Μουδιασμένοι ακόμα από μια είδηση που, όσο αναμενόμενη και αν ήταν τόσο απίστευτη παραμένει, κάνουμε μια απόπειρα να αποκαταστήσουμε την απουσία μας στην τελευταία παράσταση στο Villa Park, και να επιστρέψουμε στον δικό μας Ozzy μια υποψία ευχαρίστησης και ευγνωμοσύνης που είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε ένα σεβαστό μέρος της εποχής του. Όσο και να τον λατρέψουν δικαιωματικά οι επόμενες γενιές, αυτή η τύχη και τιμή που είχαμε βρίσκεται πέρα από κάθε περιγραφή και φαντασία.
Σταύρος Βλάχος:
«Ζυγίζοντας» την άχαρη και ανεπιθύμητη επιβεβαίωση, της αίσθησης ότι το “Back to the Beginning” υπήρξε η πραγμάτωση μιας «τελευταίας επιθυμίας», στις «παρυφές της ζωής» ενός τεράστιου και επιδραστικότατου καλλιτέχνη, στο πηλίκο των «απόνερων» της θλιβερής είδησης, το σοκ και το «μούδιασμα» δεν φείδονταν εντάσεως. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέχρι να λάβει χώρα η εμφάνιση, έδειχναν ότι ο Ozzy το επιζητούσε σαν έναν «τελευταίο χορό» , περισσότερο από οποιονδήποτε από τους συνοδοιπόρους του, που για διάφορους λόγους και συνθήκες, δεν το αντιμετώπιζαν ή δεν το «ψυχανεμίζονταν» έτσι.
Ο Ozzy υπήρξε, όπως φαινόταν και στον πιο αδαή με την ιστορία του, μία από τις πιο ειλικρινείς φιγούρες στο χώρο της μουσικής και ανήκει στο club όσων μπορούν να επικαλεστούν ότι αυτή ήταν η ζωή του και η έννοια της ύπαρξής του. Η υπερβολική έως και….«κουραστική» του έκφραση ευχαριστιών, μέσω των πολλαπλών “Thank you so much!! God bless you all”, όπως σε εκείνη τη συνταρακτική βίωση της «βαρύτητας» και σπουδαιότητας των Black Sabbath, κάπου είκοσι χρόνια πριν στη Μαλακάσα, ήταν απλά η φαινομενική «αποδόμηση» ενός «μύθου» στην εικόνα ενός «μικρού παιδιού». Σε αυτό, άλλωστε, μεταμορφωνόταν όντας στο φυσικό του χώρο, τη σκηνή, το «βάλσαμο» μιας πολυτάραχης ζωής, την επιμήκυνση της οποίας, οφείλει με τα «στραβά» της, εν πολλοίς, στη «μέγαιρα – άγγελο» που στάθηκε δίπλα του.
Το «μικρό παιδί» αυτό όμως, δεν αποδομήθηκε ποτέ, πραγματικά. Η βαρύνουσα σημασία της πορείας και της προσφοράς του έργου του και η σημαίνουσα επιρροή σε συντριπτικό αριθμό, όσων μπορούν να πουν ότι έχουν επιτύχει κάτι στο χώρο, όπως εκδηλώθηκε με τον ερχομό της είδησης, αποτελούν το τρανταχτότερο παράδειγμα για αυτό. Καμία επιλογή, όσο παράταιρη και αν ήταν, δεν μπόρεσε να το καταφέρει, να μειώσει στο ελάχιστο την αξία της θέσης του στο πάνθεον. Η ειλικρίνεια, η αυθεντικότητα και η «παιδικότητά» του το απέτρεπαν. Δεν υπήρξε αγαπημένος τραγουδιστής. Υπήρξε όμως πολύ καλός. Στο “Back to the Beginning” αποδείχθηκε περίτρανα, πως πολύ λίγοι μπορούν να «μπουν στα παπούτσια του», όπως αρέσκονται να λένε οι συμπατριώτες του. Οι απόκοσμες, συναισθηματικές ερμηνείες του, «αναβλύζουν» μία μοναδικότητα, μη προσεγγίσιμη ακόμα και από τους καλύτερους τραγουδιστές της ιστορίας, όπως και ο σπουδαιότερος και διάδοχος του. Η σφραγίδα του θα μείνει ανεξίτηλη στο χρόνο. Η μοναδικότητά του επίσης. Μαζί και η πολύτιμη πρόσφορα του. Η εικόνα του στο αναπηρικό αμαξίδιο, θα μείνει αέναο σύμβολο αγάπης, αφοσίωσης και προτύπου για την μουσική και την ιδέα ενός ινδάλματος για τους fans του….
