ELDRITCH (3/9/2022) Σουίτα Art Café, Τρίκαλα, Horns Up Festival

LIVE REPORT

Το Horns Up Festival πραγματοποιήθηκε φέτος για 7η χρονιά στα Τρίκαλα. Αποτελεί μια σημαντική πρωτοβουλία που αγκαλιάζει τους ήρωες του underground metal, απλώνοντας το συνολικό του πρόγραμμα και σε παράπλευρες δράσεις. Έτσι, πέρα από κάποιες επιπλέον ακουστικές εμφανίσεις συμμετεχόντων, η διοργάνωση φροντίζει κάθε φορά να δώσει την ευκαιρία στους επισκέπτες, αλλά και στους ντόπιους που έχουν ανάγκη μια γρήγορη απόδραση, να γνωρίσουν διάφορες ομορφιές της περιοχής.

 Όσες μέρες διαρκεί το φεστιβάλ,  οργανώνονται λοιπόν εκδρομές σε υπέροχες τοποθεσίες και φυσικά η τέρψη των ματιών θα περάσει και από την τέρψη του στομαχιού, με τις απαραίτητες στάσεις σε ταβέρνες που έχουν ήδη λάβει τα απαραίτητα εύσημα. Το “Horns Up” στο σύνολό του, αποτελεί σαν δράση μια καινοτόμο σύλληψη που αναδεικνύει την υγιή σχέση που έχει και πρέπει να έχει η μουσική με τη ζωή, και μόνο πολλά μπράβο αξίζουν στους ανθρώπους που φροντίζουν για  να γίνεται αυτό.

Μέσα στα πιο ηχηρά δολώματα, που συνηθίζουν να ανεβάζουν λίγο παραπάνω τον πυρετό του φεστιβάλ, ήρθε φέτος η σειρά των αγαπημένων Eldritch, να βρεθούν στο “Horns Up”. Πάνε περίπου 14 χρόνια μετά την επίσκεψη των Ιταλών στη χώρα μας, όταν έκαναν δυο εμφανίσεις με τους Firewind, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά επιστρέφουν σε ένα πολύ κομβικό σημείο της καριέρας τους, μετά την μάλλον απροσδόκητη αποχώρηση του τραγουδιστή τους, Terence Holler, μετά από τριάντα χρόνια κοινής διαδρομής, που χαρακτήρισαν και το συνολικό ήχο του γκρουπ.

Κλέβοντας λοιπόν λίγο από τον χρόνο, αποφασίστηκε η καταδρομική απόπειρα που είχε και στόχο μια συνάντηση και συνέντευξη με τους Ιταλούς. Με δεδομένο το απίστευτα πιεσμένο χρονικό πρόγραμμά τους, καθώς έφτασαν στην πόλη των Τρικάλων μετά τις 7 το σούρουπο, και εμφανώς καταπονημένοι από το ταξίδι, κυνηγήσαμε και καταφέραμε να αρπάξουμε κάποιο από τον πολύτιμο χρόνο τους. Τα όσα ενδιαφέροντα μας είπαν με προθυμία, θα τα μάθετε σύντομα στο “Soundcheck”, με το αντίστοιχο πλήρες βίντεο.

Οι Eldritch παρατάχτηκαν στη σκηνή του “Σουίτα Art Café”, όπου είχε μεταφερθεί η διεξαγωγή του φεστιβάλ για να αποφευχθούν προβλήματα λόγω καιρού, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Οι πέντε γνώριμες φιγούρες, με πιο φρέσκια αυτή του μπασίστα Dario Lastrucci, και ο νέος στο μικρόφωνο, και ηλικιακά, Marco Biagioli, ανιχνεύουν αρχικά τον χώρο, και μην έχοντας κάνει soundcheck, δοκιμάζουν με την πολύτιμη βοήθεια του ηχολήπτη τους να βρουν την ισορροπία στις δυναμικές τους.

Με τυπική επαγγελματική εμμονή και με σεβασμό προς τον κόσμο, επιμένουν για κάποιο χρόνο, δοκιμάζοντας και βελτιώνοντας το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, με ένα μέρος του κόσμου που είναι αναμενόμενα κουρασμένο να αδημονεί. Παρατηρώ τον Marco, που όλη εκείνη την ώρα περιφέρεται συνεχώς πάνω κάτω: είναι βέβαιο πως απόψε έχει την πιο δύσκολη αποστολή, βγάζοντας ένα απαιτητικό πρόγραμμα, ολόκληρο με τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο Holler. Ο Eugene Simone, νωρίτερα στη συνέντευξη, έχει πει πως ο Marco βρίσκεται ακόμα υπό δοκιμή και καμιά οριστική απόφαση δεν έχει παρθεί.

