Σε ανάμνηση αλλά και «πρόγευση» της επερχόμενης, προσωπικής δοκιμασίας ενός εκάστου από την παρέα του Soundcheck, στο λυκόφως ενός ακόμα μουσικού έτους, όπερ μεθερμηνευόμενον (θα μπορούσε να….) εστί, μάλλον, το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» για τον καθένα, οκτώ συντάκτες ταλαιπωρήθηκαν κάπως (πολύ), πασχίζοντας να ξεχωρίσουν ποια τραγούδια έχουν ακούσει περισσότερο, σε μουσικές διαδρομές ζωής, που αγγίζουν στις περισσότερες φορές, κοντά πέντε δεκαετίες….Πάμε λοιπόν….
Πελοπίδας Χελάς
Τα 5 τραγούδια που έχω ακούσει περισσότερο….. Συνήθως τέτοιες ερωτήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες, αλλά η δική μου απάντηση είναι εύκολη και μάλλον «βαρετή», αλλά ταυτόχρονα αναμενόμενη για κάποιον που με γνωρίζει προσωπικά. Και οι πέντε επιλογές μου προέρχονται από τους αγαπημένους μου Iron Maiden. Ήταν το πρώτο συγκρότημα που άκουσα από heavy metal, οι παιδικοί μου ήρωες και πάντα επιστρέφω σε αυτούς. Οπότε έχουμε, το “Fear of the Dark”, το πρώτο κομμάτι που άκουσα από metal, το “Running Free”, από τον πρώτο τους δίσκο και μόνιμα στο soundtrack της εφηβικής μου επανάστασης, το απόλυτο έπος “The Trooper”, από το “Piece of Mind”, που ήταν ο τρίτος δίσκος των Iron Maiden, που «έπεσε στα χέρια μου», τα “Number of the Beast” και “Hallowed Be Thy Name”, από το “Number of the Beast”, που ήταν το πρώτο CD, που αγόρασα ever!
Ιωάννης Φράγκος
Με τον κίνδυνο να ελλοχεύει να χαρακτηριστεί και αργολογία η όλη απόπειρα, είπαμε να βουτήξουμε στις αναμνήσεις μας και σε εποχές που έχουν χαθεί στον γνόφο της λήθης μέχρι και το σήμερα και να προσπαθήσουμε να δώσουμε από 5 κομμάτια ο καθένας μας που, κατά προσέγγιση, έχουν γράψει τα περισσότερα χιλιόμετρα στα πικάπ, τα κασσετόφωνα, τα cd player και τους υπολογιστές μας. Φυσικά κάθε βουτιά του μυαλού μου στα νερά του παρελθόντος έφερνε και διαφορετική «ψαριά» στην επιφάνεια. Τελικά αποφάσισα να κρατήσω το ομότιτλο από το album “Painkiller”, που ως πιτσιρικά με έμπασε στο heavy metal. Θυμάμαι να το ακούω αρκετές δεκαετίες πριν, μέσα σε εκείνο το λευκό Ford Escort, κάποιο καλοκαίρι στην Αιδηψό, αλλά και την προηγούμενη εβδομάδα καθώς επέστρεφα από τη δουλειά. Να προσθέσω ένα από τα πολλά κομμάτια των Fates Warning, που μου έκαναν πολύτιμη συντροφιά με αμέτρητες επανακροάσεις σε εποχές δυσθυμίας. Από τη λίστα δε θα μπορούσε να απουσιάσει το “Moments” των Γερμανών (ακόμη χωρίς ίχνος από την αναγνώριση που τους αρμόζει), Soul Cages. Αν οι ακροάσεις του συγκεκριμένου άσματος (αλλά και του δίσκου στην ολότητά του) μετριούνταν σε μέτρα θα είχα κάνει τον γύρο της γης 3 φορές. Η σπάνια αλλά και αφοπλιστικά προσγειωμένη καλλιτεχνική κομψοέπεια που χαρακτηρίζει το “Moments” το έχει δέσει για πάντα στα βάθη της καρδιάς μου.
