Η δεδομένη ερωτική σχέση των Ελλήνων οπαδών με τον μύθο που ακούει στο όνoμα Iron Maiden, εμφανίζει συχνά στερητικά σύνδρομα. Οι πιο γενναίοι και ετοιμοπόλεμοι γίνονται το “βουνό που πάει στον Μωάμεθ”, οι υπόλοιποι περιμένουμε με αγωνία αφηγηματικά μεζεδάκια παρηγοριάς. Ο Γιώργος Χατζηγεωργίου, που υπηρετεί πιστά τον τετράχορδο θεό του μπάσου στους Leatherhead, ανήκει στους πρώτους, και δεν τον αφήσαμε χωρίς να αφηγηθεί τα πάντα σε εμάς, τους δεύτερους.
Το ταξίδι ξεκινάει στις 25/09/2024 που άνοιγε η προπώληση εισιτηρίων. Ο διάλογος λίγες μέρες είχε ως εξής:
(Ε=εγώ, Φ=φίλος)
Ε: Για ποιο θα κλείσουμε ρε;
Φ: Τι για που ρε μ******; Για το πρώτο, Βουδαπέστη.
Ε: Και αν δεν προλάβουμε;
Φ: Θα δούμε μετά.
Μετά από ένα κυνήγι κωδικών, παρόμοιο με ό,τι έγινε στην προπώληση Metallica, παίρνουμε πρόσβαση, προλαβαίνουμε εισιτήριο αλλά στο στάδιο της πληρωμής με πετάει εκτός. Για καλή μου τύχη ξανασυνδέομαι ενώ είναι κρατημένο το εισιτήριο για 1(!) λεπτό ακόμα και προλαβαίνω να το αγοράσω.
Ωραία, το “εύκολο” τελείωσε, τώρα το δύσκολο. Να περιμένουμε 7 μήνες και δύο μέρες.
27/05/2025, ώρα Βουδαπέστης περίπου 17:00, φτάνουμε(πολύ εύκολα) στο Papp László Budapest Sportaréna. Ήδη από το μετρό(και μέσα στην πόλη) τα μπλουζάκια Iron Maiden είναι παντού.
Όσο πίνουμε μια μπύρα στον γύρω χώρο, εντοπίζουμε το merch και πηγαίνουμε να πάρουμε το καθιερωμένο μας μπλουζάκι της περιοδείας. Εκεί τρώμε και το πρώτο spoiler για το setlist, καθώς υπάρχει μπλουζάκι Clairvoyant, Rime of the Ancient Mariner και Powerslave.
Οφείλω να πω εδώ ότι το Papp László Arena είναι ένα εξαιρετικό γήπεδο, και η διοργάνωση όπως έπρεπε. Εύκολη πρόσβαση στο χώρο, γκαρνταρόμπα με μόλις 1,24€, χώρος καπνιστών κτλ.
Όσο καπνίζαμε, ακούμε τις πρώτες νότες των Halestorm, και μπαίνουμε για να παρακολουθήσουμε το συγκρότημα. Μια περίεργη μίξη pop-punk-rock-metal, τα αδέρφια Hale και η παρέα τους ζέσταναν το ουγγρικό κοινό. Επιβλητική frontwoman η Lzzy Hale, με απίστευτη φωνή που έδινε σε κάθε κομμάτι το 120%. Δεν έχω δώσει πάρα πολύ χρόνο ακρόασης στο συγκεκριμένο συγκρότημα (και δεν ξέρω αν θα δώσω), αλλά είδα γενικά θετικές αντιδράσεις από το κοινό. Προσωπικά θα προτιμούσα κάτι πιο κοντά στο heavy metal ηχόχρωμα αλλά “it is what it is”.
Halestorm Setlist:
Fallen Star
Mz. Hyde
WATCH OUT!
Darkness Always Wins
Familiar Taste of Poison (1ο κουπλέ και ρεφρέν μόνο)
Rain Your Blood on Me
Freak Like Me
Drum Solo
I Miss the Misery
Love Bites (So Do I)
Everest
Καθώς οι Halestorm μας χαιρετούν, και τεχνικοί τρέχουν μέσα και έξω από τη σκηνή η αγωνία κορυφώνεται. Η λύτρωση έρχεται αρκετή ώρα μετά, περίπου 40’, με το Doctor Doctor να ακούγεται από τα ηχεία και η αρχική “ανακούφιση” να γυρνάει σε άγχος ως προς το τι θα ακολουθήσει (πρώτο live της περιοδείας είναι αυτό).
