TEETH OF THE SEA: “Hive”

ALBUM

Οι τρεις κύριοι από το Λονδίνο που απαρτίζουν τους “Teeth of the Sea” είναι από εκείνους τους εραστές του ρυθμού που θεωρούν πως μπορεί να μεταμφιεστεί εναλλακτικά σε μικρά ηχητικά θαύματα. Τα ονόματα αυτών, Sam Barton, Mike Bourne και Jimmy Martin και αυτή είναι η νέα τους φρέσκια πρόσκληση στο δικό τους περίεργο σύμπαν.

Βλέποντας στο εξώφυλλο το γιγάντιο τρομακτικό έντομο περιμένουμε μια ανάλογη ένταξη σε κάποια δυστοπική ιστορία και πράγματι αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο του Frank Herbert, “Hellstrom’s Hive”, το άλμπουμ ακολουθεί με περιγραφική διάθεση το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας για έναν αντισυμβατικό επιστήμονα και μια μυστική κυψέλη υβριδίων ανθρωπόμορφων εντόμων. Και αν προετοιμάζεται κανείς για μια αντίστοιχη εφιαλτική ηχητική επίθεση, η σχεδόν βελούδινη ένταξη με το “Artemis” προσεγγίσει περισσότερο μια μοναξιά και μελαγχολία που χρωματίζεται ιδανικά από τους ήχους της τρομπέτας. Τα πνευστά είναι μια εύστοχη και πλήρως αφομοιωμένη προσθήκη στη μουσική του τρίο, που στηρίζεται στην ηλεκτρονική παράδοση, αλλά συναντιέται και με rock ρυθμούς που φλερτάρουν με την προοδευτική του πλευρά.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς με δεδομένη την κύρια οργανική έκφραση του γκρουπ, αναπλάθοντας το μυστηριώδες ταξίδι σχεδόν αποκλειστικά με ήχους, η αίσθηση ενός κινηματογραφικού score βρίσκεται συνέχεια απέναντι από τον ακροατή. Δεν είναι άλλωστε συμπτωματικό το γεγονός πως τρία τραγούδια του δίσκου χρησιμοποιήθηκαν στο soundtrack του ντοκιμαντέρ για τις προσγειώσεις του Apollo στο φεγγάρι, στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου. Οι ρυθμοί τους συχνά παραδίνονται σε ένα γλυκό υπνωτισμό που μπορεί περιοδικά να ταράζεται από προσθήκες ήχων από φυσικά όργανα, και μετά να συνεχίζεται η μεταφορά. Το άλμπουμ έχει μια διακριτή πολυμορφία μέσα στην ρυθμική του βάση, κρατά τις δικές του πιο γαλήνιες στιγμές, που μοιάζουν να συναντιούνται κάπου ανάμεσα σε ένα industrial ambient άκρο που άγγιξε ένα sci fi score του Vangelis. Δίπλα σε όλα αυτά, βρίσκεται κάπου εμβόλιμο και το synth pop διαμαντάκι με τον τίτλο “Butterfly House” με τη φωνητική συνδρομή της Kath Gifford. Όσο και αν είναι μια μικρή έκπληξη μέσα στη συνολική κατεύθυνση, έχει τοποθετηθεί έξυπνα και όμορφα και αποτελεί ένα ισχυρό δόλωμα που πλουτίζει το περιεχόμενο του δίσκου.

Το γαλήνιο, συμπαντικό φινάλε του “Apollo” ολοκληρώνει ένα ταξίδι περίπου 40 λεπτών με τις δικές του εικόνες και εκπλήξεις. Οι τρεις δημιουργοί το ενσάρκωσαν με έμπνευση και φρεσκάδα, με πλούτο ήχων και η διαδρομή θα προσελκύσει φίλους του ηλεκτρονικού ήχου αλλά και ευρύτερους ακροατές μοντέρνας, προοδευτικής μουσικής. Ένας προσιτός πειραματισμός που μπορεί να σε ξεκουράσει από τα συνήθη σου ηχητικά μονοπάτια και να σου δώσει ξεχωριστές εικόνες. Έξι άλμπουμ μετά, οι Teeth of the Sea μοιάζει να αξίζουν μια ευρύτερη αναγνώριση.

Είδος: Electronic/Progressive Rock
Εταιρεία: Rocket Recordings
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6 Οκτωβρίου 2023

Facebook: https://www.facebook.com/teethofthesea

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1108 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.