[Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς]
Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού ημερολογιακά, η δεύτερη metal μέρα του Release είναι η πιο περίεργη όσο αφορά το line up, αλλά με μεγάλες πιθανότητες να μείνει αξέχαστη. Και μόνο που headliners είναι ένα από τα μεγαθήρια του metal, οι judas Priest, είναι σίγουρο ότι θα περάσουμε καλά. Οπότε μαζί με τον συμπολεμιστή Άγγελο Χότζια κατηφορίσαμε από νωρίς στην πλατεία νερού και παρά τον καυτό Αθηναικό ήλιο και την κίνηση που βρήκαμε μεσημεριάτικα, το ηθικόν είναι ακμαιότατον. Με το που μπήκαμε κατευθείαν πήγαμε στο merchandise να αγοράσουμε καμιά μπλούζα και μετά πήραμε τις απαραίτητες μάρκες για ποτό και φαί, γιατί νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Πλέον ήμασταν έτοιμοι για άλλη μια cool metal βραδιά.
Το φεστιβάλ άνοιξαν οι Αθηναίοι heavy metallers Black Soul Horde, οι οποίοι τον τελευταίο καιρό είναι αρκετά ανεβασμένοι. Από το 2020 και μετά έχουν κυκλοφορήσει δυο εξαιρετικά δισκάκια,το “Land of Demise” (2020) και “Horrors from the Void” (2021). Η εμφάνισή τους κράτησε περίπου μισή ώρα και έπαιξαν 6 τραγούδια, με τα 5 να είναι από το τελευταίο δίσκο. Στην αρχή ήταν λίγο μαγκωμένοι λόγω του ότι δεν ήταν συνηθισμένοι σε τόσο μεγάλη σκηνή, των μικρών προβλημάτων στον ήχο και φυσικά του καυτού ήλιου. Η μπάντα όμως όταν ζεστάθηκε άρχισε να χαλαρώνει και να δείχνει τις ικανότητές της με το λαβκραφτιανό heavy metal τους να κερδίζει τους 300 περίπου ηρωικούς μεταλλάδες που είχαν μαζευτεί μπροστά. Αρκετά δεμένη μπάντα και με ένα πολύ καλό τραγουδιστή, έδειξε ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη και σίγουρα αναμένουμε την εμφάνισή τους με Eternal Champion και Reflection το Σεπτέμβριο.
Black Soul Horde setlist:
Beneath the Mountains of Madness
Beware the Deep
Soulships
Lair of the Wolf
The Betrayal of the King
God of War
[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Με την ώρα να έχει φτάσει στις 19:00, ήταν η στιγμή που το supergroup των Glenn Hughes, Doug Aldrich, David Lowy και Brian Tichy, οι The Dead Daisies, ετοιμαζόταν να πατήσει για πρώτη φορά το πόδι του σε φεστιβαλικό σανίδι στη χώρα μας. Χωρίς να έχω ακούσει κάποια δουλειά τους ακόμα, ήξερα τι να περιμένω (στο περίπου βέβαια) μιας και τα ονόματα των Glenn Hughes και Doug Aldrich είναι συνώνυμα της hard rock επιτυχίας. Από τις πρώτες κιόλας νότες οι προσδοκίες μου πήραν διαφορετική, πιο ευχάριστη, τροπή! Οι The Dead Daisies, με το καλημέρα, άρχισαν να παραδίδουν μαθήματα αγνού hard rock βασισμένου στα ‘70s και ‘80s και μάλιστα με τρομερή ενέργεια, σαν να ήταν εικοσάρηδες. Ο Glenn Hughes ήταν σε εξαιρετική κατάσταση τόσο φωνητικά, όσο και παικτικά, ο Doug Aldrich ήταν σαν σούπερ κιθαριστικός ήρωας, ο Brian Tichy ήταν δαιμόνιος στα τύμπανα και ο David Lowy έδινε τη δική του κιθαριστική παράσταση. Ήμουν σίγουρος, από την αρχή της εμφάνισής τους, ότι οι Αυστραλοί rockers θα ήταν η έκπληξη της βραδιάς και δεν γινόταν να κάνω τόσο λάθος.
