Δεν συμβαίνει συχνά, ένας δίσκος να καταφέρνει να σε συγκλονίσει τόσο άμεσα και ισχυρά, καθόσον δεν είναι και σύνηθες να εμπεριέχει βιωματικές σκέψεις και συναισθήματα των ίδιων των δημιουργών του, με υπερβατική, της ζωής, διάσταση. Η δημιουργία ενός τέτοιου δίσκου και, εν τέλει, η συνάντηση με το “Monologue”, θα είναι σίγουρα για τον γράφοντα ένα «στίγμα» που θα τον ακολουθεί, μία στιγμή εξέχουσα στα χρόνια που αποτελεί μέλος, από αγάπη για τη μουσική, τούτου εδώ του περιοδικού.
Η κουβέντα με τον Γιώργο Καλοδούκα, ιδρυτικό μέλος, κιθαρίστα και συνθέτη των Groove Therapist, φανέρωσε πως ό,τι είχε «εισέλθει υποδόρια», κατά το αράδιασμα κάποιων λέξεων για να παρουσιάσω τη γνώμη μου για τον «Μονόλογο», απέδειξε ακόμα μία φορά, την ανυπέρβλητη ισχύ της μουσικής, και κατά την ψυχοθεραπευτική και ψυχοανακουφιστική της έκφανση, εκεί που βιώματα και συναισθήματα δημιουργών και δεκτών αυτών, συναντιώνται εκκωφαντικά και λυτρωτικά……
Καλώς ήρθατε στην παρέα του Soundcheck! Ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την αποδοχή της πρόσκλησης.
Καλησπέρα κι ευχαριστούμε πολύ κι εμείς με τη σειρά μας για την πρόσκληση και τη φιλοξενία!
Ας αρχίσουμε λίγο με μία αναφορά, για τους αναγνώστες μας, στη δημιουργία της μπάντας και την εξέλιξή της μέχρι και το ντεμπούτο “Mr. Funker The Myth”, του 2015.
Η μπάντα δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2010 από εμένα και τον Θάνο (drummer). Τα κίνητρα γι’ αυτό ήταν αρχικά η ανάγκη να παίξουμε μουσική ξανά και σε δεύτερη φάση η αναγκαιότητα δημιουργίας εισοδήματος, καθώς ό,τι είχαμε απολυθεί από τον στρατό. Την τελική της μορφή, ως cover band, την πήρε περίπου στο 2012 διαθέτοντας τρείς διαφορετικούς τραγουδιστές για να μπορούν να καλύπτουν το μεγάλο σε εύρος και διάρκεια ρεπερτόριο.
Γύρω στο 2014, αν και το γκρουπ πήγαινε πολύ καλά από πλευράς συναυλιών, αποφασίσαμε να στραφούμε στη σύνθεση πρωτότυπου υλικού και να σταματήσουμε τις διασκευές.
Δύο πράγματα συντέλεσαν στο να μπορεί να πραγματωθεί κάτι τέτοιο. Το πρώτο ήταν πως οι λοιπές δουλειές μας μπορούσαν να το υποστηρίξουν οικονομικά και το δεύτερο, πως μας είχε κουράσει το να παίζουμε μουσική που δεν μας άρεσε και τόσο, απλά και μόνο για να διασκεδάζουμε τον κόσμο.
Αντιθέτως, έχοντας περισσότερο την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο, ολοκληρώσαμε τον πρώτο μας δίσκο “Mr. Funker The Myth”, ο οποίος και κυκλοφόρησε 13 Νοεμβρίου του 2015, προβάλλοντας στο κοινό ορισμένες από τις κοινωνικό-πολιτικές και όχι μόνο ανησυχίες μας. Θέλοντας μέσα από τη δουλειά αυτή να προβληματίσουμε τον ακροατή και να περάσουμε κυρίως το μήνυμα πως, αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, θα πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας, κάνοντας ενδοσκόπηση. Ύστερα, πιστεύοντας στον εαυτό μας και στα όνειρά μας, να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο.