Από τη στιγμή που έχουν αισθανθεί απόλυτα έτοιμοι, οι Ιταλοί μας επιτίθενται με όλα τα όπλα που οφείλει να έχει μια μπάντα με όλα αυτά τα χρόνια στην πλάτη της. Δίνοντας το αναμενόμενο βάρος στο πρόσφατο άλμπουμ τους, “Eos” του 2021, μας ταξιδεύουν παράλληλα και σε σημαντικούς σταθμούς στη διαδρομή τους. Η επιλογή είναι εύστοχη και καταφέρνει να αναδείξει τα επιμέρους στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μπάντα και τη μουσική που γράφει. Έτσι, μαζί με το κυρίαρχο χαρμάνι, αυτό του μελωδικού και άρτια παιγμένου progressive metal, τα τραγούδια που ακούγονται απόψε υποδηλώνουν και στον ανυποψίαστο ακροατή, την aggressive πλευρά τους. Και όπως φαίνεται ξεκάθαρα, αυτό αρέσει πολύ στο κοινό.

Οι Eldritch, εκτελεστικά είναι πραγματικά αλάνθαστοι. Στις πιο επιθετικές τους στιγμές, με πολιορκητικό κριό το κτήνος που λέγεται Raffahell Dridge στα τύμπανα, μεταμορφώνονται σε πραγματική πολεμική μηχανή που ισοπεδώνει τα πάντα. Με μια εντυπωσιακή ακρίβεια, η δύναμη του γκρουπ απλώνεται πειθαρχημένη και υποστηρίζεται ιδανικά και από τη συνολική σκηνική παρουσία, καθώς όλοι τους δείχνουν να το απολαμβάνουν με το παραπάνω. Μέσα σε αυτούς τους τόνους δύναμης, οι παρεμβάσεις και συνοδείες του πολυτιμότατου Oleg Smirnoff στα keyboards, κάπου δίνουν μια βιβλική υπόσταση και αλλού γλυκαίνουν με μαεστρία το αποτέλεσμα. Μεγάλη εντύπωση μου κάνει και η ηγεμονική παρουσία του μπασίστα Dario Lastrucci, που έχει ενεργό συμμετοχή μόλις στο τελευταίο άλμπουμ. Τα περίτεχνα και ευδιάκριτα θέματά του γεμίζουν συνεχώς τα τραγούδια, ενώ καταλυτική είναι και η πολύ πετυχημένη συμμετοχή του στα δεύτερα φωνητικά. Σχεδόν συνεχώς δίπλα του η χαρακτηριστική μορφή του Rudj Ginanneschi είναι  μια πελώρια ήρεμη δύναμη.

Ξεχωριστές προσωπικές αγαπημένες στιγμές τα “Lord of an Empty Place” και “Bleed Mask Bleed” που δικαιολογημένα ενθουσίασαν και συγκίνησαν. Είναι βέβαιο πως μέσα σε όλα αυτά, όσοι ακολουθούν την πορεία τους μέσα στα χρόνια έχουν την αγωνία και ανυπομονησία να μάθουν για την εμφάνιση και απόδοση του Marco, τον οποίο αφήσαμε κάπου πριν την έναρξη με ένα μικρό βουνό μπροστά του. Λοιπόν ναι, ο Marco την κέρδισε αυτή τη μάχη. Και την κέρδισε χωρίς εκπτώσεις στην παρουσία του επί σκηνής. Έβγαλε το πρόγραμμα με κάτι πολύ παραπάνω από αξιοπρέπεια, ανέδειξε τις μελωδίες των τραγουδιών με ευκρίνεια, ακόμα και στα επιθετικά μέρη, κράτησε το χρώμα των τραγουδιών, ακόμα και αν οι μεσαίες περιοχές ταιριάζουν φανερά περισσότερο στη φυσική του φωνή, και παράλληλα υπήρξε απίστευτα κινητικός, επικοινωνιακός και ξεκάθαρα πέρασε πολύ καλά.

Δεν μας πέφτει βέβαια λόγος, και φυσικά δεν μπορούμε να ξέρουμε τις τελικές αποφάσεις που θα κρίνουν τη συνέχεια της μπάντας. Όμως ακόμα και αν ο Marco μείνει στην ιστορία σαν ο τύπος στο μικρόφωνο των Eldritch για μερικές βραδιές, η συγκεκριμένη ήταν μια από τις πολύ καλές βραδιές. Και το μεγάλο ευτύχημα είναι πως είδαμε μια συνεχώς συνεπή και αδικημένη για το χώρο μπάντα, όπως έπρεπε να τη δούμε, απόλυτα συμπαγή και εξωστρεφή, κόντρα στην πιο δύσκολη συγκυρία της καριέρας της, και όλο αυτό μόνο να της πρόσθεσε κάποιους νέους φίλους είναι πιθανό.

 Το λες και έναν μικρό θρίαμβο…

Setlist:

DEAD BLOSSOM
THE DARK INSIDE
ERASE
FAILURE OF FAITH
CIRCLES
NO DIRECTION HOME
HERETIC BEHOLDER
LORD OF AN EMPTY PLACE
EVERYTHING’S BURNING
THE BLACKENED DAY
BLEED MASK BLEED
THE CRY OF A NATION
GHOULISH GIFT

Videos: Ιωάννης Φράγκος

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 836 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.