WHITE WARD: “False Light”

ALBUM

“Η αληθινή φύση του black metal είναι απεριόριστη, άνευ ορίων”, είπε ο Satyr των Satyricon πριν λίγο καιρό. Είναι γνωστό πως απεχθάνομαι τις ταμπέλες, τις κατηγορίες και τα όρια στην μουσική και πιστεύω πως η ουσία του μαυρομεταλλικού ήχου δεν είναι απλώς μια υποκατηγορία του metal αλλά ένα εισιτήριο για ταξίδια που πολλές φορές, ακόμα και οι προοδευτικές μπάντες δεν μας έχουν χαρίσει ελεύθερα και σε τέτοιο εύρος.

Οι White Ward ξεκίνησαν το δικό τους ταξίδι στη Οδησσό της Ουκρανίας πριν δέκα χρόνια, όμως μόλις πριν πέντε μας χάρισαν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Από τις πρώτες νότες του ντεμπούτου “Futility Report” ήταν ξεκάθαρο πως οι Ουκρανοί σκέφτονται και πράττουν αντισυμβατικά, προσφέροντας απαράμμιλη ατμόσφαιρα στον επιμεταλλωμένο και απολύτως προσωπικό, σκοτεινό ήχο τους. Ειδικά δε με το δεύτερο τους αριστούργημα, “Love Exchange Failure”, επισφράγησαν τα παραπάνω.

Το “False Light” είναι το επόμενο βήμα. Οκτώ μαύρες ιστορίες για την βακτηριακή κοινωνία και κουλτούρα μας, μας κλείνουν για μια ώρα και κάτι σε ένα κατάλευκο δωμάτιο της αντίστοιχης πτέρυγας, μας φέρνουν αντιμέτωπους με επικίνδυνα σημαντική μουσική και τους εαυτούς μας. Κυρίως αυτούς.

Η βίαιη, πληγωμένη, μαυρομεταλλική μεταμεσονύχτια jazz των Ουκρανών που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε εδώ και δύο δίσκους, έχει εκκολαφθεί πλήρως και το αποτέλεσμα είναι άκρως συγκλονιστικό: από τους λαβύρινθους του 13λεπτου “Leviathan” που ορίζει την ένταση του φωτός στο “False Light” μέχρι την μηδενιστική post-coda του “Downfall”, το όλο δημιούργημα μοιάζει να το έχει “σκηνοθετήσει” και ενορχηστρώσει ο τεράστιος David Lynch, παραδίδοντας το έργο του στους Ulver (όλων των περιόδων) για να του γράψουν το soundtrack.

Σε τούτο το album, δεν υπάρχει στιγμή που να μην μαγεύει. Όμως κάποιες στιγμές μαγεύουν ακόμα περισσότερο. Το neofolk-noir “Salt Paradise”, το επικό “Phoenix” με την επιβλητική retro αλά “Stranger Things” έναρξη, το black jazz “Silence Circles”, το ασύλληπτα μελωδικό progressive “Cronus” είναι σίγουρα κάποιες από αυτές – και άμεσα, οι πιο αγαπημένες. Είναι πραγματικά μεγαλειώδης η απόφαση της μπάντας να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο σαξόφωνο, μια λεπτομέρεια που μεγενθύνει την ήδη υπάρχουσα ατμόσφαιρα και τελειοποιεί κάθε δευτερόλεπτο σε αυτά τα υπέροχα τραγούδια.

Το “False Light” αξίζει την απόλυτη προσοχή σου. Για μένα, αυτοί εδώ οι Ουκρανοί King Crimson του ακραίου ήχου μόλις προσέφεραν το τρίτο τους αριστούργημα, μια κυκλοφορία που ήδη πρωτοστατεί στην λίστα της χρονιάς και που δύσκολα θα βρεθεί όμοιά της σε ατμόσφαιρα, αισθητική και αίσθηση για το υπόλοιπο του 2022. Θα είναι έγκλημα να αδικήσεις τον εαυτό σου προσπερνώντας την.

Είδος: Post-Black Metal
Δισκογραφική: Debemur Morti Productions
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17 Ιουνίου 2022

Official Bandcamp page: https://whiteward.bandcamp.com

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.