Ξεκίνημα με το “Long Way To Go”, δείχνοντας ότι όσα χρόνια και να περάσουν όταν είσαι γνήσιος rock star ξέρεις πως “πάει” το πράγμα. Τα “Unspoken” και “Rise Up”, συν τις φωνητικές δυνατότητες του Glenn, άρχισαν να ξυπνούν το κοινό που έμοιαζε περισσότερο σαστισμένο, ή έκπληκτο αν προτιμάτε, από αυτό που ζούσε. Η εμφάνιση των The Dead Daisies έμοιαζε σαν ένα hard rock μάθημα ζωής που δεν θες να τελειώσει αλλά, αν γίνεται, να συμβαίνει κάθε μέρα. “Dead And Gone” και “Bustle And Flow” για τη συνέχεια και ο κόσμος άρχισε πλέον να τραγουδά και να χορεύει και να γίνεται ένα με το group, δίνοντάς του την αγάπη και την ώθηση να συνεχίσουν και να συνεχίσουν και να συνεχίσουν. Και κάπου εδώ, έφτασε η πρώτη στιγμή παράνοιας για τους οπαδούς αφού ο τεράστιος Glenn Hughes έκανε την εισαγωγή του έπους των Deep Purple “Mistreated”. Τι ακολούθησε, δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι μία once in a lifetime εμπειρία. Ο Glenn παρέδωσε μαθήματα ερμηνείας, ο Doug και ο David σεμινάρια κιθάρας και ο Brian με διάφορα ταχυδακτυλουργικά έκανε τα τύμπανα να μοιάζουν με δύσκολο παζλ προς επίλυση. Άντε να συνέλθεις μετά από αυτό!
Τα “Radiance”, “Like No Other” και “Shine On”, απλώς απέδειξαν ότι ζούσαμε μια ονειρική βραδιά και ότι τα καλύτερα έρχονται. Και το καλύτερο το κρατούσαν για το τέλος! “Burn” και τα μυαλά στο μπλέντερ!! Οι The Dead Daisies απλά έσπειραν! Ο Glenn, ο Doug, ο David και ο Brian, είναι αγνοί rock stars και ένα live θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Χωρίς να σταματήσουν να ευχαριστούν και να δείχνουν την αγάπη τους για εμάς, δεσμεύτηκαν για μία επίσκεψη στην χώρα μας και μάλιστα την επόμενη κιόλας χρονιά. Μία εμφάνιση όνειρο, που θα θυμόμαστε για όλη τη ζωή μας όσοι τυχεροί βρεθήκαμε το βράδυ της Παρασκευής στην Πλατεία Νερού. Και αν μιλάμε πλέον για rock ήρωες, για εμένα οι The Dead Daisies θα είναι οι πρώτοι που θα γεμίζουν το μυαλό μου. Πιο απλά, οι Αυστραλοί γ@μησαν!!
The Dead Daisies setlist:
Long Way To Go
Unspoken
Rise Up
Dead And Gone
Bustle And Flow
Mistreated (Deep Purple cover)
Radiance
Like No Other (Bassline)
Shine On
Burn (Deep Purple cover)
[Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς]
Και αφού ο θείος Glen και τα άλλα γεροντοπαλίκαρα μας έμαθαν πως να παίζουμε rock n roll, σειρά είχαν οι Βρετανοί Cradle of filth. Η αλήθεια είναι ότι δύκολα θα περίμενες να έκαναν μια πολή καλή εμφάνιση, αφού παράγοντες όπως ο ακόμα καυτός ήλιος και η όχι δεδομένη αγάπη του κοινού που ήταν κυρίως οπαδοί του παραδοσιακού metal, θα μπορούσε να τους ξενερώσει. Επιπρόσθετα οι ακριβώς πριν από αυτούς The Dead Daisies ήταν φοβεροί, οπότε σίγουρα θα γινόντουσαν συγκρίσεις. Όμως μια μεγάλη μπάντα τα ξεπερνάει όλα αυτά και οι Cradle of Filth είναι αναμφίβολα μια τέτοια.