Η περίπτωση των Groove Therapist, δεν είναι κάτι «τετριμμένο» σε σχέση με όσα συναντάς στην εγχώρια σκηνή. Πολλαπλές ηχητικές προσλαμβάνουσες για τον ακροατή, ποικίλα ηχητικά είδη, σε ένα, αρμονικά, συγκερασμένο «χαρμάνι», θα έλεγα. Πού οφείλεται αυτή η «ποικιλία» στις επιλογές σας που διαμορφώνει και τον προσωπικό σας ήχο; Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν και καθηγητές μουσικής μεταξύ σας και ενδεχομένως σχετίζεται και με τις επιρροές τους;
Αρχικά, σ’ ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες όσο και εύστοχες παρατηρήσεις γύρω από τη μουσική μας!
Ο προσωπικός μας ήχος είναι απόρροια του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ μας. Η «ποικιλία», όπως αναφέρεις, είναι όντως αναπόσπαστο κομμάτι της ηχητικής μας ταυτότητας. Όταν κατατίθενται πολλές διαφορετικές ιδέες για ένα έργο, από διαφορετικούς μουσικούς, μέλημά μας είναι να βρούμε τον τρόπο που θα μπορέσουν να συμπορευτούν και όχι το πως θα επικρατήσει η μια ιδέα της άλλης.
Φυσικά, αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό μουσικά. Στιλιστικά δεν έχουμε την ανησυχία να ανήκουμε σε ένα και μόνο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Η διαφωνία είναι ευπρόσδεκτη ως μέρος της διαδικασίας και συνήθως οδηγεί σε μια ακόμα καλύτερη λύση.
Σχετικά τώρα με τις επιρροές μας, θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα, κι αυτό γιατί προέρχονται από ένα πολύ ευρύ φάσμα όπως αναγεννησιακή, μπαρόκ, κλασική, παραδοσιακή και σύγχρονη μουσική, όπως jazz, funk, soul, pop, reggae, blues, rock, metal κτλ.
Ίσως να ήταν προτιμότερο να αναφέρω τις μουσικές που σίγουρα δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιρροή μας, μιας και είναι συγκεκριμένες και λιγοστές. Κι αυτό όχι γιατί τις σνομπάρουμε, αλλά γιατί δεν τις έχουμε ακούσει τόσο ώστε να λειτουργήσουν και να επηρεάσουν με κάποιο τρόπο τη διαδικασία της σύνθεσης.
Τέλος, ολοκληρώνοντας την απάντηση να αναφέρω πως ναι… κάθε μουσικός στους Groove Therapist διδάσκει μουσική.
Η αναγνώριση του “Mr. Funker The Myth” υπήρξε σε διεθνές στερέωμα, εξόχως σημαντικό επίτευγμα για ντεμπούτο μπάντας. Ακόμα και στην περίπτωση που μπορεί να είναι ανέλπιστο, παραμένει σπουδαίο. Κατά πόσο «βαραίνει» κάτι τέτοιο την συνέχεια μιας μπάντας;
Είμαστε υπερήφανοι για το “Mr. Funker The Myth”! Είναι αλήθεια πως απέσπασε εξαιρετικές κριτικές στο εξωτερικό και κυρίως σε Αμερική και Ευρώπη. Χαρακτηρίστηκε ως ιδιοφυές, ως αριστούργημα, ως διαμάντι, ως το καλύτερο ντεμπούτο άλμπουμ των τελευταίων 10 χρόνων και πολλά άλλα…. Βέβαια και τίποτα απ’ όλα αυτά να μην είχε ειπωθεί, εμείς πάλι περήφανοι θα αισθανόμασταν!
Διαβάζαμε με τα παιδιά από τη μπάντα όλες αυτές τις κριτικές και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Ο manager που είχαμε τότε, μας έλεγε… «Μπράβο σας ρε… βάλατε τα χέρια σας και βγάλατε τα μάτια σας! Να δω τί θα κυκλοφορήσετε μετά από αυτό!»
