Για τα γυρίσματα της ταινίας, που διήρκεσαν τρία ολόκληρα χρόνια, χρειάστηκαν 87 αεροπλάνα και 100 πιλότοι ενώ η ταινία κόστισε τέσσερα εκατομμύρια δολάρια! Τρία χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην νότια Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στην μικρή πόλη Φοντάνα (σημαίνει πηγή νερού στα Ιταλικά), ιδρύθηκαν οι Hells Angels Motorcycle Club από τον Ότο Φρίντλ (Otto Friedl), βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το όνομα ήταν έμπνευση από τις πολεμικές μοίρες του Ειρηνικού και όχι από την προαναφερθείσα ταινία. Εμβληματική φιγούρα της λέσχης όμως παραμένει ο Σόνι Μπάργκερ (Ralph “Sony” Barger- 8 Οκτωβρίου 1938 – 29 Ιουνίου 2022), ιδρυτής και πρώην πρόεδρος του παραρτήματος του Ώκλαντ.
Οι Hells Angels μπήκαν στον χάρτη της δημοσιότητας ίσως για τους λάθος λόγους – ακόμη και τώρα το FBI κατατάσσει την λέσχη ως μια από τις μεγαλύτερες συμμορίες μοτοσυκλετιστών. Σίγουρα τα ιδρυτικά της μέλη είχαν άλλες βλέψεις όταν ξεκίνησαν την λέσχη, ο πόλεμος είχε τελειώσει και κάποιοι δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην καθημερινότητα και να ζήσουν μια ακόμα περιπέτεια.
Κατά κύριο λόγο, τρεις είναι οι λόγοι που οι Hells Angels κέρδισαν τα φώτα της δημοσιότητας. Ο πρώτος ήταν ο νεαρός τότε δημοσιογράφος Χάντερ Σ. Τόμσον (Hunter S. Thompson): πολύ πριν κερδίσει την φήμη του διάσημου συγγραφέα, έζησε με την λέσχη ένα χρόνο και όταν έγραψε το βιβλίο του για τις εμπειρίες του δεν χαρίστηκε σε κανέναν. Λίγο μετά την έκδοση του βιβλίου του “Hell’s Angels: The Strange and Terrible Saga of the Outlaw Motorcycle Gangs” το 1967, σε μια εκδήλωση που παρευρέθηκε ο Χάντερ, κάποια μέλη από τους Hell’s Angels του την είχαν στημένη και του έριξαν αρκετό ξύλο.
Ο δεύτερος ήταν ο κινηματογράφος: το 1953 κυκλοφόρησε η ταινία “Ο Ατίθασος (The Wild One)”, η οποία θεωρείται η πρώτη ταινία με θέμα τις μηχανές. Επίσης, το σενάριο βασίζεται σε έναν αγώνα μοτοσυκλετιστών το 1947 που βγήκε εκτός ελέγχου και οι κόντρες των οδηγών κατέληξαν σε άγρια συμπλοκή. Η ταινία αυτή και το βιβλίο του Χάντερ Σ. Τόμσον βοήθησαν στη γέννηση ενός νέου είδους στον κινηματογράφο, το “biker film”.
Πριν την έκδοση του βιβλίου, το 1966 κυκλοφόρησε η ταινία “The Wild Angels”. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Πίτερ Φόντα (Peter Fonda) και έχει τον ρόλο του προέδρου ενός παραρτήματος των Hells Angels στο Σαν Πέδρο (San Pedro) της Καλιφόρνιας, ενώ η κόρη του διάσημου τραγουδιστή Φρανκ Σινάτρα (Frank Sinatra), Νάνσι, υποδύεται την φίλη του. Για την ιστορία, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία ήταν να τον πάρει ο Ελληνοαμερικανός Γιώργος Τσακίρης (George Tsakiris), αλλά ο σκηνοθέτης Ρότζερ Κόρμαν (Roger Corman) δεν του έδωσε τον ρόλο διότι δεν ήξερε να οδηγάει μηχανή.
