Το κείμενο που ακολουθεί δε θα μπορούσε να γραφεί, τουλάχιστον πειστικά, από λογισμικό της λεγόμενης «τεχνητής νοημοσύνης», οι μηχανές δεν μπορούν να αγανακτίσουν στο μποτιλιάρισμα του κόμβου της Αττικής Οδού, να νιώσουν ικανοποίηση από μια βόλτα στα μαγαζιά του κέντρου, να πετάξουν τη σκούφια τους αν συναντήσουν έναν μυθικό κιθαρίστα για να πιουν έναν καφέ μαζί του, να γουργουρίσει το στομάχι τους από ευχαρίστηση τρώγοντας μανιταρόγυρο στα Εξάρχεια, ή να απολαύσουν την παρουσίαση ενός βιβλίου για το rock’n’roll από έναν συγγραφέα/μουσικό και τους φίλους του. Δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι αφήνουμε την δική μας «μπαταρία» να αποφορτιστεί πολύ κάτω από το 20% όταν μέσα μας γεμίζουμε με εμπειρίες και συναισθήματα.
Οι δραστηριότητες που είχα προγραμματίσει για την Παρασκευή 12 Μαΐου έκαναν την συγκεκριμένη σελίδα στο σημειωματάριό μου να μοιάζει τόσο μικρή. Η αναχώρησή μου από την Χαλκίδα νωρίς το μεσημέρι είχε προορισμό κάποια μαγαζιά στο κέντρο για να αντικαταστήσω εξαρτήματα του φωτογραφικού μου εξοπλισμού. Έχω μάθει το μάθημά μου κι όταν έχω τη δυνατότητα ξεκινώ αρκετά νωρίτερα. Αυτή τη φορά, παρότι δεν απέφυγα φυσικά το μποτιλιάρισμα, μου έμεινε αρκετός χρόνος να κάνω και μια μικρή βόλτα. Επόμενος προορισμός το Παγκράτι, όπου συνάντησα τον μαέστρο Άγγελο Περλεπέ, με τον οποίο ήπιαμε ένα καφέ πριν κάνουμε την προγραμματισμένη μας συνέντευξη για ένα αφιέρωμα που του ετοιμάζω. Στην παρέα μας βρέθηκε, απρόσμενα και καλοδεχούμενα και ο Mike Γαλιάτσος (Blind Justice, ex-Nightfall, Snowblind κα) , με τον οποίο δεν είπαμε και λίγα. Το όμορφο μεσημεράκι τελείωσε στo Feedback Sound Studio με τα γυρίσματα της συνέντευξης. Επόμενος προορισμός, Εξάρχεια.
Αφού κέρδισα τον αγώνα με την κίνηση και το χρόνο, κατάφερα να βρεθώ στη Στέγη Bibliotheque στην Πλατεία Εξαρχείων λίγα μόλις λεπτά πριν ο Μιχάλης Πούγουνας μας παρουσιάσει το νέο του βιβλίο με τίτλο “Rock’n’Roll rules ok?” και το οποίο προλόγισαν ο ο Γιάννης Καστανάρας, του γνωστού μαγικού περιοδικού Merlin’s Music Box και ο Βαγγέλης Χαλικιάς, από την ραδιοφωνική εκπομπή Όλα Είναι Δρόμος. Περισσότερα για αυτή την εκδήλωση σε ξεχωριστό άρθρο που ετοιμάζω πολύ σύντομα.