Μάλλον κι εσύ σ’ αυτό αναφέρεσαι προφανώς….Αυτό που θυμάμαι, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα προσωπικά, είναι πως μετά το release του “Mr. Funker The Myth” και για μια σεβαστή χρονική περίοδο, δεν είχα διάθεση για σύνθεση. Είχα κουραστεί και χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Ήμουν πολύ μακριά από το να σκεφτώ το επόμενο βήμα… δεν ήθελα… νομίζω πως και οι υπόλοιποι το ίδιο, γιατί κανείς δεν το συζητούσε στην μπάντα.
Ακολούθησαν δύσκολες καταστάσεις στις ζωές μας, που είχαν να κάνουν κυρίως με σοβαρά προβλήματα υγείας, εκκολάπτοντας μέσα μας το θέμα του επόμενου δίσκου.
Επ’ ουδενί λόγω δεν θα μπορούσε ο πρώτος δίσκος να αποτελέσει πήχη για τον δεύτερο. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, είναι δυο εντελώς διαφορετικές δουλειές.
Κι αυτό, γιατί το θέμα του δεύτερου δεν είναι μία φανταστική ιστορία που προσπαθεί μέσα από αυτήν να επικοινωνήσει ένα μήνυμα στον ακροατή. Συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με τις ζωές όλων των μελών της μπάντας.
Ο δεύτερος δίσκος μας «κοιτάει» ευθέως στα μάτια, όπως τον «κοιτάμε» κι εμείς. Το ερώτημα είναι αν το ακροατήριο είναι έτοιμο να τον «αντικρίσει».
Και εγένετο «Μονόλογος»…. Πώς προέκυψε σαν ιδέα; Ελπίζω να μην υπήρξε βιωματική για κάποιο μέλος, η ιστορία του πρωταγωνιστή ….
Δυστυχώς, η επιλογή θέματος του δεύτερου δίσκου δεν ήταν αποτέλεσμα μιας χαλαρής συνεύρεσης με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πίνοντας κρασί και φιλοσοφώντας, αλλά επιτακτική ανάγκη. Απειλήθηκε η ζωή μέλους της μπάντας από μελάνωμα, αλλά όχι μόνο. Ο καρκίνος έχει πολλά πρόσωπα, απείλησε ακόμα και ανθρώπους του στενού οικογενειακού μας κύκλου, χωρίς εδώ δυστυχώς να καταφέρουμε να σταθούμε το ίδιο τυχεροί.
Ήταν κάτι σαν συντονισμένη επίθεση… δεν θα μπορούσα να το περιγράψω αλλιώς νομίζω. Πολύ περίεργο όλο αυτό, αλλά συνέβη. Ήταν αναγκαίο να εκφράσουμε μέσα από τη μουσική μας όλα αυτά τα συναισθήματα, όχι μόνο ως παθόντες, άλλα και ως συγγενείς καρκινοπαθών (άλλη δύσκολη πίστα αυτή). Ο μονόλογος μας ανακούφισε κι αυτό γιατί εναποθέσαμε σ’ αυτόν τις αγωνίες, τους φόβους και τους πόνους μας. Για εμένα προσωπικά αυτός ο δίσκος θα κυοφορεί για πάντα τα σκοτάδια μου και θα είναι δίπλα μου να μου θυμίζει τις αξίες της ζωής.
Εξαιρετικά επαγγελματική η προσέγγισή σας στην ψυχολογία του κεντρικού ήρωα. Θα μπορούσατε να μας παραθέσετε τα πιο ενδιαφέροντα ή και συγκινητικά στοιχεία που προέκυψαν, κατά την αναδρομή σε βιβλιογραφία, αλλά και με την επαφή με τους ειδικούς; Και ποιοι ήταν αυτοί, αλήθεια, όσον αφορά στην εξειδίκευσή τους εννοώ.
Δεν νομίζω πως θα χαρακτήριζα την προσέγγιση μας «επαγγελματική», αν και αναγνωρίζω την καλή πρόθεση με την οποία το αναφέρεις και σ‘ ευχαριστώ γι’ αυτό! Είμαστε ο ήρωας… κι αν δεν είμαστε ακριβώς αυτός, τότε είμαστε ο άνθρωπος που του συμπαραστέκεται έως το τέλος του. Δεν προσεγγίσαμε το θέμα μόνο διαβάζοντας και λαμβάνοντας συμβουλές, αλλά και βιώνοντας καταστάσεις.