Τα διαμάντια που έπεσαν το 1986 και το 1988 από το διάστημα στη γη και ακούν στα ονόματα “Rage For Order” και “Operation: Mindcrime”, αποτελούν αριστουργήματα στα οποία «απαγορεύεται» να σηκώσεις τη βελόνα από τα αυλάκια των δίσκων, παρά μόνο για να αλλάξεις την πλευρά στην πλάκα βινυλίου. Ηχογραφήσεις που προκλητικά νεάζουν στο σήμερα σα να γεννήθηκαν μόλις χθες βράδυ. Στο “The Killing Words” χρειάστηκε να επανέλθω κάποιες φορές παραπάνω για συναισθηματικούς λόγους κι έτσι ξεχώρισε στο φώτο φίνις. Το “The Price You Pay” ήταν από τα κομμάτια που πάντα έπαιζε όταν ετοιμαζόμουν, ως πιτσιρικάς, για την έξοδο του Σαββατόβραδου, αλλά είναι και από τα τραγούδια εκείνα που συνέχισαν να αποτελούν επιλογή μου και στα χρόνια που ακολούθησαν, σε εύκολες αλλά και δύσκολες στιγμές.
JUDAS PRIEST: “Painkiller”
SOUL CAGES: “Moments”
FATES WARNING: “Through Different Eyes”
QUEENSRYCHE: “The Killing Words”
SAVATAGE: “The Price You Pay”
Παναγιώτης Σπυρόπουλος
Η εποχή που είχαμε τα πρώτα μας ακούσματα και σίγουρα το αποτύπωμα που άφησαν πάνω μας τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια, αποτελεί και σημείο αναφοράς για τα 5 τραγούδια που θεωρώ ότι άκουσα περισσότερο ως τώρα στη ζωή μου (αν εξαιρέσουμε την περίοδο που έκανα πρακτική στη ΔΕΗ και έπαιζε στο ραδιόφωνο του γραφείου, λίστα με λαϊκό – pop-τσιφτέτελα για 8 ώρες επί 6 μήνες).
• “A Day in the Life” (Beatles): Μετεγγραμμένο σε κασετούλα από το τη γνωστή μπλε συλλογή, παίζει να είχα μάθει απ’ έξω κάθε νότα, κάθε στροφή και βέβαια τους στίχους.
• “Crystal Ann” (Annihilator): Εισαγωγικό θέμα σε μεταμεσονύκτια, ραδιοφωνική metal εκπομπή, αποτελεί και το πρώτο τραγούδι που έμαθα να παίζω από το συγκεκριμένο είδος στην κιθάρα.
• “Catfish Blues” (του Robert Petway, από Jimi Hendrix): Παίζει να είναι στις περισσότερες από τις ατελείωτες blues λίστες μου.
• “Echoes” (Pink Floyd): Από βιντεοκασέτα του “Live at Pompeii”, αργότερα έλιωσε και στα πλατώ μου, από το βινύλιο του “Meddle”.
• “Sometimes I Feel Like Screaming” (Deep Purple): Μου έκανε μεγάλη αίσθηση το album “Purpendicular” και το συγκεκριμένο, ήταν πάντοτε ένα προσωπικό «κόλλημα».
Βαγγέλης Νασόπουλος
Led zeppelin – “Dazed and Confused”
Όσα χρόνια και αν περάσουν, οι Led Zeppelin θα παραμένουν στην κορυφή των προσωπικών μου προτιμήσεων, κατά την σύνταξη ανάλογων λιστών. Το τραγούδι γράφτηκε το 1967 από τον τραγουδιστή/τραγουδοποιό, Jake Holmes. Οι Zeppelin το συμπεριέλαβαν στο ντεμπούτο album τους με αλλαγμένους στίχους, «τυλιγμένους» από τα καθηλωτικά φωνητικά του Plant και τα «ιλιγγιώδη» σόλο ηλεκτρικής κιθάρας με χρήση δοξαριού από τον Jimmy Page. Αργότερα, προέκυψαν θέματα για τα πνευματικά δικαιώματα του κομματιού, τα οποία λύθηκαν εξωδικαστικά μεταξύ Holmes και Page.