Γιατί όπως είχαμε πει και στο δισκοσχολιασμό του “Patient Number 9”…..
«…. Και ό,τι κι αν του προσάπτουν εδώ κι εκεί, ο Ozzy είναι από τους ελάχιστους που μπορεί στο κάλεσμά του να μαζέψει τέτοια και τόση «αφρόκρεμα».
….αυτή η αίγλη της ανατριχιαστικής φωνής, παραπέμπει νοσταλγικά και ανεξίτηλα σε «γειτονιές» που «αράζαμε» παιδιά και έφηβοι.
….Θα ήθελα να θυμάμαι έτσι τον «σκοτεινό κύριο», εάν ήταν το τελευταίο του album; Η απάντηση θα είναι καταφατική, όχι γιατί προσέφερε τον καλύτερό του δίσκο. Αλλά γιατί φαίνεται να τον απόλαυσε βιωματικά. Και στο φινάλε, δεν νομίζω να μας «χρωστάει» και πολλά, μάλλον το χρέος «γέρνει» προς την πλευρά μας».
“My fingerprints are tattooed on your mind”
“Dear Mister Darkness, I write you again. My walls are covered with pictures of you”
“Father, why? Why are you haunting me every night”
«Cause I’m Immortal”
Εις ανάμνηση …. οι ήχοι των “The Wizard” & “No Escape from Now (featuring Tony Iommi)”.
Γιώργος Γεωργίου:
Δεν έχουν περάσει πολλοί από τις ζωές μας που είχαν μόνο μια μονολεκτική προσφώνηση. Έφυγε ο Dio, έφυγε ο Lemmy, την Τρίτη 22 Ιουλίου έφυγε ο πιο χαρακτηριστικός μονολεκτικός επώνυμος ήρωας της ευρύτερης rock μουσικής. Δεν ξέρω με πόση ακρίβεια μπορεί κανείς να προσχεδιάσει το εξόδιό του από τον μάταιο τούτο κόσμο, όμως το τέλος του Ozzy αφήνει μια ανατριχιαστική υπόνοια ενός αγώνα με τον θάνατο μέχρι την τελευταία στιγμή, για να προλάβει να κάτσει στο θρόνο μια τελευταία φορά και να ευχαριστήσει κάθε ανώνυμο φίλο που αγάπησε τις μουσικές του.
Για μένα ο Ozzy ήταν μια αυτόφωτη μαγική φιγούρα που ευτυχώς κατέληξε στο τσίρκο της μουσικής και σήκωσε τα δικά του κύματα. Είναι πραγματικά παράλογο σήμερα που η βεντάλια του σκληρού ήχου άνοιξε και η αποδοχή των ακραίων φωνητικών συμβαδίζει με την διάθεση μιας νέας αισθητικής, να κατηγορούν κάποιοι τον Ozzy για τη φωνή του και την έλλειψη μουσικής παιδείας. Ο Ozzy ήταν ένας μοναδικός, περίεργος ταξιδιώτης που ενδύθηκε το μανδύα του ερμηνευτή, του εκφραστή, της νέας φωνής ενός ολόκληρου ιδιώματος. Το έκανε σε όλη του τη ζωή με αυτοσαρκασμό, χωρίς αλεξίσφαιρα γιλέκα, με απόλυτη άγνοια κινδύνου. Όπως όλοι οι ήρωες των άκρων σακατεύτηκε, και το χειρότερο χειραφετήθηκε, σχεδόν απόλυτα, από τη γυναίκα του.