Οι ειδικοί, που αναφέρεις πως ήρθαμε σε επαφή, ήταν πολλές φορές οι ίδιοι μας οι ψυχολόγοι, μέσα από τις συνεδρίες μας στα πλαίσια της υποστήριξης καρκινοπαθών ή συγγενών καρκινοπαθών. Επιπλέον, η επαφή μας με ογκολόγους και χειρουργούς στην προσπάθεια μας να αντιμετωπίσουμε τα μέτωπα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σύνθεση του δίσκου κι αυτό γιατί οι ψυχολογικές διακυμάνσεις που βιώνεις συζητώντας μαζί τους, αφήνουν ένα αποτύπωμα για κάθε στάδιο, όπως άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, θλίψη κι αποδοχή.
Στην πλειοψηφία τους ήταν εξαιρετικοί στον τρόπο τους. Με μια και μοναδική εξαίρεση θυμάμαι, όπου ξεκάθαρα συντέλεσε στη σύνθεση των “Denial” και “Morbid Alliance”. Η απάθεια και ο τρόπος στις διατυπώσεις του, με έκαναν πρώτα να σκεφτώ πως αποκλείεται να απευθύνεται σ’ εμάς και ύστερα έγιναν η αφορμή για να ξεσπάσει απίστευτη οργή μέσα μου, στον βαθμό που κατέβαλα προσπάθεια για να μην τον χτυπήσω.
Μια επαφή που θυμάμαι πως έγινε καθαρά για τη δομή του “Monologue”, ήταν με ψυχίατρο κρατικού νοσοκομείου και αφορούσε το πρωτόκολλο που ακολουθείται σχετικά με το πως ανακοινώνεται σ’ έναν μελλοθάνατο ασθενή η διάγνωσή του. Αυτό βοήθησε να γράψω τον διάλογο “The Announcement”, καθώς τα πρωτόκολλα σε Ευρώπη και Αμερική διαφέρουν.
Τέλος, ένα βιβλίο που με δυσκόλεψε πολύ ήταν το «Γι’ αυτόν που πεθαίνει», της ψυχιάτρου Elizabeth Kubler–Ross, μέσα στις σελίδες του οποίου δέχεται ερωτήσεις από ειδικούς υγείας, καθώς και συγγενείς μελλοθάνατων ασθενών για να τους συμβουλέψει. Με ζόρισε ό,τι είχε να κάνει με μικρά παιδιά. Θα αναφέρω όμως την απάντηση της στην ερώτηση: «Τί θα σήμαινε για εσάς η αποδοχή του δικού σας θανάτου;» όπου η Elizabeth απάντησε: «Σημαίνει πως είμαι έτοιμη να πεθάνω όποια κι αν είναι η ώρα που θα έρθει ο θάνατος. Πως θα προσπαθήσω, τουλάχιστον, να ζήσω την κάθε μέρα σα να ήταν η μόνη και να ελπίζω, ασφαλώς, σε άλλες χίλιες ίδιες…»
Η «αφηγηματικότητα», η θεατρικότητα, θα έλεγα, και η χρήση, υπό διαφορετικές εκφάνσεις, ταυτόχρονα, Ελληνικής και Αγγλικής, πολλαπλασιάζουν την ισχύ «καλλιτεχνικής υφής»στο τελικό αποτέλεσμα. Ήταν μέσα, ώστε να προσδώσετε λυρικότητα στο “Monologue”; Και τα, φαινομενικά, παράταιρα ηχητικά, όπως η jazz, για να αποτυπώσετε τις μεταπτώσεις στην ψυχολογία ενός τέτοιου προσώπου ή και των οικείων του, σε τέτοιες περιπτώσεις;
Η Αγγλική γλώσσα ήταν εξ αρχής δεδομένη. Αυτήν έχει επιλέξει η μπάντα για να επικοινωνεί.