Wishbone Ash – “Leaf and Stream”
Πίσω στο 1972, οι Wishbone ash θα κυκλοφορούσαν το τρίτο και πετυχημένο εμπορικά, progressive/ hard rock αριστούργημα “Argus”, το οποίο σκαρφάλωσε στην τρίτη θέση του Αγγλικού chart. Η πρώτη μου επαφή με το δίσκο ήταν με αυτό το κομμάτι. Από την πρώτη στιγμή μου έδωσε την αίσθηση μιας φανταστικής σύνδεσης με ένα μυθικό, μυστικιστικό παρελθόν. Ευγενικές μελωδίες, γλυκά τραγουδισμένες, με προετοίμασαν, για την θύελλα του υπόλοιπου concept περιεχομένου, που θα «διαμέλιζε» όλη την μουσική μου κοσμοθεωρία.
Guns ‘n’ Roses – “Sweet child o’ Mine”
Ποτέ δεν θα βαρεθώ να το ακούω. Είναι το απόλυτο soundtrack της παιδικής ηλικίας, εκείνης της φάσης που νομίζεις ότι τα καλοκαίρι κρατάει για αιώνες. Καλοκαίρι στην αυλή, από αντιγραμμένη κασσέτα, ήταν η πρώτη ακρόαση, αδιανόητο για τα σημερινά δεδομένα. Τότε υπήρχε ο φόβος μην καταστραφεί η ταινία από το σαράβαλο κασετόφωνο, σήμερα είμαστε ένα κλικ μακριά από αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Τους στίχους έγραψε ο Axl Rose για την κοπέλα του Erin Everly, κόρη του Don Everly των Everly Brothers.
Lynyrd Skynyrd- “Free Bird”
Τα περισσότερα από τα μέλη των Lynyrd Skynyrd έκαναν συναυλίες γύρω από το Jacksonville με διάφορα συγκροτήματα, μέχρι και την στιγμή που ηχογράφησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το 1973, “Pronounced ‘Lĕh-‘nérd’ Skin-‘nérd”. Το album τελείωνε με ένα εννιάλεπτο τραγούδι, που οι στίχοι του αφορούσαν στην άρνηση του ήρωα της ιστορίας, να εγκλωβιστεί σε μια ρομαντική σχέση. Το τραγούδι έγινε αγαπημένο στα live και κατά την γνώμη μου έχει ένα από τα κορυφαία σόλο ηλεκτρικής κιθάρας στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι Skynyrd είχαν τρεις κιθαρίστες: τον Allen Collins, τον Ed King και τον Gary Rossington, οι οποίοι «σόλαραν» και έκαναν «τζαμαρίσματα», για αρκετή ώρα προτού τελειώσει ένα τραγούδι τόσο στις συναυλίες όσο και στα στούντιο ηχογραφήσεων. Πολλοί πίστευαν ότι το “Free Bird” ήταν ένας φόρος τιμής στον κιθαρίστα των Allman Brothers Band, Duane Allman, ο οποίος πέθανε το 1971, δύο χρόνια πριν κυκλοφορήσει το τραγούδι. Στην πραγματικότητα γράφτηκε πριν τον θάνατο του.
Fleedwood Mac – “The Chain”
Απόλυτα κλασικό. Έχει συμπεριληφθεί σε άπειρες λίστες, πετυχαίνοντας crossover στην προτιμήσεις των ακροατών τόσο της ροκ όσο και της ποπ κουλτούρας. Είναι το μοναδικό τραγούδι που πιστώνεται ως σύνθεση σε όλα τα μέλη του συγκροτήματος το 1977. Κυκλοφόρησε με το “Rumours”, ενός από τα πιο εμπορικά album όλων των εποχών. Η επιτυχία δεν μειώνει την καλλιτεχνική του αξία. Πολυπαιγμένο στο ραδιόφωνο, στα bars και στον κινηματογράφο, σε ταινίες όπως “Guardian of the Galaxy”, “I Tonya”, και στην τηλεόραση ακούστηκε στην σειρά του ΗΒΟ “Our Flag Means Death”.