Με έναν περίεργο τρόπο, τα λάθη στη ζωή του μοιάζουν τόσο φυσικά, ακόμα και οι εξοργιστικές λιποψυχίες απέναντι σε σπουδαίους φίλους, τον σκιαγραφούν μάλλον άβουλο και άδολο. Όμως εκεί που ενώνεται η οικουμενική αγάπη και το παγκόσμιο μίσος, εκεί που οι πλανητικές ειδήσεις συναντιούνται όλες σε ένα σημείο, εκεί ακριβώς βρέθηκε η είδηση του χαμού του, αναδεικνύοντας τη λάμψη που έφτιαξε εκείνο το φτωχόπαιδο με τη λάσπη του Birmingham. Μακριά από βαθιές, περισπούδαστες αναλύσεις, οι πρώτες γραμμές της βιογραφίας του αποτελούν ένα πολύ έγκυρο μπανιστήρι σε όλα όσα συναρμολογούσαν αυτό τον εκλεκτό Brummie: “ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει ότι θα έκανα κάτι μεγάλο μια μέρα, έχω ένα προαίσθημα για σένα John Osbourne, μου έλεγε, αφού είχε κατεβάσει μερικές μπύρες. Εσύ ή θα κάνεις κάτι πολύ σπουδαίο ή θα πας φυλακή. Και είχε δίκιο ο γέρος μου. Βρέθηκα στη φυλακή πριν τα δέκατα όγδοά μου γενέθλια…”
Απόλυτες προσωπικές εμμονές, το “Megalomania” για την πλήρη ανάδειξη του οικουμενικού χαρακτήρα της μουσικής των τεσσάρων Μπερμινγχαμιωτών , το “Spiral Architect” για την τελετή του απαίδευτου Madman να υπαγορεύει με τη φωνή του τις μελωδίες στην ορχήστρα των επαγγελματιών μουσικών , και τέλος το “Waiting for Darkness” γιατί καμιά άλλη φωνή δεν μπορεί να αποδώσει τις μελωδίες αυτές με αυτή την κρίσιμη ισορροπία.
Γιώργος Καπετανόπουλος:
“Πάρε τη ζωή σου στα σοβαρά και ίσως δεν τη ζήσεις ποτέ”, έλεγε ο ποιητής και αν έπρεπε να επιλέξουμε κάποιον να τον επαληθεύσει μονοσήμαντα, θα “σκοντάφταμε” εύλογα πάνω στο όνομα Ozzy Osbourne. Πόσοι να υπήρξαν σαν δαύτον, πόσες προσωπικότητες να άσκησαν τόση επίδραση στην ιστορία της μουσικής, 2-3 ίσως και που να βρεις το σθένος να τους τοποθετήσεις δίπλα του. Από τότε που αναδύονταν από την άβυσσο στο βροχερό τοπίο του εναρκτήριου “Black Sabbath”, μέχρι την μοναχική περιπλάνηση στις δικές του μουσικές “ανησυχίες”, όριζε ακατάπαυστα τους κανόνες ενός νέου κόσμου. Κι αν η πάλη με τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες μαίνονταν σε όλη αυτήν τη πορεία, η αγάπη του για τη μουσική δεν ξεθώριασε ποτέ την λάμψη του. Η καλλιτεχνική του προσφορά έτυχε προ πολλού αναγνώρισης στο παγκόσμιο στερέωμα, αλλά με τη φήμη της ιδιόρρυθμης στάσης ζωής που ακολουθούσε να προηγείται αισθητά. Μια ζωή που έγινε σύμβολο της αντίδρασης απέναντι στον απολυταρχικό καθωσπρεπισμό, που σμπαράλιαζε με το βλέμμα του τρελού και το σαρδόνιο χαμόγελο, όποιο στερεοτυπικό εμπόδιο ορθώνονταν μπροστά του. Πόσα αποθέματα ενέργειας και ακμαιότητας άραγε να διατηρούσε όταν έδινε λίγες ημέρες πριν την τελευταία του παράσταση, σε πείσμα της αναπότρεπτης επιδείνωσης της υγείας του και πόσα μαθήματα αφοπλιστικά παρέδωσε, σε όσους επιχείρησαν κοπιάζοντας να τον ερμηνεύσουν. Η απώλειά του ξερίζωσε ταυτόχρονα κι ένα κομματάκι της δικής μας μουσικής ταυτότητας, που διαμορφώθηκε και από τα δικά του “Έργα και Ημέρες”, αλλά σίγουρα το άστρο του θα λάμπει παντοτινά, φωτίζοντας νοερά απανταχού πρωτοπόρους και οραματιστές. Ο δικός μας Ozzy δεν είναι πια εδώ, έχει τον Lemmy, τον Dio και πολλούς σπουδαίους ακόμη να κάνει παρέα πλέον. Το “Black Sabbath” για το πρώτο “αίμα”, το “Crazy Train” για την “τρέλα”, το “Mr. Crowley” για την “μαγεία”, είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις στο άκουσμα του ονόματός του.