To “Monologue” είναι ένα άλμπουμ που εκ φύσεως συνδέεται με την αρχαία ελληνική τέχνη και μυθολογία. Για παράδειγμα το όνομα του ήρωά μας Κάσανδρου, είναι ένα πραγματικό όνομα της αρχαιότητας και μάλιστα το «δανειστήκαμε» από έναν πραγματικό επιτάφιο λόγο, που περιλαμβάνεται στη συλλογή «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ», του Denis Rocques.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα (εδάφιο ΠΑ, VII 327) είναι αυτό ακριβώς που ακούγεται στην εισαγωγή του “Denial”. Για όποιον έχει στα χέρια του το artwork, θα έχει σίγουρα παρατηρήσει την ύπαρξη του ψαλιδιού στην κόρη του ματιού στο εξώφυλλο, καθώς και του νήματος, το οποίο διατρέχει ολόκληρο το booklet και, καθόλου τυχαία, διακόπτεται κάτω ακριβώς από τον στίχο όπου ο Κάσανδρος αφήνει τα εγκόσμια. Ξεκάθαρη αναφορά στις τρεις Μοίρες Κλωθώ, Λάχεση και Άτροπος, θεότητες της αρχαιότητας που αποφάσιζαν για την τύχη κάθε ανθρώπου.
Επίσης, οι τίτλοι των instrumental κομματιών «The Touch of Hades” (αναφορά στον θεό του κάτω κόσμου Άδη) και “Epekeina” (αναφορά στη μεταθανάτιο ζωή), είναι στοιχεία που προσδίδουν λυρικότητα, διαμορφώνοντας την επιθυμητή ατμόσφαιρα στον δίσκο. Όσον αφορά τώρα τις φαινομενικά «παράταιρες» ενορχηστρώσεις, όπως το “jazz” piano στα verses του “Morbid Alliance” ή το μη αναμενόμενο outro του “Denial”, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, αφού στόχος τους είναι να μεταδώσουν στον ακροατή, τις στιγμές σύγχυσης που μπορεί να επιφέρει μια τέτοια κατάσταση στο μυαλό του ανθρώπου.
Για κάποιον εκτός του περιβάλλοντος της μπάντας, η δεύτερη, συνεχής επιλογή για έναν θεματικό δίσκο, μοιάζει, όπως έγραψα και στον δισκοσχολιασμό, μάλλον ρισκοβόρα και σίγουρα απαιτητική. Τί σας ώθησε σε αυτήν κατεύθυνση; Τί σας προσφέρουν οι θεματικοί δίσκοι, ως προς την έκφραση των ιδεών σας, από τη στιγμή που και οι δύο είναι τέτοιοι;
Ο δίσκο-σχολιασμός σου ήταν εντυπωσιακός και οφείλω να ομολογήσω πως δοκιμάστηκαν τα Ελληνικά μου! (χαχαχα) Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε τόσο το “Monologue”. Για να είμαι ειλικρινής, διαβάζοντας το κείμενό σου κατάλαβα πως μάλλον έχεις «ξανασυναντηθεί» με το συγκεκριμένο θέμα.
Οι θεματικοί δίσκοι είναι σίγουρα πολύ απαιτητικοί κι αυτό γιατί υπάρχει πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να δουλέψεις. Οι στίχοι, οι μελωδίες, οι εναρμονίσεις, οι ενορχηστρώσεις, οι επιλογές ήχων, τα πάντα πρέπει να εξυπηρετούν το θέμα. Πέρα απ’ αυτό, ρίσκο δεν αισθάνομαι πως πήραμε κάπου.
Είχαμε την ανάγκη να γράψουμε μουσική για το συγκεκριμένο θέμα και αυτό κάναμε. Ούτε και μας αγχώνει η υλοποίηση ενός θεματικού άλμπουμ. Για μας είναι μια φυσική ανάγκη για έκφραση.