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να φάω κάτι για να συνεχίσω, ακόμη και με κόστος να καθυστερήσω να φτάσω στο Nomads. Ένα κόκκινο κι ένα κίτρινο τίγκα στο μανιταρόγυρο (όσοι γνωρίζουν, κατάλαβαν) με έστειλαν για σόδες. Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για το Μοναστηράκι. Κανονικά το άρθρο αυτό θα τελείωνε κάπου εδώ, με πολλά μπινελίκια. Αλλά τα 70 χρόνια στο Θηβ(α)ετ Βοιωτίας και τα όσα έμαθα εκεί με έκαναν να επιμείνω. Το κέντρο μποτιλιαρισμένο σαν τις αρτηρίες μου μετά τις πίτες και τις ψητές πατάτες. Χώρος για να σταθμεύσω; Ούτε επί πληρωμή. Πραγματικά, αδέρφια, πως ζείτε σε αυτή την πόλη; Τουλάχιστον όσοι χρησιμοποιείτε ακόμη τετράτροχα. Με τα πολλά, με τα πάρα πολλά όμως, ήρθε το ποθούμενο! Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και τρέχω, σχεδόν, προς το Nomads, αφού το έψαξα πρώτα στο google maps, μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα σε αυτό το χώρο. Μπροστά στο δρόμο, πριν ανηφορίσεις για το σταθμό του Θησείου, το βρήκα εύκολα και γρήγορα. Το live όμως, πουθενά…
Η πινακίδα έγραφε Nomads, μέσα όμως είχε κυρίως τουρίστες που είτε έτρωγαν, είτε έπιναν μπύρες. Σκέφτηκα πως αυτή θα ήταν η δεύτερη φορά που θα γραφτεί στα πρακτικά πως πήγα σε λάθος συναυλιακό χώρο, η πρώτη ήταν το 2010, όταν πήγα στο Κύτταρο να δω Nevermore και το live γινόταν στο Fuzz… Ο φωτογραφικός εξοπλισμός στην πλάτη και στα χέρια σε συνδυασμό με το διερευνητικό μου βλέμμα ώθησαν έναν άνθρωπο που έβγαινε από το μαγαζί να με ρωτήσει αν ψάχνω το live και πως πρέπει να προχωρήσω στο τέλος του χώρου να βρω τη σκάλα. Μπήκα με ανακούφιση, προχώρησα προς το βάθος, το σακίδιό μου βρήκε ελαφρά στο κεφάλι μια τουρίστρια που εκείνη τη στιγμή ρουφούσε τη μακαρονάδα της. “Don’t worry” μου γνέφει κι εγώ συνεχίζω. Δίπλα στο χώρο της… λάντζας με ρωτάει ένας λεβέντης αν πηγαίνω στο live και τον ακολουθώ καθώς κατεβαίνουμε κάποια σκαλιά, πριν ανοίξει την πόρτα μου ζητάει 8ε το οποίο ήταν το αντίτιμο για τη συναυλία. Τον πληρώνω και κάνει να φύγει. Στην ερώτησή μου αν μου δίνει κάποιο εισιτήριο ή άλλο αποδεικτικό έλαβα την απίστευτη απάντηση «όχι, αυτά είναι για τα συγκροτήματα που παίζουν μέσα» και έφυγε αμέριμνος…
Εδώ θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα άρθρο αλλά δεν θα το κάνω καθώς ήδη έχω εκτροχιαστεί αρκετά από το θέμα μου, μεγάλα παιδιά είμαστε όμως, όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν πρέπει να γίνονται κάποια πράγματα. Α,ναι, βάλτε και καμιά πινακίδα έξω από το μαγαζί την επόμενη φορά να ενημερώνει για το συναυλιακό υπόγειο… Γιατί ακριβώς γι’αυτό πρόκειται. Μικρός, ευτυχώς καλά κλιματιζόμενος και σχετικά καθαρός χώρος, κατάμεστος όταν έκανα την είσοδό μου. Κατά μεγάλη μου έκπληξη ο πρώτος που είδα μπροστά μου ήταν ο ηχολήπτης με την κοσνόλα αριστερά της σκηνής και μπροστά στον κόσμο που έμπαινε και έβγαινε από τον χώρο. Πραγματικός άθλος να βγει live σε αυτό το σημείο και μπορώ να πω πως τα κατάφερνε αρκετά καλά.
Στη σκηνή μόλις είχαν ανέβει οι Στάθης και Δώρα που απαρτίζουν τους Night Haze. Ξεκίνησαν να παίζουν όταν κατέβαινα τα σκαλιά. Αυτό σημαίνει πως έχασα τις εμφανίσεις από τον Chris Diaman και την Night In Athens. Μπροστά στην είσοδο υπήρχε στριμωγμένο το merch, ενώ ο κόσμος που είχε γεμίσει το δωμάτιο λικνιζόταν στους ρυθμούς του διδύμου. Το set που ακούσαμε την Παρασκευή ήταν το ίδιο σχεδόν με αυτό που είχα παρακολουθήσει λίγο καιρό πριν στο death disco στο event του Elektrospank, όμως οι 2 μουσικοί έδειχναν πιο άνετα στη μικρή σκηνή, ενώ και τα φωνητικά της Δώρας ακούγονταν πολύ πιο καθαρά. Επιπρόσθετα, ακούσαμε και ένα καινούργιο, άτιτλο ακόμη τραγούδι το οποίο περιμένουν να το συμπεριλάβουν στο νέο τους album, όταν αυτό θα είναι γεγονός.