Και εκεί σκάει το “The Ides of March”. Έκσταση, χαρά, παροξυσμός. Το σύνηθες πανό που μας έχουν συνηθίσει έχει γίνει πλέον ένα τεράστιο video wall, που όσο ώρα παίζει το intro μας κάνει βόλτα στους δρόμους του εξωφύλλου “Killers”. Και εκεί μπαίνει το πρώτο κομμάτι της βραδιάς, το “Murders in the Rue Morgue”. Κάτι πάει λάθος στο αρχικό έναυσμα του ταμπούρου, αλλά εκείνη την ώρα δεν σε νοιάζει, δεν το παρατηρείς. Ο Dickinson σκάει με δερμάτινο μπουφάν α λα Paul Di Anno. Ο τραγουδιστής μοιάζει κάθε χρόνο και νεότερος, με κάθε νότα να σε κάνει να ανοίγεις το στόμα σου ακόμα περισσότερο. Οι Smith και Murray είναι δυο μηχανάκια, που εκτελούν τα solo ακριβώς όπως στο album. Χωρίς να πάρουμε πολλές ανάσες, ο Simon Dawson δίνει 4 στο hi-hat και ο αρχηγός ξεκινάει το “Wrathchild”. Μια αγκαλιά χοροπηδάμε και τραγουδάμε όπως του πρέπει. Εξαιρετική εκτέλεση από την μπάντα, μας επιβεβαιώνουν κάθε δευτερόλεπτο γιατί είναι μία από τις μεγαλύτερες (για τον γράφοντα ίσως η μεγαλύτερη) μπάντες στον πλανήτη. Επόμενο κομμάτι για να κλείσει το hat-trick του “Killers” είναι το ομώνυμο, το οποίο ακούγεται για πρώτη φορά μετά το 1999. Εδώ “σκάει μύτη” και ο πρώτος Eddie για το βράδυ, ντυμένος όπως στο εξώφυλλο του album, με το τσεκούρι του να παίρνει τα κεφάλια των μελών της μπάντας κατά τη διάρκεια των solos.
Κλασικά εικονογραφημένα, μετά τα 3 πρώτα κομμάτια ο Bruce μας καλωσορίζει στο live, μας ρωτάει πως νιώθουμε που όλος ο πλανήτης έχει τα βλέμματα επάνω μας, και μας συστήνει τον νέο drummer, Simon Dawson. Επίσης μας τονίζει ότι δεν είδαμε τίποτα ακόμα. Και όντως το αποδεικνύει ευθύς αμέσως, καθώς μετά από ένα αστείο με τον “elusive Mr. Adrian Smith”, ακούγονται οι πρώτες νότες από το Phantom of the Opera. Η μπάντα “θερίζει” παικτικά, ο αρχηγός και ο Bruce Dickinson οργώνουν τη σκηνή. Οφείλω να ομολογήσω πως ο Bruce Dickinson είχε τρομερό κέφι όλο το βράδυ. Τα solos είναι αψεγάδιαστα, πραγματικά λες και βγήκαν από CD. Ακολουθούν αποσπάσματα από πολύ παλιές horror ταινίες στο video wall και τα εισαγωγικά λόγια του “Number of the Beast” ξεκινούν. Ανατριχίλα αλλά και κρύος ιδρώτας ενθυμούμενος το Greek Cunt, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχουν Hungarian Cunts και όλα βαίνουν άριστα και μένω με 1,5 καλή εκτέλεση του τραγουδιού(η άλλη μισή είναι στο ΟΑΚΑ). Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο Steve Harris καρφώνει με slam dunk το intro του “The Clairvoyant” για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια και προκαλεί πανζουρλισμό, έστω και αν φάγαμε το spoiler πριν. Το σκηνικό αλλάζει, και πλέον στο video wall βλέπουμε χαμηλά δάδες και σαρκοφάγους, και στη συνέχεια του Eddie στη δική του τεράστια πυραμίδα καθώς ηχούν οι νότες του “Powerslave” και ο Dickinson εμφανίζεται μέσα από μια πύρινη σειρά, με την διάσημη μάσκα που φοράει σε αυτό το κομμάτι. O Simon Dawson ικανοποιητικός με τα γυρίσματα εδώ, αν και δεν έχει το τεράστιο drum set που μας είχε συνηθίσει ο Nicko McBrain. Ακολουθεί το “2 Minutes 2 Midnight”, σε ακόμη μία υποδειγματική εκτέλεση από το συγκρότημα.