Άλλη ταινία είναι η “Hells Angels on the Wheels” του 1967: στην ταινία αυτή βλέπουμε τον Τζακ Νίκολσον (Jack Nicholson) να συνδέεται με ένα από τα παραρτήματα της διάσημης λέσχης και να μπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο με την φίλη του προέδρου. Και οι δυο προαναφερθείσες ταινίες συνδέονται με την ίσως πιο γνωστή ταινία με θέμα τις μηχανές, το “Easy Rider” του 1969. Εκεί ο Peter Fonda, o Jack Nicholson και ο Dennis Hopper κάνουν έναν ταξίδι περιπλάνησης και προσωπικής ελευθερίας. Το ίδιο έτος με το “Easy Rider”, κυκλοφόρησε το “Hell΄s Angels ’69”: η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από δυο αδέλφια (οι Tom Stern και Jeremy Slate) που σχεδιάζουν να ληστέψουν το χρηματοκιβώτιο από το ξενοδοχείο Caesar’s Palace του Λας Βέγκας, με την βοήθεια του παραρτήματος του ‘Ωκλαντ! Στην ταινία κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο Σόνι Μπάργκερ, πρόεδρος του παραρτήματος.
Το 1971, κυκλοφόρησε η ταινία “Angels Hard as They Come” με πρωταγωνιστή τον Σκοτ Γκλεν (Scott Glenn). Η ταινία είναι ένα ταξίδι τριών “Angels” σε μια πόλη φάντασμα που κατοικείται από hippies και μηχανόβιους. Το έργο μας χαρίζει ένα μικρό παράθυρο της εποχής του.
Τέλος, η σειρά που έδωσε ξανά τα φώτα στην λέσχη, αλλά και στους μηχανόβιους, είναι το “Sons of Anarchy”. O δημιουργός του Kερτ Σάτερ (Kurt Sutter), λάτρης των μηχανών και ο ίδιος, δημιούργησε τη σειρά με τις συμβουλές του Σόνι Μπάργκερ (που έπαιξε στην σειρά έχοντας τον ρόλο του Lenny Janowitz) και της ίδιας της λέσχης. Ο ίδιος πήρε αρκετά στοιχεία από τους “Angels” και τα μετέφερε στο έργο του. Μάλιστα και άλλα τρία πρώην μέλη των “Angels” έπαιξαν στην σειρά, ο David Labrava στον ρόλο του Happy Lowman, ο Chuck Zito (πρώην πρόεδρος του παραρτήματος της Νέας Υόρκης) στον ρόλο του Frankie Diamonds και ο Rusty Coones στον ρόλο του Rane Quinn.
Ο τρίτος λόγος που οι Hells Angels “κέρδισαν” τα φώτα της δημοσιότητας είναι τα αιματοβαμμένα γεγονότα που έγιναν στο φεστιβάλ “Altamont Free Concert” του 1969. Headliners στο φεστιβάλ ήταν οι Βρετανοί Rolling Stones. Την ώρα που το διάσημο συγκρότημα έπαιζε το “Under my Thumb”, ένα μέλος της λέσχης μαχαίρωσε τον 18χρονο Μέρεντιθ Χάντερ (Meredith Hunter). Το θύμα βρισκόταν στην πρώτη σειρά, ενώ είχε μαζί του και ένα περίστροφο. Ο Μέρεντιθ, υπό την επήρεια των ναρκωτικών άρχισε να δείχνει το όπλο στον κόσμο γύρω του, οι Hells Angels που είχαν αναλάβει την ασφάλεια του φεστιβάλ τον μαχαίρωσαν και τον ξυλοκόπησαν άγρια μέχρι θανάτου. Ελλείψει κάποιου ασθενοφόρου και πρώτων βοηθειών, ο Μέρεντιθ πέθανε αβοήθητος. Το περιοδικό Rolling Stone ανέφερε ότι το φεστιβάλ ήταν “η χειρότερη μέρα όλων των εποχών του rock and roll, η 6η Δεκεμβρίου, η μέρα που όλα πήγαν απολύτως στραβά”.
Ο γράφων, με το παρόν άρθρο δεν θα ήθελε να «αγιοποιήσει» την λέσχη των Hells Angels για το παρελθόν της ή να την κρίνει για τις πράξεις της.
Το παρελθόν υπάρχει για να μας διδάξει και να αποφύγουμε πιθανά λάθη που θα μπορούσαμε να πράξουμε στο μέλλον.
Σίγουρα οι Hells Angels δεν ήταν μια απλή λέσχη που τους άρεσαν οι μηχανές, αλλά, θεωρώ ότι είναι λάθος να τους κρίνουμε σαν να είμαστε δικαστές.
Εδώ, απλά αναφέρω κάποια γεγονότα που ίσως ένα μεγάλο μέρος του κοινού αγνοεί.