Γενικότερα δεν καθόμαστε να μελετήσουμε τις τάσεις στη μουσική βιομηχανία, παρατηρώντας τι αρέσει και τι όχι ή ακόμα καλύτερα τι πουλάει και τι όχι στον κόσμο προσπαθώντας να ακολουθήσουμε μια πορεία η οποία θα αποφέρει στην μπάντα. Μπορεί κακώς, απλά λέω πως δεν το κάνουμε! Κυκλοφορούμε μια δουλειά μας όταν έχουμε και θέλουμε να πούμε κάτι στον κόσμο.
Οι θεματικοί δίσκοι βοηθούν σ’ αυτό. Έχεις τον ακροατή σου συγκεντρωμένο γύρω από ένα θέμα. Θεωρώ πως με αυτόν τον τρόπο γίνεται περισσότερο ευδιάκριτο και ευκολότερα αντιληπτό αυτό που θες να επικοινωνήσεις. Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό αφορά περισσότερο το ακροατήριο που ακούει με τ’ αυτιά του και όχι με τα μάτια του.
Το μόνο σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν άνθρωποι που δεν θα τους αρέσει καθόλου το “Monologue”, άνθρωποι που θα τους είναι αδιάφορο αλλά και άνθρωποι που θα τους αρέσει πολύ! Αναπόφευκτα θα υπάρξουν κι αυτοί που θα το συγκρίνουν με το πρώτο άλμπουμ και θα βγάλουν θετικά συμπεράσματα, όπως και αυτοί που θα βγάλουν αρνητικά.
Εδώ θα πρέπει να ομολογήσω όμως μια μεγάλη αλήθεια, πάντα με σεβασμό προς όλους…πρωτίστως γράφουμε μουσική για εμάς, όχι για τους άλλους…
Αν επιτηδευμένα γράφαμε έναν ακόμα δίσκο σαν το “Mr. Funker The Myth”, θα ήμασταν για το κοινό μας ό,τι είναι αυτοί οι «φίλοι», που δεν σου λένε την αλήθεια, άλλα αυτό που θέλεις να ακούσεις. Κερδίζοντας με τον τρόπο αυτό την συμπάθειά σου και ίσως ένα κέρασμα… ειλικρινά τώρα… πόσο έντιμο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο;!
Εκτός από την ουσιαστική διαπίστωση, που εκτιμώ επιτύχατε, ως προς τον προβληματισμό του ακροατή, τί μηνύματα αποσκοπούσε να περάσει στον ακροατή ο «Μονόλογος»;
Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Σηματοδοτεί το τέλος της. Είναι το μόνο σίγουρο πως θα συμβεί στη διαδρομή μας από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αβέβαιο από την ίδια τη ζωή. Η διαφορά είναι πως ο Κάσανδρος και ο κάθε «Κάσανδρος», έχει «ευλογηθεί» να γνωρίζει το πως, καθώς και -κατά προσέγγιση- το πότε θα πεθάνει. Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση του θανάτου (του δικού μας ή των αγαπημένων μας) είναι αυτό που μας βοηθάει να ζούμε στο τώρα.
Δυστυχώς, δεν βρίσκεται όσο μπροστά θα έπρεπε στο νου των ανθρώπων. Ο άνθρωπος συχνά λειτουργεί σαν να μην τον αφορά και κάνει επιλογές σαν να πρόκειται να ζήσει για πάντα. Θέλει να είναι μακριά από την ιδέα του θανάτου του ή του θανάτου των αγαπημένων του προσώπων.
Για παράδειγμα… φαντάσου πως το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο νοσεί και πρόκειται να πεθάνει άμεσα, χωρίς όμως να γνωρίζεις ακριβώς το πότε. Σε κάθε αγκαλιά που κάνεις μαζί του αναδύονται δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι: «θα είναι αυτή άραγε η τελευταία μας αγκαλιά;» και το δεύτερο: «πόσες αγκαλιές να έχουμε ακόμα αλήθεια;» Θα μπορούσες να το φανταστείς και αντίστροφα βέβαια με εσένα στη θέση του νοσούντος.