Αφού τελειώνει το κομμάτι, ο Bruce Dickinson μας ξαναμιλάει, ρωτάει πως είμαστε, λέει για τα “νέα παιχνίδια” που έχουν(σ.σ. το video wall) κοιτάει στο ταβάνι και ρωτάει “is it a bird is it plane?” και συνεχίζει με “This is what not to do when the bird shits on you”. Ναι μεν και εδώ φάγαμε spoiler, αλλά υπήρχε μια μίξη συγκίνησης, ανατριχίλας και μη συνειδητοποίησης τι βλέπεις και ακούς. Πρώτη φορά μετά το 2009, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο για πολλούς Maiden Fans μόλις εκπληρώνεται μπροστά μας. Θα γίνω γραφικός, αλλά η εκτέλεση είναι ξανά άψογη. Μετά το ομηρικό έπος που λέγεται “Rime of the Ancient Mariner” ακολουθεί το “Run to the Hills”, γιατί “Run for your Lives tour” είναι αυτή, και καπάκια “Seventh Son of a Seventh Son”, και πριν το interlude στη μέση του κομματιού, ο Dickinson μας αφήνει ένα “ooo” αλλάζοντας 3 τόνους και κρατώντας 30 δευτερόλεπτα(!!!) πατώντας κάτω όλα και τα πάντα. Μας “κερνάει” και live την αφήγηση για τον έβδομο γιο μέσα σε όλα.
Συνεχίζουμε με το “Trooper”, γιατί ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή. Και ο 2ος Eddie της βραδιάς ντυμένος ασορτί με τον Bruce με την κλασσική στολή κάνει την εμφάνισή του, αν και δεν έχει ξιφομαχία αυτή τη φορά. Ακολουθεί το “Hallowed Be Thy Name”, μέσα από ένα κελί ο Dickinson μας αφηγείται και αυτή την ιστορία, και ακολουθεί μια διαμάχη εμού και του προαναφερθέντος “Φ” αν είναι όντως ο Bruce ή video μέσα στο video wall, και εν τέλη ήταν video. Scream for me Budapest, και ώρα για το καθιερωμένο “Iron Maiden” και έναν τεράστιο Eddie στο video wall.
Κάπου εδώ φτάνουμε στο encore, και ακούμε τον Winston Churchill, πράγμα που σημαίνει ό,τι ακολουθεί το “Aces High” σε άλλη μία άπιαστη εκτέλεση με τη συμμετοχή του κοινού. Η σκηνή σκοτεινιάζει, και καπνοί γεμίζουν το σετ. Με τις πρώτες νότες του “Fear of the Dark” μια πανσέληνος ξεκινάει να ανεβαίνει, και ο Bruce Dickinson με τον φανό του εμφανίζονται. Δεν γινόταν να λείπει το συγκεκριμένο, όπως και πολλά άλλα κομμάτια που είναι σταθερά εδώ και χρόνια στις λίστες των Maiden. Κλείσιμο με “Wasted Years” όπως στο “Future Past tour” 2 χρόνια πριν.
Iron Maiden setlist:
1.The Ides of March (intro)
2.Murders in the Rue Morgue
3.Wrathchild
4.Killers
5.Phantom of the Opera
6.The Number of the Beast
7.The Clairvoyant
8.Powerslave
9.2 Minutes to Midnight
10.Rime of the Ancient Mariner
11.Run to the Hills
12.Seventh Son of a Seventh Son
13.The Trooper
14.Hallowed Be Thy Name
15.Iron Maiden
Encore:
16.Churchill’s Speech(intro)
17.Aces High
18.Fear of the Dark
19.Wasted Years
Ήταν το setlist τέλειο; Σίγουρα όχι. Μεγάλοι αδικημένοι της βραδιάς το “No Prayer for the Dying” και για μένα και το “Somewhere in Time”. Ο Simon Dawson, για μένα, δεν ήταν 100% σωστή επιλογή, και ίσως έγινε λίγο λόγω εσωτερικής μεταγραφής (βλ. British Lion) ίσως λίγο λόγω εθνικότητας (το έχουν ξανακάνει οι Maiden στα 90s όπου υποψήφιοι μνηστήρες για τη θέση του Dickinson ήταν οι Kiske, Tate και Blaze Bayley). Μπορεί βέβαια να “στρώσει”, το πρώτο live δεν είναι δείγμα σε περιοδεία Maiden, αν και οι υπόλοιποι πέντε ήταν υποδειγματικοί. Στα μικρά αρνητικά της διοργάνωσης είναι ότι δεν υπήρχε το Eddie’s Dive Bar (ένα pop up bar που εμφανίζεται στα live της περιοδείας), τα generic κυπελάκια μπύρας, πράγματα που άλλαξαν στο live της Πράγας. Όλα αυτά βέβαια δεν μου αλλάζουν μια εμπειρία ζωής, και ένα πράγμα λιγότερο από την Bucket list μου, να δω πρώτο live περιοδείας από μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, και πρώτη φορά σε κλειστό γήπεδο.
Highlight της βραδιάς, όταν μετά το live, τέσσερις φίλοι πήγαμε να βγούμε φωτό με ένα πανό που είχαμε από το “Can I play with madness?” και ξαφνικά “πλάκωσαν” ΟΛΑ τα fan club και φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί, σαν να το είχαμε κανονίσει.
Μέχρι την επόμενη, Up the Irons!
Κείμενο – Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηγεωργίου
