Είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να καυχηθούν για μια συνεπή μουσική διαδρομή με σπουδαία άλμπουμ χωρίς στραβοπατήματα. Είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που έχουν τη διακριτική ευγένεια να αφήσουν σε εμάς αυτή τη διαπίστωση. Οι Subsignal ανήκουν χωρίς σκέψη στην κατηγορία αυτή, και το έκτο στη σειρά υπέροχο βήμα τους, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, αποτελεί μια ιδανική αφορμή για μια συζήτηση με τον ιδρυτή, κιθαρίστα και βασικό δημιουργό, Markus Steffen.
Έξι άλμπουμ μέχρι στιγμής. Μεταξύ του πρώτου βήματος και του αριθμού έξι, ποια είναι η δική σου περιγραφή για την εξέλιξή σας;
Ήταν πάντα πρόθεσή μας να ακουγόμαστε διαφορετικά σε κάθε άλμπουμ, να προοδεύουμε σαν μουσικοί και σαν συνθέτες. Φυσικά, υπάρχουν κάποια σταθερά στοιχεία στη γραφή μας, όπως οι αρμονίες στα φωνητικά, η μελωδία, το γεγονός πως επικεντρωνόμαστε στο τραγούδι και όχι τόσο στην τεχνική. Αλλά κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να δω μια κόκκινη γραμμή από το πρώτο άλμπουμ “Beautiful & Monstrous” που οδηγεί στο νέο “A Poetry of Rain”. Νομίζω ότι έχουμε έναν ήχο σήμα κατατεθέν παρόλο που όλα τα άλμπουμ είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.
Έχετε για άλλη μια φορά έναν ευαίσθητο τίτλο για τη νέα σας δουλειά. Μπορείς να αποκαλύψεις περισσότερες λεπτομέρειες για αυτήν την “ποίηση της βροχής” και πώς τη βρήκες;
Ο τίτλος προέρχεται από αυτό το μικρό ορχηστρικό κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ. Είναι ένα κομμάτι για κλασική κιθάρα, ένα μικρό πρελούδιο αν θέλεις, που έγραψα πριν από μερικά χρόνια την εποχή της πανδημίας. Αρχικά ήταν αφιερωμένο στην κοπέλα μου. Αλλά νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τη συνολική διάθεση του άλμπουμ αρκετά καλά. Κάποιοι έγραψαν ότι ακούγεται μελαγχολικό, απαισιόδοξο ή και λυπητερό, αλλά δεν το νομίζω. Θέλω να πω, δεν κάναμε ποτέ μουσική για πάρτι. Μου αρέσει να σκέφτομαι την κατάσταση του κόσμου όπως είναι σήμερα, μου αρέσει να σκέφτομαι τη μουσική μου ως μια προσωπική αντανάκλασή της. Για μένα, η βροχή δεν είναι κάτι αρνητικό. Χρειαζόμαστε το νερό, χρειαζόμαστε τη βροχή για να δούμε τα πράγματα να μεγαλώνουν. Σκέφτομαι λοιπόν τα τραγούδια του άλμπουμ σαν έναν καθρέφτη στον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με τις καλές και τις κακές εκκρίσεις του.
Θεωρείστε progressive rock συγκρότημα και κάποιες επιρροές από αυτό το είδος αναδύονται ψηλότερα εδώ κι εκεί στη μουσική σας. Αλλά θα με ενδιέφερε πραγματικά να μου πεις για συγκροτήματα και καλλιτέχνες που συνήθως αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι ως εμπορικούς ή mainstream που εκτιμάς. Πιστεύεις λοιπόν ότι μια ωραία πιασάρικη και εντυπωσιακή μελωδία είναι πιο δύσκολη και σημαντική από μια έξυπνη ή και ευφυή δομή ενός τραγουδιού;
Είναι δύσκολο να πει κανείς τι κάνει ένα τραγούδι καλό και αξέχαστο. Για εμάς η μελωδία είναι πολύ σημαντική. Τι είναι όμως μια καλή μελωδία; Και από την άποψη ενός συνθέτη μπορώ να σου πω ότι το να βρεις και να συνθέσεις μια καλή μελωδία είναι μερικές φορές το πιο δύσκολο κομμάτι. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι είναι ήδη εκεί, απλά πρέπει να την αρπάξεις. Αλλά τις περισσότερες φορές είναι σκληρή δουλειά – τουλάχιστον για μένα. Και θέλουμε επίσης να παίξουμε μια μουσική που προκαλεί εμάς τους μουσικούς. Αυτή είναι λοιπόν μια πολύ ατομική επιλογή. Δεν μου αρέσει πολύ να σκέφτομαι είδη. Εννοώ σήμερα, με όλες τις υπηρεσίες streaming, υπάρχει τόση πολλή μουσική διαθέσιμη από τόσα πολλά διαφορετικά είδη. Κοιτάξτε τον Peter Gabriel για παράδειγμα. Η μουσική του είναι έξυπνη, πολύπλοκη, αλλά και πιασάρικη με την καλή έννοια.
