευε και πρεσβεύει ο Ray. Οι αυξομειώσεις και η «σπονδυλωτότητα» κάποιων συνθέσεων, ανεβοκατεβάζουν και «σμπαραλιάζουν» διαθέσεις και συναισθήματα, αφήνοντας ακόμα μία φορά (όπως πάντα) τα δεκτικά ώτα στο έλεος των αναπνοών του Alder.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό, κατά την άποψή μου, δημιούργημα, που χωρίς δισταγμό και σκέψη, περιλαμβάνει μερικά από τα πιο όμορφα ακούσματα στα οποία μας έχει μεταφέρει στο σύνολο της καριέρας του, όπως (ενδεικτικά) τα “Keep Wandering”, “Passengers”, το «σκιερό» “Waiting for Some Sun”, η «ακουστική μορφή» του, ούτως ή άλλως, πανέμορφου “This Hollow Shell” και φυσικά και αδιαπραγμάτευτα, το “Changes”.
Ενδεχομένως να μην είναι κοινά αποδεκτή, σαν επιλογή, η εστίαση σε πιο low tempo συνθέσεις. Παραμένω, πεισματικά, σίγουρος όμως, ότι μια μεγάλη μερίδα όσων λάτρεψαν και λατρεύουν ετούτον εδώ τον χαρισματικό και εκπληκτικό ερμηνευτή, δε θα είχε κανέναν ενδοιασμό να «δεχθεί» μία ντουζίνα full lengths με τον ανωτέρω χαρακτήρα. Απλά και σημαντικά, να βιώνουν «οργασμικά» ακουστικά, την προσωποποίηση της εσωτερικότητας που καταλήγει στις αναπνοές του, που, με τη σειρά τους, μετατρέπονται σε μνήμες, συναισθήματα και πανέμορφες στιγμές.
Ένα καλοκαιρινό, «ερημικό» Αθηναϊκό βράδυ, υπό το φως και τη λαμπρότητα της Ακροπόλεως και του αυγουστιάτικου φεγγαριού, θα ήταν στο μυαλό μου το ιδανικό σκηνικό για μία ήδη περιγραφείσα, ονειρική συναυλία με το συγκεκριμένο χαρακτήρα αυτών των ακουσμάτων, αποτελούσα ταυτόχρονα και μία βιωματική, ανεξίτηλη στιγμή ζωής, φαντασία μα και φαντασίωση.
Tracklist:
This Hollow Shell
My Oblivion
Hands of Time
Waiting for Some Sun
Silence the Enemy
Keep Wandering
Those Words I Bled
Passengers
Changes
This Hollow Shell – Acoustic Version*
*bonus track
Ray Alder – Vocals
Mike Abdow – Guitar, Bass
Tony Hernando – Guitar, Bass
Craig Anderson – Drums
Είδος: Progressive Rock / Progressive Metal
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Ιουνίου 2023
Ο Ray Alder στο διαδίκτυο:
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube Channel