Αυτό που εκτίμησα από την πρώτη στιγμή στους Night Haze ήταν το πόσο καλοζυγισμένα ακούγεται το σκοτεινό στοιχείο με τις μελωδίες τους, ενώ η αναλογική παρουσία του Στάθη στα έγχορδα σε συνδυασμό με τα ιδιόμορφα φωνητικά της Δώρας, τους βάζουν σε τροχιά σε μια διαφορετική διάσταση που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τον darkwave/electro σωρό.
Night Haze setlist:
Drained
Not Anymore
You Can’t Reach Me
Sadness
Replaced
(New – unreleased – untitled)
Lost In The Light
The Light
Misbehave
Love Is Chaos
Το έτερο ντουέτο της βραδιάς, ο Διονύσης και ο Κωνσταντίνος, ταξίδεψαν από την Πάτρα στην πρωτεύουσα με αφορμή την κυκλοφορία του νέου, τέταρτου album τους με τίτλο “Strangers”. Και αυτό, όπως και το “Garden Of Lies” που προηγήθηκε το 2021, κυκλοφορούν από την Γερμανική Cold Transmission. Από την πρώτη στιγμή της παρουσίας τους στο darkwave/coldwave στερέωμα έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα τόσο χάρη στα βαθιά κι επιβλητικά φωνητικά του Κωνσταντίνου, όσο και στις ατμοσφαιρικές και ταξιδιάρικες συνθέσεις τους που χωρίς να ξεφεύγουν από μινιμαλιστικές φόρμες, καταφέρνουν συνέχεια να ξαφνιάζουν.
Οι Grey Gallows, κάπως αγχωμένοι στην αρχή επί σκηνής, παρουσίασαν ένα set που αναμενόμενα έριχνε το κύριο βάρος στη νέα τους δουλειά με 5 από τα 11 κομμάτια να έρχονται από το “Strangers”. Στα αυτιά μου παλιά και νέα κομμάτια ακούγονταν με μοναδικό δέσιμο και συνέχεια παρότι εναλλάσονταν στο setlist. Και οι 2 μουσικοί, ευγενικές και λεπτεπίλεπτες παρουσίες, ευχαριστούσαν το κοινό σε κάθε χειροκρότημα. Κατάφεραν και βύθισαν τα σκοτάδια του Nomads στα δικά τους βάθη, χαρίζοντάς μας ένα μοναδικό ταξίδι σε πελάγη ηχοχρωμάτων και ρυθμών. Χορευτικά vibes και electro μελωδίες αγκαζέ με τους ήχους από την ταστιέρα του Διονύση, αγκάλιαζαν ασφυκτικά τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών του Κωνσταντίνου πλέκοντας ένα δυστοπικό σκηνικό. Απόδειξη του πόσο με απορρόφησε η εμφάνιση των GG αποτελεί η έκπληξή μου όταν τελείωσαν, παρά το encore με το “Ice”. Κι επειδή δεν έχουν όλα τα διλήμματα απαντήσεις, όταν στην έξοδο έπρεπε να επιλέξω μεταξύ του βινυλίου ή του cd για το “Strangers”, έκοψα το Γόρδιο Δεσμό στη μέση και πήρα και τα δύο.
Ελπίζω να έχουν τις ευκαιρίες να γράψουν και άλλα συναυλιακά χιλιόμετρα και σύντομα, ώστε και εκείνοι να ψηθούν στο σανίδι περισσότερο, αλλά κι εμείς να τους απολαμβάνουμε από κοντά συχνότερα.
Grey Gallows setlist:
Garden Of Lies
Chains
Don’t Bring Flowers
Peels Of Time
Deafland
Spirits
Strangers
1982
Enemy
Dying Light
Ice
Φωτογραφίες/videos: Ιωάννης Φράγκος
