ROBIN GEORGE: Έφυγε στα 68 του χρόνια

NEWS

Ο θάνατος του Robin George, ο οποίος συνεργάστηκε με τους Phil Lynott, Robert Plant, Asia, Magnum, Glenn Hughes και πολλούς άλλους, επιβεβαιώθηκε από την οικογένειά του. Ο κιθαρίστας και παραγωγός Robin George, που έκανε το όνομά του τη δεκαετία του 1980 με το άλμπουμ του “Dangerous Music” και συνεργάστηκε με τους Robert Plant, Magnum, Glenn Hughes και Phil Lynott, πέθανε σε ηλικία 68 ετών. Η είδηση ​​επιβεβαιώθηκε από τα προσωπικά του σελίδα στο Facebook.

Η δήλωση έγραφε: “Την Παρασκευή 26 Απριλίου στις 11.45 ο όμορφος Robin έφυγε από αυτόν τον κόσμο και πέταξε στην επόμενη ζωή, όπου ελπίζουμε να κάνει πάρτι με την οικογένεια, τους φίλους και τους μουσικούς που αγάπησε και έχασε όλα αυτά τα χρόνια. Ο Robin πάλευε πολύ καιρό με την αρρώστια αλλά μέχρι τα Χριστούγεννα, έγινε φανερό ότι δεν του έμενε πολύ χρόνος για αυτόν τον κόσμο.

“Ήταν συντετριμμένος που δεν μπορούσε πλέον να παίξει τις αγαπημένες του κιθάρες, αλλά συνέχισε να γράφει τραγούδια, να κάνει συνεντεύξεις, να κάνει βίντεο και να λέει την ιστορία του εδώ στο Facebook και μέσω της βιογραφίας του. Ήθελε απεγνωσμένα να συνεχίσει τη μουσική του, γιατί η μουσική ήταν στην καρδιά και την ψυχή του. Ο Robin αφήνει πίσω του τη λατρεμένη σύζυγό του, τέσσερα αγαπημένα του παιδιά, δύο όμορφες αδερφές, εννέα υπέροχα εγγόνια, πολλούς αγαπημένους φίλους και την οικογένεια των ζώων που έσωσε όλα αυτά τα χρόνια.

“Είμαστε συντετριμμένοι γιατί δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Robin George. Είσαι με τους αγγέλους τώρα.”

Facebook
Website

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 933 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.