Νίκος Κορέτσης:
Είναι γεγονός πως η πρόσφατη “Back to the Beginning” συναυλία, πέραν της τελευταίας εμφάνισης της αυθεντικής σύνθεσης των Black Sabbath φαινόταν να είναι και το τελευταίο αντίο του Ozzy επί σκηνής. Πόσο ειρωνικό ακούγεται τώρα το “τελευταίο αντίο”, λίγες ώρες μετά την είδηση του θανάτου του “Πρίγκιπα του σκότους”; Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη αλλά εκείνες παραμένουν άναρχες. Όπως ακριβώς ήταν και η ζωή του εμβληματικού frontman. Η ζωή είναι μια τρέλα και ο madman την έζησε στο έπακρο, φεύγοντας όπως αυτός ήθελε. Αποχαιρετώντας πρώτα τους φίλους του, πλαισιωμένος από τους αγαπημένους του. Ολοκληρωμένος. Πώς μπορώ να αποχαιρετήσω λοιπόν εκείνον που τόσο με τους Black Sabbath όσο και με την προσωπική του καριέρα υπήρξε ουκ ολίγες φορές συνοδοιπόρος, φίλος, στήριγμα, εμψυχωτής, δάσκαλος ζωής; Ακόμη θυμάμαι το σοκ μετά από εκείνη την πρώτη ακρόαση του “Black Sabbath” από τον ομώνυμο δίσκο. Εκείνα τα “παρανοϊκά” φωνητικά τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των εμβληματικών πλέον 6 πρώτων άλμπουμ των Βρετανών. Πολλοί καλύτεροι τεχνικά τραγουδιστές πέρασαν μετά τον Ozzy από τους Sabs, κανείς όμως δεν κατάφερε να πιάσει το δικό του vibe. Ακόμη εκπλήσσομαι πως κατάφερε και αναγεννήθηκε απ’τις στάχτες του και δημιούργησε μια νέα ακόμη λαμπρότερη σόλο καριέρα. Παρόλες τις κατά καιρούς άστοχες επιλογές του ή τη “χειραγώγησή” του από το έτερον ήμισυ, όταν το όνομά του εμπλεκόταν σε καθαρά μουσικές συζητήσεις, ήταν πάντα στην επιφάνεια. Αρκούσε μόνο μια φράση: Just say Ozzy. Υπάρχουν εκατοντάδες στιγμές που θα μπορούσα να ανακαλέσω από την ένδοξη πορεία του, οι οποίες με έχουν σημαδέψει. Σε αυτόν τον μικρό αποχαιρετισμό θα επιλέξω τρεις. Μία για κάθε 10ετία από τα πρώτα 30 χρόνια της καριέρας του.
Το “Megalomania” από το “Sabotage”, το άλμπουμ το οποίο κατά τη γνώμη μου αποτελεί την κορυφαία του επίδοση στα φωνητικά με τους Sabbath. Το “No More Tears” από τον ομώνυμο. δίσκο. Ένα από τα αγαπημένα μου σόλο άλμπουμ αλλά και αυτό που με σύστησε στην προσωπική του δισκογραφία. Και τέλος το “I Just Want You” απ’το “Ozzmosis” γιατί ως έφηβος κι ενώ νόμιζα πως οι “δεινόσαυροι” τείνουν προς εξαφάνιση, εκείνος μου έδωσε το πιο γερό μέχρι τότε μάθημα. Ποτέ μην υποτιμάς έναν από τους τέσσερεις που δημιούργησαν μουσικά όσα είμαστε σήμερα. Βαθιά υπόκλιση και παντοτινός σεβασμός Ozzαρε!!!