Αν θα ήθελες να κρατήσεις μια συγκεκριμένη ανάμνηση από τη δημιουργία και την ηχογράφηση αυτού του άλμπουμ, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Το “A Poetry of Rain” θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί με όλα τα δύσκολα που έπρεπε να περάσουν όλοι κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δεν ήταν σίγουρο αν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε ποτέ. Παρόλο που μερικά από τα τραγούδια γράφτηκαν πριν από την Corona, το “A Poetry of Rain” θα είναι για πάντα το “πανδημικό” μας άλμπουμ, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και είμαι πραγματικά περήφανος που είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε το άλμπουμ. Για μένα είναι πολύ ιδιαίτερο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, υπάρχουν κάποιες σοβαρές εσωτερικές περιπέτειες στο άλμπουμ, οπότε θα ήταν χρήσιμο αν μπορούσες να ρίξεις λίγο περισσότερο φως σχετικά με τους στίχους και τις πηγές έμπνευσης.
Το αστείο είναι ότι η πανδημία είχε λίγη ή σχεδόν καθόλου επιρροή στους στίχους. Είχα τίτλους και προσχέδια πολύ πριν. Αλλά κοιτάζοντας τους στίχους σε ένα τραγούδι όπως το “The Art of Giving In”, εμένα, μου φαίνονται προφητικοί. Λοιπόν, σίγουρα δεν είμαι προφήτης, αλλά τα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο μερικές φορές είναι δύσκολο να τα καταλάβουμε. Σκέψου τον μύθο του Ίκαρου, την ύβρη και το παιχνίδι με τη φωτιά. Νομίζω ότι ποτέ δεν ήμασταν πιο κοντά στο να κάψουμε τα φτερά μας και να πέσουμε στην άβυσσο. Τέτοια θέματα εισρέουν στα κείμενα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το τραγούδι “The Last of its Kind”. Όλο και περισσότερα όμορφα πράγματα και ζωντανά όντα εξαφανίζονται από τη γη – δεν είναι λυπηρό; Υπάρχουν όμως και πολύ προσωπικά θέματα που επεξεργάζομαι στα τραγούδια, για παράδειγμα η απώλεια αγαπημένων προσώπων στο τραγούδι “Marigold” ή προσωπικές παιδικές εμπειρίες όπως στο “Sliver”. Οπότε νομίζω ότι υπάρχει μια ορισμένη ισορροπία προσωπικών και κοινωνικών θεμάτων στο άλμπουμ.
Μπορείς να μας πεις δυο λόγια για το καλωσόρισμα του Martijn Horsten στο συγκρότημα;
Λοιπόν, ο Martijn είναι καλός φίλος του Arno, με καταγωγή από την Ολλανδία επίσης. Ήταν ήδη σε περιοδεία μαζί μας το 2018 όταν ο Ralf δεν ήταν διαθέσιμος. Τότε το 2022 ο Ralf αποφάσισε να εγκαταλείψει το συγκρότημα για προσωπικούς λόγους. Αυτό ήταν πραγματικά λυπηρό γιατί ήταν εκεί από την αρχή των Subsignal. Ζητήσαμε από τον Martijn να παρέμβει, και εδώ είναι. Είναι ένας πολύ καλός τύπος με πολλή δημιουργική ενέργεια. Είναι καλό να τον έχουμε στο πλήρωμα.
Ζούμε πραγματικά δυστοπικές εποχές τα τελευταία χρόνια και φαίνεται ότι χειροτερεύει. Πιστεύετε ότι ο μουσικός πρέπει να είναι απλώς μουσικός, όντας διασκεδαστής, ακόμα και να γράφει για προσωπικά του θέματα ή πρέπει να υψώσει τη φωνή του και να αποκαλύψει τη γνώμη του για κοινωνικά ζητήματα;
Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου. Πουθενά δεν λέει ότι σαν καλλιτέχνης πρέπει να σχολιάζεις κάθε λογής πράγματα. Θα το προτιμούσα αν κάποιοι απλώς σώπαζαν. Για μένα, βλέπω τον εαυτό μου σαν ένα εσωστρεφές άτομο. Φτιάχνω τη μουσική μου, αυτό κάνω καλύτερα. Αυτό δίνει νόημα στη ζωή μου και ίσως, παρόλο που αυτή είναι μια μεγάλη λέξη, η μουσική μου μπορεί να φέρει κάποιο χρώμα στη ζωή των άλλων ανθρώπων.
Είναι εφικτό να έχουμε μια περιγραφή για αυτό το πολύ ενδιαφέρον εξώφυλλο του άλμπουμ;
Θέλαμε να ακολουθήσουμε μια διαφορετική διαδρομή με το εξώφυλλο αυτή τη φορά. Ο Arno είναι γραφίστας και συζητήσαμε διάφορες ιδέες. Τελικά καταλήξαμε στο στυλ “Bauhaus” – και νομίζω ότι ο Arno το υλοποίησε φανταστικά. Το εξώφυλλο δεν έχει απαραίτητα συγκεκριμένη αναφορά στον τίτλο, αλλά αν θέλετε, μπορείτε να δείτε μια αναφορά στο τραγούδι “Sliver” στο μάτι στο μπροστινό μέρος.
Αναρωτιόμουν αν είσαι ακόμα ενεργός ακροατής που ασχολείσαι με οποιοδήποτε είδος νέας μουσικής, οπότε αν είσαι, μπορείς να μας δώσεις κάποιες προτάσεις από τα μέχρι τώρα άλμπουμ της χρονιάς;
Ακούω πολλή μουσική, αλλά όχι τόσο prog μουσική. Σίγουρα, τα νέα πράγματα του Peter Gabriel με εντυπωσίασαν πραγματικά – σίγουρα θα είναι το άλμπουμ μου της χρονιάς. Αλλά ακούω πολύ μουσική κλασικής κιθάρας. Το τελευταίο άλμπουμ “Vagabond” του Dominic Miller, κιθαρίστα του Sting, ήταν επίσης υπέροχο. Είναι περισσότερο προς την κατεύθυνση της τζαζ. Και αυτή τη στιγμή ακούω την τελευταία ηχογράφηση με τίτλο “Tractus” του Arvo Pärt, τον οποίο θαυμάζω εδώ και πολλά χρόνια σαν μια εξαίρεση στον χώρο της σύγχρονης κλασικής μουσικής.
Όπως έγραψα στην κριτική μου για το άλμπουμ, μπορώ εύκολα να σας φανταστώ σαν φαροφύλακες σε μια μακρινή, κακοτράχαλη ακτή, που σώζουν την ψυχή του ακροατή. Αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω από εσένα ποια είναι η βαθύτερη ευχαρίστηση και ικανοποίησή σου για τις δημιουργίες σας.
Ουάου, αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχω ακούσει ποτέ για τη μουσική μας. Αλλά έχεις ένα σημείο σε αυτό: για μένα το να γράφω μουσική και στίχους είναι μερικές φορές λυτρωτικό. Για μένα είναι κάτι που ΕΧΩ κάνει για τη δική μου ηρεμία, ίσως γλιτώνοντας τον εαυτό μου από όλη την πίκρα στον κόσμο που μας περιβάλλει. Δεν θέλω να ακούγομαι αξιολύπητος, αλλά η μουσική που γράφω είναι αυτό που είμαι. Και η μεγαλύτερη χαρά για μένα είναι να βλέπω ένα τραγούδι να τελειώνει, να ηχογραφείται. Και φυσικά, για να δούμε αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που κάνουμε.
