Ο «Πρίγκιπας του Σκότους», ο Ozzy Osbourne, σε ημέρες που τον συνδέουν με την «δυσάρεστη προσκόλληση» με την μοναρχική οικογένεια λόγω και της, πρόσφατα, εκλιπούσας, έρχεται να μας παρουσιάσει το 13ο προσωπικό εγχείρημά του, για να μας θέσει ακόμα μία φορά, ενώπιον της απορίας για το status του, στην σίγουρα πολύ προτιμότερη και «άκακη», heavy metal «μουσική μοναρχία», της οποίας εξ αρχής υπήρξε μέλος.
Στο “Ordinary Man” δυο χρόνια και κάποιες στιγμές πριν, ήρθε να διαψεύσει πάρα πολλούς που τον ήθελαν «τελειωμένο», τουλάχιστον σαν μουσική παρουσία. Άλλωστε, το μακάβριο αστείο για την μακροζωία του, παρά τα πολλαπλά προβλήματα υγείας, ιδίως τα τελευταία χρόνια, τον έχουν αναγάγει σε πολλά στόματα, κάτι σαν την «Ζωζώ Σαπουντζάκη του Birmingham».
Το προηγούμενο πόνημα, σε αρωγή με το πιο πρόσφατο όμως, διεκδικούν διαφορετικούς συμβολισμούς και νοήματα. Ένα είναι το πείσμα του ουδέποτε παραιτηθέντα. Το άλλο αποπνέει (τουλάχιστον έτσι το έχει διαισθανθεί ο γράφοντας) μία ασίγαστη και έντονη επιθυμία να πράξει όσα περισσότερα μπορεί, από όποιον λόγο και να πηγάζει αυτό, ακόμα και αν είναι αυτός άβολος.
Κι αν στο “Ordinary Man” έφερε ετερόκλητα στοιχεία και απρόσμενους «επισκέπτες»/καλλιτέχνες, εδώ πλέον μιλάμε για μία all-star σύνθεση, που και η πρώτη που βιωματικά μου έρχεται στο μυαλό, στο “Trash” του Alice Cooper, μοιάζει με παρέα «στραβών ναυτοπαίδων».
Ο αριστερόχειρ «προπάτορας» Tony Iommi, o «τεράστιος» Jeff Beck, ο «μύθος» Eric Clapton, ο Zakk Wylde, ο Robert Trujillo (Metallica) και ο Duff McKagan (Guns ‘n’ Roses) (οι δύο τελευταίοι με συμμετοχή στη δημιουργική διαδικασία), αλλά και οι Mike McCready (Pearl Jam), Chad Smith (RHCP), Taylor Hawkins (R.I.P., Foo Fighters) και Chris Chaney (Jane’s Addiction), συνθέτουν έναν απίστευτο «elite μουσικό συνδυασμό». Και ό,τι κι αν του προσάπτουν εδώ κι εκεί, ο Ozzy είναι από τους ελάχιστους που μπορεί στο κάλεσμά του να μαζέψει τέτοια και τόση «αφρόκρεμα».
Τα φίλτρα στην όψη του στο εξώφυλλο, δεν μπορούν να δουλέψουν στον ίδιο βαθμό στην προσωπική «αντανάκλαση» στο περιεχόμενο, ωστόσο ουδόλως επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα και αυτή η αίγλη της ανατριχιαστικής φωνής, παραπέμπει νοσταλγικά και ανεξίτηλα σε «γειτονιές» που «αράζαμε» παιδιά και έφηβοι.
Η στιχουργική, άλλοτε χαοτική άλλοτε ιδιαιτέρως στοχευμένη και σχεδόν αυτοβιογραφική σε διάφορα σημεία, μάλλον επιτηδευμένα κάνει δηλώσεις και απαντά σε χλευαστικά, διάσπαρτα εισπραχθέντα σχόλια {“(I’m) Immortal”, “Mr.Darkness” κ.α.}. Οι συνθέσεις και η απόδοσή τους, έχουν το υπόβαθρο να μείνουν στη μνήμη και είναι «ειλικρινείς» και άμεσες, προσδίδοντας χωρίς καμουφλάζ στον ακροατή τα πιο «ενδόμυχα» ή μη στοιχεία τους.
Η «χημεία» αναμενόμενα και αιτιολογημένα υφίσταται σε ανώτερο βαθμό στα κομμάτια που έρχεται «ηχηρά» να συνδράμει ο Tony Iommi ή ο έτερος, άλλοτε συνοδοιπόρος Zakk Wylde, με το “No Escape from Now” να δεσπόζει με μία καθηλωτική ατμόσφαιρα, κοντά με το “Degradation Rules”, με την «(φυσ)αρμονική», «δυνατή» νότα της εισαγωγής.
Κατά τα άλλα, δεν μπορείς παρά να απολαύσεις κάποια φοβερά riffs, solos και γενικότερα ποιοτικά κιθαριστικά μέρη, μερικών από τους «αρχιμάστορες» του είδους. Η συμμετοχή του «τεράστιου» Jeff Beck ιδιαίτερα στο εισαγωγικό, ομώνυμο track, ανατριχιάζει, ενώ και η πολλαπλή σύμπραξη του Zakk Wylde, προσδίδει ενέργεια και ισχύ.
Ο Ozzy, φρονώ έκανε το κέφι του και με το παραπάνω στον «ασθενή». Ενεπνεύσθη ένα album «υπερθέαμα», με ποιότητα και αξιοπρέπεια. Θα ήθελα να θυμάμαι έτσι τον «σκοτεινό κύριο», εάν ήταν το τελευταίο του album; Η απάντηση θα είναι καταφατική, όχι γιατί προσέφερε τον καλύτερό του δίσκο. Αλλά γιατί φαίνεται να τον απόλαυσε βιωματικά. Και στο φινάλε, δεν νομίζω να μας «χρωστάει» και πολλά, μάλλον το χρέος «γέρνει» προς την πλευρά μας. Σε ένα «κολάζ» από τους στίχους του, μάταια προσπαθώντας να συνοψίσουν μία «μοναρχική» μορφή της heavy metal στην επίμονη προσφορά και παρουσία της στο χρόνο…..
“My fingerprints are tattooed on your mind”
“Dear Mister Darkness, I write you again. My walls are covered with pictures of you”
“Father, why? Why are you haunting me every night”
«Cause I’m Immortal”
“Patient Number 9” tracklist:
Patient Number 9 (feat. Jeff Beck)
Immortal (feat. Mike McCready)
Parasite (feat. Zakk Wylde)
Mr. Darkness (feat. Zakk Wylde)
One of Those Days (feat. Eric Clapton)
A Thousand Shades (feat. Jeff Beck)
No Escape from Now (feat. Tony Iommi)
Nothing Feels Right (feat. Zakk Wylde)
Evil Shuffle (feat. Zakk Wylde)
Degradation Rules (feat. Tony Iommi)
Dead and Gone
God Only Knows
Darkside Blues
Είδος: Metal / Rock / Doom Metal / Doom Rock / Progressive Rock
Εταιρεία: Sony Music / Epic Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Σεπτεμβρίου 2022
Facebook
Official Page