Αμέσως μετά σκέψου όλα αυτά που θεωρείς σημαντικά στη ζωή σου. Αυτά στα οποία αφιερώνεις ίσως και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου στην καθημερινότητά σου, όπως για παράδειγμα τη δουλειά σου. Σκέψου αυτά που σε αγχώνουν και σε γεμίζουν ανασφάλειες. Ωραία… εντάξει… τώρα μπορείς να γελάσεις μαζί τους!
Είναι εντυπωσιακό το πως επιδρά μια τέτοια κατάσταση στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι και θέτεις προτεραιότητες. Στο τι είναι αυτό που θεωρείς σημαντικό και τι όχι. Στο πως διαχειρίζεσαι το χρόνο σου μέσα στη μέρα.
Αυτό που είναι πιο τρομακτικό ακόμα και από τον ίδιο τον θάνατο, είναι η σκέψη του να μην μπορείς να αισθανθείς τους ανθρώπους που αγάπησες. Στην περίπτωση της απώλειας είναι αβάστακτο, στην περίπτωση του θανάτου σου μάλλον «ευλογία», γιατί το πιθανότερο είναι πως δεν θα είσαι σε θέση να το συνειδητοποιήσεις. Όσο πιο εξοικειωμένοι είμαστε με την ιδέα του θανάτου, τόσο πιο ποιοτική είναι η σχέση μας με την ίδια τη ζωή, με τον εαυτό μας και με τους συνανθρώπους μας.
Για μένα ο «Μονόλογος» υπήρξε, όπως έγραψα, μία «όαση» που αναζητώ εναγωνίως ανά μουσικό έτος. Ένας δίσκος με σημαντικές, επικοινωνημένες ιδέες και νοήματα, πέραν μόνο ιδιαίτερα ελκυστικών μουσικών θεμάτων. Ένα «σκηνικό», γεμάτο νοσταλγία, μνήμες, συναισθήματα αλλά και αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους. Ήταν από τους αρχικούς στόχους σας, και μία αισιόδοξη και με σχέση αγάπης, αναφορά για την ζωή;
Όχι. Ήταν μια κατάθεση των όσων βιώσαμε ως καρκινοπαθείς ή ως συγγενείς καρκινοπαθών.To “Monologue” γράφτηκε σε μια προσπάθεια να εξοικειωθούμε με την ιδέα του θανάτου μας και του θανάτου των οικείων μας. Να εξυγιάνουμε την ψυχή μας αποτυπώνοντας το κάθε συναίσθημα από αυτή την διαδρομή. Η αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους είναι κάτι που υπάρχει μέσα μας. Αναπόφευκτα αποτυπώνεται στη μουσική μας.
Μας τιμά το γεγονός πως σήμαινε τόσα πολλά το “Monologue” για εσένα και σ΄ ευχαριστούμε που μας το εκφράζεις, είναι συγκινητικό πραγματικά!
Ζωντανή, επικείμενη εμφάνιση στο Pireaus Academy και παρουσίαση του νέου εγχειρήματος. Θα έχει τη μερίδα του λέοντος, το…. «ήμισύ» της ή θα συμπεριληφθούν και κάποια «αλλότρια» κομμάτια στο set σας;
Αρχικά, να αναφέρω πως η συναυλία θα ξεκινήσει πολύ δυνατά, γιατί την βραδιά θα ανοίξει ο Φοίβος Ζαχαρόπουλος με το σχήμα του!
Τώρα σχετικά με το set μας, θα μας επιτρέψεις να το κρατήσουμε για έκπληξη! Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν θα μπορούσε να ακουστεί τίποτε άλλο μετά το πέρας του “Monologue” επί σκηνής… παρά μόνο σιωπή.
Οι Groove Therapist είναι:
Kleanthis Konstantinidis – Vocals
Yiorgos Kalodoukas – Guitar
George Konis – Keyboards
Katerina Koti – Bass
Thanos Kalodoukas – Drums
Οι Groove Therapist στο διαδίκτυο:
Official Page
Facebook
Instagram
Twitter
Bandcamp
YouTube Channel