Γιώργος Μακρής
Αν το gothic είχε όνομα θα ονομάζονταν “Marian” (Sisters of Mercy), εάν ήταν παραμύθι με πρίγκιπα, θα είχε τον τίτλο “Moonchild” (Fields Of The Nephilim), εάν είχε αλητεία θα ήταν “No Rest” (New Model Army) και θα ήταν τόσο γλυκό όσο το “Sweetness” των Paradise Lost, για να καταλήξει στο “End Of Flowers” των Diary Of Dreams….
Γιώργος Καπετανόπουλος
To “The Hellion / Electric Eye” (Judas Priest), γιατί άναψε μέσα μας τη σπίθα του heavy metal, με όλα τα αντιπροσωπευτικά του χαρακτηριστικά, το “Promised Land” (Queensrÿche), που αποκάλυψε με οδύνη όψεις ματαιοδοξίας και διαχρονικών, ψεύτικων υποσχέσεων μέσα από μια αδιανόητη μουσική σύλληψη, το “Metropolis-Part1: The Miracle and the Sleeper” (Dream Theater) που ξεδίπλωσε μια νοήμων αριστοτεχνική μείξη, ένα όργιο απαράμιλλης, εκτελεστικής δεινότητας που δημιούργησε μια νέα εποχή, το “In Dark Places” (Crimson Glory), που ξεπρόβαλε από τις σκιές για να παντρέψει ιδανικά λυρισμό και σκληρό ήχο και τέλος το “Riverbed” (Madrugada), που μελαγχόλησε στα σκοτεινότερα μονοπάτια της ψυχικής αβύσσου.
Γιώργος Γεωργίου
Rainbow: “The Temple of the King”. Δικαιωματικά πρώτη επιλογή το τραγούδι που ήταν υπεύθυνο για το ταξίδι στο σύμπαν της μουσικής. Κάθε φορά με γυρίζει πίσω σε απογεύματα που ο μικρός ακροατής περίμενε υπομονετικά σε συχνότητες ραδιοπειρατών να παίξουν το τραγούδι με τη μεγάλη φωνή. Σαν ένα κλασικό, άφθαρτο παραμύθι, εξακολουθεί ακόμα να με σαγηνεύει και να με τραβά νοσταλγικά στη μαγική αφετηρία.
Black Sabbath: “Air Dance”. Ανατριχιαστική προσέγγιση του αναγκαστικού παροπλισμού μιας γερασμένης χορεύτριας, με τη μπάντα να παντρεύει το λυρισμό με γενναία προοδευτικά σχήματα, σε ένα από τα διαμάντια του παρεξηγημένου “Never Say Die”.
Marillion: “Cinderella Search”. Παραμελημένο τραγούδι, από τον αναρίθμητο θησαυρό τους, στα extras του “Fugazi”, ένα παραλήρημα για τον αιώνιο κυνήγι της Σταχτοπούτας, από έναν Fish που εύκολα τον φαντάζεσαι με ένα ποτό και ένα τσιγάρο στα χέρια, με μια καταπληκτική αναπλαστική μουσική που ακολουθεί κάποιους γενναίους συνειρμούς, στους οποίους η “οριζόντια συνομιλία” σημαίνει σεξ.
Queensrÿche: “London”. Οι παράξενες προσωπικές μνήμες μιας περιπέτειας σε μια ευρωπαϊκή μητρόπολη μέσα από το μεταμοντέρνο φίλτρο του “Rage for Order”, μια σκοτεινή και ρομαντική ατμόσφαιρα αντηχήσεων και ένας Tate αποκαλυπτικός, σε μια γενναία δομή τραγουδιού σχέσεων, την οποία θα συναντήσουμε λίγα χρόνια αργότερα στο “We Only Say Goodbye” του “Parallels”.
Everything But The Girl: “No Difference”. Άλλα μονοπάτια ήχων, αλλά η ζωή και οι δοκιμασίες της δεν αλλάζουν. Τρυφερός και νωχελικός ύμνος αστικής μοναξιάς και αμφιβολιών, από αυτούς στους οποίους δεν θα άλλαζες ούτε δευτερόλεπτο. Μυθική Tracey Thorn και ένα τραγούδι που όσο παράξενο και αν φαίνεται, θα μπορούσε να υπάρχει σε δίσκο των Chroma Key.