Από τις πρώτες νότες του “Existential Terror” μέχρι το “Her Ghost in the Fog” οι Cradle of filth τα δώσανε όλα και πραγματοποίησαν μια φοβερή και άκρως επαγγελματική εμφάνιση. Ο Dani μπορεί να μην είναι το αεικίνητο παλικαράκι που ήταν στις αρχές της ιστορίας της μπάντας, αλλά φωνητικά ήταν άψογος, ακουγόταν πεντακάθαρα και ακόμα τα καταφέρνει με τα χαρακτηριστικά τσιριχτά φωνητικά του. Ο ήχος γενικά ήταν καλός αν εξαιρέσεις τα πλήκτρα που ήταν ψιλοθαμμένα.
Πολύ καλή εντύπωση μου έκανε η Zoe Marie Federoff, η οποία πέρα από τα πλήκτρα έχει και σημαντικό ρόλο μέσα στη μπάντα, αφού το 40% των φωνητικών στα πιο καινούρια τραγούδια των CoF τα κάνει αυτή και η φωνή της είναι εκπληκτική. Πολύ καλή κίνηση από τον Dani, με την μπάντα να έχει στα live και ένα δεύτερο πόλο που τραβάει τα βλέμματα και o ίδιος να παίρνει τις ανάσες του. Όσο ο ήλιος έπεφτε τόσο ανέβαινε η απόδοση των Βρετανών, οπότε όλο και περισσότερος κόσμος έπιανε το feeling και άρχιζε το κοπάνημα. Η ίδια η μπάντα παρά τους τόνους ιδρώτα που έχυσε λόγω της ζέστης, έδειξαν ότι ήταν αρκετά ευχαριστημένοι από αυτή την εμφάνιση, κατάφεραν να κερδίσουν την αποδοχή του κόσμου και να αποχωρήσουν καταχειροκροτούμενοι. Πλέον ήρθε η ώρα της εμφάνισης των Judas Priest, την οποία θα περιγράψει ο Άγγελος.
Cradle of Filth setlist:
Existential Terror
Nocturnal Supremacy
Lilith Immaculate
I Am the Thorn
Crawling King Chaos
Nymphetamine (Fix)
A Gothic Romance (Red Roses for the Devil’s Whore)
Scorched Earth Erotica
Portrait of the Dead Countess
Lustmord and Wargasm (The Lick of Carnivorous Winds)
Necromantic Fantasies
Her Ghost in the Fog
[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Και αφού καταφέραμε να πάρουμε κάποιες δόσεις δροσιάς και να ηρεμήσουμε από την live εμπειρία που λέγεται Cradle Of Filth, ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Οι metal gods, η μπάντα που καθιέρωσε το dressing code του χεβιμεταλλά, οι θρυλικοί Judas Priest ήταν και πάλι εδώ, με ένα κοινό που τους έχει αγαπήσει όσο κανένα άλλο. Η Πλατεία Νερού είχε γεμίσει ήδη με οπαδούς κάθε ηλικίας, που μοναδική τους επιθυμία ήταν να δούνε από κοντά, για άλλη μία φορά, αυτή την τεράστια για τη σκληρή μουσική μπάντα που λέγεται Judas Priest.
Το σκοτάδι έπεσε, οι νότες του “War Pigs” ξεπήδησαν από τα μεγάφωνα και τα επιφωνήματα του κόσμου γέμισαν την ατμόσφαιρα. Ο καθένας από εμάς που βρέθηκε εκεί εκείνη τη στιγμή, μάλλον τραγούδησε όλο το “War Pigs” μέχρι να το σταματήσει η εισαγωγή του επικού “One Shot At Glory”, το “Battle Hymn”. Εντάξει, το “One Shot At Glory” ήταν ένα προσωπικό συναυλιακό απωθημένο και για αυτό δεν θυμάμαι και πολλά από αυτά που έγιναν κατά τη διάρκειά του, αφού μάλλον το απαραίτητο headbanging δεν με άφησε να προσέχω ιδιαίτερα. Είναι διαφορετικό το συναίσθημα να το ακούς live. Νοιώθεις σαν μικρό παιδί, που παίρνει για πρώτη φορά το παιχνίδι που γουστάρει. Θα έλεγα ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερες τι setlist να περιμένεις, αφού 53 χρόνια μουσικής κληρονομιάς είναι ακατόρθωτο να χωρέσουν σε μιάμιση ώρα καθαρού χρόνου παιξίματος. Νομίζω όμως ότι οι επιλογές των Βρετανών metallers, ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητικές!
