Βλέποντας τον τίτλο του νέου άλμπουμ των Αυστραλών, πριν καν προλάβουμε να αφήσουμε το ΕΡ αγγελιαφόρο που προηγήθηκε να εγκατασταθεί στους υδρογονικούς δεσμούς του εγκεφάλου, σκέφτηκα πως αποτελεί έναν ιδανικό υπότιτλο για τη μπάντα. Όσο και αν η επανάληψη ίσως για κάποιους αποτελεί ένδειξη ανησυχίας, για τους Teramaze αυτή έχει να κάνει με την προσθήκη ενός νέου κατορθώματος.
Αν κάποιος δεν έχει ακούσει νότα από τη μουσική τους και αρχίσει με το άλμπουμ αυτό, θα αναρωτηθεί δικαιολογημένα γιατί αυτό το γκρουπ δεν αποτελεί ένα όνομα που μονοπωλεί κάθε αγορά του συγκεκριμένου ήχου. Αν και ψάχνω συχνά την απάντηση μέσα στην άναρχη ογκώδη πρόκληση της σύγχρονης μουσικής πληροφορίας, δεν είμαι βέβαιος αν η απόφαση να πορευτούν ανεξάρτητα ως σήμερα, χωρίς δισκογραφική εταιρεία, είναι μια καθοριστική αιτία που δεν έχουν γίνει τεράστιοι. Και αν η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων καταγράφει μια σταθερά ανοδική πορεία, οι Αυστραλοί αποτελούν μια από τις ελάχιστες μπάντες εκεί έξω που σου προκαλούν πραγματικό πονοκέφαλο με την πρόκληση να επιλέξεις ένα ιδανικό “best of”…
“No news is good news”, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί μπροστά στο περιεχόμενο του “The Harmony Machine”. Και πριν παρεξηγηθώ, είναι ξεκάθαρο με την πρώτη ακρόαση, πως όλα εκείνα τα ζηλευτά χαρίσματα του γκρουπ εξακολουθούν να είναι λειτουργικά, να παράγουν, να γεννούν νέες ιδέες και μουσικές περιπέτειες. Το έχω ξαναγράψει, οι Teramaze αποτελούν την ιδανική απενοχοποίηση της ραδιοφωνικής προσέγγισης στον σκληρό ήχο. Αυτός ο δαιμονισμένος γητευτής που ακούει στο όνομα Dean Wells, και είμαι βέβαιος πως βλέπει εφιάλτες μέχρι να ολοκληρώσει με υστερική τελειομανία την επόμενη ιδέα του, εξακολουθεί να τυλίγει αυτούς τους διακοσμητικούς κόμπους υπέροχων φωνητικών γραμμών και εθιστικών ριφ, αφήνοντας χώρο σε όλη την καλοκουρδισμένη ομάδα να ενισχύσει το αποτέλεσμα με περίτεχνα στολίδια ελεγχόμενης τεχνικής. Όπως είχα επισημάνει και στην παρουσίαση του ΕΡ που προηγήθηκε, θεωρώ σπουδαίο επιπλέον έδεσμα τη φωνή του Nathan Peachey που φαίνεται να έχει επιστρέψει για τα καλά, όσο και αν εκτιμώ απεριόριστα τη φωνή του Wells.
Συνθετικά οι Αυστραλοί δεν επιτρέπουν κενά αέρος στη ροή του νέου τους έργου, αναδεικνύοντας μια σταθερή συνέπεια σε τραγούδια ευκολομνημόνευτα αλλά και πλούσια σε έξυπνα στιγμιαία ερεθίσματα. Οφείλω φυσικά να ξεκαθαρίσω πως όλα τα τραγούδια του ΕΡ περιλαμβάνονται εδώ, και μέσα στη νέα ροή πια, εξακολουθώ να πιστεύω πως το “Sinister” εύκολα γίνεται η πιο πρόσφατη εμμονή για κάποιον που τους παρακολουθεί συνεχώς. Μέσα στη σοφή ευρύτητα που επιτρέπει η μουσική τους, διέκρινα και κάποια περάσματα με φωνητικά σε R & B ύφος, όχι όμως με την ευδιάκριτη επικράτηση που συμβαίνει για παράδειγμα σε τραγούδια των Sleep Token, αλλά με μια έξυπνη χαμαιλεοντική ευγένεια που τα καθιστά αρμονικό μέρος των τραγουδιών. Όση όμως ελαστικότητα και αν διαθέτει η φόρμα τους, έχει διατηρήσει μόνιμα τον σύνδεσμο και την επαφή με τον ευρύτερο metal ήχο, και τα επιτακτικά ριφ δεν λείπουν ούτε και εδώ.
Για όλους εμάς που δεν χορταίνουμε αυτή τη φορτισμένη αφηγηματική τέχνη του Wells που μας κάνει να νιώθουμε λίγο σαν ανώνυμοι πρωταγωνιστές σε άγνωστες ταινίες μικρού μήκους, άλλη μια εξίσου πολυτελής και συγκινητική προσθήκη είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Μπορούμε μέσα σε ένα ακόμα déjà vu να αναρωτιόμαστε χαμένοι στη νέα απόλαυση, πώς το έκανε ξανά χωρίς ίχνος έκπτωσης.
Είδος: Progressive Rock/Metal
Εταιρεία: Wells Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Απριλίου 2025