Σταύρος Βλάχος
Άντε τώρα να σταχυολογήσεις και να επιλέξεις πέντε τραγούδια που «έλιωσες», από δεκάδες ή και εκατοντάδες albums ζωής, που «απλώνονται» στο πέρασμα τεσσάρων περίπου δεκαετιών, αγάπης και ενασχόλησης, κυρίως με τον «σκληρό» ήχο….Χωρίς «μετρητή» λοιπόν, ας κάνω μία, «εκ των σπαργάνων», «αποτυχημένη», μα, σαν βάλσαμο, φιλόδοξη απόπειρα, όπως είναι και έκαστη φορά, η «τριβή» με «μουσικά ηχοτοπία» και μουσικούς «παραδείσους» ή «απάγγια».
Δικαιωματικά η εκκίνηση θα άνηκε στο “Poison”, από την «πειρατική» κασσέτα του “Trash” του Alice Cooper, ως «πρωτόλειο βήμα» του γράφοντα στον ευρύτερο χώρο της hard rock ή metal μουσικής και ως «λιμάνι» που θα επέστρεφα κάθε στιγμή και με περίσσεια χαρά και νοσταλγία. Κοντά του, θα πλαισίωνε το «αρχικό κάδρο» μία μπάντα που θα αδικούσε εαυτόν (ή η εποχή και οι χειρισμοί αυτήν), οι Raw Silk και το “Street Girl”, τραγούδι που δεν «στιγμάτισε» μόνο την προσωπική εφηβεία, αλλά και μία εποχή, ίσως ακόμα και την Ελληνική της σκηνή.
Στην πρώτη, προσωπική «αστοχία», και συνειδητά ξεχωρίζοντας μόνο μία επιλογή (με έναν «υποθετικό, μετρητή ακριβείας» θα μπορούσαν αυτές να συμπλήρωναν, τουλάχιστον, δεκάδα) από την δισκογραφία της καλύτερης, υπό πολλαπλά πρίσματα, μπάντας του πλανήτη, θα επιστρέψω στην instrumental κορωνίδα του “And….Justice For All”, το “To Live is to Die”. Εκεί όπου εκείνη η εκπληκτική «μουσική λειτουργία» και το solo κάπου στο μέσον, μάγευαν και ανατρίχιαζαν ένα ακόμα νεαρό παιδί, υπό την σκιά ενός σπουδαίου, ψηλόλιγνου άλλου, όπως άλλωστε δύνανται να κάνουν και κάθε φορά που επιστρέφει, πλέον, μεσήλικας εκεί.
Για το τέλος, εξόχως δικαιωματικά, θα έμπαινε, υπερβατικά, το δίδυμο που κατάφερε να συγκλονίσει και να συγκινήσει τον υποφαινόμενο, έτι περαιτέρω και από την αγαπημένη του μπάντα. Οι Alder & Matheos, ίσως να είναι οι μόνοι με το ποιοτικό και συναισθηματικό εκτόπισμα, να πράξουν κάτι τέτοιο, «παρακάμπτοντας», έστω και παροδικά, μα εντόνως λυρικά, μία προ πολλού «χαραγμένη ανεξίτηλα» επιλογή. Είτε πρόκειται για το αγαπημένο “We Only Say Goodbye” από το αριστούργημα και προσωπικό αγαπημένο “Parallels” (αιτία «δημιουργικής φθοράς» και επανάκτησης πολλάκις του συγκεκριμένου), «του δικού τους Έβερεστ», είτε για το «υπερβατικά» μελωδικό και αγγίζον ευαίσθητες χορδές “Under The Sun”, από το κομψοτέχνημα “Long Day Good Night”.
Εκείνο, που συντρόφευε και πάλευε με νόημα να αντικαταστήσει αναντικατάστατες «έννοιες», σε μία από τις «φυλακές» της πανδημίας. Μάταια ή μη, κατάφερνε να δημιουργήσει ανεξίτηλες στιγμές μνήμης, όπως το σύνολο των προαναφερθέντων, προφανώς, συνθέσεων, σε τούτη εδώ την σταχυολόγηση, ως ένα πανέμορφο «ταξίδι ζωής»….