“Lightning Strike” για τη συνέχεια και οι μνήμες του 2018 επανήλθαν, όταν οι Judas Priest πραγματικά άλωσαν την Αθήνα και την Ελλάδα γενικότερα. Ο ήχος ήταν τρομερός, αντάξιος του ονόματος που έδινε την heavy metal- ική παράσταση. Ο metal god σε τρομερά κέφια για ακόμη μια φορά, ο Richie Faulkner ήταν λες και δεν τον ακούμπησε το πρόβλημα υγείας του, ο τεράστιος Ian Hill βράχος, ο Scott Travis αμείλικτος πίσω από το drum kit του και ο Andy Sneap η ήρεμη κιθαριστική δύναμη που χρειάζεται η μπάντα με την απουσία του Glenn Tipton. Τα δε σκηνικά, μυθικά όπως και η προσφορά των Βρετανών θρύλων στη μουσική σκηνή.
Με το γνωστό πλέον λογοπαίγνιο του Rob, ξεκίνησε το “You’ve Got Another Thing Comin’” και το “Freewheel Burning” βοήθησε στο να “ξεκλειδώσουν” οι θεατές και να υπάρξει ο απαραίτητος “χαμούλης” από κάτω. Από εκεί και πέρα, δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς τι και πως τον χτύπησε. Η μηχανή των Priest είχε πάρει φωτιά και το κοινό απλά παρακολουθούσε αποσβολωμένο να περνούν από μπροστά του 50 κι επιπλέον, χρόνια heavy metal. Είναι “βαριά” η “φούστα” του τσολιά, που λέμε εμείς οι Έλληνες και οι metal gods έχουν τα κάκαλα και την κληρονομιά ακόμη και σε αυτή την ηλικία να περιοδεύουν και να αφήνουν το στίγμα τους. “Turbo Lover” και μνήμες των ‘90s αρχίζουν και επανέρχονται, ενώ η ερμηνεία του Halford στο “Hell Patrol” σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά αυτός ο άνθρωπος, θεός ή ότι άλλο τέλος πάντων είναι 70άρης πλέον. Το “The Sentinel” γέμισε με την θεϊκή υπόσταση της μπάντας την ατμόσφαιρα και απέδειξε περίτρανα ότι ο τίτλος metal gods δεν χάνεται και αποκτήθηκε δίκαια. Το “A Touch Of Evil” μας παρέσυρε στη σκοτεινή πλευρά του, ενώ το κάρα-κλασικό πλέον “Victim Of Changes” ανέδειξε τη “γύμνια” των σημερινών group να γράψουν τέτοια μουσική που για σχεδόν 9 λεπτά να σου καίει τα σωθικά. Προφανώς και υπάρχει πολύ καλή μουσική και σήμερα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές τέτοια έπη δύσκολα τα φτάνεις.
Τα μικρά διαλείμματα για αλλαγή σκηνικών και κοστουμιών του Rob Halford, ήταν απαραίτητα και για εμάς για να συνέλθουμε κάπως από τα απανωτά heavy metal- ικά χαστούκια. Ακόμη ένα συναυλιακό απωθημένο, το “Blood Red Skies”, έφερε ρίγη συγκίνησης και απέδειξε γιατί ο Halford είναι μία κατηγορία μόνος του σαν frontman, αφού οι εναλλαγές ψηλών και κανονικών φωνητικών βγήκαν με σχετική άνεση παρά τη μία σχεδόν ώρα στη σκηνή και την ηλικία του. Αγαπημένο κομμάτι, με συνθετική ευστροφία που σου προσφέρει συγκινήσεις, πόσο μάλλον όταν το ακούς ζωντανά. Ακόμα ένα απαραίτητο λογοπαίγνιο του metal god και η σειρά του “The Green Manalishi (With The Two Prong Crown)”, μία διασκευή στους Fleetwood Mac που όμως έμελλε να μοιάζει ως μία δική τους σύνθεση, είχε φτάσει. Δεν ξέρω πως το κατάφεραν, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι μπορεί να βρίσκεται σε μια καθημερινή μου playlist για όσο ζω και ακούω heavy metal. Και μιλάμε για διασκευή, έτσι;
Το επόμενο, είναι ευκολάκι ακόμα και για κάποιον που δεν έχει ιδέα για τους Judas Priest: “Diamonds & Rust”. Διασκευή και αυτό στη Joan Baez, όμως εδώ όχι με τη γνωστή μπαλαντιακή (αν υπάρχει τέτοια λέξη) προσέγγιση αλλά με την κανονική του εκτέλεση. Η συνέχεια περιελάμβανε τον ύμνο των Βρετανών και το απόλυτο heavy metal κομμάτι. Ακόμα δεν κατάλαβες; Ποιο άλλο από το “Painkiller”, θα μπορούσε να έχει αυτή την ιδιότητα; Αξέχαστες στιγμές και ένα “Pain, Pain… Killer, Killer” να πλανιέται ακόμη και σήμερα στα αφτιά μου. Είναι δυνατόν να σταματήσεις να ακούς heavy metal, ζώντας τέτοιες στιγμές;
Μια ακόμη διακοπή, τελευταία πριν το encore, και οι νότες του “The Hellion” ξεσήκωσαν τον κόσμο για μία τελευταία heavy metal- ική επιδρομή. “Electric Eye” και χαμός από τα κάγκελα μέχρι την είσοδο του φεστιβάλ. Το μόνο που έβλεπες ήταν κεφάλια πάνω κάτω και sing along. Απίστευτη ενέργεια από τους Judas Priest, που σε έκανε να αναρωτιέσαι “καλά, πως αντέχουν ακόμα σε τέτοιες ταχύτητες;”. Η στιγμή για να εισβάλει ο Rob με τη μηχανή του στη σκηνή του Release Athens Festival έφτασε και το “Hell Bent For Leather” ήταν γεγονός. Απόλυτο χάος και headbanging μέχρι τελικής πτώσεως. “Breaking The What?….” και όλοι μαζί “The Lawwwww”, πρόλαβα να ακούσω και μετά μια Πλατεία Νερού να βρίσκεται στο πόδι χορεύοντας και τραγουδώντας “Breaking The Law”. Το “Living After Midnight” ήρθε να κλείσει μία μεγαλειώδη βραδιά που τα είχε όλα. Το outro υπό τους ήχους του “We Are The Champions” των Queen, ήταν το επιστέγασμα μίας εμφάνισης “πρωταθλητών” από μια μπάντα που γνωρίζει πολύ καλά πως να το κάνει. 50 years of Judas Priest heavy f@cking metal!!! Το τέλος έφερε μόνο χαμόγελα και ικανοποίηση στους οπαδούς και μία παράκληση για “Keep The Faith Of Heavy Metal, You Are The Defenders Of The Faith” από την πλευρά των Βρετανών θρύλων.
Γυρνώντας σπίτι, ένιωθα μία ικανοποίηση που με πήγαινε πίσω στο 2019 όταν τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα. Τα 2 και τελευταία χρόνια, ήταν πολύ δύσκολα για όλους μας όμως βραδιές σαν τη χθεσινή δείχνουν ότι ο κόσμος μπορεί και θέλει να επανέλθει στην κανονικότητα. Κανονίστε εσείς οι πολιτικάντηδες να κάνετε το παν για να μην σβήσει αυτό το χαμόγελο, αυτή η σπίθα στα μάτια όλων όσων βρέθηκαν την Παρασκευή στην Πλατεία Νερού. Τους το χρωστάτε, για όλα όσα τους έχετε κάνει μέχρι σήμερα. Εμείς θα τα πούμε σύντομα και πάλι, σε κάποια από τις επερχόμενες συναυλιακές εμπειρίες. Εις το επανειδείν, λοιπόν!
Judas Priest setlist:
One Shot at Glory
Lightning Strike
You’ve Got Another Thing Comin’
Freewheel Burning
Turbo Lover
Hell Patrol
The Sentinel
A Touch of Evil
Victim of Changes
Blood Red Skies
The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)
Diamonds & Rust
Painkiller
(encore):
The Hellion
Electric Eye
Hell Bent for Leather
Breaking the Law
Living After Midnight