Απόστολος Κουφοδήμος:
Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα από τον Ozzy, είναι το πάθος του και η ανιδιοτέλειά του. Ένας καλλιτέχνης που παρέμεινε ένα μικρό αφελές γυμνασιόπαιδο έως και τη στιγμή που αποφάσισε, με το δικό του μοναδικό φαντασμαγορικό τρόπο να μας χαρίσει απλόχερα το last goodbye. Ένας γίγαντας, καθήμενος στο θρόνο της μουσικής, με το βλέμμα του να αγκαλιάζει όλον τον πλανήτη. “I LOVE YOU ALL”. Η διηνεκής παρακαταθήκη και προτροπή, ενός υπέροχου ανθρώπου, σε όλους εμάς. Ο ανυπέρβλητος τρόπος που σηκώνει το Randy Roads στο ανθεμικό εξώφυλλο του ‘Trbute”, ένας από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα, όπως και το ‘Ultimate sin” Ο Ozzy, ακόμα και όταν αποφάσισε να μπάσει τις κάμερες σπίτι του, στην πλέον λανθασμένη επιλογή ως μουσικός και άνθρωπος, αποδείχθηκε ένας στοργικός οικογενειάρχης. Τα μεγαλειώδη χρόνια των Sabbath, ακολουθήθηκαν από μια εξαιρετική solo καριέρα, έμπλεης ποιοτικών άλμπουμ. Τα eighties απέδειξαν περίτρανα ότι το εργατόπαιδο του Birmingham, όχι απλά δεν τα παράτησε μετά την εκδίωξή του από τη μεγαλύτερη μπάντα του heavy rock ήχου, αλλά κατάφερε να μετατρέψει την πτώση σε άνοδο. Η πανούκλα μεταμορφώθηκε σε αντιστροφή του μύθου του Σίσυφου. Ο Ozzy έπιασε κορυφή και δεν έπεσε ποτέ. Έβαλε όλους εμάς στην απεριόριστη αγκαλιά του, και δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από εκεί μέσα. Τρία τραγούδια που θα μου θυμίζουν για πάντα την Ozzmosis. 1) Fairies Wear Boots. 2) Hole in the Sky. 3) Bark at the Moon.
Γιώργος Μπατσαούρας:
Ξεγέλασε τον θάνατο αμέτρητες φορές… Τόσες πολλές, που διαβάζοντας τη θλιβερή είδηση, δυσκολεύτηκα να την πιστέψω. Μας είχε πείσει ο μπαγασας, ότι ήταν από άλλη πάστα, διαφορετική από τη δική μας. Κι όντως έτσι ήταν, αν το καλοσκεφτείς…Ένα δυσλεκτικό παιδί από τα Δυτικά Μιντλάντς, μέσα από την φτώχεια της εποχής και τα δύσκολα παιδικά χρόνια, που κατάφερε να στρογγυλοκαθίσει στο μουσικό Everest. Όρισε από το μετερίζι του, μαζί με τους Black Sabbath, τη μουσική που αγαπάμε, συνέχισε την πορεία προς τα άστρα με την solo καριέρα του και στο τέλος μετουσιώθηκε σε εμβληματική φιγούρα της pop κουλτούρας. Όλα αυτά ξεκινώντας από το τίποτα, επιστρέφοντας συχνά στο τίποτα, αλλά πάντα με την ίδια αντοχή να σηκωθεί ξανά όρθιος. Το πόσο με έχει επηρεάσει ο Ozzy (με τους Sabbath κυρίως), το γνωρίζουν καλά οι ατελείωτες προσωπικές ώρες ακρόασης των έργων του. Δεν με θέλγουν ιδιαίτερα, οι μετά θάνατον “αγιογραφίες”. Ξενέρωσα είναι η αλήθεια παλιότερα, με τις επανακυκλοφορίες των “Blizzard of Ozz” και “Diary of a Madman” πίσω στο 2002, όπου τα μέρη των Daisley και Kerslake αντικαταστάθηκαν από αυτά των Trujillo και Bordin, καθαρά για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων. Με θλίψη παρακολούθησα την καρικατούρα του γκαφατζή μεσήλικα, που δημιουργήθηκε και προβλήθηκε στο τηλεοπτικό reality “The Osbournes”. Η μουσική του όμως διαφεντεύει καθετί αρνητικό και το στέλνει στο πυρ το εξώτερον. Γιατί ο καλλιτέχνης μιλάει κυρίως με το έργο του. Αυτή είναι η κληρονομιά του. Τις δύο φορές που είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω ζωντανά στη χώρα μας, είδα έναν άνθρωπο του οποίου η ειλικρίνεια και το πάθος, έφεραν δάκρυα στα μάτια του κόσμου. Το ζητούμενο δηλαδή στην τέχνη, που είναι η δημιουργία έντονων συναισθημάτων. Το τόσο απλό και τόσο δύσκολο συνάμα, για να το πετύχει κάποιος. Γι’ αυτό και θα στέκεται παντοτινά ως κορυφαίος, ανάμεσα στους κορυφαίους. Μας αποχαιρέτησε, όπως του άξιζε. Από τον θρόνο του αιώνιου Πρίγκιπα του Σκότους, με χαραγμένο το χαμόγελο του μικρού κατεργάρη από το Birmingham…
Παίζουν ασταμάτητα στο repeat: Planet Caravan, Wheels of Confusion, Road to Nowhere.
Βαγγέλης Νασόπουλος:
Ο Ozzy Osbourne υπήρξε ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής , θα το λέω όποτε μου δίνεται ευκαιρία , όσο κοινότοπο και αν ακούγεται . Ο Ozzy δεν είχε την τεχνική και τις τεράστιες φωνητικές δυνατότητες , ήταν ευάλωτος, απρόβλεπτος, σκοτεινός ενώ κατά κάποιο τρόπο είχε μια παιδική αθωότητα . Όμως κατέκτησε τον πλανήτη από την πρώτη στιγμή που ήχησαν οι καμπάνες των Sabbath μέχρι και τις τελευταίες του εμφανίσεις. Η παρουσία του στην σκηνή ήταν ένα είδος τελετουργίας, ενώ παράλληλα κουβαλούσε όλη τη δυσλειτουργία του κόσμου , την οποία μετέτρεψε σε τέχνη και τρόμο . Ο Ozzy δεν τραγουδούσε απλώς για το σκοτάδι , το ενσάρκωνε. Δεν ήταν επαναστάτης , δεν ήταν πολιτικοποιημένος , αλλά κάθε του τραγούδι μιλούσε έμμεσα για τους χαμένους, τους καταραμένους, τους παρατημένους. Χιλιάδες άνθρωποι ταυτίστηκαν με τις ιστορίες που διηγήθηκε . Το απίστευτο είναι ότι μέσα από δεκαετίες καταχρήσεων, παρεξηγήσεων και αποδομημένης εικόνας, κατάφερε να κρατήσει κάτι το αυθεντικά ανθρώπινο. Η επιβίωσή του υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του rock και τώρα που αυτό τελειώνει, το κενό μοιάζει τεράστιο, μόνιμο. Η απουσία του δεν σημαίνει μόνο την απώλεια ενός καλλιτέχνη είναι το τέλος μιας γενιάς που δεν αντικαθίσταται. Το μέλλον του metal, το συναυλιακό μέλλον, φαντάζει πιο σκοτεινό χωρίς τον Ozzy. Και ίσως αυτό να είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα, ότι ο Άρχοντας του Σκότους έφυγε, και κανείς δεν μπορεί να τον καλέσει πίσω. Αν έπρεπε να διαλέξω μία ζωντανή στιγμή που έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου από την τεράστια πορεία του Ozzy, θα ήταν το Rock in Rio του 1985. Σ’ εκείνη την υπερπαραγωγή, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες θεατές, ο Ozzy δεν ανέβηκε απλώς στη σκηνή , επιβλήθηκε. Με τον άνετο συνδυασμό solo επιτυχιών και Sabbath ύμνων, απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί αγέρωχος σε ένα φεστιβάλ που είχε μέσα του όλη την pop, hard rock και glam κουλτούρα της δεκαετίας. Ήταν μια εμφάνιση που δεν βασίστηκε σε θεατρινισμούς αλλά στην καθαρή του παρουσία. Είναι η εικόνα του ο Ozzy μπροστά σε μια λαοθάλασσα ,λίγο μετά την δύση του ηλίου , που μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη. Από τραγούδια , θα επιλέξω από την προσωπική του καριέρα το “Ordinary man” , την απροσδόκητη συνεργασία με τον Elton John , την εκδοχή του στο διαμάντι των Beatles “In my life” και το all time classic Mr Crowley. Τι άλλο να πω για ένα θρύλο , δεν ξέρω .Καλό ταξίδι μεγάλε Ozzy.
