TERAMAZE: “Desire Colours N Lust”

EP

Και να είχες την πρόθεση να ξεχάσεις τον Dean Wells και τους Teramaze, δεν πρόκειται να σε αφήσει αυτός. Μόλις τον περασμένο Μάιο είδαμε να πέφτει η κουρτίνα με συναρπαστικό τρόπο στην τριλογία του “Halo” με την κυκλοφορία του “Eli: A Wonderful Fall from Garce”, όμως η ασύχαστη δημιουργική μηχανή από την Αυστραλία επιστρέφει με ένα ολόφρεσκο ΕΡ πέντε τραγουδιών.

Σπεσιαλίστας αυτών των φορτισμένων τραγουδιών σχέσεων, ο Wells παρατάσσει πέντε συνθέσεις που μας σπρώχνουν σε μια διαρκή αναζήτηση ισορροπιών και απαντήσεων σε ερωτικές ανθρώπινες συνδέσεις που δοκιμάζονται επίμονα από τα εγώ των πρωταγωνιστών. Ο αφηγηματικός τρόπος των Αυστραλών κάνει για ακόμα μια φορά θαύματα, καθώς οι μελωδικές ακολουθίες ιδιαίτερα στις φωνητικές γραμμές δεν είναι απλά δελεαστικές, αλλά έχουν ταυτόχρονα το χάρισμα να αναπαριστούν με μια μοναδική αρμονία και ευστοχία τα γεγονότα των τραγουδιών. Ναι, ο Wells παρελάζει ξανά κρατώντας με αυτάρκεια τις πλάκες των δικών του εντολών, γνωρίζοντας πια πόσο επιδέξια μπορεί να διαχειριστεί τα υλικά στο χαρμάνι του.

Όσο σαγηνευτικά κινηματογραφικός και μελωδικός γίνεται ο Wells, δεν διστάζει να γίνει και πιο επιθετικός και κτητικός στις διαθέσεις και νομίζω πως μια τέλεια ένδειξη της ευλυγισίας του ανάμεσα στα δυο είναι το “Bullet to a Pharaoh”. Βέβαια, το ευρύτερο και σταθερό πλαίσιο που χαρακτηρίζει και αυτό το ΕΡ είναι η συμμαχία του ραδιοφωνικού χαρίσματος με την άρτια τεχνική της μπάντας. Οι Teramaze είναι από τους ελάχιστους που έχουν ρυθμίσει αυτό τον συνδυασμό σε ιδανικές ενδείξεις και μας εκτοξεύουν υπέροχες μουσικές ιστορίες που αφυπνίζουν τα αισθήματά μας.

Είναι πράγματι δύσκολο να είσαι εξοικειωμένος με τον χώρο του μελωδικού και περίτεχνου metal και να μην παγιδευτείς στην συνταγή τους. Ο Wells έχει αυτό τον πολυτελή τρόπο να διατηρήσει την αγωνία, την ένταση, την επίμονη έκφραση και πρέπει να έχεις μουδιάζει ίσως και οριστικά παγώσει συναισθηματικά για να μην αντιδράσεις σε όλα αυτά. Στο τελευταίο αυτό ΕΡ διακρίνω και μια διάθεση να ανοίξει κάπως τον ήχο τους, και τα αποτελέσματα είναι συχνά εντυπωσιακά, σε συνδυασμό πάντα με το βαθύ σενάριο και σκηνικό των τραγουδιών. Από τα μαύρα σύννεφα του “Sinister” μέχρι την διαφαινόμενη ηρεμία του “Perfect World”, αυτό το ενισχυμένο, αφηγηματικό νήμα των Teramaze δεν χάνει στιγμή τη δύναμη να παίρνει αιχμαλώτους. Και όσο και αν αγαπώ τη φωνή του Wells, θεωρώ πως η παρουσία του Nathan Peachey πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο είναι μια σημαντική πολυτέλεια που ενισχύει το αποτέλεσμα.

Σε άλλη μια σύμπραξη έμπνευσης και σοφίας, οι Αυστραλοί γλιστρούν υπέροχα πάνω στο χαλί της ουσίας και της λειτουργικότητας, παραδίδοντας μαθήματα ενός συγκινητικού ρεαλισμού που βρίσκει πάντα χώρο για ισορροπημένες πολυτέλειες τεχνικής αλλά και για έντονες και αγωνιώδεις προσωπικές περιπέτειες, τόσο εφαρμοστές στον καθένα μας.

Είδος: Progressive Rock/Metal
Εταιρεία: Wells Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 17 Ιανουαρίου 2025

Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1237 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.