Άγγελος Χόντζιας:
Είχα μόλις επιστρέψει από την δουλειά και στο συνηθισμένο scroll-άρισμα, έπεσα πάνω στην είδηση του χαμού του τεράστιου Ozzy. “Δεν μπορεί”, λέω, “ψέμα θα είναι”. Όσο κατέβαινα στο FB, τόσο το σοκ μεγάλωνε. Ο “Πρίγκηπας του Σκότους” δεν ήταν πια μαζί μας. Πώς μπορείς να νοιώσεις, όταν σου “αφαιρούν” ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου; Γιατί ο Ozzy, κατόρθωσε να μπει στην ζωή μου, όπως και πολλών του “συναφιού” μας, από την “τρυφερή” ηλικία. Και ξέρετε τι λένε για τα παιδιά, έτσι; Δεν ξεχνούν ποτέ, όποιον έχουν γνωρίσει και αγαπήσει. Τον κρατούν στις σκέψεις τους, για όσο ζούνε, τον φέρνουν στις αναμνήσεις τους, κάθε μέρα. Από τις πρώτες νότες του “Black Sabbath”, έως και την τελευταία του solo δουλειά, ο Ozzy ήταν εκεί μαζί μας, μας έδινε κουράγιο, “μίλαγε” στις καρδιές μας. Η μουσική του, υπήρξε ο “παράδεισός” μας, ακόμη και αν πολλοί πιστεύουν ότι η “κόλαση” τον περιμένει. Αν θέλετε την δική μου άποψη, ένας τόσο χαρισματικός, πάνω από όλα, Άνθρωπος και καλλιτέχνης, δεν μπορεί παρά να έχει μία θέση στον Παράδεισο, ακόμη και με τις καταχρήσεις που έχει κάνει. Ο Ozzy μας αγαπούσε πραγματικά όλους, για αυτό και μας χάρισε αυτές τις μεγάλες μουσικές στιγμές, με απώτερο στόχο να μας “ενώσει” κάτω από την ίδια “στέγη” και να μας “προσέχει”, όπως ένας “πατέρας” τα “παιδιά” του. Κατάφερε να “δέσει” μία “κοινότητα” ανθρώπων διαφορετικών “πεποιθήσεων”, τους “έδειξε” ότι μπορούν να γίνουν “οικογένεια”. Ο Ozzy δεν μπορεί να “χαθεί”, “κέρδισε” την αθανασία με το “σπαθί” του, η metal-ική “κοινότητα” θα τον “υμνεί”, εις τους αιώνες των αιώνων. Τα “έργα” του, θα “διδάσκονται” στις νέες γενιές, η “αυτοκρατορία” του θα διαδίδεται διαρκώς. Για μας, “άγγιξε” την “θεότητα”, όμως ο ίδιος παρέμεινε ταπεινός και “στήριγμα” για όλους μας. Ακόμη και στις τελευταίες του στιγμές, ήθελε να μας αποχαιρετίσει όπως του άρμοζε, πάνω στον θρόνο του, να μας δείξει πόσο μας αγαπά. Το Back To The Beginning, δεν ήταν ένας αποχαιρετισμός, αλλά η επιβεβαίωση της “αυτοκρατορίας” του, η κορυφαία στιγμή της “αθανασίας” του. Μεγάλε Ozzy, rest in peace. Κάποτε, θα βρεθούμε και πάλι όλοι μαζί, εκεί πάνω. Τα “Black Sabbath”, “N.I.B.” και “Crazy Train”, θα παίζουν στο repeat.
